Semua Bab เร้าใจลูกน้อง: Bab 21 - Bab 30

 ทีนี้พอไอ้เฉลิมมันสารภาพความในใจออกมาหมด พอตื่นขึ้นมันก็ทำตัวประหลาดมากขึ้น อีกนัยหนึ่งคือเผยด้านที่เก็บเอาไว้ออกมาให้เขาเห็นเจ้าของบ้านตัวเล็กย้อนคิดเรื่องราวเมื่อคืนวานพลางหยัดร่างขึ้นจากเตียงมาจับสัมผัสข้อเท้า ยามนั้นไอร้อนก็เริ่มลุกลามมายังหน้าแก้ม ไม่รู้ว่าเพราะมันอยู่ตำแหน่งผู้ช่วยเลขานุการหรือเปล่าเขาจึงได้เปิดใจไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่ว่าจะคิดอคติอย่างไร แต่เพราะเป็นมัน เขาจึงยอมเชื่อใจมาเรื่อยจนติดเป็นนิสัยลามมายันเรื่องนี้ต่อให้รู้ว่ามันเองก็คิดเกินเลยกับเขาเหมือนเจ้าพวกที่ผ่านมา แต่มันกลับเป็นคนเดียวที่เขาไม่ได้ใส่ความคิดแง่ลบลงไป ทั้งที่ปกติหลังจากมั่นใจเขาจะเร่งดำเนินเอกสารส่งตัวไปทำงานแผนกอื่นแล้วแท้ ๆม่วงถือจังหวะนั้นผินใบหน้ามองไปรอบห้องนอน แม้ไม่เห็นใครแต่ก็รู้สึกได้ว่าตลอดทั้งคืน พื้นที่ข้างเตียงไม่ได้ถูกอีกคนแตะต้องเลยแม้แต่น้อย กลับกันเมื่อม่วงเขยิบร่างลงจากเตียงเตรียมจะเปิดตู้เสื้อผ้า กลับเห็นกองหมอนผ้าห่มถูกพับไว้เรียบร้อยบนพื้นแทนสงสัยเพราะเมื่อคืนไอ้เฉลิมมันคงกลัวว่าเขาจะไม่ไว้ใจ หรือไม่ไว้ใจตัวเองหรืออย่างไร

 ในเบื้องต้นเฉลิมพอรู้ความสัมพันธ์ที่จ่อคอกันอยู่ระหว่างเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและหัวหน้าหนู แต่ไม่คิดว่ามันจะถึงขั้นต้องกล่าววาจาลดทอนคุณค่ากันถึงเพียงนั้น ไม่ว่าจะไม่ได้ดั่งใจ อย่างไรเสียคนคนนี้ก็พยายามสุดความสามารถเพื่อหาเงินมาประคับประคองสถานที่ที่ตนเติบโตมาไม่ใช่หรือ“ถ้าไปถึงแล้ว ฉันแนะนำให้อยู่ห่าง ๆ แม่เอาไว้”เฉลิมไม่ได้กล่าวตอบอะไร และไม่ได้พยักหน้ารับคำสั่งเพราะใจตั้งเป้าหมายว่าจะเปิดบทสนทนากับอีกฝ่ายในฐานะสามีตามกฎหมาย อย่างน้อยก็เพื่อเป็นโล่กำบังไม่ให้คุณแม่พูดจาว่าร้ายกับภรรยาต่อหน้าเขายามสายในวันหยุด แสงแดดอ่อนทอดผ่านยอดไม้ทั้งสองข้างถนนมาประดับถนนสะท้อนลวดลายธรรมชาติ เสียงเครื่องยนต์ดังอย่างสม่ำเสมอท่ามกลางความเงียบงันในรถที่ก่อตัวขึ้น คนเป็นสามีกำพวงมาลัยแน่นจับจ้องมองทางข้างหน้า ใบหน้าคมคายยังคงไร้ซึ่งอารมณ์ ทว่าภายในกลับเต็มไปด้วยความกังวลที่มีต่อภรรยาตามกฎหมาย ยิ่งมีสายลมหนาวของเหมันตฤดูซึ่งพัดผ่านหน้าต่างเข้ามายิ่งส่งผลให้โลหะบนนิ้วนางข้างซ้ายเย็นยะเยือกทิ่มแทงประสาทสัมผัสเข้ามาภรรยาร่างเล็กนั่งเท้าคางทอดสายตามอง

