Semua Bab My Billionaire Husband's Hidden Identity : Bab 41 - Bab 50

HINDI pa rin makapaniwala si Felicity na ganoon lang kadali para kay Thorin ang gumastos ng pera para sa isang blanket. “Nagbabakasakali lang naman ako na baka pwede pang tumawad since pang regalo ko sana ang blanket na 'yun sa pamangkin kong si Chase,” pangangatwiran pa ni Felicity.Bahagyang sinulyapan ni Thorin ang babae saka naunang maglakad. “Kung pangregalo mo naman pala, bakit kailangan mong magtipid?”Nakaramdam naman ng pagbigat sa dibdib si Felicity habang nakatingin sa malapad na likod ng lalaki. “Alam mo sa tingin ko, wala kang kontrol sa panggastos ng pera, Mr. Sebastian,” frustrated na bulalas niya.Lumingon naman si Thorin sa gawin niya, walang pakialaman kahit halos lumuwa na ang mata ng mga kababaihang nakakasalubong nila. “Pardon?”Napakagat-labi si Felicity, hindi pinigilan ang sarili sa paglabas ng saloobin sa lalaki. “Para kasing wala kang plano pagdating sa paggastos ng pera. Basta ka na lang bumili ng sobrang mahal na bagay without knowing the actual situation.

NAMUMULA na ang buong mukha ni Charlotte sa hiya. Kanina pa siya hindi makatingin nang diretso kay Felicity, lalo na’t nabuksan na ang sensitibong usapan tungkol sa kanila ng kanyang asawa. Ayaw na niyang dagdagan pa ang awkwardness, kaya mabilis niyang iniba ang tingin—at napako ang mata niya sa eleganteng handbag na dala ng pinsan. “Felicity, ano ‘yan?” tanong niya, sabay turo sa dala nitong paper bag. “Ay, oo nga pala,” sagot ni Felicity, saka inabot ang paper bag sa kanya. “Blanket ‘yan. Binili ko kanina. Ang lambot ng tela, bagay na pang-nap ni Chase.” Napangiti si Charlotte. Kanina lang ay nag-ikot siya sa palengke para sana bumili ng bed sheet, pero walang tumugma sa standards niya—masyadong magaspang ‘yung iba, tapos sobrang mahal naman ng mga okay ang tela. Dahan-dahan niyang binuksan ang bag at hinaplos ang blanket. “Ang lambot… parang ulap,” isip-isip ni Charlotte. Mabilis na napalitan ng excitement ang tensyon sa mukha niya. Kinalas niya ang pagkakabalot ng kumot, pin

MATAPOS iligpit ni Felicity ang huling plato sa kusina, dahan-dahan siyang naglakad pabalik sa living room. Papaliwanag na sana siya kay Thorin tungkol sa nakita nito sa cellphone niya kanina—pero bago pa man siya makapagsalita, biglang natapos ang balita sa TV at pinalitan ito ng commercial.Tumugtog ang pamilyar na background music ng late-night infomercials, sinundan ng seryosong tinig ng narrator:“Ang kakulangan sa kidney function ay maaaring magdulot ng pamamanhid, panghihina ng katawan, at pananakit ng likod. Kailangan itong maagapan—”Pak!Tahimik pero may diin, nilipat agad ni Thorin ang channel. Halatang wala sa mood. Sa dami ng pwedeng mapanood, cartoon pa ang pinili—’yung mismong genre na alam ni Felicity na hindi nito gusto. Tulala lang ito sa screen, halatang wala sa wisyo.Hindi na nagsalita si Felicity. Tahimik siyang pumasok muli sa kusina, naghugas ng isang mansanas, hiniwa ito sa platito, at iniabot sa lalaki kasama ang tinidor.Pero wala pa ring reaksyon si Thorin.

SA ISANG lumang residential area sa Maynila, anim na tao ang nagsisiksikan sa isang bahay na halos 60 square meters lang ang laki. Mainit, masikip, at laging maingay. Pero kahit ganon, pilit na ginagawa ni Charlotte ang lahat para mapanatili ang kaunting ayos sa paligid.Kakatulog lang ni Chase. Ilang minuto rin niya itong kinantahan at kinarga bago tuluyang napapikit ang bata. Pagod pero maingat siyang lumabas ng kuwarto para sana makakain kahit konting tinapay. Tahimik pa ang bahay—hanggang sa biglang nagsalita ang nanay niya.“Bakit mo tinawagan si Felicity?” tanong nito agad, hindi na nagpakilala ng galit. “Nanghihingi ako sa kan'ya ng pambili ng red, tapos tinawagan mo naman? Natatakot ka bang gumastos siya?”Napahinto si Charlotte. Napakamot sa batok, pilit pinakakalma ang sarili.“Ma, hindi naman sa ganon…” mahina niyang sagot. “Wala lang… gusto ko lang sana siyang kausap.”Napalingon siya sandali sa kuwarto, kabadong baka magising si Chase. Mahinang bumuntong-hininga ang nanay

“Kung may oras ka pa, Charlotte… pakialam mo naman 'yang nanay mo. Sobra na siya.”Tahimik lang si Charlotte. Hindi siya tumingin kay Robert. Bagkus, pinayuko niya ang ulo habang marahang kinakagat ang ibabang labi, pilit pinipigil ang anumang sagot na baka makasakit lang lalo sa kanila.Wala siyang sinabi. Wala siyang maipaliwanag. Kasi kahit gaano niya gustong ipagtanggol si Lucile, alam niyang may tama si Robert. Alam niyang hindi rin perpekto ang ina niya—at minsan, mas mahirap siyang itama kaysa unawain.Nakahiga si Robert sa kama, nakapatong ang isang braso sa noo habang nakatitig sa kisame.“Hindi puwedeng ganito lagi, Charlotte,” malamig nitong sabi, walang pakialam sa tono ng boses niya. “Alam mong sugal ang hilig ng nanay mo pero binibigyan mo pa rin siya ng allowance buwan-buwan. Alam mong kulang na nga tayo sa budget, inuuna mo pa rin siya. Paano mo nagagawang mabuhay nang ganyan?”Hindi pa rin siya tumingin. Tahimik siyang nagtupi ng damit sa tabi ng aparador, isa-isang i