All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 451 - Chapter 460

เมื่อหลินจืออี้เห็นผ้าพันคอแวบแรกนั้น เธอตกใจไม่น้อยเพราะเธอเป็นคนทิ้งลงถังขยะเองกับมือทําไมถึงมาปรากฏในเรือนของกงเฉินอีก?นอกจากว่าเขาจะตามรถขยะกลับมาหาแต่หลังจากฟังคําพูดของคนรับใช้แล้ว หลินจืออี้ก็รู้สึกว่าผ้าพันคอจะกลับมาอยู่ในมือของกงเฉินได้อย่างไรนั้นไม่สําคัญเลยสักนิดยังไงสุดท้ายมันก็ยังเป็นขยะอยู่ดีกงเฉินน่าจะรู้ว่าเธอเคยไปที่เรือนของเขา จึงโยนผ้าพันคอออกมาแบบนี้เธอเข้าใจความหมายของเขาคนรับใช้จ้องหลินจืออี้แล้วพูดว่า “คุณหลิน ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?”หลินจืออี้ปล่อยมือพลางส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแล้ว”คนรับใช้ดึงผ้าพันคอแล้วหันไปทํางานหลินจืออี้มองผ้าพันคอสีแดงที่หายออกไป ฝ่ามือถูกตัวเองหยิกจนถลอกปอกเปิกตั้งนานแล้ว คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรเลยเธอยิ้มอย่างขมขื่น สติค่อยๆ กลับมา พอหันหลังกลับพบว่าหลิ่วเหอกําลังให้คนขนของขวัญแล้วสติสัมปชัญญะกลับมา เธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดหลิ่วเหอ“แม่ แม่ตรวจของทุกอย่างแล้วหรือยัง?”"ตั้งสองร้อยกว่าชุด นี่ต้องตรวจสอบไปถึงเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย? อีกอย่างที่นี่คือตระกูลกงนะ ใครจะกล้าทําอะไรบุ่มบ่าม แกวางใจเถอะน่า”หลิ่วเห

หลังจากกงเฉินจากไป หลินจืออี้ก็ยืนพิงเสาอย่างเหม่อลอย หิมะที่กองพะเนินอยู่ด้านนอกสะท้อนสีหน้าไร้สีเลือดของเธอเธอพยุงเสาเดินไปข้างหน้า เหนือศีรษะเป็นผ้าซาตินสีแดงที่เพิ่งแขวนขึ้นไปพวกมันกระโดดโลดเต้นอยู่ในสายลม มีเพียงเธอเคุณั้นที่เงียบกริบหลังจากกลับถึงเรือน หลินจืออี้ก็นอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขกอย่างทรมานทั้งตัว แต่เครื่องนอนใหม่เอี่ยมกลับไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิดสุดท้าย เธอหลับตาลงอย่างงัวเงีย……กงเฉินนั่งบนโซฟา ปลายนิ้วแตะหน้าผาก ขนตายาวปิดลงครึ่งหนึ่ง ซ่อนอารมณ์ในดวงตาไว้“คุณชายสาม คุณกลับมาแล้ว”ซางหรั่นก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเสื้อโค้ทที่เขาวางไว้บนโซฟา เธอก็หยิบมันขึ้นมาอย่างสุภาพทันทีเพื่อปรับแขนเสื้อของเขาให้เรียบ“ห้องแต่งตัวฉันเก็บเรียบร้อยแล้วนะคะ ให้ฉันแขวนให้คุณไหมคะ?”“อืม”กงเฉินตอบอย่างใจลอยทันใดนั้น ปลายนิ้วของเขาก็หยุดกะทันหันและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วซางหรั่นรู้สึกงุนงงเล็กน้อย หันหลังตามกงเฉินไป พูดอย่างค่อนข้างเหนื่อยว่า “คุณชายสาม ช้าๆ หน่อยค่ะ ฉันเดินเร็วขนาดนั้นไม่ได้”เมื่อไปถึงห้องแต่งตัว ซางหรั่นเห็นกงเฉินยืนอยู่หน้าตู้

