All Chapters of ขย่มรักร้ายนายรูมเมทสุดหล่อ: Chapter 91 - Chapter 100

114 Chapters

ตอนที่91

ซึ่งผมตั้งใจแล้วว่าพอผมเรียนจบช่างก็จะไปสมัครเข้าเรียนมหาลัยพร้อมกับช่วยพี่ติณห์บริหารธุรกิจเหมืองเพชรของเราต่อไปด้วยเพราะงานที่พี่ติณห์รับหน้าที่ดูแลมันหนักหนาและเหนื่อยพอตัว หมดเวลาที่ผมจะเล่นสนุกสักที ผมจะต้องทำตัวให้ดีกว่านี้เพื่อที่จะได้คู่ควรกับพี่ขวัญเอยคนเก่งของผม^7^พรึบ“ฮืมๆๆๆๆ”ผมเดินฮัมเพลงเดินไขประตูบ้านเพื่อจะเข้าบ้านหลังจากที่จอดรถในโรงจอดรถข้างบ้านเสร็จแล้วแต่ก็ต้องเอะใจกับความผิดปกติของประตูเข้าบ้าน เพราะมันไม่ได้ล็อค“ว่าล็อคแล้วนี่หว่า…แต่ทำไมมันกลับไม่ได้ล็อคว่ะ....มีหวังพี่เอยรู้โดนดุแน่เรา^_^”ผมพึมพำขึ้นมาและนึกถึงใบหน้าหวานที่หงิกงอของเธอ เธอเข้ามาเปลี่ยนอะไรๆในชีวิตของผมให้ดีขึ้นมากกว่าเดิมรวมถึงเปลี่ยนความคิดที่เป็นเด็กของผมให้โตขึ้นอีกด้วยเธอทำให้ผมมีเป้าหมายในชีวิตขึ้นมา พี่ติณห์ควรจะขอบคุณพี่เอยนะที่ทำให้น้องชายหัวดื้อคนนี้เปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นมากได้ขนาดนี้น่ะพรึบผมถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำของผมพร้อมกับถอดเสื้อยืดสีดำออกโยนลงไปบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นและเดินขึ้นไปยังห้องนอนเพื่อจะเอางานที่บริษัทมาอ่านเพื่อรอเวลาพี่เอยโทรมาให้ผมไปรับเธอทำให้เน
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่92

ก่อนหน้าเหตุการณ์จะเกิดขึ้นครึ่งชั่วโมง….ตึกคณะบริหารธุรกิจอินเตอร์….ขวัญเอย กมลวรรณ…พรึบ“พี่ขวัญเอยครับ^^”เสียงทุ้มเข้มที่ฟังดูคุ้นหูฉันทำให้ฉันที่กำลังจะคิดหาวิธีกลับบ้านอยู่ เพราะอาจารย์ยกคลาสและที่สำคัญฉันไม่อยากให้เคนโซมารับฉัน เพราะเขาเพิ่งจะกลับบ้านไปได้แค่ไม่ถึงสองชั่วโมงเอง เกรงใจน่ะ“อ้าว…กราฟ^_^”ฉันหันไปและเอ่ยทักทายรุ่นน้องที่คณะไปอย่างสนิทสนมเพราะกราฟเป็นรุ่นน้องที่คณะแถมพ่อแม่เราทั้งคู่ยังรู้จักกันดีอีก เลยทำให้ฉันกับกราฟสนิทกันไปได้ในระดับหนึ่งเลยล่ะ“กำลังจะไปไหนครับเนี่ย^_^”กราฟเดินมาหยุดตรงหน้าฉันพร้อมกับเอ่ยถามฉันด้วยความสงสัย ฉันก็ยิ้มบางๆให้เขา“กำลังจะกลับบ้านน่ะ…”“กลับยังไงครับ….ให้ผมไปส่งไหม^_^”“ผมยินดีนะพี่เอย^_^”“อืม…ก็ได้…แต่ไม่ขอจ่ายค่าน้ำมันรถนะ^_^”“โอเคครับ...สำหรับพี่เอยคนสวยผมยอมเสมอครับ^_^”กราฟว่าพร้อมกับยิ้มหวานให้ฉัน ฉันก็ยิ้มกริ่มให้เขา กราฟเคยจีบฉันแต่ก็โดนฉันปฏิเสธเพราะฉันคบกับพี่คีรีอยู่“เชิญครับ…รถผมจอดอยู่ตรงโน้น^_^”“พี่ไม่ได้รบกวนเวลาเรียนของเธอใช่ไหม?”ฉันถามกราฟไปเสียงเข้ม กราฟก็ยิ้มกว้างให้ฉัน“ไม่รบกวนครับ…เพราะผมไม่มีเรียน^_^”“
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่93

