All Chapters of คุณหมอ...อย่าใจร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 31“ครั้งหน้าถ้าจ้างซันนี่มาแต่งหน้าให้พู่ ฉันคงห้ามไม่ให้ฉีดน้ำหอมกลิ่นนี้ให้พู่ เพราะฉันไม่อยากแยกเขี้ยวเหมือนหมาใส่ผู้ชายที่มองและพยายามใกล้พู่ เห็นแล้วขัดตาอยากควักลูกตาเสียจริง” เป็นอีกครั้งที่ภาวิตพูดอะไรโดยไม่รู้ตัว พูดตามอารมณ์ที่คุกรุ่นในใจ ชมพูนุชไม่คิดว่าเขาหึงหวง แต่ที่พูดออกมาเช่นนี้เพราะปกป้องตนจากเสือ สิงห์ กระทิง แรดทั้งหลายมากกว่า “ฉันจะพาพู่ไปทักทายคนอื่นนะ คนที่มาร่วมงานเป็นนักธุรกิจ รู้จักกันไว้ในอนาคตอาจทำธุรกิจร่วมกัน”“ค่ะคุณภาม” เจ้านายหนุ่มและลูกน้องสาวพากันเดินไปทักทายแขกที่มาร่วมงาน ความที่วันนี้ชมพูนุชเป็นสตรีที่มีความโดดเด่นกว่าใคร เธอจึงตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่มีทั้งโสดและไม่โสด ภาวิตหงุดหงิดมาก คอยกันชมพูนุชออกจากชายทั้งหลายอย่างนุ่มนวล ทว่าในใจอยากเอากำปั้นตะบันใส่หน้าใจแทบขาดแทนที่ภาวิตจะมีความสุขกับการมาร่วมงานค่ำนี้ แต่เปล่าเลย ใจเขาเหมือนมีไฟลนตลอดเวลา มันร้อนผิดปกติกว่าทุกครั้ง เรื่องน่าแปลกอีกเรื่องคือ เวลาเขาไปไหนมาไหนกับชมพลอย หากมีชายอื่นมองชมพลอย ความหึงหวงกลับมีไม่มากเท่านี้หนึ่งชั่วโมงที่คิดว่าอยู่ในงานแบบสบายๆ กลับเ

Chapter 33“พู่ไม่ใช่...” เสียงชมพูนุชหยุเพียงแค่นั้น เนื่องจากปากภาวิตปิดกั้นเสียงเธอไว้ ชมพูนุชตกใจมาก เธอทำอะไรไม่ถูก ตัวเกร็งแข็งใต้ร่างหนา ความตกใจทำให้เธออ้าปากค้าง ส่งผลให้ภาวิตสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากสาวโดยง่ายชมพูนุชพยามยามดิ้นรนออกจากร่างหนา ส่ายหน้าหนีริมฝีปากภาวิตที่ยังคงครอบครองปากของตน เขาจูบเธอด้วยความกระหายราวกับว่าไม่เคยจูบสาวคนใดมานานแรมเดือน แรงบดเคล้าจากนุ่มนวลเริ่มลงน้ำหนักมากขึ้น ลิ้นหนาเข้าสำรวจความหอมหวานที่มีมากเหลือเกิน มาจนสติภาวิตลอยละล่องไปไกล แล้วยิ่งคิดว่าสาวใต้ร่างคือชมพลอย หญิงสาวที่ตนรัก ประกอบกับนิมิตอันฝันหวาน ทำให้เขาขาดสติ ทำในเรื่องที่ไม่สมควรทำ“อื้อ...อื้อ” ชมพูนุชแม้ว่า รสจูบจากชายที่ตนรักดึงสติของตนให้ออกไปจากหัว ทว่าก็มีหลงเหลืออยู่บ้าง เธอจึงใช้สติอันน้อยนิดนั้นดันร่างหนาให้ออกห่าง ทว่ากายเขาไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย เขายังคงทาบทับร่างตน และตอนนี้มือใหญ่ของคนเมากำลังดึงเสื้อผ้าตนออกจากกาย “อื้อ...อื้อ”แน่นอนว่าชมพูนุชไม่หยุดดิ้นไปมา เธอออกแรงมากขึ้นเพื่อผลักร่างเขา แต่เป็นเหมือนทุกครั้ง แรงเธอเท่ามดไม่อาจต้านทานแรงช้างสารได้ ชุดเกาะอกถูกร่นลงม