วันงานหมั้นหลิ่วเหอตื่นนอนตอนตีห้าเพื่อจะได้แสดงผลงานต่อหน้าคุณท่านกงหลินจืออี้เป็นห่วงสุขภาพของเธอ จึงตื่นตามมาด้วยทั้งสองใช้เวลาสองชั่วโมงตรวจสอบทุกอย่างที่ต้องใช้หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาแล้ว ทั้งสองจึงกลับไปที่เรือนอย่างเหนื่อยล้าไม่คิดว่า กงสือเหยียนที่ทํางานจนถึงเที่ยงคืนเมื่อวานนี้ก็ตื่นนอนแล้วเช่นกัน“มาๆ ผมทําอาหารเช้าแล้ว รีบมากินเร็ว”ลูกหลานของตระกูลกงจะถูกปล่อยออกไปฝึกฝนเมื่อพวกเขายังเด็ก ฝีมือการทําอาหารของกงสือเหยียนก็ได้เรียนรู้มาในช่วงสองปีนั้นถึงจะไม่ได้ดีเลิศขนาดนั้น แต่รสชาติก็ไม่เลวกงสือเหยียนดึงหลิ่วเหอนั่งลง และนวดไหล่ให้เธอใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหลิ่วเหอยิ้ม “เมื่อคืนคุณกลับมาดึกขนาดนั้น ไม่ต้องตื่นแต่เช้าหรอกค่ะ”“สองวันนี้พวกคุณสองคนต่างหากที่ทํางานหนัก ผมแค่ทําอาหารเช้ามื้อเดียวเอง”เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินจืออี้ก็เข้าใจทันทีว่าทําไมหลิ่วเหอถึงยอมกล้ำกลืนความทุกข์เพื่ออยู่กับกงสือเหยียนเธอยกชามขึ้นมา พูดกึ่งติดตลกว่า “อากับแม่นี่พอได้แล้ว ระวังฉันจะแอบไปกินเองนะ”หลิ่วเหอและกงสือเหยียนยิ้มให้กันในเวลานั้นเอง กงสือเหยียนก็มองไปที่นาฬิกาข้

ตอนนี้หลินจืออี้สวมรองเท้าส้นสูงยืนอยู่บนพิ้นที่ปูด้วยแผ่นหิน เธอจึงยืนไม่มั่นคงในทันทีและกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของซางลี่“ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษขณะที่กําลังจะยืนตัวตรง ซางลี่ก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอ“มีใบไม้ตกใส่น่ะ”หลินจืออี้มองใบไม้ที่ร่วงหล่นแล้วรีบยกมือขึ้นสางฉันทันที “ขอบคุณค่ะ”“ต้องเกรงใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซางลี่เลิกคิ้วถามขณะที่หลินจืออี้กําลังจะอ้าปากอธิบาย เสียงของซางหรั่นก็ดังมาจากด้านหลัง“ฉันก็ว่าทําไมแค่พริบตาเดียวคนก็หายไปซะแล้ว ที่แท้ก็เพราะมาหาคนอื่นนี่เอง”หลินจืออี้หันตัวกลับมา ความเย็นชาก็ลอยปะทะที่ใบหน้า พอเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก็พบกับดวงตาสีดําสนิทของชายหนุ่มราวกับเป็นน้ำหมึกที่ละลายไม่ออก ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่านเธอเม้มปากและถอยหลังโดยไม่รู้ตัวนึกไม่ถึงว่าซางลี่จะมาขวางหน้าเธอ ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ก็กะว่าให้เธอกับคุณชายสามได้อยู่กันสองต่อสองไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ ทุกคนไปที่ล็อบบี้กันหมดแล้ว อย่าให้แขกรอนานเกินไป”“อืม ไปกัน” ซางหรั่นเอื้อมมือไปจับกงเฉินไว้ “คุณชายสาม เราไปกันเถอะค่ะ พี่ฉันจะดูแลจืออี้เป็นอย่างดีเองค่ะ”“อืม” กงเฉินพูดด้วยน้ำเสี

พอหลิ่วเหอได้ยินว่าคุณท่านกงต้องการพบเธอ ยังคิดไปว่าคุณท่านกงอยากจะชมเธอที่ทํางานได้อย่างมีประสิทธิภาพ จึงดึงหลินจืออี้แล้วเดินตามพ่อบ้านไปทันทีหลินจืออี้เดินเข้าไปในห้องโถง พบว่าในห้องโถงไม่เพียงแต่มีคนของตระกูลกงเท่านั้น แต่ยังมีคนของตระกูลซางด้วยเมื่อทุกคนเห็นพวกเขาสองแม่ลูก ก็ไม่ได้ซ่อนความดูถูกในสายตาของพวกเขาเลยเมื่อเดินมาถึงกลางห้องโถง เธอช้อนตาขึ้นมองก็พบกับสายตาเย็นชาของกงเฉินเขานั่งอยู่ในตําแหน่งผู้นําของทุกคนพลางหมุนแหวนหยกสีแดงไปด้วย สีหน้าของเขาแทบจะไร้ความรู้สึกหลินจืออี้ก็รู้ว่าเกิดเรื่องแล้วเธอเพิ่งยืนได้มั่นคง ก็เห็นของขวัญที่แกะออกหลายสิบชิ้นกองอยู่บนพื้นไม่รอให้เธอเอ่ยปาก ซางหรั่นก็เดินเข้ามาอย่างร้อนใจ“จืออี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลินจืออี้กำลังจะดูให้ละเอียด แต่หลิ่วเหอดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอรีบพูดว่า “คุณซาง มีอะไรหายไปอีกแล้วใช่ไหมคะ? ฉันจะรีบโทรให้คนเอามาให้ค่ะ”ซางหรั่นยกมือห้าม มองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ เธอเหนื่อยเกินไปจนดูไม่ออกใช่ไหม?”หลินจืออี้ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอ กำลังจะเอ่ยปากพูด โซฟาด้านข้างก็มีเสียงถ้ว