“เป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวไม่กลัวเหรอครับ?”“ฉันอยู่กับแฟนน่ะ….”ฉันตอบกราฟไป เขาก็อมยิ้มกริ่มออกมา อะไรของเขายิ้มแบบแปลกๆ“ขอบคุณนะที่มาส่ง…”“ครับ…ด้วยความเต็มใจครับ^_^”“ฉันไปล่ะ…”ฉันเอ่ยลากราฟพลางยกมือลาเขาเขาก็ยกมือบ๊ายบายให้ฉันพรึบฉันเปิดประตูรถสปอร์ตและก้าวขาลงมาจากรถของกราฟและยิ้มให้เขาก่อนจะเดินเข้ามาในรั้วบ้าน “รองเท้าใคร?”ฉันพึมพำออกมาเมื่อเดินมาถึงประตูทางเข้าบ้านที่ประตูไม้เปิดอ้าไว้ เคนโซไม่ปิดประตูอีกแล้ว ทำไมต้องคอยให้ฉันดุฉันว่าอยู่ตลอดเลยนะ!!และที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ รองเท้าคัทชูสีดำของผู้หญิงที่ถอดวางอยู่หน้าประตูทางเข้าคู่กับรองเท้าแตะหูคีบของเคนโซ หัวใจของฉันเต้นถี่รัวด้วยความกลัว กลัวว่าเหตุการณ์เก่าๆจะเกิดขึ้นกับฉันเพราะรองเท้าคู่นี้ไม่ใช่รองเท้าของฉัน ฉันไม่เคยใส่รองเท้าคัทชูพรึบ“อึก….”ฉันพยายามรวบรวมสติและสูดลมหายใจเข้าปอดและเดินตามเสื้อผ้าผู้หญิงที่เป็นยูนิฟอร์มของวิทยาลัยเดียวกับเคนโซที่ถูกถอดทิ้งไว้ตามพื้นบันไดฉันก้มหยิบผ้าชิ้นแรกขึ้นมานั่นคือกระโปรงและเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆก็เจอเข้ากับผ้าชิ้นที่สองนั่นคือเสื้อยูนิฟอร์มของวิทยาลัยสีเดียวกับกระโปรงฉัน
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่94

คอนโด กราฟ….ขวัญเอย กมลวรรณ….พรึบ“อึก….”ฉันนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างกายสั่นเทา หน้าตาของฉันน่าจะบวมมากๆแล้วตอนนี้ เพราะฉันเอาแต่ร้องไห้และร้องไห้ติดต่อกันมาหลายชั่วโมง“เอาผ้าเย็นซับหน้าก่อนนะครับ…”กราฟว่าเสียงละมุนพร้อมกับยื่นผ้าเย็นสีขาวมาตรงหน้าฉัน ฉันก็พยักหน้าเป็นคำขอบคุณให้กราฟและยื่นมือไปรับผ้าเย็นมาจากเขาพรึบ“พี่เอยหิวไหมครับ?….ให้ผมสั่งอะไรมาให้ทานไหม?”กราฟเอ่ยถามฉันต่อด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ฉันก็สบตาคมคู่สวยของเขาอย่างซึ้งใจตอนนี้ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนแล้ว บ้านฉันก็กลับไม่ได้ คอนโดพี่คีรีฉันก็ไม่กล้าไปเพราะฉันเป็นคนบอกเลิกเขาและแถมยังสร้างเรื่องสร้างราวให้เราจากกันไม่ดีเสียอีกตอนนี้ชีวิตฉันคงจะเหลือแค่กราฟนี้แหละเป็นที่พึ่งสุดท้ายของฉัน และฉันเชื่อมั่นว่าเขาจะไม่ทำอะไรฉันแน่นอน“อยากกินเหล้า…”ฉันตอบกราฟไปเสียงแหบแห้งเพราะฉันสูญเสียน้ำตาในการร้องไห้ไปมาก“ได้ครับ….เดี๋ยวผมลงไปซื้อมาให้…พี่เอยรอหน่อยนะครับ…”“อืม….”ฉันพยักหน้าตอบรับคำของกราฟ กราฟก็ยิ้มละมุนให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินออกไปจากโซฟาราคาแพงที่ฉันนั่งอยู่ฉันมองแผ่นหลังกว้างของกราฟจนเขาเดินลับหายไป
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่95

