Semua Bab ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก: Bab 161 - Bab 170

      เมิ่งเจียวซินจ้องหน้าหลี่อวิ้นกุย คำพูดของเจ้าตัวทำให้นางรู้สึกหมั่นไส้อยู่ไม่น้อยเลย ยามนี้เมิ่งเจียวซินไม่รู้แล้วว่า ระหว่างฝีปาก ความเจ้าเล่ห์ หรือความไร้ยางอาย สิ่งไหนบุรุษตรงหน้ามีมากกว่ากัน       แล้วเมื่อเมิ่งเจียวซินเห็นดวงตาคู่คมที่ฉาบไปด้วยความปรารถนา มันกำลังหลอกล่อ และเชิญชวนนางให้รีบเข้าหา ไม่ผิดเลยกับคำพูดที่เขาบอกต่อกันมาว่า ‘ปีศาจมักล่อลวงมนุษย์!’     แต่ทว่าบุรุษตรงหน้าเป็นมนุษย์ครึ่งมาร แล้วครึ่งมารคนนี้ก็กำลังใช้รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ใบหน้ารูปงาม ดวงตาคู่คมที่เปล่งประกาย แต่ทว่ากลับดูลุ่มลึกอย่างน่าประหลาด แล้วไหนจะร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม ที่ไม่ว่าจะจับ หรือจะมองส่วนไหน มันก็ช่าง...ช่างน่าหลงใหลไปเสียหมดทุกส่วน      สรุปโดยรวมเลยก็คือ หลี่อวิ้นกุยกำลังใช้ร่างกายของตัวเองหลอกล่อนาง ไม่สิ! คืนนี้นางต้องเป็นฝ่ายหลอกล่อ ไม่ใช่! คืนนี้นางจะต้องเป็นฝ่ายศึกษาร่างก

      “กุยกุยน้อย...” เมิ่งเจียวซินพึมพำออกมาเบา ๆ พร้อมกับจ้องมองเจ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แล้วด้วยขนาดที่มือหนึ่งข้างไม่อาจโอบรอบมันได้ หากเจ้าสิ่งนี้ถูกเรียกว่า ‘กุยกุยน้อย’ แล้วสากกะเบือตำน้ำพริกที่บ้านของคุณยายบัวล่ะ?      ขนาดของสากกะเบือเล็กกว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือของนาง หากเมิ่งเจียวซินกลับไปยังโลกใบเดิมได้ เห็นทีนางคงต้องเปลี่ยนไปเรียกมันว่า ‘เจ้าสากน้อย’ สินะ       “ซินซิน ได้โปรด...”      เมิ่งเจียวซินรีบปล่อยมือจากสิ่งที่จับอยู่ จากนั้นนางก็รีบดึงสติของตัวเองกลับมา แล้วขยับลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของหลี่อวิ้นกุย พอเงยหน้าขึ้นไปมอง สายตาของฝ่ายตรงข้ามมองมาที่นางอย่างน่าสงสาร ส่วนสีหน้าของเจ้าตัวก็แฝงแววตัดพ้ออยู่บ้าง     เมื่อเห็นเช่นนั้นเมิ่งเจียวซินก็ถอนหายใจออกมา เนื่องจากนิ้วมือทั้งห้าของน

