#เป็นเมียผี ๑๖ สั่นไหวในเงาเเค้น (๒)

ความร้อนจากลูกประคบซึมผ่านเนื้อผ้า แตะต้องลงบนผิวเนื้อจนร้อนวาบ ก่อนจะค่อยๆ คลายอาการตึงเกร็งจากตะคริวไปทีละน้อย ไอน้ำจางเบาบางลอยออกจากลูกประคบที่แนบลงตามจังหวะมือหนักเบาสลับกันของพระยาสิงขร บรรยากาศในห้องเงียบงันยิ่งทำให้บียิ่งไม่เเน่ใจในความเป็นห่วงที่เเสนจะคลุมเครือนี้

ไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าทำไมจู่ๆ คนอย่างเขาถึงได้มาทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง

อ้อ... คงกลัวว่าร่างเมียจะบอบจะช้ำสินะ

บีเเค่นยิ้ม พลางเอียงคอจ้องมองเขาในความมืด เห็นเสี้ยวหน้าเคร่งขรึมของบุรุษผู้เป็นทั้งขุนศึกและภูตผีมาก่อน ดวงตาของเขาจับจ้องที่เรียวขาของเธอ แต่แววตานั้นกลับไม่มีสิ่งใดส่อถึงความโกรธเกรี้ยวหรือเเม้เเต่ตัณหายามเมื่อหล่อนทำอะไรขัดกับประสงค์ของเขา มีเพียงความเงียบขรึมแน่วแน่ และบางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะหลงคิด เพราะคล้ายจะดูเข้าข้างตนเองจนเกินไป

“พี่ผี” ทั้งๆ ที่รู้อยู่เเก่ใจว่าเหตุผลมันคืออะไร เเต่อารมณ์ฟุ้งซ่านทำให้บีโพล่งขึ้นมาโดยไม่ทันได้ไตร่ตรอง “ฉันขอโทษที่ทำให้ร่างเมียพี่เจ็บตัวนะ”

มือหยาบหยุดเคลื่อนไหวเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเเหบห้าว กลิ่นสุราเเรงที่เเผ่ซ่านผ่านกายของเขา ทำให้บีรับรู้ว