Semua Bab เร้าใจลูกน้อง: Bab 31 - Bab 40

 “อ๊ะ! อะ...อ๊า อื้อ!!!”เมื่อสิ้นคำสั่ง คล้ายว่าสามีเด็กของเขาจะสติหลุดไปโดยปริยาย พร้อมกับแก่นกายที่โป่งพองขึ้นจนท้องจุกชา ด้วยร่างกายที่ห่างกันไม่ว่าอีกฝ่ายจะขยับเพียงนิดมันก็ทำม่วงสติเปิงได้ ยิ่งถาโถมแรงเข้ามาอย่างที่เป็นอยู่ มันไม่ต่างอะไรกับการทำกับร่างกายที่ทำได้เพียงร้องครวญคราง“อ๊ะ! อือ...อุบ!! อื้อ อื๊อ!!!”ภรรยาตัวเล็กยังคงถูกจับให้นั่งคร่อมแก่นกายยักษ์ สิ่งเดียวที่พอจะควบคุมได้มีเพียงสองแขนที่คล้องคอเอาไว้ไม่ให้ร่างทรุดลงไปเสียก่อน สองขาในตอนนี้ถูกจับถ่างจนช่องทางด้านหลังไร้สิ่งกีดขวาง เวลาที่สองมือคู่นั้นจับบั้นเอวกดลงไป ภายในผนังอ่อนจึงรู้สึกได้ถึงทุกสิ่งอย่างทว่าต่อให้เจ้าหมีเด็กจะตะบี้ตะบันทำอย่างไร เขากลับยังรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในทุกการกระทำ ไม่ว่าจะคอยเช็ดหน้าเช็ดตาหรือลูบศีรษะในจังหวะที่เขาแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา หรือจะในตอนที่เขาลืมตัว ส่งมือลงไปจิกยังแผลบริเวณหน้าขาก็เป็นมืออีกฝ่ายที่เหนี่ยวรั้งไว้ไม่ให้เขาเผลอทำร้ายตัวเองอย่างที่ผ่านมา รวมไปถึงการสัมผัสในทุกส่วนที่ต่อให้จะหนักแน่นแต่กลับไม่รุนแรงสักนิดเดีย

 ย้อนกลับไปในวันที่พวกมิตรรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นพี่สาวพี่ชายก็ดีใจกระโดดโลดเต้น แย่งกันเป็นคนเขียนจดหมายส่งไปบอกเจ้าเมฆเจ้าหมอกกันใหญ่ ส่วนเจ้าหมีเด็กของเขาก็ไม่ต่างกัน ผิดกันที่ความตื่นเต้นของเจ้าตัวนั้นแสดงออกมาผ่านการกระทำมากกว่า ทั้งปัดกวาดเช็ดถูบ้านทุกสองวันจากเดิมสัปดาห์ละครั้ง ซื้อข้าวของมากมายมาตามคำแนะนำของพนักงานที่มีประสบการณ์ ทั้งยังมีสมุดจดรายการอาหารสำหรับคุณแม่ในไตรมาสแรกที่ได้ รับคำแนะนำมาจากคุณหมออีกต่างหากม่วงในตอนนี้อุ้มท้องมาได้ราวสามเดือน และอีกไม่กี่วันจะพ้นไตรมาสที่สอง แต่ดูเหมือนด้วยความที่เด็ก ๆ ที่ถูกคุณพ่อประคบประหงมด้วยอาหารมากมายจะตัวใหญ่ตัวโตเหลือเกินคุณแม่ฝึกหัดนั่งรอสามีปลดผ้ากันเปื้อนเดินขึ้นมาส่งยังชั้นสอง ทั้งที่บอกไปเองแล้วว่าสามารถเดินไปไหนมาไหนได้แต่เจ้าตัวก็กลัวเขาก้าวพลาดตกบันไดจึงบอกให้เขารออีกฝ่ายจับมือเดินขึ้นไปนอนตลอด ไม่ต่างจากตอนแพ้ท้องที่อีกฝ่ายมีสีหน้าตึงเครียดหวาดระแวงว่าเขาจะเป็นอะไรไป ดังนั้นสามเดือนแรกไม่ว่าจะทำอะไรขยับไปไหนล้วนต้องอยู่ในสายตาของสามี การยกของหนัก การวิ่ง หรือทำงานที่หนักเกินไปจึงถูก

 *ก๊อก ก๊อก* เสียงเคาะประตูแว่วดังขึ้นท่ามกลางบทสนทนาของสองสามีภรรยา ก่อนที่จะมีมือคู่น้อยจับผลักประตูเข้ามายังภายใน เป็นฝาแฝดวัวชายหญิงลูก ๆ ของภรรยาเจ้านายส่งเสียงเรียกบิดาให้เดินตามเข้ามาเฉลิมยืนโน้มศีรษะทำความเคารพ ส่วนเขาเองก็หรี่ตาก้มหัวเท่าที่จะพอทำได้ ทว่าเจ้านายที่ไม่ถือยศศักดิ์กลับเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเริงร่า วางตะกร้าผลไม้และถุงของฝากมากมายลงบนโต๊ะรับแขก“ไม่เป็นไร ๆ ทำตัวตามสบายเถอะ ฉันเอาของมาฝาก”“ลุงม่วงจ๊ะฉันขอดูน้องได้ไหมจ๊ะ”“จับเบา ๆ นะครับ”เพราะกำลังอุ้มให้นมลิณญ์อยู่ม่วงจึงค่อย ๆ จัดแจงเสื้อผ้าโดยมีสามีเป็นคนช่วยเหลือเปลี่ยนท่าทางการประคองให้วัวน้อยได้จับไม้จับมือทารกหนูจี๊ดเป็นครั้งแรก“แรงเยอะจังเลยจ้ะ!”“ฮ่า ๆ ผมก็คิดเหมือนกันครับ”“ตัวเล็กมากเลยนะจ๊ะพี่ม่วง”ภรรยาเจ้านายเดินเข้ามาดูบ้าง พลางใช้สัญญาณมือเตือนลูกสาวตัวเองไม่ให้เล่นแรงกับน้อง ตัวเขาจึงบอกว่าตนนั้นคลอดก่อนกำหนดซึ่งแม่ลูกแฝดส่วนใหญ่ล้วนเป็นกัน มิหนำซ้ำยังเป็นแฝดสี่อีก ยิ่งหาได้ยากเข้าไปใหญ่ในสังคมมนุษย์สัตว์ เพ

