All Chapters of Unstoppable Desire : Chapter 221 - Chapter 230

Nick’s POV“Ladies and gentlemen, this is your captain speaking. We’re now beginning our final descent and will be landing shortly at Ninoy Aquino International Airport. Cabin crew, please prepare the cabin for arrival.”Nagising ako sa boses ng piloto. Bumungad sa akin ang sikat ng araw sa bintana. Sumilip ako, at sa ibaba, kita ko na ang naglalakihang gusali ng Maynila.Dumiretso ako sa upo ko, binawasan ang pagka-recline ng upuan. Ilang sandali lang, ligtas na kaming lumapag sa paliparan. Habang naghihintay na bumukas ang pinto ng eroplano, dinukot ko ang cellphone ko mula sa bulsa.Sunod-sunod na nagpop ang messages galing kay Andrea .“We need to talk. I have important things to tell you.”“Spare me your time.”“Tawagan mo ako kung nakalapag ka na.”“Puntahan mo ako kung nasa Pilipinas ka na.”Napakunot ang noo ko. Ano 'to? Bakit parang ang bigat ng tono niya? Ramdam ko na importante ang kanyang sasabihin.Simula nang ikasal kami, para kaming nasa sarili naming mundo. Tahimik. Maa

Scarlett’s POVNandito ako ngayon sa Ireland para sa kasal ng best friend kong si Lorenzo. Hindi maalis ang ngiti sa labi ko habang pinagmamasdan kung gaano siya kasaya. Isa itong garden wedding, napapalibutan ng mga puting upuang nakaayos paikot, nakaharap sa isang arko na pinalamutian ng mga bulaklak at dahon. Sa ilalim ng arko, nandoon ang magkasintahan at ang tagapagkasal. Sa likuran nila, tanaw ang malawak na dagat, mga bangkang nakaangkla, at ang mga gintong burol. Isang payapa at romantikong tanawin.May pulang carpet sa gitna na nagsisilbing aisle papunta sa altar.Punong-puno ng kagalakan, katahimikan, at pag-ibig ang kasalan, parang pinatatamis pa ng ganda ng kalikasan ang bawat sandali.Tumayo ang lahat at nagpalakpakan sa “You may now kiss the bride!”“Yahoo! Congratulations! More, more!” sigawan ng mga bisita habang nagtatawanan.Nakangiti kong pinanood habang tinatapunan ng mga bulaklak sina Lorenzo at ang kanyang bride. Simbolo ng bagong simula at tunay na kaligayahan.

Jessica’s POVSa isang Filipino Restaurant ako kumain. Halos di ko na naubos ang pagkain. Ngayon nasa daan na ako papunta sa condo ni George. Kahit tanghali na, ang traffic pa rin. “Hai ang Init!”Pagka-lagpas ko ng traffic light hindi ko napansin na may isang mabilis na motor ang sumulpot sa aking tabi. Hindi ko agad naapakan ang preno, alam kong may sasakyan sa likod ko. Sa taranta, pinilit kong umiwas. Pero sa maling direksyon.“ Boom!” Isang malakas na tunog ang gumimbal sa paligid. Napasadsad ang kotse ko sa gilid ng kalsada, diretso sa malalim na lubak.Huminto ang mundo ko. Halos hindi ako makahinga. Ilang segundo akong tulala, hindi makagalaw.Naaksidente ako?Nang sa wakas ay nakabawi ako ng ulirat, sinubukan kong pakiramdaman ang sarili ko.“Wala namang masakit…” bulong ko. Bumaba ako ng sasakyan para tingnan ang damage. Flat ang gulong. Basag ang bumper. Napasabunot ako sa sarili.“ Hai, perwisyo talaga ito sa” sa isip ko. Ano na ang gagawin ko.Isang pulis ang lumapit

George’s POV Hindi ako makapagsalita. Walang salitang lumalabas sa bibig ko.Yes, galit pa rin ako kay Nick. Lalo na sa lahat ng sakit na pinagdadaanan ni Jessica dahil sa kanya. Pero habang nakikita ko siya ngayon, mag-isa, tahimik, basag na basag ang itsura, may bahagi sa’kin na naaawa.Hindi ko alam kung anong meron, pero habang tinititigan ko siya, ramdam kong may mas malalim pa siyang pinagdadaanan. Kahit di niya sabihin, andito kame lagi ni Scarlett para kay Jessica. Ngayon pa lang, nag-aalala na ako sa magiging reaksyon niya.Huminga ako nang malalim."The damage has been done," mahina kong sabi. "And I can see… naka-move on na si Jessica sa’yo."Pero bakit parang may kirot pa rin sa mata niya? Bakit parang... hindi pa siya tapos?At doon ko nakita, hindi lang sakit ang laman ng mata niya. Kundi pagmamahal. Pagmamahal ng higit pa sa isang kapatid."Nagpa-DNA test ka ba? Sa inyo ni Jessica?" tanong ko, halos wala sa sarili.Napatingin siya sa akin, parang natigilan, parang bin

Jessica’s POVHalos di ko na makita ang dinadaanan ko. Malabo na ang paningin ko, hindi dahil sa ulan , kundi sa dami ng luhang walang tigil na pumapatak mula sa mga mata ko. Sumasabay ito sa pagbuhos ng langit, tila bang pati ito ay nakikiramay sa pighating nararamdaman ko.“HUHUHU” Hindi ko alam kung paano ako nakalabas ng condo ni George. Para akong robot na walang direksyon. Nanginginig ang buo kong katawan. Mabigat. Parang may nakapatong na bato sa dibdib ko. Paulit-ulit sa isip ko ang mga salitang narinig ko, parang sirang plaka na ayaw tumigil.“I know... kapag nalaman ni Jessica na magkapatid kami, masasaktan siya. Lalo na kapag nalaman niyang kaya ako lumayo, kaya ako nagpanggap na wala akong maalala, ay dahil sa nalaman kong katotohanan tungkol sa aming dalawa…”“Waaaahh… huhuhu!”Napaluhod ako sa damuhan. Di ko alam kung saan na ako napadpad. Ang paligid ko naging malabo. Mga aninong gumagalaw, mga matang nakatitig , may awa, may pagtataka, may takot. Pero wala akong pakia