ถ้าคุณพ่อยังอยู่…ตอนนี้ก็คงจะดีสินะ…ฉันคงจะปรึกษาและร้องไห้กับท่านได้และฉันก็คงไม่ต้องมาเป็นคนโง่แบบนี้ด้วยพรึบ“ถึงแล้วจ๊ะ…”“ขอบคุณค่ะ…นี่ค่ะ…”ฉันว่าพร้อมกับยื่นเงินสดจำนวนสองร้อยบาทให้ลุงแกไป เพราะฉันดูจากมิเตอร์น่ะ“ดูแลตัวเองนะ…เป็นผู้หญิงเที่ยวแบบนี้คนเดียวมันอันตราย…”คุณลุงหันมาเอ่ยบอกฉันแววตาของเขาสื่อถึงความเป็นห่วงฉันจริงๆทำให้ฉันยิ่งคิดถึงคุณพ่อของฉัน“ค่ะ…ขอบคุณค่ะ…หนูจะระวังตัวเองนะคะ…”ฉันยิ้มบางๆให้คุณลุงไป เขาก็ยิ้มบางๆให้ฉันพร้อมกับพยักหน้าให้ฉัน พรึบฉันเปิดประตูลงมาจากรถแท็กซี่มุ่งหน้าตรงไปยังทางเข้าของผับแห่งนี้ ซึ่งฉันก็ไม่เคยมาและไม่รู้ด้วยว่าที่ตรงนี้มันอยู่ตรงไหนของเมืองหลวง“อายุน่าจะถึงแล้ว…ถ้าเป็นที่อื่น..คงไม่ให้เด็กที่แต่งชุดนักศึกษาเข้า…”เสียงเข้มดังมาจากการ์ดร่างใหญ่สองคนที่ยืนเฝ้าเพื่อตรวจตราคนเข้าผับอยู่เอ่ยขึ้น พลางมองหน้าฉันอย่างพินิจพิจารณา“แต่ที่นี่….เราไม่จำกัด…เชิญ…”การ์ดชุดดำว่าพร้อมยิ้มกริ่มขึ้นและผายมือเชื้อเชิญให้ฉันเข้าไปด้านในฉันก้มศีรษะให้การ์ดสองคนก่อนจะรีบเดินเข้าไปด้านในของผับ ที่มีผู้คนหนาตา ฉันไม่สนใจใครเดินไปยังโต๊ะด้านในสุดที่ว่
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่96

ผับWA.23:00น.ฝั่งหนึ่งของผับโต๊ะของคีรี…..“เชิญคุณเทาดื่มได้เต็มที่เลยนะครับ…^_^”คีรีหนุ่มรูปหล่อวันสามสิบปีเศษที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาจมูกโด่งเป็นสันดวงตากลมโตริมฝีปากหยักได้รูปสีชมพูสดเอ่ยบอกนักร่วมลงทุนไปด้วยน้ำเสียงทุ้มละมุนปกติเขาไม่ค่อยได้เที่ยวสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่แต่คราวนี้ต้องเอาอกเอาใจนักร่วมลงทุนคนนี้สักหน่อย“ครับ….งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะครับ^_^”เทา ทณิชเจ้าของตลาดหลักทรัพย์ค้าขายเครื่องเพชรรายใหญ่ของประเทศเพื่อนบ้านเอ่ยขึ้นพร้อมยกแก้วเหล้าในมือชูให้คีรีเพื่อดื่มให้กับมิตรภาพในครั้งนี้“เชิญตามสบายครับ^\^”คีรีว่าพร้อมยิ้มกริ่มและชูแก้วไปชนกับแก้วเหล้าของเทาด้วยความเต็มใจเพล้งและสองหนุ่มก็ต่างพากันกระดกดื่มน้ำมึนเมาสายตาก็ทอดมองลงไปยังฟลอร์เบื้องหน้าที่มีนักท่องราตรีชายหญิงมากมายต่างพากันโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะของเพลงร็อคที่ดีเจกำลังเปิดอยู่แต่สายตาของคีรีก็ไปพบสบเข้ากับผู้หญิงผิวขาวผมยาวตรงสวยสีบลอนด์เทาอมม่วงที่อยู่ในชุดนักศึกษาที่แค้นคุ้นตาเขาทำให้เขาเพล่งสายตาเล็งมองดีๆเพื่อความแน่ใจ“ผู้ชายคนนั้น…ไม่ใช่แฟนของน้องเอยหนิ?”“แล้วน้องเอยมากับใครกัน?”คีรีพึ
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่97

