Semua Bab เร้าใจลูกน้อง: Bab 1 - Bab 10

 นี่เป็นเวลาสายของวันซึ่งคุณภูวธรรศผู้เป็นเจ้านายเข้ามาบริษัทเพื่อจัดการเอกสารทุกอย่างที่ถูกจัดกองไว้บนโต๊ะ รวมไปถึงเอกสารการคัดเลือกรองเลขานุการส่วนตัวของเขาเช่นกัน“เอ็งตาถึงดีนี่”“คนนี้มันทำไมเหรอครับนาย?”ม่วงไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้านายกำลังจะสื่อ หลังจากเก็บข้อมูลมาเรื่อย ๆ ตลอดหลายเดือนเขาทำเพียงคัดคนจากผลงานที่เห็นได้ชัดที่สุดแต่เพียงเท่านั้น และไอ้เฉลิมก็เป็นคนที่รู้สึกว่าจะทำงานด้วยความละเอียดลออกว่าคนอื่นที่สักแต่เอาจำนวนเข้าว่า“ฉันคุ้นนามสกุลนี้เฉย ๆ น่ะ คิดว่าคงจะได้ทำงานร่วมกันในอนาคตเลยจำเอาไว้”“ลูกคนรวย?”“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่มีแนวโน้ม”คุณธรรศไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่าลงนามรับรองตำแหน่งให้ก่อนจะละมือไปอ่านเอกสารอื่น ๆ บนโต๊ะ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้คุณธรรศนอกจากจะเป็นเจ้าของกิจการรับเหมาก่อสร้างและสังหาริมทรัพย์ ยังเป็นเจ้าหนี้ของคุณเปลวซึ่งเจ้านายบอกว่าเป็นคู่ชะตาที่พลัดพราก...ตอนได้ยินเขาไม่แปลกใจกับคำพูดทำนองนี้เท่าไรนัก เพราะเจ้านายเขามักจะเพ้อแบบนี้เป็นประจำ หากเจ้าตัวยังคงให้เงินเดื

 “ยอด ฝากดูเด็ก ๆ ที ฉันจะลงไปคนเดียว”หัวหน้าเลขานุการตัวเล็กกล่าวเมื่อรถยนต์แล่นมาถึงยังอีกหนึ่งจุดนัดหมายซึ่งอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ในยามนี้เป็นเวลาเกือบแปดโมง ทว่าเขายังเหลืออีกหนึ่งปัญหาให้ต้องจัดการคิดแล้วก็ส่งยิ้มให้เด็ก ๆ ก่อนจะกล่าวขอตัวออกมาจากรถเพื่อเดินเข้าเขตก่อสร้างที่ตนตกลงกับลูกน้องเอาไว้ว่าจะพาไอ้คนที่มันทำเสียเรื่องมาพูดคุยกันที่นี่พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างเหนือขอบฟ้าแผ่ลงมายังเขตก่อสร้างซึ่งเต็มไปด้วยกิจกรรมและเสียงคลื่นไคล้แห่งการทำงาน ความเงียบของช่วงเช้าตรู่ถูกแทนที่ด้วยเสียงเครื่องจักรที่กำลังทำงานอย่างต่อเนื่อง เสียงค้อนตอกตะปูและเครื่องมือหนักต่าง ๆ ที่ดังก้องสะท้อนทั่วอาณาบริเวณ ผสานเข้ากับเสียงฝีเท้าที่ก้าวตรงไปยังห้องรับรองในมุมหนึ่งของพื้นดินเรียบแห้งซึ่งมีลูกน้องบางส่วนกำลังยืนพูดคุยหารือกับช่าง“อรุณสวัสดิ์ครับ-หัวหน้าไปโดนอะไรมา!?”“เฮ้อ...ช่างฉันเถอะน่ะ แล้วไอ้นั่นมันอยู่ไหน?”“นั่งรออยู่ข้างในครับ...”“อือ”“หะ...ให้ผมซื้อผ้าพัน...”“ไม่ต้อง ทำหน้าที่ของตัวเองไป”

 เมื่อเวลาผ่านไปในช่วงบ่ายแก่ ๆ แสงแดดที่เคยร้อนแรงแผดเผาพื้นยางมะตอยในตอนกลางวันเริ่มอ่อนลง กลายเป็นไออุ่นที่ทอดผ่านหน้าต่างรถ ส่องให้เห็นถนนที่ไม่พลุกพล่านมากนัก รถยนต์สีเทาคันประจำเคลื่อนตัวออกจากเขตก่อสร้าง มุ่งหน้าไปยังที่ว่าการเขตเพื่อจดทะเบียนสมรสสองข้างทางที่ขับผ่านมีต้นไม้และอาคารเรียงรายอยู่ คอยมอบร่มเงาพาดยาวลงมาบนถนนดินเรียบ การเดินทางครั้งนี้พลอยทำให้หัวใจของเฉลิมพลขับอุดมไปด้วยความคาดหวังและความสุขเล็ก ๆ ที่จะได้ทำตามขั้นตอนสำคัญสำหรับชีวิตคนคนหนึ่งทว่าคู่สมรสตัวเล็กข้าง ๆ คงจะไม่ยินดียินร้ายกับมันเสียเท่าไรนักบรรยากาศรอบข้างเงียบสงบ โดยต่อให้รถรุ่นนี้จะสามารถเปิดวิทยุคลอไปได้แต่คุณว่าที่ภรรยากลับเอาแต่นั่งกอดอกทอดสายตามองออกไปยังทิวทัศน์แถบชานเมืองด้วยใบหน้าเรียบเฉยปนเหนื่อยอ่อนเนื่องด้วยงานอันมหาศาลที่ต้องจัดการให้เสร็จภายในครึ่งเช้า ไหนจะต้องไปอยู่ในเขตก่อสร้างร้อน ๆ คราวบอกให้พี่หนูไปนั่งรอตากลมเครื่องปรับอากาศในรถสบาย ๆ ก็ไม่ยอม จะลงมาช่วยแจกเงินรายวันให้ได้ ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘งานจะได้เสร็จเร็วขึ้น’ ซึ่งเขาจะไปเถียงคงไม่ได้เพราะหัวหน้าค

