Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 371 - Bab 380

หลินจืออี้!เป็นมันอีกแล้ว!เธอยิ้มเยาะและพูดด้วยเสียงที่มีเพียงเอและกงเฉินเท่านั้นที่สามารถได้ยิน "ถ้าฉันไม่ได้ ใครก็อย่างหวังจะได้เลย ส่วนมัน คุณก็อย่าหวังจะได้ไปเหมือนกัน”พูดจบ ห้องจัดเลี้ยงก็ถูกรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ที่แล่นมาอย่างรวดเร็วพุ่งเข้าใส่นั่นทําให้แขกตกใจจนหลบไปหลบมาหัวรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์หยุดตรงหน้าซ่งหว่านชิวโดยตรง และยื่นมือไปหาเธอ “หว่านชิว ผมจะพาคุณไปเอง”ซ่งหว่านชิวจับมืออีกฝ่ายแล้วกระโดดขึ้นรถ ออกจากสถานที่จัดงานแต่งงานอย่างรวดเร็วเงาของพวกเขาวิ่งผ่านหน้าหลินจืออี้ไปซ่งหว่านชิวมองเธออย่างเคียดแค้น ทําให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างยังไม่จบตอนนี้นี่เอง บนเวทีก็มีเสียงเย็นชาดังลอยมา“เจ้าสาวหนีไป งานแต่งงานจบลงแล้ว ทุกคนกินข้าวกันก่อนค่อยไปนะครับ”ฟังเหมือนงานแต่งงานครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลยพนักงานในสถานที่ตอบสนองอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนเพลงงานแต่งงานทั้งหมดเป็นเพลงผ่อนคลายสําหรับงานเลี้ยงทั่วไปหลินจืออี้ได้ยินเสียงเพลงจึงตั้งสติได้ โทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋าหลายครั้งเป็นข้อความที่หลิ่วเหอส่งมา[มาที่ห้องพัก][อืม]เธอเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง กงเฉินและค

พร้อมกับเสียงขอโทษของเฉินจิ่น แผ่นกั้นในรถก็ถูกยกขึ้นหลินจืออี้เบิกตากว้าง สองแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีกงเฉินมองหน้าขาวอมแดงของเธอ ราวกับลูกท้อที่เพิ่งปอกเปลือกภายใต้แสงแดด ชุ่มฉ่ำและอ่อนโยนแค่เห็นก็รู้สึกเหมือนโดนเกี่ยวหัวใจไปแล้วหลินจืออี้กําลังจะยันตัวขึ้น แต่กดฝ่ามือของชายคนนั้นก็หลังศีรษะของเธอ ทำให้จูบนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเธอดันหน้าอกของเขาอย่างแรง แต่กลับถูกเขากอดและพลิกตัวไปกดที่เบาะหลังโดยตรงยิ่งเธอขยับมากเท่าไหร่ร่างกายของทั้งสองก็ยิ่งแน่นขึ้นเท่านั้นไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า จูบของเขาทำตามอำเภอใจมากขาดความยับยั้งชั่งใจเหมือนเมื่อก่อน ยิ่งจูบยิ่งรุนแรงมากขึ้นการดิ้นรนของหลินจืออี้อ่อนแรงลงเรื่อยๆ สุดท้ายจึงกดแผลของเขาอย่างแรงเขาส่งเสียงซี้ดออกมา หรี่ตามองเธอ"หลินจืออี้ เมื่อไรนิสัยของเธอจะเปลี่ยนได้สักที? ไม่ใช่ดื้อก็คือลงมือ”“ฉันสู้ซ่งหว่านชิวที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นไม่ได้อยู่แล้วนี่ ทั้งอ่อนโยนและน่าเอ็นดู” หลินจืออีหายใจหอบกงเฉินหัวเราะเสียงต่ำ หลุบตามองเธอ “พูดจาประชดประชัน”หลินจืออี้เหมือนถูกพูดแทงใจดำ หลบสายตาเขาอย่างอึดอัดใจมือของกงเฉินบีบติ่ง

ฮอตเซิร์ซนี้พูดไม่ออกจริงๆ นั่นแหละหลี่ฮวนมองไปที่ฮอตเซิร์ซบนหน้าจอคอมพิวเตอร์และมองไปที่กงเฉินอย่างอดกลั้น "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าซ่งหว่านชิวเป็นแบบนี้แล้ว จะยังมีแฟนคลับคอยพูดให้เขาอีก"แฟนคลับบอกว่าเขากับซ่งหว่านชิวอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้วก็ยังจะทําให้เธอพอใจได้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ไหว ให้เขาอย่าไปขัดขวางความสุขของคนอื่น“อะแฮ่ม นายรีบให้เฉินจิ่นถอนคําพูดพวกนี้ออกไปเถอะ มันส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของนายมากเลยนะ”กงเฉินชําเลืองมองหน้าจอแวบหนึ่ง ในขณะเงยหน้าขึ้นก็เห็นหลินจืออี้กําลังเม้มปากแอบยิ้มเขาพูดเบาๆ ว่า "ฉันไหวหรือเปล่าไม่ต้องให้คนอื่นรู้ มีคนรู้ก็พอแล้ว"ห้องทํางานเงียบลงทันทีหลินจืออี้กําลังอ่านคอมเมนต์ของชาวเน็ตอยู่ พอได้ยินประโยคนี้เข้า เฉินจิ่นกับหลี่ฮวนก็หันมามองเธอพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายทันใดนั้น แผ่นหลังของเธอพลันร้อนผ่าวเธออยากโต้แย้ง แต่เธอ...... รู้จริงๆ นั่นแหละบนเตียง กงเฉินดูแตกต่างจากท่าทางเย็นชาที่เธอเห็นในยามปกติอย่างสิ้นเชิง เขาทั้งเผด็จการและทรมานคนมาก หลินจืออี้ไม่อยากคิดถึงรายละเอียดพวกนั้นเลยสักนิด แต่ภาพที่เหมือนอยู่คนละโลกอย่างชัดเจนนั้น ออกมา

