All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 431 - Chapter 440

"นี่นายแส่เรื่องคนอื่นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ปล่อยเธอไปเถอะ บางทีวันหลังอาจจะไม่ต้องคิดมากขนาดนี้ก็ได้” ซางลี่กล่าวเสียงเรียบ“นายน้อย คุณเข้าอกเข้าใจคนอื่นจริงๆ เลยนะครับ งั้นพรุ่งนี้ผมอยากขอลาวันหนึ่งครับ” โจวจ้าวยิ้มกว้าง“วันหยุดเดือนนี้ของนายยกเลิกทั้งหมด”“……”โจวจ้าวหัวเราะไม่ออกออกแล้ว……ที่โรงแรมหลินจืออี้กลับถึงโรงแรม จากนั้นก็นั่งพักที่ล็อบบี้และสั่งกาแฟร้อนมาแก้วหนึ่งนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะเชื่อกงเฉินพวกเขาควรนั่งลงและพูดคุยกันดีๆมองดูเกล็ดหิมะที่ปลิวว่อนอยู่นอกหน้าต่าง หัวใจของเธอก็เต้นตึกตักไปด้วยหนึ่งชั่วโมงต่อมา กาแฟเย็นหมดแล้ว ซางลี่เคยพูดว่าเขากับน้องสาวพักอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลซางชั่วคราว ห่างจากที่นี่ไปครึ่งชั่วโมงไปๆ มาๆ ก็ใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงแต่ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีแล้วหลินจืออี้ถือแก้วที่เย็นจัด ในใจคิดว่าบางทีหิมะตกหนัก ขับช้าๆ ก็เป็นเรื่องปกติเวลาผ่านไปสองชั่วโมง สามชั่วโมง สี่ชั่วโมงและแล้ว หกชั่วโมงผ่านไป...ในมือของหลินจืออี้ยังคงถือกาแฟแก้วนั้นอยู่ ร่างกายที่รักษาท่านั่งไว้แข็งไปนิดหน่อยแล้วพอเงยหน้าขึ้นมอ

"แกหมายความว่ายังไง? ฉันยังไม่แก่จนถึงกับคุมบ้านนี้ไม่ไหว!”คุณท่านกงไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่และกลัวคนอื่นหาว่าตัวเองแก่มากที่สุดกงเฉินไม่มีระลอกคลื่นใดๆ “ยังไงร่างกายก็สําคัญกว่าครับ”คุณท่านกงตัวแข็งอยู่บนที่นั่ง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีคล้ำแต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่เคยดูแลตระกูลใหญ่อย่างตระกูลกงมาก่อน ไม่นานก็สงบเป็นปกติเขาหยิบของสองอย่างออกมาวางไว้ตรงหน้ากงเฉิน แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “รายชื่อคนที่จะร่วมงานเซ่นไหว้ในวันตรุษจีน แกดูหน่อย”กงเฉินเปิดรายชื่อเกือบจะเหมือนกับคนที่มาร่วมงานในปีก่อนๆ ยกเว้น... หลิ่วเหอคุณท่านกงพูดอย่างเย็นชาว่า “ถึงยังไงหลิ่วเหอก็เป็นพี่สะใภ้รองของแก ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็ถือว่าเป็นสมาชิกของตระกูลกง ตอนนี้เฉินซู่หลานตายไปแล้ว หลิ่วเหอก็ควรเรียนรู้ที่จะทําประโยชน์เพื่อตระกูลกงได้แล้ว”“หรือครับ?”กงเฉินจ้องสายตาของคุณท่านกงโดยตรงคุณท่านกงชี้ไปที่เอกสารด้านล่าง ดวงตาของเขาเปล่งแววชาญฉลาด "หนังสือโอนหุ้นของแม่แก"“กงเฉิน ฉันรู้ว่าเรื่องระหว่างแกกับซ่งหว่านชิวก็แค่เพื่อเล่นละครให้ฉันดู แกแค่อยากจะปกป้องใครบางคนเท่านั้น”“ฉันสามารถให้ทุกอย่างที่แ

