All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 411 - Chapter 416

เมื่อหลี่ฮวนเห็นหลินจืออี้ สีหน้าก็ละอายใจเล็กน้อย เขาอ้าปากแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อคลายความอึดอัดใจ หลินจืออี้จึงชิงพูดก่อน “หมอหลี่ เท้าฉันเคล็ดน่ะ คุณช่วยฉันดูหน่อยว่าอาการบวมจะหายโดยเร็วได้ไหมคะ พรุ่งนี้ฉันยังมีงานเปิดตัวสินค้าที่สําคัญมากต้องไปเข้าร่วม”พอหลี่ฮวนได้ยินว่าหลินจืออี้ยังยอมเชื่อตัวเอง จึงพยักหน้าอย่างแรง “วางใจเถอะ เชื่อใจผมได้เลย”ในระหว่างที่ตรวจอาการ หลี่ฮวนได้ย้ำเตือนมากมายในที่สุดเขาก็มองหลินจืออี้อย่างระมัดระวังและพูดว่า "หลินจืออี้ ขอโทษนะ"หลินจืออี้พูดปลอบใจ “ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย อย่าคิดมากไปเลย”หลังจากหลี่ฮวนได้ยินคําตอบ เขาก็ไม่เสแสร้งอีกแล้ว หลังจากประคบน้ำแข็งให้หลินจืออี้แล้ว เขาก็สั่งพลาสเตอร์ยาไปอีกแผ่นหนึ่งตอนที่เฉินจิ่นไปรับยา หลี่ฮวนก็ชงชาให้กงเฉินและหลินจืออี้หลี่ฮวนฟื้นนิสัยเดิมของเขา รินชาพลางมองไปที่กงเฉิน “พักนี้นายนอนหลับดีขึ้นบ้างหรือยัง? ยังฝันถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหม?”มือที่ยกแก้วของหลินจืออี้ชะงัก “เด็กผู้หญิงอะไรเหรอ?”ได้ยินดังนั้น หลี่ฮวนจึงตระหนักว่ากงเฉินไมได้บอกหลินจืออี้เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงในฝันของเขา เข

หลินจืออี้ห้ามไม่ทัน กงเฉินหยิบของบนโซฟาขึ้นมาแล้วมันเป็นผ้าพันคอที่ถักแล้วครึ่งหนึ่งและยังมีกลุ่มด้ายสีต่างๆ มีบางผืนที่เธอถักไปหลายแถวแล้วพบว่าสีไม่สวย เลยทิ้งเอาไว้ข้างๆ ทิ้งไปทิ้งมาก็กลายเป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสําเร็จรูปไปหมดในที่สุด เธอก็ลังเลระหว่างสีแดงเข้มและสีดําสิ่งของของกงเฉินแทบจะเป็นสีดําทั้งหมด ดังนั้นเธอเลยอยากเลือดสีแดงเข้มมากกว่าแต่ก็กลัวว่าเขาจะชอบสีดํามากกว่า ก็เลยถักผ้าพันคอสีดําอีกผืนหนึ่งพอมองไปที่โซฟา มันเหมือนเธอจัดเต็มมาก"ให้ฉันหมดเลยเหรอ?"สีหน้าของกงเฉินยังคงเย็นชาเหมือนเดิม น้ำเสียงก็ไม่ขึ้นๆ ลงๆ มากนัก ราวกับถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจหลินจืออี้รู้สึกว่าตัวเองคิดไปเองฝ่ายเดียวมากไปเธอกั้นของบนโซฟาอย่างเก้อเขิน“ไม่ใช่ ฉันไม่ถักนิตติ้งมานานเกินไป ฝีมือถดถอยแล้ว ดังนั้นซื้อเพิ่มเติมเพื่อเตรียมพร้อม”กงเฉินเดินผ่านเธอไปและหยิบมันขึ้นมาดู แค่ความกว้างของฝ่ามือก็พลาดไปหลายเข็มแล้ว“ถดถอยแล้วจริงๆ”หลินจืออี้เบ้ปาก ยื่นมือไปแย่งผ้าพันคอที่ถักไป“สู้ของที่ซื้อข้างนอกไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว”ไม่ชอบก็ไม่ต้องเอาสิเธอก็เอาใจใส่เหมือนกันนะ แต่แล้วก็ยังถ

ฤดูหนาวมาแล้ว ลมหนาวพัดโชยมา เมืองหลวงในเดือนมกราคมเริ่มมีหิมะประปรายแล้วแม้ว่าตัวเมืองจะเจริญรุ่งเรือง แต่ก็แฝงไปด้วยความเงียบเหงาหลินจืออี้ถือถุงลงจากรถแท็กซี่ แล้วรีบจับเสื้อสเวตเตอร์คอสูงมาบังหน้าตัวเองไว้ครึ่งหนึ่งเมื่อหันไปรอบๆ ก็พบว่าประตูใหญ่ของบ้านตระกูลกงที่เคยเคร่งขรึมถูกตกแต่งด้วยโคมไฟหลากสีไม่ใช่วันตรุษจีนสักหน่อย เรื่องอะไรถึงได้จัดซะใหญ่โตขนาดนี้กัน?หลินจืออี้ทักทายกับรปภ. แล้วรีบเดินเข้าไปหลิ่วเหอกําลังสั่งแม่บ้านทํางานอยู่ใต้ระเบียง“แม่”"จืออี้ มาแล้วเหรอ แล้วนี่คืออะไรน่ะ? ห่อซะสวยเชียว”พูดว่าไปหลิ่วเหอก็เอื้อมมือไปจะจับถุงออกมาดูหลินจืออี้รีบเอาถุงหลบไปข้างหลังทันที “ไม่มีอะไรหรอก แม่ แวะเอามาเฉยๆ ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรน่ะ? ทําไมถึงจัดซะใหญ่โตขนาดนี้?”หลิ่วเหอมั่นใจว่าแม่บ้านกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นจนสะอาดแล้ว จึงลากหลินจืออี้ไปที่ห้องอาหาร“เป็นแขกที่คุณท่านกงเชิญมา ตั้งใจให้ฉันเตรียมเป็นพิเศษ ในที่สุดเขาก็ยอมรับตัวฉันสักที แกดูดอกไม้ที่ฉันให้คนเตรียมมาสิ สวยไหมล่ะ?”หลินจืออี้มองออกไปนอกหน้าต่างที่หลิ่วเหอชี้ไปดอกไม้ในฉากหน้าต่างนั้นสวยงามและ