Chapter 35พลอยพัตราก้าวลงจากรถยนต์เมื่อนำมันมาจอดยังลานจอดรถภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในตัวห้าง ไปยังร้านอาหารที่นัดหมายไว้กับภาคินทร์ ความที่เธอมาก่อนเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวทำงานถนัดคือ เดินเลือกซื้อเสื้อผ้าแบรนด์หรูร้านประจำเป็นการฆ่าเวลา ขณะที่กำลังเดินไปร้านดังกล่าว เธอได้พบกับพุฒิพงศ์ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่วันนี้ไม่ได้มาคนเดียว แต่มาพร้อมกับสาวหน้าตาดีที่เธอเข้าใจว่าเป็นคนรัก“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีไหมแพท” พุฒิพงศ์ทักเพื่อนเก่า“สบายดี แล้วโฟมล่ะสบายดีไหม แล้วทำไมวันเลี้ยงรุ่นถึงไม่มาล่ะ” พลอยพัตราตอบและทักกลับ“สบายดี ที่ไม่ไปเพราะช่วงนั้นไปดูงานที่ฝรั่งเศสน่ะ ลากยาวสี่ห้าเดือนเลย เพิ่งกลับมาเมืองไทยเมื่อวานซืน” พุฒิพงศ์ตอบ“พรุ่งนี้วันเกิดแพท แพทจัดงานวันเกิดที่โรงแรม โฟมว่างไหม ถ้าว่างแพทเชิญนะ”“จัดงานกี่โมง”“หกโมงเย็นที่โรงแรมเมเมอรัล”“โฟมน่าจะไปถึงโน่นราวๆ ทุ่มกว่าๆ นะ โฟมต้องไปงานวันเกิดน้องแก้ม ลูกสาวเพื่อนก่อนเพราะรับปากไว้ว่าจะไป” พุฒิพงศ์ตั้งใจไปงานวันเกิดอลิสสา เด็กน้อยผู้น่ารักที่จะจัดในเวลา 16.00 น. คิดว่าอยู่ที่บ้านชมพลอย

Chapter 37ภาวิตรีบโทรศัพท์ไปยังเบอร์มือถือที่ได้มา รออีกฝ่ายรับสายอย่างใจจดใจจ่อ ครั้งแรกชมพูนุชไม่รับสาย เขาจึงโทรไปอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้เธอรับ“สวัสดีค่ะ” ความที่ไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่ก็กดรับสาย “พู่...นี่ภามนะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย เรื่องเมื่อคืน...” ภาวิตพูดค้างอยู่แค่นี้ เพราะปลายทางตัดสายเขาฉับ ราวกับกรรไกรคมๆ ตัดเชือกฟางให้ขาด เขาถึงกับนิ่งค้าง แต่ก็ไม่ละความพยายามที่จะคุยกับเธอ ภาวิตโทรกลับไปใหม่ ทว่าชมพูนุชตัดสายทิ้ง “โกรธกูแน่ๆ เลย” ในเมื่อโทรศัพท์ไปไม่รับสาย ภาวิตคิดไปหาเลขาตัวหอมที่บ้าน เขาจึงวาดเท้าลงบนพื้นห้อง ลุกขึ้นยืนก้าวเดินไปยังห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนออกจากห้องชุดสุดหรูเพื่อไปหาชมพูนุชตามที่อยู่ที่ได้มา แต่เมื่อมาถึงบ้านชมพูนุช ภาวิตก็ต้องผิดหวังเมื่อมารดาของเธอบอกกับเขาว่า เมื่อคืนนี้ชมพูนุชโทรมาบอกตนว่าจะค้างบ้านเพื่อน ไม่ได้บอกว่าเพื่อนคนไหน ที่ไม่ซักถามเพราะคิดว่าลูกสาวโตแล้ว และไม่ได้บอกว่าจะกลับตอนไหน ภาวิตจึงให้เบอร์มือถือตนกับวาสนา มารดาชมพูนุชไว้ กำชับว่าหากชมพูนุชกลับบ้านให้โทรบอกเขาด้วย และอย่าบอกชมพูนุชว่า เขามาหาที่บ้าน “ที่ผมไม่ให้ค

Chapter 39ค่ำคืนเมื่อหกปีก่อน ภาคินทร์จำเหตุการณ์ได้คนเดียว เขามีสติครบถ้วนจึงจดจำได้ทุกอย่าง เรือนร่างชมพลอยสวยงามมาก มากเสียจนเขาแทบคลั่ง โดยเฉพาะกลิ่นกายของชมพลอย เป็นกลิ่นหอมเฉพาะตัว เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ไม่ได้มาจากน้ำหอม แต่มาจากกลิ่นธรรมชาติจากตัวเธอ กลิ่นที่ปลุกกระแสสวาทให้ตื่นตัวและตอนนี้ภาคินทร์ได้สัมผัสกลิ่นนั้นอีกครั้ง“ยังหอมเหมือนเดิม” ภาคินทร์ชะงักมือ หลับตาและสูดดมกลิ่นอันแสนเสน่หาเข้าไปเต็มปอด ความทรงจำในคืนนั้นจุดประกายขึ้น หัวใจเขาเต้นเร่า ความปรารถนาพล่านในกาย ใบหน้าคมหล่อค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปยังข้างลำคออย่างคนสติไม่อยู่กับตัว ที่สำคัญสมองและความรู้สึกของเขาตอนนี้ ไม่มีพลอยพัตราอยู่เลย“เสร็จหรือยังคะคุณธาม” สติภาคินทร์กลับมาอยู่กับตัวเมื่อได้ยินคำถามของชมพลอย“เสร็จแล้วครับ” ภาคินทร์รีบถอยห่างร่างสาว เดินมายืนข้างอลิสสา “เราไปกันเลยดีกว่านะ ผมกลัวรถติด”ภาคินทร์บอก ชมพลอยยิ้มให้คนพูดและพยักหน้า ภาคินทร์อุ้มร่างหนูน้อยแสนน่ารัก ก่อนพากันเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน เขาอุ้มลูกสาวไปนั่งเบาะหลัง คาดเข็มขัดนิรภัยให้เสร็จสรรพ จากนั้นจึงเดินมานั่งประจำที่คนขับรถ ไม่