 ทุกอย่างมันเริ่มต้นตั้งแต่คุณพ่อล้มป่วยด้วยโรคเรื้อรัง ซึ่งต้องได้รับการดูแลรักษาจากแพทย์อย่างใกล้ชิดเพราะเป็นโรคที่หากขาดยาหรือการเฝ้าระวังแล้วละก็อาจส่งผลถึงแก่ชีวิต โดยแพทย์บอกว่ามันเป็นโรคที่สามารถหายขาดได้ แต่ด้วยสภาวะเงิน ณ ช่วงนั้นที่จะหามาประทังชีวิตเด็กในบ้านก็แทบจะไม่พอ การต้องเจียดไปดูแลรักษาสุขภาพที่ถดถอยจากโรคร้ายในสายตาของคุณพ่อแล้วนั้น มันเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นหากเทียบกับการทำให้พี่น้องของเขาในตอนนั้นได้อิ่มท้อง หรือการได้รับความรู้จากคุณครูที่จ้างมาแต่ด้วยว่าโรคดังกล่าวสามารถติดต่อกันได้ผ่านเพียงลมหายใจ ดังนั้นในระหว่างที่คุณพ่อต้องพักรักษาตัวอยู่ในห้องพร้อมยาที่ไม่เพียงพอนั้น แม่เอี่ยมผู้เป็นน้องสาวในสายเลือดจึงถูกไหว้วานให้มาดูแลแทนอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะเจ้าหล่อนคือญาติคนสุดท้ายที่คุณพ่อเหลืออยู่ซึ่งในตอนนั้นตัวของเขามีอายุย่าง ๑๕ และยังไม่ถูกแพทย์วินิจฉัยว่าเป็นรดา ดังนั้นเมื่อพี่ ๆ เพื่อน ๆ เพศอื่นออกไปเล่าเรียนยังสถานศึกษาด้านนอก ตัวเขาในฐานะสุคนธ์คนโตสุดจึงได้เห็นพฤติกรรมของเจ้าหล่อนผ่านสายตาคู่นี้เธอเป็นผู้หญิงเกียจคร้าน

 “ตัวเล็กขนาดนี้จะคลอดลูกไหวได้อย่างไร”คำพูดที่หลุดออกจากปากของแม่ยายนั้นไม่ได้รุนแรง แต่กลับกรีดเข้าไปในความคิดของสะใภ้ได้อย่างง่ายดาย ทำเอาม่วงชะงักเล็กน้อยกับคำเปรยที่ดูเหมือนล้อเล่น ทว่ามันหลุดออกมาพร้อมสายตาที่ลอบมองรูปร่างผอมแห้งของเขา“นี่จ้ะ กินเข้าไปเยอะ ๆ เลยนะจ๊ะ แม่เองก็มีของมาให้เราเหมือนกัน”ทันใดนั้นบรรยากาศก็ถูกความเงียบงันกลืนกิน ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มตึงเครียดพร้อมกับริมฝีปากที่ขยับหยุกหยิกคล้ายต้องการแก้ความเข้าใจผิดบางอย่าง ทว่ากลับเป็นเฉลิมที่กล่าวแย้งขึ้นมาก่อน“ผมเคยบอกแม่ไปแล้วนะว่าพี่เขาเป็นรดา”“จริงด้วย! แม่ขอโทษนะจ๊ะหนูม่วง แม่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลยนะจ๊ะ”ด้วยความเคยชินจากการพูดตรง ๆ แบบคนในครอบครัว พลอยนึกขึ้นได้ถึงความไม่เหมาะสมของคำพูดเมื่อครู่ มือหนึ่งจึงแตะที่อกส่วนอีกมือยกขึ้นปิดปากเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”รำอยากจะตีปากตัวเองเสียจริง ลูกชายเธอบอกผ่านทั้งโทรศัพท์ทั้งจดหมายแล้วแท้ แต่พอมาเจอตัวต่อตัวเธอก็หลงเข้าใจผิดไปว่าหนูม่วงเป

 เฉลิมแม้ปากจะบอกว่าไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อมีความหวังขึ้นมามันก็อดไม่ได้จะมีความสุข นอกจากเหตุผลนั้นแล้วการที่พี่ตั้งใจจะทำสิ่งใดมันชวนให้มีเสน่ห์มากไปกว่าเดิม ไม่ว่าจะตอนไหน ๆ ตอนคุยเรื่องนี้เจ้าตัวมักมีแววตาส่องประกายอยู่เสมอจนเขาเองก็อดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นเด็กคนนั้นมาเติมสีสันในชีวิต เมื่อช่วงเวลาดังกล่าวมาถึงรอยยิ้มมาเติมเต็มเขาจะไม่ได้มีเพียงหนึ่งอีกต่อไปกระนั้นด้วยความที่ภรรยาเป็นคนมีระเบียบแบบแผน การจะบรรลุเป้าหมายหนึ่ง ๆ จำเป็นต้องมีตารางเอาไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นมันจึงเริ่มต้นด้วยการเดินเข้าไปรายงานกับคุณธรรศผู้เป็นประธานโดยตรงว่าต่อจากนี้ ‘ผมจะมีลูก โปรดมอบหมายงานอย่างพอเหมาะด้วยครับ’ด้วยความที่ทั้งสองทำงานจนสนิทกันเกินเจ้านาย-ลูกน้อง ทว่าแม้ในฐานะเพื่อนเองเมื่อคุณธรรศได้ฟังคงมีอึ้งกันบ้าง ไหนพี่จะบอกว่าต้องอธิบายเรื่องความซับซ้อนของเพศตัวเองอีก ทว่าในตอนนี้นั้นก็ได้มีประกาศรับสมัครผู้ช่วยเลขานุการคนที่ ๒ ไปเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งคาดว่าจะได้คนมาช่วยช่วงเดือนมกราคมหรือไม่ก็กุมภาพันธ์ ที่เร็วแบบนี้ได้คงต้องขอบคุณฝ่ายบุคคลที่ช่วยมอบรา