 “ฉันคิดว่าหลังจากนี้เราควรอยู่ด้วยกัน แต่งงานแล้วแยกกันอยู่คนเขาจะจับพิรุธได้เอา”หัวหน้าหนูจี๊ดกล่าววาจาเจื้อยแจ้วพร้อมแววตาใสแป๋วหลังอาบน้ำเสร็จมาหมาด ๆ พลางเดินเข้ามาใกล้สามีตามกฎหมายไม่ต่างจากในตอนนี้พวกเขามีสถานะเป็นหัวหน้า-ลูกน้องแต่เพียงอย่างเดียว“ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้เอ็งย้ายมานอนบ้านฉัน”หางยาวเรียวเล็กตวัดตามจังหวะการเดินอย่างช้าเนิบ ใบหูบนศีรษะกระตุกเล็กน้อยตามธรรมชาติเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น ร่างกายบอบบางในเสื้อคอปกกว้างตัวโคร่งหลวมเมื่อมองหน้าคุยกับผู้ช่วยตัวยักษ์ไปมาก็เริ่มยกมือขึ้นกอดอก พลอยให้คอเสื้อเคลื่อนเผยผิวมากกว่าเดิม“นี่เอ็งได้ฟังอยู่รึเปล่า?”หากให้กล่าวกันตามตรง ใครหนอใครจะมีสมาธิสนทนาพาทีในขณะที่คนที่ตนแอบชอบยืนประจันหน้าอยู่ในชุดเสื้อผ้าวับ ๆ แวม ๆ คราวจะพูดก็หวั่นใจจะเผลอทำมารยาททรามโดยไม่ทันคิด“นี่!”เมื่อเสียงเล็กตะเบ็งเสียงดังขมวดคิ้วหน้ามู่ทู่ เมื่อนั้นเฉลิมจึงพยักหน้าหงึก ๆ ให้พี่หนูรับทราบและกล่าวต่ออย่างที่เคยเป็นกันมา ซึ่งเริ่มเข้าเรื่องน้ำมันรถยนต์ที่ใกล้หมดเต็มที เห็นว่าจะออกไปซื

 “มะ...มีแล้วเหรอครับ”เจ้าของเสียงส่อแววเศร้าสร้อยตรงกันข้ามกับสีหน้ามั่นอกมั่นใจในทีแรกเมื่อย่างก้าวเข้ามาเสนอตัว ทำให้ม่วงเลขานุการทราบว่ายังมีคนที่เกินความคาดหมายอยู่มากมายนัก แต่จะให้สั่งย้ายทุกคนเห็นทีจะไม่รุ่งเพราะนั่นคือจำนวนกว่าครึ่งของลูกน้องภายในสังกัด ทั้งไอ้เจ้าพวกนั้นก็ทำเพียงแค่เข้ามาเสนอตัว ทำงานก็ดีตามมาตรฐาน และยังไม่เคยทำผิดร้ายแรงสักครั้งถึงกระนั้นเองก่อนหน้าที่จะเข้าสู่กระบวนการประเมินอย่างถี่ถ้วน ม่วงจำต้องมานั่งกล่าวปฏิเสธลูกน้องไปไม่ต่ำกว่าห้าคนแล้วในช่วงเช้า ดีที่ไอ้เฉลิมมันหาที่ตั้งสำหรับเอาใบสำคัญการสมรสมาตั้งเด่นหราหน้าโต๊ะเพื่อเป็นการป่าวประกาศสำหรับไอ้คนที่เข้ามาไปอีกทางแต่โดยส่วนตัวแล้วม่วงไม่ใช่คนที่จะสามารถอดทนกับปัญหาไร้สาระเดิม ๆ ได้จึงคิดเรื่องหนึ่งออก ก่อนจะเหลือบหางตามองเจ้าหมีใหญ่ที่กำลังตระเตรียมตัวลงไปซื้อมื้อเที่ยงขึ้นมาให้เขา“ไอ้เฉลิม”เจ้าของชื่อใบหูกระตุก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น มองหัวหน้าหนูจี๊ดพร้อมน้อมรับคำสั่ง ทั้งจะว่าไปแล้วรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั้นก็น