วันต่อมา…โรงพยาบาลเอกชน…ห้องพิเศษ4151….ชั้นสี่10:00น.ขวัญเอย กมลวรรณ….พรึบฉันค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งของตัวเองให้เบิกออกเพื่อจะมองสิ่งรอบๆตัวของฉันอย่างงงๆ“ที่นี่…ที่ไหน?”ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและรู้สึกคอแห้งหิวน้ำแต่ฉันลุกไม่ขึ้นเพราะรู้สึกหนักอึ้งที่ศีษระของฉันเหมือนมีใครเอาอะไรมาวางบนหัวของฉันอย่างนั้นแหละพรึบ“น้องเอย!”เสียงตกใจปนดีใจเอ่ยขึ้นพร้อมกับเงาสูงใหญ่ที่ดูคุ้นตาฉันก็ปรากฏตรงหน้าฉัน เขายิ้มกว้างให้ฉันเป็นรอยยิ้มแห่งความดีใจและความโล่งใจ“พะพี่คีรี?”ฉันพึมพำชื่อของพี่คีรีออกมาอย่างแปลกใจว่าทำไมเป็นเขาที่มาอยู่ตรงนี้ได้ เพราะเมื่อคืนฉันจำได้ว่าคนสุดท้ายก่อนที่สติของฉันจะดับลงคือครามไม่ใช่เหรอ?“ดื่มน้ำก่อนนะคะ…น้องเอยหลับไปหลายชั่วโมงเลย…”พี่คีรีว่าเสียงอบอุ่นพร้อมกับช่วยฉันพยุงร่างของฉันให้ลุกขึ้นนั่ง เขาจัดแจงไขเตียงให้สูงขึ้นเพื่อให้ฉันได้เอาแผ่นหลังนั่งพิงได้ ฉันก็มองเขาตลอดเวลาพรึบ“ดื่มน้ำก่อนค่ะ…”พี่คีรีหันกลับมาหาฉันพร้อมกับถือแก้วน้ำไว้ในมือ ฉันก็พยักหน้ารับรู้และค่อยๆดื่มน้ำจากหลอดด้วยความหิวกระหายน้ำ“อึก…”พอฉันดื่มเสร็จพี่คีรีก็ใช้กระดาษทิชชูเช็ด
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่98

พรึบ“น้องเอยครับ”พี่คีรีเอ่ยเรียกฉันเสียงอ่อนที่ฉันพูดจาไม่ดีใส่คุณแม่ของฉัน“ลูกคงจะเกลียดแม่มากใช่ไหม?”“ถ้าลูกไม่อยากให้แม่แต่งงาน…แม่ไม่แต่งก็ได้นะ..”“เพียงแต่แม่ขอให้ลูกฟังเหตุผลของแม่บ้าง….”เสียงหวานของคุณแม่ที่สั่นเครือจากแรงสะอื้นของท่านเอ่ยออกมา ฉันที่หันหน้าหนีก็พยายามที่จะไม่หันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้น“น้าขอคุยกับน้องก่อนนะจ๊ะ….”“ได้ครับ…เดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอก…”เสียงพี่คีรีตอบรับคำคุณแม่ของฉัน พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดังไกลออกไปและตามด้วยเสียงปิดประตูห้องดังตามมา “ลูกไม่อยากให้แม่แต่งงาน….เพราะอะไร…บอกแม่ได้ไหม?”“ติณห์เขาเป็นคนดีมากนะลูก….แม่อยากให้หนูได้เจอเขา…และหนูจะเข้าใจว่าทำไม…แม่ถึงตัดสินที่จะแต่งงานร่วมใช้ชีวิตกับเขา…”คุณแม่ของฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ฉันก็ยังไม่ยอมหันไปมองหน้าท่านและไม่พูดอะไรออกไปเลยสักคำ“แม่อยากมีความสุข…เหมือนผู้หญิงคนอื่นทั่วๆไปบ้าง…”“อยากอยู่กับคนที่แม่รัก…”พรึบ“แล้วอยู่กับคุณพ่อ…อยู่กับหนู…คุณแม่ไม่เคยมีความสุขเลยใช่ไหมคะ?!”ฉันหันขวับกลับมามองหน้าแม่พร้อมกับพูดเสียงแข็งไปอย่างไม่พอใจ แม่บอกว่าท่านอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมื
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่99

