Lahat ng Kabanata ng คุณหมอ...อย่าใจร้าย: Kabanata 111 - Kabanata 120

Chapter 112“เรื่องนี้อาจทำให้คุณตกใจมาก และอาจทำให้คุณโกรธผม แต่ที่ผมเพิ่งมาบอกวันนี้เพราะผมเคลียร์ตัวเองเรียบร้อยแล้ว” ภาคินทร์เกริ่น และนั่นทำให้ชมพลอยยิ่งอยากรู้ความจริงที่ว่านี้ “เมื่อหกปีก่อน ผมไปเรียนแพทย์เฉพาะทางเพิ่มเติมที่เยอรมัน...”ความตกใจเคลือบอยู่บนใบหน้าชมพลอย เมื่อได้รู้ความจริงว่า ภาคินทร์คือชายคนนั้น คนที่ได้ความสาวของเธอ เป็นคืนวันไนท์สแตนด์ที่แทบจำไม่ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับตน และมีสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นเป็นของแถมในคืนอันเร่าร้อน ชมพลอยไม่อยากนึกถึงเรื่องคืนนั้น และไม่อยากรู้ว่าชายปริศนาคนนั้นคือใคร เธอจึงไม่โทรไปตามเบอร์โทรศัพท์บนกระดาษโน้ตครั้งแรกที่เจอภาคินทร์ ชื่อเล่นธามตรงกับชื่อผู้ชายที่ได้ความสาวชมพลอย ทว่าเธอไม่คิดว่าเป็นภาคินทร์คือชายคนนั้น มันไม่มีอยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ เพราะในโลกนี้มีชื่อนี้ออกเกลื่อน ‘ธาม’ เป็นชื่อที่ไม่เฉพาะเชื้อสาย เป็นชาติไหนก็ได้ คำว่าโลกมันกลมจึงไม่มีในหัวความตั้งใจชมพลอยที่ว่า จะไม่มีใครอื่นอีก เธอจะอยู่กับลูกสาวเพียงสองคน เธอจึงไม่สานสัมพันธ์กับชายใดมากไปกว่าเพื่อน ทว่าความรู้สึกชมพลอยค่อยๆ เปลี่ยนไปเมื่อได้รู้จักและได้ใกล้ชิดกับภาคิน

Chapter 114เช้าตรู่วันต่อมาภาคินทร์ขยับตัวให้เบาที่สุดเพราะเกรงว่าคนที่หนุนแขนตนต่างหมอนจะตื่นจากนิทรา เขาลุกเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนออกมาหลังจากทำธุระเสร็จ เขาหย่อนก้นลงนั่งริมเตียง หันไปมองสาวสวยที่ยังคงนอนหลับสนิทด้วยรอยยิ้ม พรางนึกถึงความหวานชื่นเมื่อคืนนี้ก็อดยิ้มไม่ได้ ยิ้มกับความสุขที่ได้รับจากผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ที่มอบให้เขาอย่างเหลือล้นเช้านี้ภาคินทร์ตั้งใจจะทำมื้อเช้าให้สองคนแม่ลูกกิน ชายหนุ่มขยับตัวเพื่อลุกขึ้นยืน จังหวะนั้นเองมือถือภาคินทร์ที่วางอยู่บนตู้ไม้สามชั้นข้างเตียงเกิดแสงขึ้นมา แสงนั้นเกิดจากข้อความแจ้งเตือน เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูข้อความนั้น นัยน์ตาเขาเบิกกว้างเล็กน้อย มีความตกใจและแปลกใจที่เห็นข้อความนั้น“กฤตย์มีอะไรวะ โทรมาหกสิบกว่าสาย” เมื่อมีความสงสัย เขารีบโทรศัพท์กลับไปหากฤตย์ทันที โดยไม่สนใจว่าเวลานี้กฤตย์จะตื่นหรือยัง เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนนอน เขาจึงเดินออกจากห้อง ก้าวลงบันไดไปนั่งในห้องรับแขก พอนั่งปุ๊บปลายทางก็รับสาย “มีอะไรวะไอ้กฤตย์ โทรมาหากูหกสิบกว่าครั้ง”“ไม่มีเรื่องด่วน กูไม่ระห่ำโทรหามึงขนาดนี้หรอก” กฤตย์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย“เออ

Chapter 116“รักมากกว่าสิ แพทเป็นสุดยอดดวงใจของพ่อเลยนะ” เป็นความจริงจากหัวใจคนเป็นพ่อ “แพทรู้ไหมว่า แพทเหมือนของขวัญจากสวรรค์ เป็นของขวัญที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตพ่อ พ่อยังจำครั้งแรกที่พ่อเห็นหน้าแพทได้ดี แพทตัวขาวอมชมพู แก้มแดง พ่อจับมือน้อยๆ ของแพท แล้วเหมือนแพทจะรู้ว่ามือนี้เป็นมือของพ่อ แพทยิ้มทั้งที่ตายังหลับ วินาทีนั้นพ่อมีความสุขมากๆ พ่อให้สัญญากับแพทว่า พ่อจะเป็นพ่อที่ดี ดูแลและให้ความรักแพท พ่อทนไม่ได้นะที่เห็นแพทจมอยู่กับความเสียใจ อยู่กับความทุกข์ ชีวิตคนเรายังอีกยาวไกลนะลูก แพทมีโอกาสได้เจอคนดีๆ กว่าธาม แล้วคนนั้นอาจรักแพทมากกว่าแพทรักเขาซะอีก ให้โอกาสตัวเองนะลูก รักตัวเองให้มากๆ เหมือนกับที่พ่อรักแพทมากเท่าชีวิต”พลอยพัตราร้องไห้โฮในอ้อมกอดคนเป็นพ่อ ตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน พลอยพัตราไม่เคยรู้สึกเลยว่า อัยการไม่รักตน เขาตามใจเธอทุกอย่าง อยากได้อะไรประเคนให้ไม่เคยขัด ทำผิดอะไรไม่เคยโกรธ ไม่เคยต่อว่า พูดแค่ว่าปรับปรุงตัวนะลูกเพียงแค่นี้ คำพูดอัยการเกาะกินใจพลอยพัตรายิ่งนัก และมากพอจะปัดเป่าความเสียใจให้บรรเทาไม่เพียงแค่พลอยพัตราที่น้ำตานองจากคำพูดของอัยการ จิรวรรณซาบซึ้งใจจ

