All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 411 - Chapter 420

เมื่อหลี่ฮวนเห็นหลินจืออี้ สีหน้าก็ละอายใจเล็กน้อย เขาอ้าปากแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อคลายความอึดอัดใจ หลินจืออี้จึงชิงพูดก่อน “หมอหลี่ เท้าฉันเคล็ดน่ะ คุณช่วยฉันดูหน่อยว่าอาการบวมจะหายโดยเร็วได้ไหมคะ พรุ่งนี้ฉันยังมีงานเปิดตัวสินค้าที่สําคัญมากต้องไปเข้าร่วม”พอหลี่ฮวนได้ยินว่าหลินจืออี้ยังยอมเชื่อตัวเอง จึงพยักหน้าอย่างแรง “วางใจเถอะ เชื่อใจผมได้เลย”ในระหว่างที่ตรวจอาการ หลี่ฮวนได้ย้ำเตือนมากมายในที่สุดเขาก็มองหลินจืออี้อย่างระมัดระวังและพูดว่า "หลินจืออี้ ขอโทษนะ"หลินจืออี้พูดปลอบใจ “ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย อย่าคิดมากไปเลย”หลังจากหลี่ฮวนได้ยินคําตอบ เขาก็ไม่เสแสร้งอีกแล้ว หลังจากประคบน้ำแข็งให้หลินจืออี้แล้ว เขาก็สั่งพลาสเตอร์ยาไปอีกแผ่นหนึ่งตอนที่เฉินจิ่นไปรับยา หลี่ฮวนก็ชงชาให้กงเฉินและหลินจืออี้หลี่ฮวนฟื้นนิสัยเดิมของเขา รินชาพลางมองไปที่กงเฉิน “พักนี้นายนอนหลับดีขึ้นบ้างหรือยัง? ยังฝันถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหม?”มือที่ยกแก้วของหลินจืออี้ชะงัก “เด็กผู้หญิงอะไรเหรอ?”ได้ยินดังนั้น หลี่ฮวนจึงตระหนักว่ากงเฉินไมได้บอกหลินจืออี้เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงในฝันของเขา เข

หลินจืออี้ห้ามไม่ทัน กงเฉินหยิบของบนโซฟาขึ้นมาแล้วมันเป็นผ้าพันคอที่ถักแล้วครึ่งหนึ่งและยังมีกลุ่มด้ายสีต่างๆ มีบางผืนที่เธอถักไปหลายแถวแล้วพบว่าสีไม่สวย เลยทิ้งเอาไว้ข้างๆ ทิ้งไปทิ้งมาก็กลายเป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสําเร็จรูปไปหมดในที่สุด เธอก็ลังเลระหว่างสีแดงเข้มและสีดําสิ่งของของกงเฉินแทบจะเป็นสีดําทั้งหมด ดังนั้นเธอเลยอยากเลือดสีแดงเข้มมากกว่าแต่ก็กลัวว่าเขาจะชอบสีดํามากกว่า ก็เลยถักผ้าพันคอสีดําอีกผืนหนึ่งพอมองไปที่โซฟา มันเหมือนเธอจัดเต็มมาก"ให้ฉันหมดเลยเหรอ?"สีหน้าของกงเฉินยังคงเย็นชาเหมือนเดิม น้ำเสียงก็ไม่ขึ้นๆ ลงๆ มากนัก ราวกับถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจหลินจืออี้รู้สึกว่าตัวเองคิดไปเองฝ่ายเดียวมากไปเธอกั้นของบนโซฟาอย่างเก้อเขิน“ไม่ใช่ ฉันไม่ถักนิตติ้งมานานเกินไป ฝีมือถดถอยแล้ว ดังนั้นซื้อเพิ่มเติมเพื่อเตรียมพร้อม”กงเฉินเดินผ่านเธอไปและหยิบมันขึ้นมาดู แค่ความกว้างของฝ่ามือก็พลาดไปหลายเข็มแล้ว“ถดถอยแล้วจริงๆ”หลินจืออี้เบ้ปาก ยื่นมือไปแย่งผ้าพันคอที่ถักไป“สู้ของที่ซื้อข้างนอกไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว”ไม่ชอบก็ไม่ต้องเอาสิเธอก็เอาใจใส่เหมือนกันนะ แต่แล้วก็ยังถ

