All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 351 - Chapter 360

กงเฉินเอียงศีรษะไปอีกด้านหนึ่ง แต่มือที่กุมหลินจืออี้ไว้กลับไม่คลายออกหลินจืออี้สะบัดสองทีอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทํายังไงก็สะบัดไม่ออกใบหน้าซีดเซียวภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มีสีแดงแปลกๆ เธอพยายามหายใจและพยายามทําให้ตัวเองดูสงบ แต่ดวงตาแดงก่ำและไหล่ที่สั่นเทาก็ยังคงทรยศเธอเธอกําหมัดแน่น "เห็นได้ชัดว่าทุกคนดูถูกฉัน มีแต่ใช้ฐานะและอํานาจมาบีบคั้นต่อหน้าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า จะบีบคั้นให้ฉันไปถึงไหนถึงจะปล่อยฉันไปได้?”“ฉันจะจัดการเอง”น้ำเสียงของผู้ชายเย็นชาและหยิ่งทะนงอยู่เสมอ แสดงออกถึงการควบคุมทุกอย่างเสมอ"จัดการเหรอ? วิธีจัดการของอาเล็กคือการบังคับให้ฉันยอมแพ้! ให้ฉันเป็นหินให้คู่หมั้นของอาเล็กเหยียบ ให้ฉันได้รับความอัปยศที่ตระกูลกง อาเล็กจัดการอะไรได้บ้าง" เธอถามอย่างขมขื่นหลินจืออี้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปที่กงเฉิน ในดวงตามีความเปียกชื้นเล็กน้อย ใบหน้างดงามไร้ตัวตนนั้น กลับสิ้นหวังขนาดนั้น ทําให้คนรู้สึกปวดใจยิ่งนัก“อาเล็ก ถ้าตอนเด็กๆ ฉันแอบรักอาเล็ก ชื่นชมอาเล็กเป็นความผิดพลาด ฉันยอมรับผิด ฉันจะแก้ไขแน่นอน อาเล็กเคยช่วยฉันไว้ ฉันไม่มีอะไรจะพูด แต่โปรดปล่อยฉันไปเถอ

ของขวัญแต่งงาน?หลินจืออี้มองกล่องตรงหน้าอย่างงุนงงรูปทรงของกล่องดนตรี ทุกแห่งล้วนมีความประณีตและงดงามด้วยฝีมือแค่เปลือกนอกก็ดูดีขนาดนี้แล้ว ของข้างในยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยในความงุนงง ซ่งหว่านชิวสวมกระโปรงยาวแคชเมียร์หลวมๆ ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยรัศมีอันอ่อนโยนเธอลูบท้องที่ไม่มีอยู่จริงเบาๆ และยิ้ม "จืออี้ เธอไม่ได้อ่านข่าววันนี้เหรอ คุณชายสามกับฉันกําลังจะแต่งงานกันแล้ว คุณชายสามรู้ว่าฉันรักสวยรักงาม กลัวว่าท้องฉันโตแล้วจะใส่ชุดแต่งงานไม่ได้น่ะ”พร้อมกันนั้น เธอก็ชี้ไปที่ของขวัญที่อยู่บนโต๊ะของทุกคน“เพิ่งประกาศแต่งงาน ก็มีแบรนด์ส่งของขวัญมาให้ฉันเลือก ฉันเลือกจนตาลายไปหมด เลยเอามาให้ทุกคนช่วยเลือกให้”“จืออี้ อันที่ให้เธอนี้แพงที่สุด คุณชายสามเป็นคนเลือกเองนะ”ซ่งหว่านชิวยิ้มแล้วยัดของขวัญใส่มือหลินจืออี้หลินจืออี้ไม่ได้รับ ของขวัญในมือก็ตกวูบบนพื้น เปลือกนอกที่ทําด้วยมือก็แตกกระจายออกไป น้ำหอมหรูหราระดับสูงที่อยู่ข้างในหกเต็มพื้นกลิ่นหอมแรงอบอวลไปทั่วห้องทํางาน ทําให้เธอที่เมาค้างจนอยากจะอาเจียน“อ๊ะ!”ซ่งหว่านชิวอุทานอย่างตกใจ ทันใดนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าและจับข้อมือขอ

