บททั้งหมดของ เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: บทที่ 441 - บทที่ 450

ซางลี่ได้ยินเธอไม่เปลี่ยนคําเรียก ก็เข้าใจว่าเธอต้องการรักษาระยะห่าง แต่เขาอดสงสัยในตัวเธอไม่ได้เมื่อขยับเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อย บนตัวของเธอมีกลิ่นหอมของชาจางๆ มันหอมมากหลินจืออี้เห็นเขาไม่ตอบอยู่นาน จึงค่อยๆ หันหน้ามา และพบว่าอยู่ใกล้เขามากเกินไปแล้วเธอรีบถอยหลังและเตือนเขาว่า "ประธานซางคะ?"ซางลี่ดึงสติกลับมา เมื่อหลุบตากวาดมองใบหน้าด้านข้างของเธอ ดวงตาก็มืดคล้ำ พยายามข่มใจพูดว่า "ได้"หลินจืออี้ตอบรับอืมคําหนึ่ง แล้วรักษาระยะห่างระหว่างเธอและเขาเมื่อใกล้ถึงร้านอาหาร โทรศัพท์ของซางลี่ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงว่าเป็นโทรศัพท์ของซางหรั่น"มีอะไรเหรอ? เธอน่ะ มักจะหลงๆ ลืมๆ อยู่เสมอเลยนะ" ซางลี่ชะงักไปหลายวินาที กวาดตามองหลินจืออี้เบาๆ "ตอนนี้พี่มีธุระ"อาจเป็นเพราะในรถเงียบเกินไป หลินจืออี้จึงได้ยินเสียงของซางหรั่นในโทรศัพท์อย่างชัดเจน"พี่ พี่คงไม่ได้นัดจืออี้หรอกนะ?""ใช่" ซางลี่ยอมรับอย่างใจกว้างหลินจืออี้หน้าบาง บีบนิ้วมือตัวเองแน่น เพื่อปลอบประโลมความไม่สบายใจของตัวเองจริงๆ แล้วนี่เป็นปัญหาทางจิตใจที่ค้างคาใจมานานของเธอความโชคร้ายแปดปีในชาติที่แล้ว บวกกับการใช้ชีวิตอย่า

พวกเธอสองคนช่วยกันนำอาหารใส่ชามและยกอาหารขึ้นโต๊ะทีละชามหลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสี่คนก็นั่งลงซางหรั่นคีบหมูตุ๋นน้ำมันแดงชิ้นหนึ่งอย่างสนิทสนมแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากของกงเฉิน"คุณชายสาม คุณลองชิมดูสิว่าอร่อยไหมคะ"กงเฉินหลุบตาลงต่ำ ยกมือขึ้นหมุนตะเกียบของซางหรั่นไปทางเธอแทน"เธอเหนื่อยแบบนี้ กินก่อนเถอะ"แก้มของซางหรั่นแดงพลันยิ้มหวาน "ค่ะ"เมื่อเห็นดังนั้น หลินจืออี้ก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว กินแต่ผักตรงหน้าตัวเองตามความเคยชินนี่เป็นนิสัยที่เธอถูกปลูกฝังในตระกูลกงแม้ว่าทุกครั้งที่ตระกูลกงกินจะมีอาหารอร่อยมากมาย แต่มีเพียงผู้มีอํานาจที่สามารถหมุนโต๊ะได้คนอย่างเธอ แค่กินเยอะหน่อยก็เรียกว่าไม่มีระเบียบแล้วเมื่อเธอคีบผักอีกครั้ง ชามหมุนบนโต๊ะก็เคลื่อนไหว และหมูตุ๋นก็มาถึงตรงหน้าเธอเธออึ้งไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมอง เห็นซางลี่หมุนวงล้อ แล้วหันกุ้งอบน้ำมันมาตรงหน้าเธอ"ครั้งที่แล้วดูเหมือนคุณชอบมากนะ กินเยอะๆ ไม่ต้องเกรงใจน้องฉันหรอก""ขอบคุณค่ะ"หลินจืออี้มองซางลี่อย่างประหลาดใจ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะจํารายละเอียดเล็กๆ น้อยๆแบบนี้ได้แต่ว่า... ถ้าหมูตุ๋นเมื่อกี้หยุดได้นานกว่านี