ฤดูหนาวมาแล้ว ลมหนาวพัดโชยมา เมืองหลวงในเดือนมกราคมเริ่มมีหิมะประปรายแล้วแม้ว่าตัวเมืองจะเจริญรุ่งเรือง แต่ก็แฝงไปด้วยความเงียบเหงาหลินจืออี้ถือถุงลงจากรถแท็กซี่ แล้วรีบจับเสื้อสเวตเตอร์คอสูงมาบังหน้าตัวเองไว้ครึ่งหนึ่งเมื่อหันไปรอบๆ ก็พบว่าประตูใหญ่ของบ้านตระกูลกงที่เคยเคร่งขรึมถูกตกแต่งด้วยโคมไฟหลากสีไม่ใช่วันตรุษจีนสักหน่อย เรื่องอะไรถึงได้จัดซะใหญ่โตขนาดนี้กัน?หลินจืออี้ทักทายกับรปภ. แล้วรีบเดินเข้าไปหลิ่วเหอกําลังสั่งแม่บ้านทํางานอยู่ใต้ระเบียง“แม่”"จืออี้ มาแล้วเหรอ แล้วนี่คืออะไรน่ะ? ห่อซะสวยเชียว”พูดว่าไปหลิ่วเหอก็เอื้อมมือไปจะจับถุงออกมาดูหลินจืออี้รีบเอาถุงหลบไปข้างหลังทันที “ไม่มีอะไรหรอก แม่ แวะเอามาเฉยๆ ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรน่ะ? ทําไมถึงจัดซะใหญ่โตขนาดนี้?”หลิ่วเหอมั่นใจว่าแม่บ้านกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นจนสะอาดแล้ว จึงลากหลินจืออี้ไปที่ห้องอาหาร“เป็นแขกที่คุณท่านกงเชิญมา ตั้งใจให้ฉันเตรียมเป็นพิเศษ ในที่สุดเขาก็ยอมรับตัวฉันสักที แกดูดอกไม้ที่ฉันให้คนเตรียมมาสิ สวยไหมล่ะ?”หลินจืออี้มองออกไปนอกหน้าต่างที่หลิ่วเหอชี้ไปดอกไม้ในฉากหน้าต่างนั้นสวยงามและ

หลินจืออี้ล้างมือ ถกแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะช่วยหลิ่วเหอทํางาน ไม่คิดว่ากงสือเหยียนจะถอดเสื้อนอกแล้วเดินเข้ามา“พอแล้ว พวกเธอสองคนไปกินอาหารกัน ฉันมาคอยดูก็พอแล้ว”“ขอบคุณค่ะ ที่รัก” หลิ่วเหอยิ้มจนตาหยี“ขอบคุณค่ะ คุณอา”หลินจืออี้รับน้ำแกงมาสองชามแล้วนั่งลงที่โต๊ะเล็กแล้วดื่มทันทีน้ำซุปที่ตุ๋นจากสมุนไพรล้ำค่านั้นแตกต่างกันมากหลิ่วเหอและกงสือเหยียนจู๋จี๋อยู่สักพักถึงมา พอนั่งลงก็แย่งน้ำแกงในมือของหลินจืออี้ดื่มจนหมด“ฉันหิวน้ำจะตายอยู่แล้ว ฉันสืบมาให้หมดแล้วนะ”"สืบ? “แม่ ฉันให้แม่ไปสืบอะไรมา?” หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง“ก็ซางหรั่นไง”บางทีอาจเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น หลินจืออี้จึงไม่ได้ขัดจังหวะหลิ่วเหอหลิ่วเหอพูดเสียงเบาว่า “ซางหรั่นเป็นคุณหนูแห่งตระกูลซางที่มีชื่อเสียงของเมืองไห่เฉิง ตอนอยู่ต่างประเทศเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเจ้าสาม ตอนที่เจ้าสามประสบอุบัติเหตุที่ต่างประเทศ ก็เป็นคนช่วยเขาออกมาก่อนที่จะระเบิด แต่แล้วตัวเองกลับถูกระเบิดจนถูกต้องตัดขา”“ตอนที่ถูกส่งไปโรงพยาบาล ซ่งหว่านชิวที่อยู่ต่างประเทศเห็นเข้าพอดี เลยเปลี่ยนข้อมูลประจําตัวของทั้งสองคน ดังนั้นเจ้าสามจึงคิ

สีหน้าของกงเฉินดูน่าเกลียดมากเขาหรี่ตาด้วยความเย็นชา “หลินจืออี้”หลินจืออี้มองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา "สิ่งที่คุณท่านกงทําในวันนี้อาไม่รู้เหรอ? มันสนุกเหรอที่เห็นพวกเราแม่ลูกพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจ ฉันไม่อยากเล่นเกมนี้กับอาแล้วจริงๆ เรื่องในคืนนั้นผ่านไปตั้งนานแล้ว อาเล็ก”ระหว่างพวกเขา ทําได้แค่หยุดอยู่ที่คำว่าอาเล็กนี้เท่านั้นดวงตาของกงเฉินเปล่งประกายความเย็นชา เขาหันหลังและเดินไปที่ถังขยะหลินจืออี้มองแผ่นหลังของเขาอย่างลังเล ในใจเขาไม่รู้ว่าหวังว่าเขาจะเก็บถุงใบนั้นกลับมา เหรอว่าจะปล่อยไปแบบนี้แต่เธอรู้ว่าทุกครั้งที่เขาก้าวเข้ามาใกล้ หัวใจของเธอก็ตึงเครียดมากขึ้นตามไปด้วยเมื่อกงเฉินกําลังจะขวางแม่บ้านไว้ เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากทางเล็กๆ ในสวนดอกไม้เมื่อถือโอกาสมองไป ก็เห็นซางหรั่นที่ใส่ขาเทียมดูเหมือนจะสะดุดกับแผ่นหินล้มลงกับพื้นหลินจืออี้มองไปทางกงเฉินโดยไม่รู้ตัวเขาหยุดแล้วหลินจืออี้หายใจเข้าเบาๆ ลมหายใจในลําคอสั่นขึ้นๆ ลงๆ ในความขมขื่นที่หนักอึ้ง กดทับจนเธอรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวที่จริงเธอรู้ผลแล้ว แต่เธอก็ยังมองกงเฉินหันหลังวิ่งไปหาซางหรั่นอย่างทรมานตัวเอง