ในขณะที่ทุกคนกําลังพูดคุยกัน หลินจืออี้เห็นซ่งหว่านชิวเข้ามาใกล้ตัวเองอย่างกะทันหันอาจเป็นเพราะสัญชาตญาณ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงปล่อยมือเสิ่นเยียนทันทีแต่เธอก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง เสิ่นเยียนดูเหมือนร้องขอความเมตตาอย่างบ้าคลั่ง แต่ความจริงแล้วกลับแอบดันหลินจืออี้ไปทางซ่งหว่านชิวหลังจากเสียงกรีดร้อง ซ่งหว่านชิวก็กลิ้งลงไปจากบันไดสามขั้นเธอเอามือกุมท้องและล้มลงกับพื้น พูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า “ฉัน ฉันปวดท้องเหลือเกิน.....”เพื่อนร่วมงานพูดอย่างโกรธเคือง "หลินจืออี้! หว่านชิวเป็นห่วงเธอด้วยเจตนาดี เธอทําแบบนี้กับเขาได้ยังไง?”เพื่อนร่วมงานอีกคนที่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงกวาดมองชายกระโปรงและพูดอย่างหวาดกลัวว่า "อ๊ะ! เลือด! เลือดเยอะมากเลย!”ซ่งหว่านชิวพูดอย่างเจ็บปวดว่า “ลูกของฉัน......”เมื่อได้ยินเสียง ปฏิกิริยาแรกของหลินจืออี้ก็คือรีบช่วยชีวิตคนเธออยากจะเอื้อมมือไปประคองซ่งหว่านชิว แต่กลับโดนร่างที่พุ่งออกมาชนเข้าอย่างจัง แขนของเธอถูกับขอบบันได หนังถลอกเป็นแผลใหญ่ มีเลือดซึมออกมาทันที“หว่านชิว!”ฉินซวงที่วิ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ กอดซ่งหว่านชิวไว้แน่นตอนนี้ใ

“หลักฐานอะไร?” ฉินซวงถามอย่างอดใจรอไม่ไหวเสิ่นเยียนกดเปิดโทรศัพท์บันทึกเสียงทันที หน้าจอแสดงเวลาเป็นวันคริสต์มาสของปีที่แล้วในเวลานั้น หลินจืออี้กับเสิ่นเยียนมีความสัมพันธ์ที่ดีเป็นพิเศษ พูดคุยกันได้ทุกเรื่องหลินจืออี้พลันนึกอะไรบางอย่างออก ใบหน้าขาวซีดจนเกือบจะโปร่งแสง แม้แต่กําปั้นที่กําแน่นก็ยังสั่นอยู่ชาติที่แล้ว เสิ่นเยียนสามารถอยู่ข้างกายซ่งหวั่นชิวได้ตลอดไป จะขายขี้หน้าอย่างเดียวได้ยังไงเธอยังแอบจับจุดอ่อนไว้อีกต่างหากการบันทึกเสียงเริ่มต้นขึ้น“จืออี้ เธอมองดอกไม้ไฟจนเหม่อลอยแล้ว คงไม่ได้ขอพรอยู่เงียบๆ หรอกนะ”“เปล่าหรอก” น้ำเสียงของหลินจืออี้แฝงไปด้วยเสียงขึ้นจมูก รู้สึกอายที่ถูกเปิดโปงเรื่องในใจ“ยังพูดว่าเปล่าอีก หน้าแดงไปหมดแล้ว คิดถึงคุณชายสามอีกแล้วเหรอ?”"ชู่วววว! ระวังจะโดนคนอื่นได้ยินนะ! เขาอยู่กับคนอื่นแล้ว”“ยังไงเราก็รู้ แค่คุยกันเฉยๆ เมื่อกี้เธอคิดอะไรอยู่”เสิ่นเยียนถามเรื่อยเปื่อย หลินจืออี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงยิ้มแล้วเอ่ยปาก“ฉันไม่ได้ขอพร แค่เห็นครอบครัวสามคนที่เข้าแถวอยู่ข้างหน้าคิดเพ้อเจ้ออยู่พักหนึ่ง”"โอ้~ที่แท้เธอแอบอยากแต่งงานกับคุณช

เมื่อหลินจืออี้ได้สติอีกครั้ง ก็ได้รับความช่วยเหลือจากหลิ่วเหอและพยาบาล เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยแล้วแม้แต่เลือดบนศีรษะก็ถูกล้างจนสะอาดแล้วผมที่แห้งครึ่งหนึ่งห้อยอยู่บนแก้ม เผยให้เห็นความงามที่แตกสลาย แต่ดวงตาคู่นั้นดูเหม่อลอยอย่างสิ้นเชิงเหมือนหุ่นเชิดหลี่ฮวนก้มหน้าก้มตากําลังตัดหนังที่ถลอกออกให้เธออย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นนิ้วของเธอขยับ ก็พูดปลอบทันที “ใกล้จะเสร็จแล้วนะ อดทนหน่อย”หลินจืออี้พยักหน้าหงึกหงัก ถามต่อง่า “ซ่งหว่านชิวเป็นยังไงบ้าง?”“แท้งแล้ว เลือดออกเยอะมาก แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” หลี่ฮวนพูดอย่างยากลำบากได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็กัดฟันแน่น มือจับขอบเตียงไว้แน่น พยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า“ฉันไม่ได้ผลักเธอ”หลี่ฮวนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองไปที่ดวงตาสีเทาของเธอ เขาไม่สามารถทนดูได้เลย“ที่จริง......”ยังพูดไม่ทันจบ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักออกซ่งหว่านชิวนั่งอยู่บนรถเข็นและถูกฉินซวงผลักเข้ามาเธอคลุมด้วยผ้าห่มผืนหนึ่ง ใบหน้าซีดเซียวและบอกบางมากแต่เมื่อมองไปที่หลินจืออี้ กลับมีความอดทนมากขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล"จืออี้ เธอโอเคไหม? เรื่องนอกห้องผ่าต