บทที่ 0436

พี่โจวยังนึกถึงหลินจืออี้ลืมไปแล้ว จึงหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วหยิบออกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

เป็นนาฬิกาผู้ชายแบบเรียบๆ แต่ราคาสูงลิบลิ่ว

หลินจืออี้มองปราดเดียวก็จําได้แล้วว่าเป็นของกงเฉิน

เพราะเธอมีนาฬิกาผู้หญิงที่เหมือนกันเป๊ะเรือนหนึ่ง

แต่เมื่อคืนตอนที่เธอทําความสะอาดห้องครัว เห็นได้ชัดว่าไม่มีนาฬิกาเรือนนี้

เว้นเสียแต่ว่า คนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอตอนเป็นไข้คือกงเฉิน

ซางลี่ก็ไม่เคยพูดว่าเขาเป็นคนเตรียมโจ๊กมา เธอเป็นคนคิดไปเองทั้งนั้น

เมื่อนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ราวกับอยู่ในความฝัน มือของหลินจืออี้ก็สั่นเล็กน้อย ทำเอาชาขิงหกออกมา

พี่โจวรีบดึงกระดาษออกมาเช็ด “เธอเป็นอะไรไปน่ะ?”

หลินจืออี้หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง จู่ๆ ก็หยิบนาฬิกาขึ้นมาแล้ววิ่งออกไป

เมื่อยืนอยู่ในลิฟต์ เธอมองตัวเลขที่ลงด้านล่างไปเรื่อยๆและนับในใจอย่างเงียบๆ

เธอยันกําแพงลิฟต์ไว้ อารมณ์ซับซ้อนและขัดแย้ง เห็นได้ชัดว่าเธอเตือนตัวเองอย่าได้เดินต่อไปอีก

แต่เธออยากรู้คําตอบนั้นเหลือเกิน

เธอเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง วิธีการตายที่เจ็บปวดขนาดนั้น เธอยังอดทนมาได้

ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถตัดความสัมพันธ์ที่เริ่มตั้งแต