ซางหรั่นเข้ามาใกล้และดมกลิ่น "กลิ่นดอกมะลิที่ฉันซื้อหอมเกินไปใช่หรือเปล่า? เธอรีบวางลงไปเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเอง เดิมทีเธอก็เป็นแขกอยู่แล้ว ยังมาล้างชามให้ฉันอีก เกรงใจเธอจะแย่อยู่แล้ว"เธอไม่ได้ตั้งใจจะอวดฐานะของนายหญิง หลินจืออี้ฟังออกเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซางหรั่น ท้องของหลินจืออี้ก็ปั่นป่วนด้วยความรู้สึกผิด พลันใบหน้าของเธอก็ซีดลงซางหรั่นกังวล "เฮ้ย เธอแพ้ดอกมะลิหรือเปล่า? หน้าซีดไปหมดแล้ว เธอรีบไปนั่งเถอะ เดี๋ยวฉันจะชงชาให้เธอสักถ้วย”"ขอบคุณค่ะ"หลินจืออี้เดินตามซางลี่ออกไปด้านหลังซางหรั่นพูดอย่างงอนๆ ว่า "คุณชายสาม ทําไมคุณถึงดูจืออี้ล้างชามต่อหน้าต่อตาแบบนี้ล่ะ? เดี๋ยวฉันทําเองค่ะ"เธอกําลังจะยื่นมือออกมา กงเฉินก็ออกเสียงห้ามทันที"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง"ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ยิ้มเยาะในใจ เร่งฝีเท้าจากไปหลังจากรอให้คนจากไป กงเฉินก็เริ่มเก็บเศษชิ้นส่วน เขามองดูคราบเลือดบนนั้นด้วยแววตาที่ซับซ้อนและอดทน“กินยาเหรอยัง?”สีหน้าของซางหรั่นแข็งทื่อ "กินแล้วค่ะ ทําไมคุณถึงจู้จี้จุกจิกกว่าฉันพี่ฉันซะอีก"เมื่อสังเกตได้ว่าเขาจ้องมองเศษชิ้นส่วน เธอก็เปลี่

ยานี้เป็นยาที่กินเพื่อทำให้อารมณ์ของเธอคงที่หลังจากกลับมาจากนอร์เวย์เมื่อกำลังจะยัดมันเข้าไปในปาก เธอก็นึกถึงคําเตือนของหลี่ฮวนอีกครั้ง ยานี้กินยิ่งน้อยยิ่งดีสุดท้ายเธอก็วางยาลงและเล่นโทรศัพท์มือถือแทนนึกไม่ถึงว่าเมื่อเปิดโทรศัพท์ ข้อความแรกที่เห็นคือข้อความจากโมเม้นต์ของซางหรั่นเธอเกล้าผมอย่างลวกๆ ผมที่แตกของเธอห้อยลงมาอย่างเปียกๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จและสวมชุดนอนของกงเฉิน[เหมือนเด็กขโมยเสื้อผ้าของผู้ใหญ่ไหม? อิอิ]ซางหรั่นหัวเราะอย่างมีความสุขจริงๆแต่หลินจืออี้เห็นแล้วก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เพราะชุดนอนชุดนั้นเธอก็เคยใส่เหมือนกันเธอลุกขึ้นและถูผิวของเธออย่างแรงจนแขน คอและหน้าอกของเธอแดงจนถลอกเธอถึงได้หยุดลงเพราะความเจ็บปวดเธอมองมือทั้งสองอย่างงุนงง ในร่องนิ้วมีเลือดติดอยู่วินาทีต่อมาเธอก็กลืนยาลงไปอย่างไม่ลังเลและขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เธอถึงหลับไปภายใต้ฤทธิ์ยาวันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นนอน หลินจืออี้ก็ตื่นขึ้นเพราะความเจ็บปวด เมื่อส่องกระจกถึงพบว่าจุดที่ข่วนเมื่อคืนไม่มีแววดีขึ้นเลยยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง กังวลมากว่าจะทิ้งรอยแ

ซางหรั่นเปลี่ยนคำพูดแล้ว แถมยังดูคุ้นเคยเป็นพิเศษ คิดว่าหลิ่วเหอก็คงยอมรับฐานะของเธอแล้ว"อืม" หลินจืออี้เดินไปนั่งลง หางตาเห็นสมุดรายชื่อ "แขกเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?"ซางหรั่นหัวเราะ "นี่ยังเยอะอยู่เหรอ? ก็แค่เชิญคนสําคัญของทั้งสองฝ่ายมาแล้ว คนอื่นได้แต่รอตอนแต่งงานแล้ว”หลินจืออี้มองรายชื่อคนเกือบสองร้อยคนแล้วก็หุบปากทันทีทั้งสองฝ่ายเป็นตระกูลใหญ่และสิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดคือเครือข่ายทางสังคมหลิ่วเหอมองออกถึงความยุ่งยากใจของหลินจืออี้ จึงเปลี่ยนเรื่องเรียกว่า "เสียวหรั่น เมื่อกี้เราพูดถึงไหนแล้ว?""อ้อ พูดถึงที่ว่าคุณนายสามต้องจุดธูปเป็นคนที่เท่าไร ยุ่งยากจังเลยแฮะ" ซางหรั่นเบ้ปาก"ไม่ยุ่งยากหรอก เจ้าสามเป็นทายาท เป็นเจ้านายในอนาคตของตระกูลกง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ถือเขาเป็นอันดับแรก เธอเป็นภรรยาของเขา ย่อมเป็นคนแรกอยู่แล้ว" หลิ่วเหออธิบายได้ยินแบบนี้ แก้มของซางหรั่นก็เผยสีหน้าที่ชื่นชมยินดีออกมา"ฉันก็ว่าแล้วว่าเขาเก่งมาก ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาเป็นที่หนึ่งทุกอย่าง แล้วยังเรียนจบเร็วที่สุดด้วย ฉันจําได้ว่ายังมีคนแซวเขาว่ามีสาวรอเขาในประเทศเหรอเปล่า ถึงทำให้เขารีบขนาดนั้น"หลิ่วเหอ