พี่โจวชี้ไปที่สูทของซางลี่หลินจืออี้ถึงพบว่าสูทของซางลี่และอย่างที่กงเฉินส่งเธอกลับมาตอนที่ถูกเธอบังหน้าในครั้งนั้นเป็นยี่ห้อเดียวกันนอกจากความแตกต่างเล็กน้อยแล้ว ในสายตาของคนทั่วไปก็คือเหมือนกันทุกประการรูปร่างของซางลี่และกงเฉินก็ไม่ต่างกันมาก ไม่แปลกใจเลยที่พี่โจวจะจําผิด“พี่โจว ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ” หลินจืออี้รีบอธิบายน่าเสียดายที่พี่โจวไม่ฟังเลยและปกป้องเธอเหมือนปกป้องลูกไก่ตัวน้อยๆ กลัวว่าถ่านไฟเก่าจะถูกจุดขึ้นมาอีก"จืออี้! เธอสัญญากับฉันว่าจะไม่กลับไปหาแฟนเก่าเด็ดขาดแล้วนะ!”“แฟนเก่า?” ซางลี่มองหลินจืออี้อย่างครุ่นคิด มุมปากปรากฏรอยยิ้มจางๆหลินจืออี้อยากจะเป็นลมอยู่ที่เดิมให้มันรู้แล้วรอดไปเลยเหลือเกินพี่โจวพูดอย่างชอบธรรมว่า "คุณผู้ชาย แม้ว่าตอนนี้คุณนึกถึงจืออี้แล้วมันมีประโยชน์อะไร? เมื่อก่อนตอนที่จืออี้ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนมากที่สุด คุณกลับทําเป็นหูทวนลม ความอ่อนโยนที่มาทีหลังมันก็เหมือนมีดทื่อๆ เล่มหนึ่ง ไม่ทําให้คนตาย แต่ทําให้คนรู้สึกตะขิดตะขวงใจตลอดไป”ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ตัวแข็งทื่อทันทีท่ามกลางความคิด เธอนึกอะไรบางอย่างออก ถึงกับกัดริมฝีปาก

กงเฉินไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ดึงเธอเข้าไปในรถโดยตรงทิวทัศน์นอกหน้าต่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หิมะก็เริ่มตกอีกครั้งเมื่อรถหยุดและเปิดประตู ข้างนอกก็ปกคลุมไปด้วยหิมะอีกชั้นหนึ่งแล้วเมื่อหลินจืออี้ลงจากรถ บนไหล่ก็มีเสื้อโค้ทขนแกะตัวหนึ่งเพิ่มขึ้นมา กลิ่นอายจากร่างกายของผู้ชายพลันล้อมรอบเธอทันทีเมื่อตั้งสติได้ เธอก็ยืนอยู่หน้าวิลล่าหลังหนึ่งแล้วสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ แม้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะก็ยังสวยดั่งความฝันในเทพนิยาย สามารถจินตนาการฉากเมื่อดอกไม้บานว่าจะสวยแค่ไหนได้ในสมองของหลินจืออี้มีภาพภาพหนึ่งปรากฏขึ้นมาเพราะนี่ก็คือบ้านที่เธอเผาตัวเองเมื่อชาติก่อนตลอดแปดปีการแต่งงานครั้งนั้น ที่นี่เหมือนกรงที่หรูหราเธอจ้องตัวบ้าน ถามเสียงเย็นชาว่า "นี่หมายความว่ายังไง?"ดวงตาของกงเฉินขรึมลงเล็กน้อย พูดเสียงเรียบว่า “เดี๋ยวฉันเรียกคนไปเอาสัมภาระที่คอนโดเธอ ต่อไปเธอพักอยู่ที่นี่ คนขับรถและแม่บ้านฉันจะจัดการให้เอง ถ้าเธอมีอะไรต้องการก็บอกพวกเขาโดยตรงเลย”เขาไม่ได้ถามความเห็นของเธอเลย ก็จัดการทุกอย่างเองแล้วก็เหมือนกับชาติก่อน เขาพาเธอเข้าไปในบ้าน พูดว่าต่อไปเธอจะ

ซางหรั่นไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโดยตรงและพูดว่า "เธอดูสิ เราถ่ายรูปมาเยอะแยะเลย ฉันคิดว่าจะใช้ในงานหมั้นและงานแต่งงาน เธอช่วยฉันเลือกหน่อยสิ"หลินจืออี้ชําเลืองมองโทรศัพท์ของซางหรั่น รอยยิ้มของทั้งสองคนในรูปถ่ายค่อนข้างสะดุดตาซางหรั่นเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยความรัก ความสงบบนตัวเธอมาจากภายในสู่ภายนอกอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีสิ่งเจือปนจึงทําให้ยิ้มของเธอมีความสดใสและสามารถแพร่กระจายไปถึงคนอื่นได้ง่ายมากแม้แต่กงเฉินที่อยู่ข้างเธอก็ดูผ่อนคลายกว่าปกติรูปร่างหน้าตาของทั้งคู่เข้ากันดี รูปไหนก็สวยทั้งนั้นหลินจืออี้กลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สายตาก็ไม่รู้ว่าควรจะหยุดอยู่ที่ตรงไหน"ดีหมดทุกรูปนะ คุณสองคนตัดสินใจก็ได้แล้ว” เธอยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที "จริงสิ คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?"ซางหรั่นร้องโอ๊ยขึ้นมา“เธอดูสิ ฉันตื่นเต้นมากจนเกือบลืมงานหลักไปเลย ที่หนีบคอเสื้อที่เธอออกแบบให้พี่ชายฉันสวยมากเลย ตอนนี้เขาใส่ทุกวันไม่ยอมถอดออกเลย ดังนั้นฉันจึงอยากขอให้เธอช่วยออกแบบเครื่องประดับให้ฉันด้วย”“เครื่องประดับอะไรเหรอ?” หลินจืออี้ยื