All Chapters of Beyond The Broken Marriage: Chapter 121 - Chapter 130

Naroon pa rin ang malamig na simoy ng hangin sa tuktok ng bundok. Habang nakaupo pa rin sa mga batong hakbang sa tapat ng templo, nag-isip si Ethan saglit, saka siya ngumiti at dahan-dahang tinaas ang kanyang hinlalaki—isang payak ngunit makahulugang pagkilala.Napatingin si Alyssa sa kanya, bahagyang nagtaka. “Ikaw naman,” tanong niya, “anong pananaw mo? Paano mo nakikita ang propesyon natin?”Sandaling naglakbay ang tingin ni Ethan bago ito sumagot. “Sa totoo lang,” wika niya, “ang pag-aaral ng medisina, iba talaga sa ibang kurso. Kapag galing ka sa ibang larangan, puwede kang magpalit ng career kahit kailan. Pero kapag pumasok ka na sa medisina, parang isang direksyon na lang ang tatahakin mo—at ‘yon ay diretso hanggang dulo.”Napakunot ng noo si Alyssa. “Ibig mong sabihin, hindi mo gusto maging doktor?”Umiling si Ethan, agad. “Hindi. Gusto ko. Gustung-gusto, sa totoo lang. Hindi mo magagampanan nang maayos ang trabahong ito kung hindi mo siya mahal talaga. Pero… iba ka pa rin. Ba

Napailing si Marco, sabay irap kay Alyssa. “Alam mo, wala namang halaga sa’kin ang mga pangako mo. Simula’t sapul, kilala na kitang matiisin. Tahimik ka lang, hindi nagsasalita, puro tiis lang. Kaya nga bihira kitang marinig na umaamin na natatakot ka. Kaya nang marinig ko ngayon na sinabi mong ‘natatakot ako’… nagulat talaga ako.”Tahimik lang si Alyssa. Hindi niya itinatanggi.Totoo naman. Simula pagkabata, natutunan na niyang itikom ang bibig niya. Lalo na noong nakikitira pa siya sa bahay ng ibang tao—hindi siya puwedeng magreklamo. Kahit may takot, kahit may lungkot, hindi niya puwedeng sabihin. Baka mapag-initan pa siya.At ngayon na isa na siyang doktor, parang lalo pa siyang hindi pwedeng matakot. Kapag ikaw ang inaasahan, kapag buhay ng iba ang nakasalalay sa’yo, hindi mo pwedeng sabihing takot ka. Kahit pa kabado ka na, kailangan mong magmukhang kalmado. Walang puwang ang kahinaan.Naalala niya bigla si Sam. Kapag natatakot si Sam—o kapag gusto nitong mapansin si Marco—magal

Ngayon, si Marco ay isa nang ganap na lalaki. Hindi na siya 'yung payat at payatol na batang kilala ni Alyssa noon. Malapad na ang kanyang balikat, matatag ang tindig, at halata sa bawat hakbang niya ang kumpiyansang dala ng panahon at karanasan. Sa kabila ng manipis lang na tela ng kanyang polo, ramdam ni Alyssa ang init ng katawan nito sa ilalim ng kanyang palad—mainit, hindi dahil sa init ng panahon, kundi marahil ay dahil sa lakad nilang pataas kanina.Tahimik lang siyang nakasandal sa balikat ni Marco habang binabagtas nila ang pababang daan. Umaayon ang kanyang katawan sa pag-indayog ng mga hakbang nito—pataas, pababa—parang sinasalo siya ng bawat kilos ng lalaki.“Marco,” tawag niya, halos pabulong.“Hmmm?” sagot nito, hindi man lang lumingon.“Ang bigat ko ba?” tanong niya, may halong biro ngunit may bahid din ng pag-aalalang baka pabigat siya.Napahinga ng malalim si Marco, hindi dahil sa pagod, kundi parang nagpipigil ng tawa. “Alam mo ba kung ilang kilo ang binubuhat ko tuw

“Ma, ano ba ‘yang sinasabi n’yo…” sagot ni Alyssa, pilit pinapakalma ang sarili habang hawak pa rin ang cellphone.Ngunit sa kabilang linya, mas lumambot ang boses ni Olivia. “Sige na, hindi na kita istorbohin pa. Mag-enjoy na lang kayo diyan, ha? Kung abutin kayo ng gabi at hindi na kayo makakabalik, ayos lang ‘yon. Mag-check-in na lang kayo sa hotel. Huwag mo na akong alalahanin.”Narinig ni Alyssa ang tunog ng paghikab at mahinang yawn ng ina, pero kasunod nito’y mga sunod-sunod pang bilin—karaniwang mga paalala mula sa isang mapagmahal na ina. Ngunit ang huling bahagi ng sinabi ni Olivia ay nagpataas ng kilay ni Alyssa, lalo na’t may halong pabulong itong dagdag: isang serye ng mga bilin na may kinalaman sa kung paano raw “mabuntis agad.”“Subukan mo raw ‘yung sabaw na may luya, tapos pakuluan sa ikatlong araw pagkatapos ng period mo,” sabi ni Olivia sa kabilang linya, tila nagbabasa pa ng reseta. “Tapos ‘wag kang iinom ng malamig, at dapat nakataas ang paa mo pagkatapos n’yong… a

Sa totoo lang, matagal nang gusto ni Alyssa si Marco. Ilang taon na ang lumipas, at kahit anong pilit niyang itago, hindi niya talaga ito kayang itanggi—ang damdaming iyon ay lumalim at nanatili.Pero sa paningin ni Marco… kapatid lang ang turing sa kanya.Kaya ngayong siya’y balak nang lumayo, ang inaasahan niya’y mabilis lang ang magiging paghilom ni Marco. Sa oras na wala na siya, babalik ito sa maayos na takbo ng buhay: may mainit na kama kasama ang tunay na asawa’t anak, may maunlad na karera, at panatag na araw-araw.Pero hindi iyon ganoon kadali para kay Marco.“Paano naging madali ‘yon?” bulalas nito, habang patuloy sa paglalakad. Hindi nagbabago ang ritmo ng kanyang mga hakbang, at mahigpit pa rin ang pagkakayakap ng kanyang mga braso kay Alyssa—buo, matatag, at walang bakas ng panghihina. “Hindi ako tulad mo. Ikaw, isang medical student na sanay sa dugo, sa trauma, sa pasyenteng nawawala araw-araw. Sanay ka na. Matigas na ang puso mo.”Nagkibit-balikat si Alyssa, tila hindi