Trapped to my Ex-Boyfriend's Possessive Billionaire Uncle のすべてのチャプター: チャプター 171 - チャプター 180

MargauxAyon na rin sa kagustuhan ng asawa ko, isang linggo na akong nananatili sa bahay. Hindi man madali para sa akin ang hindi makialam, pinilit kong intindihin ang kagustuhan ni Draco. At 'yon ay ang manatili ako sa loob ng bahay habang full force ang ginagawa nilang imbestigasyon para mahanap si Joseph ang siyang pinaniniwalaan nilang utak sa likod ng insidente sa parking lot.Napag-alaman ng isa sa mga tauhan ni Draco na magkakilala sila Chiara at Joseph base na rin sa pag-track sa kinaroroonan ng lalaki gamit ang kuha ng CCTV mula ng umalis ng office ng asawa ko ang lalaki ng magpunta ito roon.Nang naikuwento iyon sa amin, biglang bumalik sa alaala ni Draco ang sinabi sa kanya ni Chiara noon na ang boyfriend daw niya ay isang photographer. Parehong-pareho ng hilig ng dati niyang kaibigan. Coincidence? Hindi. Doon na nila napagtagni-tagni ang mga piraso ng puzzle.Kaya pala hanggang ngayon ay tila walang bahid ng takot si Chiara sa kung ano ang pwedeng mangyari sa kanya sa patul

MargauxSinundan ko ng tingin ang sasakyan ng aking asawa hanggang sa makalabas na ito ng garahe. Huminga ako ng malalim bago bumalik sa loob. Mukhang mag-isa akong magla-lunch ngayon.May mga kasambahay na kami kaya hindi naman ako totally nag-iisa. Mababait pa ang mga ito at alagang-alaga nila kaming mag-asawa. Nagkakabiruan pa sa tuwing magsasabi si Draco na siyang magluluto ng pagkain namin.Dalawang oras na ang lumipas mula nang umalis si Draco, pero parang buong araw na ang pakiramdam ko. Paulit-ulit kong tinitingnan ang orasan habang hinihigpitan ang pagkakayakap ko sa throw pillow sa sofa.Tahimik ang buong bahay, maliban sa mahina ngunit matatag na ugong ng aircon. Muling bumalik sa isipan ko ang aking kakambal.Nagulat ako nang biglang tumunog ang telepono ko na laging nasa malapit lang sa akin para madali kong masagot kung sakaling tumawag si Rey kung may concern sa office or sinuman kila Mom and Dad or Draco.“Cupcake,” agad kong sagot, halos malaglag ang puso ko sa kaba. “

DracoTumigil kami ilang metro mula sa abandonadong warehouse sa labas ng lungsod. Madilim ang paligid, pero nakatago sa likod ng dilim ang mga galaw ng mga tauhan ko, mga pamilyar kong anino na sanay sa tahimik na operasyon. Kasama rin namin ang ilang pulis na naka-civilian. Walang sirena, walang anunsyo. Tahimik at planado ang bawat galaw.“Team Bravo, sa kanan. Alpha, sumunod sa akin. We go in silent. No unnecessary shots unless they shoot first,” utos gamit ang radyo ng pulis na namumuno sa operasyon na nasa tabi ko lang din, at isa-isang nag-confirm ang mga kasamahan namin.Dumungaw ako sa gilid ng SUV bago bumaba. Tumama agad sa akin ang malamig na hangin. Seryoso ang mukha ko, pero ang dibdib ko’y mas mabigat pa sa bulletproof vest na suot ko. Para kay Margaux ‘to. Don't play hero daw at higit sa lahat, inaasahan niya ang pag-uwi ko mamaya.Sa hudyat ng pulis na kasama ko, sabay-sabay kaming pumasok sa compound.Isang putok ng baril ang pumunit sa katahimikan.“Put—!” Napayuko a

MargauxNaniningkit ang mga matang nakatitig sa akin si Draco. Nasa bahay na ako, at nadatnan ko siyang tahimik na nakaupo sa gilid ng aming kama, ang mga siko'y nakapatong sa tuhod at ang mga kamay ay magkasalikop, tila pinipigilan ang sariling damdamin.“You forgot about me?” mahinang tanong niya, pero ramdam ang bigat ng tampo.“I’m so sorry, Cupcake. I feel so overwhelmed and–”“Hindi ko akalain na gano'n mo lang pala ako kabilis makakalimutan,” mariing tugon niya. May halong lungkot sa kanyang boses ngunit halata din na hindi galit. Never pa siyang nagtampo sa akin and seeing him doing that right now is quite amusing.He's cute pero kitang kita ko pa rin ang pagiging lalaking-lalaki niya. Pwede pala yon, maarteng lalaki. Sa loob-loob ko ay napangiti ako. Pwes, heto na ang pagkakataon ko para suyuin din siya.Napanguso ako. Unti-unti akong lumapit, parang batang gustong mag-sorry sa kanyang kalaro. Yumapos ako sa kanya, ngunit umiwas siya na parang ayaw niyang maramdaman ang kahit

Draco“How’s Chiara?” tanong ni Margaux habang nakaupo kami sa dining area. Kasalukuyan kaming kumakain ng almusal ngunit halatang wala sa pagkain ang atensyon niya, nasa akin at sa kinahinatnan ng lahat.Nabanggit ko na sa kanya ang nangyari kagabi, at kahit pa may galit siyang nararamdaman para kay Chiara, hindi niya rin naiwasang makaramdam ng lungkot para sa babaeng minsan ding naging bahagi ng buhay ko.“She’s gone,” mahina kong sagot, halos bulong.“What?” nanlaki ang kanyang mga mata, may halong gulat at disbelief.“She didn’t make it. Pagkarating namin sa ospital, wala na siya. Hindi na siya nailigtas,” dagdag ko, mabigat ang bawat salita.Biglang nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. Mula sa pag-aalala, naging tahimik ang kanyang lungkot. Inabot ko ang kamay niyang may hawak pang tinidor, dahan-dahang pinisil iyon upang iparating ang aking pag-unawa.“