Chapter 118ตอนแรกก็ไม่คิดว่าสันจะลงมือเร็ว ปราโมทย์คิดว่าน่าจะราวๆ สามถึงสี่วัน เป็นเพราะต้องทำงานรอบคอบ มีแผนการเป็นขั้นเป็นตอน ทว่าสันกลับให้เหตุผลว่า เขามีช่องทางในการอุ้มเป้าหมายได้โดยง่าย โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดแผน เนื่องจากคนที่เขาพาไปทำงานด้วย บังเอิญเป็นคนขับรถรับส่งนักเรียนในโรงเรียนที่อลิสสาเรียนอยู่ แล้วพรุ่งนี้มีกิจกรรมที่โรงเรียนในช่วงบ่าย ช่วงสายเพื่อนของเขาจะไปรับอลิสสาที่บ้าน แน่นอนว่าชมพลอยต้องไปด้วย โอกาสนี้จึงเหมาะสุด ปราโมทย์เห็นด้วยตามนั้น แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพลอยพัตราจะว่างหรือไม่ เพราะตอนนี้อัยการอยู่โรงพยาบาล ปราโมทย์จึงตั้งคำถามถามลูกสาว“ทุกอย่างเหมือนเดิมค่ะ”“โอเค ลุงจะได้โทรบอกสัน” ปราโมทย์รับคำยิ้มให้พลอยพัตรา “ว่าแต่คุณหนึ่งเป็นยังไงบ้าง ตอนที่ดวงโทรหาลุง ลุงตกใจมากเลยนะ แต่ตอนนั้นติดธุระสำคัญเลยยังมาเยี่ยมไม่ได้”“คุณพ่ออาการดีขึ้นค่ะ ตอนนี้หลับอยู่ แต่คิดว่าอีกครู่ก็คงตื่นค่ะ” พลอยพัตราตอบ “คืนนี้แพทอยู่ดูแลคุณพ่อ แพทขอตัวไปซื้อของกินข้างล่างก่อนนะคะ เผื่อกลางคืนหิว”พลอยพัตราตกลงกับมารดาว่า คืนนี้ตนจะอยู่เฝ้าไข้บิดาเอง ให้จิรวรรณกลับไปพักผ่อนที่บ้าน โดยที่

Chapter 120ไม่กี่อึดใจร่างปราโมทย์ จิรวรรณกับพลอยพัตราได้เดินเข้ามาในบ้านสวน บ้านที่จิรวรรณซื้อไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อน คนที่อยู่บ้านหลังนี้คือป้าของนางที่เสียชีวิตไปเมื่อปลายปี บ้านหลังนี้จึงไม่มีคนอยู่ แต่นางก็จ้างคนแถวนั้นเป็นรายเดือน ช่วยดูแลบ้านทำความสะอาดอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ส่วนสวนผลไม้ทั้งหมด นางให้ผู้ใหญ่บ้านเป็นคนจัดการการมาบ้านหลังนี้ในวันนี้ จิรวรรณได้โทรบอกคนจ้างทำความสะอาดไว้ล่วงหน้า เพื่อจะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายระหว่างจัดการให้ชมพลอยกับอลิสสาเป็นศพเมื่อเข้ามาในบ้านพลอยพัตรามองชมพลอยที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ปากก็ถูกปิดทับด้วยเทปกาวสีขุ่น แต่เธอไม่เห็นอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องการ เธอจึงเอ่ยถามสัน“แล้วลูกมันล่ะอยู่ไหน”“นอนหลับอยู่ครับ ผมเลยมัดมือมัดเท้าไว้แล้วขังไว้ในห้อง ตอนคุณลงมือค่อยพาออกมาก็ได้ครับ ให้แกหลับให้อิ่มก่อนตาย” คำพูดสันมีความโหดอยู่ในที พลอยพัตรายิ้มพอใจ ไม่ได้โกรธสันที่ทำแบบนั้น“แกทำงานดีมาก เสร็จงานนี้ฉันจะให้รางวัลแก” พลอยพัตราพูดขณะเดินมาหาชมพลอยที่ถูกมัดมือมัดปาก มองน้องสาวด้วยสายตาตื่นกลัว ซึ่งชมพลอยก็แสดงละครได้ดีทีเดียว “แกคงสงสัยล่ะสิว่า ฉันจับตัวแกมาทำไ