All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 421 - Chapter 430

กงเฉินส่งเสียงอืมอย่างใจลอยเล็กน้อย แล้วปลีกตัวจากไปซางหรั่นมองร่างที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ผ่านหน้าต่างรถ หัวใจของเธอรู้สึกว่างเปล่าทันทีทันใดนั้นเธอก็กุมหน้าอกและไอออกมาเฉินจิ่นเห็นจึงหยิบน้ำขวดหนึ่งให้ทันที “คุณซาง เป็นอะไรไหมครับ?”“ไม่เป็นไร แค่โดนลมเป่าน่ะ ผู้ช่วยเฉิน เมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ?” เธอบีบน้ำในมืออย่างกระวนกระวายเฉินจิ่นพูดอย่างใจเย็นว่า "ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณชายสามมักจะยุ่งกับงานเสมอ"“อืม”หลังจากส่งซางหรั่นกลับไปแล้ว เฉินจิ่นก็ขับรถกลับไปที่พักที่ซูเหอวานของกงเฉินเพิ่งจัดเอกสารที่บริษัทให้มาเสร็จ กงเฉินก็กลับมาแล้วเฉินจิ่นมองคนที่เข้ามา รูมั่นตาสั่นไหว พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณชายสาม คุณ......”กงเฉินมองอย่างเย็นชาและยัดของในมือส่งเขา“ส่งไปซักแห้ง”“ครับ”……งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของเซวียมั่นประสบความสําเร็จอย่างมาก แม้แต่นักข่าวต่างประเทศก็ก็มาสัมภาษณ์เป็นพิเศษเธอจงใจเหลือเวลาสิบนาทีเพื่อให้หลินจืออี้แนะนําแนวคิดของผลงานนั่นทําให้หลินจืออี้ได้รับความสนใจไม่น้อย ชั่วขณะหนึ่งลูกค้าของเธอก็เพิ่มขึ้นไม่น้อยเช่นกันพริบตาเดียวก็ผ่านไปคร

บนโต๊ะอาหารเงียบไปนานหลินจืออี้จ้องมองผู้ชายคนนั้นอย่างตกตะลึง อยากจะแน่ใจว่าเขาล้อเล่นหรือเปล่าแต่วินาทีต่อมาผู้จัดการก็รีบมา“ขออภัยครับ พนักงานเสิร์ฟวางยี่ห้อโต๊ะผิด นี่คือโต๊ะหมายเลข 26 ครับ”หลินจืออี้หันไปมองผู้ชายที่กําลังรออยู่ที่โต๊ะ 27 ข้างหลังเธอทันทีเธอเม้มปากแล้วมองไปทางฝั่งตรงข้ามอย่างอายๆ “คุณผู้ชาย ขอโทษได้ ฉันเข้าใจผิด ขอให้...... ขอให้มีความสุขกับการนัดบอดนะคะ”มองการแต่งตัวของผู้ชายก็รู้ว่าก็ทั้งรวยทั้งแพง เป็นคนที่ก็ไม่สามารถมีเรื่องได้พูดจบ หลินจืออี้ก็รีบลุกขึ้นและเปลี่ยนโต๊ะหลังจากเธอขอโทษลูกค้าแล้วจึงนั่งลงทันทีพอดีกับที่มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวทันสมัยนั่งลงที่โต๊ะหมายเลข 26ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "หน้าตาไม่เลว แต่คนรวยที่ตามจีบฉันมีเยอะแยะ ขึ้นอยู่กับว่าคุณให้สินสอดเท่าไหร่แล้ว ฉันไม่ตกลงถ้าน้อยกว่าห้าสิบล้าน"หลินจืออี้ฟังแล้วอดไม่ไหวที่จะเม้มปากยิ้มนาฬิกาที่ผู้ชายคนนั้นสวมอยู่ราคาก็ห้าสิบล้านแล้ว ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักสินค้าเลยขณะที่กําลังคิดอยู่ ฝั่งตรงข้ามก็มองมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจ เธอรีบหุบยิ้มแล้วแนะนําการ