มหาลัยQA16:00น.ขวัญเอย กมลวรรณ…พรึบติ๊ดตุ๊บ!ฉันกดรีโมทเพื่อปลดล็อครถสปอร์ตคันหรูของฉันอย่างเร่งรีบเพราะฉันมีนัดกับคุณอาณรงค์ เพื่อนสนิทของคุณพ่อฉัน ที่ท่านเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะท่านคิดถึงฉันและเห็นบอกว่าท่านมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับฉันด้วยฉันเปิดประตูรถพร้อมกับวางกระเป๋าใบหรูของฉันวางลงไปบนเบาะนั่งข้างคนขับและรีบสตาร์ทรถเพื่อขับออกมาจากมหาลัยของฉันด้วยความเร่งรีบเพราะกลัวว่าคุณอาณรงค์จะรอนาน วันนี้ฉันขับรถสปอร์ตของฉันมาเอง เพราะพี่คีรีไม่ว่างที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องมารับมาส่งฉันเหมือนตอนที่เราคบกันก็ได้เนอะ แต่ทำไงได้ ก็ในเมื่อฉันตอบตกลงที่จะตอบแทนบุญคุณของพี่คีรีโดยการช่วยเขาเล่นละครตบตาเป็นแฟนเขาต่อหน้าทุกคนเหมือนเดิม โดยเฉพาะคุณพ่อของเขาน่ะ เอี๊ยดดดดดดดด!!!ฉันเหยียบเบรกแทบมิดเมื่อมีรถมอเตอร์ไซค์ปาดหน้ารถสปอร์ตของฉันเข้าอย่างจัง ดีนะฉันขับมาไม่ไวน่ะไม่งั้นมีหวัง ฉันได้ฆ่าคนตายแน่พรึบ“อะไรเนี่ย!!”ฉันบ่นอุบขึ้นมาอย่างไม่พอใจมอเตอร์ไซค์คันที่ปาดหน้าฉันเป็นอย่างมาก ฉันเปิดประตูรถสปอร์ตของฉันเพื่อลงไปเอาเรื่องและดูอาการของคนขับรถเครื่องที่ล้มไม่เป็นท่าอยู่ด้านหน้ารถของ
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more

ตอนที่100

ร้านอาหาร W17:30น.ขวัญเอย กมลวรรณ….พรึบ“นายรอฉันข้างนอกนี่แหละ…”ฉันที่กำลังจะเดินเข้าไปในด้านในของร้านอาหารหรูหราที่เป็นสถานที่นัดของฉันกับอาณรงค์ก็ต้องหยุดชะงักลงและหันมามองหน้าผู้ชายร่างสูงโปร่งที่เดินตามหลังฉันต้อยๆพร้อมกับเอ่ยบอกเขาไปพรึบ เคนโซหยุดเดินและมองหน้าฉันอย่างสงสัยที่จู่ๆฉันก็หยุดเดินและสายตาที่ไม่เข้าใจของเขาที่ฉันบอกให้เขารอฉันข้างนอก“ฉันไม่หนีไปไหนหรอก…”ฉันเอ่ยบอกเคนโซไป เขาก็พยักหน้าเข้าใจแวบหนึ่งฉันเเอบเห็นแววตาที่สั่นไหวของเขานะจะว่าไป ดวงตาของเขาก็ดูแดงๆบวมๆอยู่นะ เหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขาทะเลาะกับมีนาหรือไง มีนาทิ้งเขาเลยกลับมาหาฉันอย่างงั้นเหรอ?“ครับ….”เคนโซตอบฉันเสียงอ่อน ฉันก็มองหน้าเขาอยู่เเปปหนึ่งก่อนจะตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อกลับเดินหันหลังจากเขามาเพื่อมุ่งตรงไปยังด้านในของร้านอาหารหรูแห่งนี้“มากี่ท่านคะ..?”เสียงหวานใสของพนักงานฝ่ายต้อนรับที่ยืนตอนรับลูกค้าอยู่ด้านหน้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ“จองไว้แล้วค่ะ…”ฉันตอบเธอไป เธอก็ยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้ฉันเข้าไปยังด้านในของร้าน“คุณอา^^”ฉันยิ้มร่าอย่างดีใจที่สายตาของฉันมองไป
last updateLast Updated : 2025-05-27
Read more
PREV
1
...
789101112
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status