 ตอนได้ ‘ลึงค์แก้ว’ มาใหม่ ๆ พร้อมกระปุกสีผึ้ง พอมองไปที่เจ้าสิ่งสิ่งนี้ในตอนหลวมตัวซื้อมาก็ทำตัวไม่ค่อยจะถูก เพราะคำแนะนำของคุณหมอนั้นให้เพียงว่า ตัวเขาควรฝึกเบิกทางด้านหลังเอาไว้เพื่อเป็นอีกหนึ่งวิธีกระตุ้นร่างกาย เนื่องจากการรักษาต่อมหลังคอนั้นอาจไม่ได้ช่วยมันได้มากขนาดนั้น หรืออาจต้องใช้เวลานานโขซึ่งตอนนั้นเขาคงเข้าสู่ช่วงวัยกลางคนระยะสุดท้ายแต่ถ้าจะให้ใช้นิ้วเพียงอย่างเดียวเห็นจะไม่เพียงพอ เพราะดูจากขนาดตัวเจ้าเฉลิมเองก็ไม่ใช่เล่น ๆ และคำว่าเล็กของเราเองก็มีค่าไม่เท่ากันเสียด้วย ดังนั้นเพื่อให้ร่างกายพร้อมมากที่สุดเขาจึงเลือกขนาดลึงค์จากคำแนะนำของเจ้าของร้านหลังเขาบรรยายรูปร่างลักษณะของเจ้าเฉลิมให้ฟัง ทั้งยังโดนแซวอีกด้วยว่า แอบชอบผัวชาวบ้านมันไม่ดีนะ โถ่...คุณป้าครับ ที่มาซื้อเพราะเป็นผัวตัวเองนี่แหละครับดังนั้นในวันนี้เขาจึงตั้งปณิธานว่าจะใส่เจ้าสิ่งนี้เข้าไปในตัวจนสุดให้ได้ แม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกของเขาก็ตามที...เฮ้อ แค่เริ่มก็รู้สึกท้อแล้ว ขนาดใช้มือกำมันยังไม่รอบเลยแต่ถ้าไม่ทำวันนี้วันอื่นก็จะไม่ได้แล้วเนื่องจากบ้านหลังนี้ยังไม่มีเด็ก ๆ

 “ก็! แม่ฉันอยากเข้าโรงเรียน...อึก...ฮือ!! พ่อจ๋า”ลิตเด็กชายตัวจิ๋วบนตักมารดาในรถร้องไห้งอแงที่ตนไม่สามารถเข้าเรียนในสถานศึกษาเดียวกันกับแฝดน้องได้เพราะมีเพศรองที่สังคมจำกัดเอาไว้ พอบอกแม่ไม่ได้ก็หันมาร้องไห้อ้อนวอนคนเป็นพ่อให้จัดการอะไรสักอย่าง แต่เด็กน้อยอ่อนต่อโลกยังไม่รู้ว่าอำนาจทั้งหมดในบ้านล้วนตกเป็นของแม่หนูแต่เพียงผู้เดียว“เราต้องเรียนที่บ้านเข้าใจไหม วันดีคืนดีมีฤดูขึ้นมาตอนอยู่ข้างนอกเดี๋ยวจะอันตราย”“แม่เขาพูดถูก พ่อแม่เองก็จ้างครูมาสอนเราเหมือนน้อง ๆ แล้ว”“ฮึก...หึ!”พอไม่มีใครเข้าข้างเจ้าจิ๋วหนูจี๊ดก็กอดอกฮึดฮัดไม่พอใจซุกเข้ากอดมารดาที่ตนดื้อใส่อย่างหัวเสียจนตัวขดเป็นก้อนกลม ที่เขาอยากไปโรงเรียนมันไม่ใช่เพราะอยากเรียนเนื้อหาเดียวกับคนอื่นที่ไม่ใช่สุคนธ์ แต่เพราะเขาอยากมีเพื่อน มีเรื่องกลับมาพูดคุยกับพี่น้องบ้างเท่านั้นเอง เพราะตั้งแต่เจ้าสามคนนั้นเปิดเทอมมาได้แค่ไม่กี่สัปดาห์ก็พากันเอาเรื่องเล่ามาบอกจนเขาเริ่มจะกลายเป็นคนนอกขึ้นมาทีละนิด!ม่วงมองลูกน้อยบนตักก็ละเหี่ยใจ แม้ใจจริงม่วงต้องการให้เด็ก ๆ ได้รับทุกสิ่งอ