ซางลี่ลงจากรถก่อน แล้วยื่นมือไปหาหลินจืออี้ที่อยู่บนรถหลินจืออี้ประคองเก้าอี้รถขยับร่างกาย “ฉันลงเองได้ค่ะ”ซางหลี่ไม่ปล่อยมือ "คุณลืมไปเหรอว่าวันนี้คุณเป็นคู่ควงผมน่ะ?"ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ไม่ปฏิเสธอีก ถึงยังไงสัญญาราคาห้าสิบล้านเธอก็ลงนามไปแล้วหลังจากเซวียมั่นรู้ เธอยังเพิ่มโบนัสให้อีกเป็นสองเท่า ดังนั้นเธอจึงต้องตั้งใจหน่อยหลินจืออี้วางมือลงบนฝ่ามือของซางลี่ แล้วลงจากรถอย่างช้าๆ เพียงแต่รองเท้าส้นสูงที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไม่ค่อยชิน ส้นรองเท้าเคล็ดนิดหน่อย ร่างกายล้มไปทางซางลี่อย่างควบคุมไม่ได้ซางลี่เอื้อมมือไปโอบเอวเธอโดยตรง “ผมให้โจวจ้าวไปซื้อรองเท้าส้นเตี้ยมาให้ เขาก็ไม่ได้เตี้ย ไม่จําเป็นต้องทรมานตัวเอง”“ขอบคุณค่ะ”หลินจืออี้ยิ้มอย่างซาบซึ้งใจในเวลานี้เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม"พี่คะ? จืออี้!”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย หันหน้าไปมองอย่างแข็งทื่อเห็นเพียงซางหรั่นควงกงเฉินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเงาร่างสูงตระหง่านหยุดอยู่ตรงหน้าหลินจืออี้ สายตาที่จ้องมองเธอก็ราวกับเต็มไปด้วยความเย็นชาหลังหิมะในคืนฤดูหนาวดูเหมือนจะเตือนเธอแต่มีอะไรให้เ

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ หลินจืออี้ก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องส่วนตัวทันทีเธอมักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับบรรยากาศในห้องส่วนตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณท่านกงมักจะมองเธอด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง ราวกับว่ากําลังเร่งให้เธอจากไปหลินจืออี้เดินไปยังโซนพักผ่อนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของทางเดินเมื่อเปิดประตูกระจก ลมหนาวก็พัดมาปะทะหน้า เธอหดคอ กอดตัวเองพิงราวบันไดเพื่อชมวิวทิวทัศน์ที่ไกลๆหลังจากอารมณ์สงบลงแล้ว หลินจืออี้ก็นึกถึงหน้าที่ของตัวเองที่ยังไม่เสร็จ จึงเตรียมตัวกลับไปที่ห้องส่วนตัวพอหันไปเธอก็ชนเข้าที่หน้าอกแข็งกระด้างของชายคนนั้นเธอเปิดตาเล็กน้อยและพบกับสายตาเย็นชาของชายคนนั้น ทันใดนั้นหน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วยอากาศที่หนาวเย็นซึ่งทําให้ฟันของเธอสั่นเล็กน้อยหลินจืออี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แสร้งทําเป็นมองชายหนุ่มอย่างใจเย็น “อาเล็ก มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”กงเฉินไม่ได้ตอบทันที แต่ค่อยๆ กดดันจนเธอเข้าใกล้ราวกั้น จนไม่มีทางให้เธอถอยหลังได้อีกเขายันแขนยาวขึ้น แล้วล็อกเธอไว้ที่หน้าอก ดวงตาสีดําสนิทเปล่งประกายความเย็นชาทันทีที่เขาพูด เสียงของเขาก็เยาะเย้ย "ใส่เสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาเข้าร่วมงา

ตอนที่กงเฉินและซางลี่กลับมาถึงห้องส่วนตัวเป็นครั้งที่สอง ใบหน้าของทั้งสองก็ไม่มีความผันผวนแล้วแม้แต่น้อยเกรงว่ามีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคุยอะไรกัน“ไปกันเถอะ” ซางลี่เดินเข้าไปในหลินจืออี้ แล้วหยิบกระเป๋าให้เธอ“อืม”หลินจืออี้เดินตามเขาไปถึงนอกโรงแรมทุกคนทักทายกันไม่กี่คํา ผู้ช่วยของซางลี่ก็ขับรถมาตอนที่ขึ้นรถ เขาเตือนซางหรั่นว่า"อย่าเล่นเกินไปล่ะ"“รู้แล้ว รู้แล้ว พี่รีบส่งจืออี้กลับไปเถอะ คุณชายสามจะดูแลฉันเป็นอย่างดีเอง” ซางหรั่นพูดอย่างน่ารักดูออกว่าซางลี่ไม่เคยถือว่าซางหรั่นเป็นคนพิการเลยไม่น่าแปลกใจที่ซางหรั่นจะร่าเริงและสบายใจได้ขนาดนี้หลินจืออี้รู้สึกละอับอายใจที่สู้ไม่ได้ และทนไม่ได้ที่จะทําร้ายเธอ เธอก้มหัวลงและเข้าไปในรถโดยตรงตอนที่ปิดประตูรถ หางตาของเธอเหลือบไปมองกงเฉินเขาก็กําลังมองเธออยู่ สายตาของเขาดูน่ากลัวมาก เหมือนกําลังเตือนเธอว่าอย่าลืมรอเขาอยู่ที่นี่หลินจืออี้เม้มปาก มองตรงไปข้างหน้า จนกระทั่งรถขับออกจากโรงแรม เธอก็ยังรู้สึกว่าสายตานั้นเหมือนยังคงมองเธออยู่ข้างหลังในเวลานี้โทรศัพท์ก็สั่นเล็กน้อยตามที่คาดไว้ เป็นกงเฉิน[รอก่อน]หลินจ