มันทั้งดึงดูดผู้คนและทําให้ผู้คนหวาดกลัวในเวลาเดียวกันกงเฉินมาแล้วเขาเดินไปหาหลินจืออี้ ทันใดนั้นซ่งหว่านชิวก็หมุนรถเข็นและกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเขา“คุณชายสาม ฉันไม่เป็นไร คุณอย่าโทษว่าจืออี้เลยนะคะ ฉันแค่มาคุยกับเขาเฉยๆ อีกหนึ่งเดือนเราก็จะแต่งงานกันแล้ว”“เขาไม่มีอะไรต้องคุยด้วยหรอก”กงเฉินพูดอย่างเย็นชาและประคองซ่งหว่านชิวกลับไปนั่งรถเข็นซ่งหว่านชิวขมวดคิ้ว พิงกงเฉิน “คุณชายสาม อย่าทําแบบนี้เลยค่ะ ถึงยังไงก็เป็นญาติกัน”“ไม่ใช่” นัยน์ตาของกงเฉินไร้ซึ่งความอบอุ่น“ไม่ใช่ญาติ งั้นก็เป็นคนนอกแล้วสิคะ” ซ่งหว่านชิวแสร้งทําเป็นมองหลินจืออี้อย่างลําบากใจหลินจืออี้รู้สึกเสียวสันหลังวาบเสียงที่ราวกับมาจากอีกโลกหนึ่งแทรกเข้ามาในสมอง“จืออี้ เธอติดตามคุณชายสามมาแปดปีก็สู้ฉันไม่ได้หรอก พอฉันกลับมา เขาก็อดใจรอไม่ไหวอยากให้เธอสละตําแหน่งให้ฉันกับลูกชาย เขายังพูดว่า......”เขายังพูดว่าไม่เคยมองเธอและลูกสาวของเธอเป็นครอบครัวเลย พวกเธอเป็นคนนอกมาตลอด”หลินจืออี้ยกมือกุมหน้าอกพลางหอบหายใจ ใบหน้ายิ่งซีดมากขึ้น ขับให้ดวงตาแดงกิ่งยิ่งนัก ราวกับจะมีเลือดไหลออกมาในวินาทีถัดไป"ไปให้พ้
Baca selengkapnya