เธอคิดว่าเธอเกือบจะปรับตัวได้แล้ว แต่เธอก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างหนักอยู่ดีในน้ำตามีลูกของเธอ ชาติก่อนของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ......“ฮือๆ ...... อาเล็ก”“ฉันไม่ใช่อาเล็กของเธอ” กงเฉินขมวดคิ้วและเน้น“อาเล็ก”“ช่างมันเถอะ” กงเฉินนวดระหว่างคิ้ว “อย่าน้ำมูกไหล จูบไม่ลง”“อะ......”กงเฉินจูบเธอหลินจืออี้อึ้งไปชั่วขณะ มือที่ยกขึ้นตามสัญชาตญาณกลับถูกเขากุมไว้อย่างแน่นหนา นิ้วมือที่ประสานกันสั่นเทิ้มเบาๆห้องที่เงียบสงบมีเสียงเล็กๆ น้อยๆ ดังขึ้นหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆ เสียงพึมพําระหว่างริมฝีปากและฟัน......หลินจืออี้อยากจะดิ้นรน แต่เธอไม่มีแรงจริงๆ ได้แต่เบิกตากว้างจ้องมองผู้ชายตรงหน้าในความงุนงง ราวกับเห็นประกายแสงในดวงตาสีหมึกของเขา ใต้ดวงตาสาดประกายความอ่อนโยนที่ยากจะสังเกตเห็นวินาทีต่อมา เขาก็ยันตัวไว้ครึ่งหนึ่ง ขยับปากเล็กน้อย พูดเสียงแหบแห้งว่า “หลินจืออี้ ฉันเป็นใคร?”หลินจืออี้ไม่ทันคิด ชื่อก็เอ่ยออกมาจากริมฝีปากแล้ว“กงเฉิน”“ใช่ จําไว้ว่าเป็นฉันก็พอ”ชายหนุ่มหลุบตามองเธอ ไม่รอให้เธอตอบก็จูบลงมาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างเหมือนมีเวทมนตร์ยั่วยวนเธอเบาๆ มันค่อยๆ ปกคล
Read more
LOGIN