กงเฉินมองลงไป เห็นหลินจืออี้ยืนเท้าเปล่าอยู่พอดี จึงคลายเธอออกเล็กน้อย “ไม่ได้ใส่รองเท้าเลยเหรอ?”หลินจืออี้ขยับนิ้วเท้าโดยไม่รู้ตัว "รองเท้าแตะของอาใหญ่เกินไป ใส่ไม่สบาย ไม่ใช่ไม่ได้รีบร้อนเลยไม่ได้ใส่นะ”“ฉันไม่ได้ถามสักหน่อย”กงเฉินจ้องมองเธอ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มหลินจืออี้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อยากผลักเขาออกไปแต่วินาทีต่อมากลับถูกเขาอุ้มขึ้นมาวางไว้บนเคาน์เตอร์กลางครัว“อย่าขยับ”พร้อมกันนั้น กงเฉินก็หันไปหยิบเศษชามที่พื้นใส่ลงในถังขยะรอจนแน่ใจว่าไม่มีเศษชามแล้ว ถึงได้ลุกขึ้นล้างมือขณะที่หลินจืออี้กําลังจะลงไปนั้น ร่างกายก็ถูกเธอขวางไว้บนโต๊ะเธอเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ยกมือขึ้นเพื่อกั้นความใกล้ชิดของเขา และเปลี่ยนเรื่อง “อาเล็กหิวแล้วไม่ใช่เหรอ? ให้ฉันต้มโจ๊กให้ไหม?”“จืดชืดเกินไป” กงเฉินพูดเสียงแหบต่ำ“แล้วอาจะกินอะไร?”หลินจืออี้พูดจบก็สบสายตาดุดันของกงเฉิน ราวกับถูกสัตว์ป่าจ้องมอง ทั้งร่างพลันสั่นสะท้านไปตามๆ กันเขาพูดเสียงแหบต่ำว่า "เธอว่าไงล่ะ?"หลินจืออี้กัดริมฝีปากล่าง ภายใต้แสงไฟ สีปากแดงฉ่ำยิ่งดึงดูดใจมือของเธอที่เพิ่งยกขึ้นกั้นก็ถูกจับไว้ เข

เธอผลักผู้ชายบนร่างกายของเธอ แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าชุดนอนขนาดใหญ่ของเธอได้กระจายหลุดออกไปแล้วคอเสื้อเผยให้เห็นเสื้อชั้นในสีอ่อนวันนี้เธอสวมชุดเจ้าสาว เพื่อไม่เปิดเผยชุดชั้นใน เธอจึงซื้อชุดชั้นในไร้สายแบบครึ่งถ้วยราคาถูกใครจะรู้ว่าของราคาถูกมักไม่ใช่ดี ขนาดไม่ได้มาตรฐานเลย เล็กไปหน่อยเธอคิดว่าใส่แค่ครั้งเดียว จึงขี้เกียจคืนกลับไปผลสุดท้าย ตอนนี้กลับเพิ่มความปรารถนาให้เขากว่าหลินจืออี้จะรู้ตัวว่าเสื้อหลุดออกไปหมดแล้ว มันก็สายไปแล้วชายหนุ่มหรี่ตา หยาดเหงื่อเย็นๆ กลิ้งไปตามหางตา ย้อมด้วยความร้อนที่ร้อนระอุเขาลดเสียงลง “หลินจืออี้”กงเฉินไม่เคยเรียกชื่อเธอติดต่อกันหลายครั้ง เธออึ้งไปครู่หนึ่ง ตอบเบาๆ ว่า “อืม อาเล็ก อา......”ไม่รอให้หลินจืออี้พูดจบ หยาดเหงื่อก็หยดลงมา เขาจูบลงบนริมฝีปากสีแดงของหลินจืออี้สัมผัสที่นุ่มนวลทําให้เธอรู้สึกว่าเขาดูเหมือนความจริงมากขึ้นแม้แต่ตอนที่เธอพยายามดิ้นรน เขาก็ยังปล่อยให้เธอดิ้น แม้กระทั่งลูบเอวของเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอโชคดีที่สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงความฝันหลังจากนั้นไม่นาน หลินจืออี้ก็เริ่มดิ้นรนอย่างอ่อนแรง ร่างกายดูเหมือนจมอยู่