      เมิ่งเจียวซินหยุดเดิน แล้วยืนมองใบไม้ใบหญ้าที่มีหยาดฝนเกาะติดอยู่บนใบ กลิ่นของใบหญ้าที่ต้องสายฝนจนชุ่มแฉะปะทะเข้ากับฆานประสาท ทำให้นางรู้สึกเบิกบานใจ แต่ทว่าความรู้สึกนี้ก็อยู่ได้เพียงไม่นาน เพราะมันถูกกลบด้วยกลิ่นกายบุรุษที่คุ้นเคย ซึ่งมาพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูว่า      “ซินซิน เหตุใดถึงมายืนอยู่ตรงนี้ หรือว่า...เจ้ามารอรับข้า?”       เมิ่งเจียวซินถอนสายตากลับมา แล้วหันไปเผชิญหน้ากับบุรุษไร้ยางอาย     “หาใช่เช่นนั้นไม่ ข้าแค่หยุดยืนดูต้นไม้ใบหญ้าก็เท่านั้น ว่าแต่...กุยกุย เหตุใดเจ้าจึงกลับมาเร็วนักล่ะ?”      “ข้าคิดถึงเจ้า ก็เลยรีบกลับมาหา”       เมื่อได้ยินเช่นนั้น เมิ่งเจียวซินที่ไม่อยากต่อปากต่อคำกับบุรุษไร้ยางอายต่อ นางจึงเลี่ยงเข้าไปนั่งรับลมในศาลา แต่

      “คุ้มกันรถม้า!!” สิ้นเสียงตะโกนของจิ่นสือ รถม้าที่เมิ่งเจียวซินกำลังนั่งก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ทันที      อันลี่รีบพุ่งตัวเข้าไปปิดม่าน แล้วดึงผู้เป็นนายให้กลับเข้ามานั่งในรถม้า      เมิ่งเจียวซินพยายามรวบรวมสติ แล้วนิ่งฟังความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นภายนอก แม้ภายในใจของนางจะรู้สึกเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยของปิงหลง องค์หญิงห้า รวมไปถึงทุกคนที่ร่วมขบวนรถม้ามากับนาง แต่เพราะสิ่งที่นางพึงทำในยามนี้ก็คือ การนั่งอยู่กับที่ แล้วคอยทำตามที่องครักษ์บอก จึงจะไม่เป็นการเพิ่มภาระให้กับเหล่าองครักษ์ไปมากกว่านี้       อันลี่รีบดึงมีดสั้นประจำกายออกมา เนื่องจากตอนนี้ภายในรถม้ามีเพียงนางกับผู้เป็นนายแค่สองคน จากนั้นนางก็ค่อย ๆ ขยับเข้าไปเปิดม่าน เพื่อดูการต่อสู้ด้านนอก จึงได้เห็นว่า จำนวนคนของพวกนางน้อยกว่าฝ่ายตรงข้าม      แล้วในขณะนั้นจิ่

      เหงื่อเย็นไหลซึมออกจากแผ่นหลังของเมิ่งเจียวซิน ด้วยน้ำเสียง และคำเรียกขานหลี่อวิ้นกุยว่า ‘น้องสาม’ ทำให้นางรู้ทันทีว่า บุรุษที่ยืนอยู่ด้านหลังคือผู้ใด      เมิ่งเจียวซินกดข่มความรู้สึกหวาดกลัวเอาไว้ในใจ แล้วกัดฟันกล่าวออกไปว่า     “องค์ชายรอง ได้โปรดปล่อยตัวหม่อมฉัน และได้โปรดมีรับสั่งให้คนของพระองค์หยุดทำร้ายคนของหม่อมฉันด้วยเพคะ!”      ไร้ซึ่งคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม แล้วในทุกครั้งที่นางพยายามดิ้นหนี หรือดันตัวออก เมิ่งเจียวซินก็จะถูกอ้อมแขนของอีกฝ่ายโอบรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม จนตอนนี้นางรับรู้ได้ถึงลมหายใจขององค์ชายรองที่พัดผ่านต้นคอ นางจึงยิ่งดิ้น ยิ่งดัน ยิ่งพยายามเอาร่างกายของตัวเองออกห่าง      “พระองค์ตรัสว่า มาช่วยหม่อมฉันจากองค์ชายสาม เมื่อครู่ซุนเย่ผิงก็พูดเช่นนี้เหมือนกัน แต่เท่าที่หม่อมฉันจำได้ หม่อมฉันเคยพูดคุยกับพระองค์ที่เรือนพักชั่ว