All Chapters of ทะลุไปเป็นอาจารย์ตัวประกอบเพื่อสอนรัก...พระเอก: Chapter 171 - Chapter 180

      เจินจางลี่หรูเฝ้ามองซุนเย่ผิงเอ่ยวาจาหว่านล้อมเมิ่งเจียวซิน แล้วเมื่อเห็นว่า สตรีตรงหน้าไม่มีแม้แต่ท่าทีลังเล ไร้ซึ่งท่าทางสนใจในอำนาจวาสนา ที่อดีตสหายรักของนางพยายามหยิบยื่นให้ นางจึงทั้งรู้สึกดีใจ และรู้สึกว่า พวกตนคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ตัดสินใจวางแผนช่วยเมิ่งเจียวซิน      แต่ก่อนที่พวกนางจะหลบหนีออกจากที่นี่ เจินจางลี่หรูหันกลับไปมองอดีตสหายรัก แล้วกล่าวว่า     “ฟังแล้วช่างน่าขัน หวังดีเช่นนั้นหรือ? หึ! ข้าจำได้ว่า ตอนเจ้าเอ่ยวาจาหว่านล้อมพวกข้าให้ยินยอมทอดกายให้กับองค์ชายรอง เจ้าก็กล่าวว่า หวังดีกับพวกข้าเช่นกัน     ซุนเย่ผิง ใบหน้าของเจ้าช่างหนายิ่งนัก เจ้าทำตัวราวกับเป็นคนหัวอ่อน ทำเป็นยอมก้มหน้าก้มตาเชื่อทุกคำพูดขององค์ชายรอง แต่คนเหลี่ยมจัดเช่นเจ้า...ข้าไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่า เจ้าจะมองคนอย่างองค์ชายรองไม่ออก เจ้าหลอกล่อสหายที่รู้จักกันเพียงไม่นานอย่างพวกข้าไปสังเวยให้กับบุรุษอย่างองค์ชายรอง ข้าก็พอจะเข้า

      หัวใจของหลี่อวิ้นกุยแทบจะหยุดเต้น เขาก้มมองระยะห่างไม่ถึงหนึ่งชุ่นที่ปลายแหลมของปิ่นจะแทงเข้าไปยังหน้าท้องของเมิ่งเจียวซิน เมื่อครู่หากช้าไปเพียงแค่เสี้ยววินาที หรือเขาไม่ได้หันกลับมามองทางนี้ สตรีตรงหน้าคงลาจากเขาไปตลอดกาล     หลี่อวิ้นกุยรีบดึงปิ่นออกจากมือเมิ่งเจียวซิน แล้วในขณะที่เขาคิดจะทำลายมันทิ้ง อีกฝ่ายก็ยื่นมือมาจับแขนของเขา แล้วกล่าวว่า      “ปิ่น...ปิ่นของท่านพ่อ”                   หลี่อวิ้นกุยกัดฟันโยนปิ่นไปให้จิ่นตั้ง จากนั้นเขาก็รีบย่อตัวลงไปโอบกอดเมิ่งเจียวซิน ร่างกายของสตรีในอ้อมแขนกำลังสั่น นางร้องไห้ออกมาเบา ๆ อย่างน่าสงสาร     แม้หลี่อวิ้นกุยจะไม่ได้ร้องไห้ออกมา แต่ทว่าภายในใจ...       แล้วในขณ

      ในระหว่างที่หลี่อวิ้นกุยพยายามดึงสติของตัวเองกลับมา เขาก็รับรู้ได้ว่า สตรีใต้ร่างพยายามแนบผิวนุ่มที่ร้อนผ่าวเข้ากับร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาอยู่ หน้าอกนุ่มของนางจึงเบียดเสียดเข้ากับมือ และหน้าอกของเขาจนมันไม่เป็นทรง      หลี่อวิ้นกุยได้แต่กดข่มความปรารถนาที่จะบีบขยำหน้าอกในมือ แล้วค่อย ๆ ลูบไล้ จากนั้นก็ขยับริมฝีปากลงไปครอบครองยอดอกสีชมพูทีละข้าง       “อ่ะ! อือ...กุยกุย อื้อ... ”      สตรีใต้ร่างร้องครางออกมา เสียงร้องของนางช่างหวานล้ำ ยิ่งนางร้องพร้อมกับเอ่ยนามของเขา หลี่อวิ้นกุยรู้สึกว่า...มันช่างไพเราะมาก ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่อัดแน่นอยู่เต็มปากถูกเขาโลมเลีย และดูดดึง      หลี่อวิ้นกุยใช้ฟันเย้าแหย่ยอดอกที่ชูชันอย่างไม่ทำให้เจ็บ ก่อนจะใช้เรียวลิ้นกด พร้อมกับเลียทรวงอกทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม จากนั้นเขาจึงผละใบหน้าออกมาด้วยควา

      หลี่อวิ้นกุยมองดวงหน้านวลที่ขึ้นสีแดง เขารู้สึกว่า ช่วงเวลาที่ริมฝีปากของเมิ่งเจียวซินขยับอย่างลังเลช่างยาวนานเหลือเกิน ผ่านไปครู่หนึ่งสตรีในอ้อมแขนถึงเอ่ยเสียงเบาหวิวราวกับพึมพำว่า      “อืม...ได้ หลังจากนี้ข้าอนุญาตให้เจ้าทำตามใจต้องการ และเห็นสมควรได้เลย”        รู้ตัวอีกที ริมฝีปากของฝ่ายตรงข้ามก็ทาบทับกับริมฝีปากของเมิ่งเจียวซินแล้ว ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างของเจ้าตัวกำลังเคล้นคลึงทรวงอกของนางเบา ๆ จากนั้นหลี่อวิ้นกุยก็ค่อย ๆ บดคลึงกุยกุยน้อยลงกลางส่วนล่าง เพียงไม่นานมันก็ล้ำลึกกลับเข้ามาในกาย...     ซึ่งมันช่างน่าแปลก? เพราะเมิ่งเจียวซินไม่รู้สึกเจ็บเท่ากับครั้งแรก ถึงแม้นางจะยังเจ็บอยู่บ้าง แต่มันก็ค่อย ๆ จางหายไป เพราะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน เมื่อหลี่อวิ้นกุยเริ่มถอดถอน แล้วเติมเต็มกุยกุยน้อยกลับเข้าแบบซ้ำ ๆ เน้น ๆ  

      ขณะที่หลี่อวิ้นกุยค่อย ๆ ซับน้ำออก...ร่างกายของเมิ่งเจียวซินก็เริ่มกลับมาร้อนผ่าวอีกครั้ง เขาก้มมองดวงหน้าของอีกฝ่ายอย่างเป็นกังวล จากนั้นก็หันไปมองที่ประตูห้องพัก เนื่องจากก่อนที่หลี่อวิ้นกุยจะพาเมิ่งเจียวซินไปอาบน้ำ เขาได้สั่งให้ฝูกงกงรีบไปเชิญท่านหมอซางกับหมอสตรีในวังหลังมาที่ตำหนัก     ในระหว่างที่หลี่อวิ้นกุยกำลังใช้ผ้าสะอาดซับเลือดที่ไหลซึมออกจากบาดแผลบริเวณต้นแขน เสียงขออนุญาตเข้าห้องพักทำให้เขาหยุดชะงัก จากนั้นหลี่อวิ้นกุยก็รีบจัดเสื้อคลุมของเมิ่งเจียวซินให้เข้าที่ ก่อนจะเอ่ยปากอนุญาตให้ฝูกงกงกับผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้องพักเข้ามา...       เมื่อได้รับอนุญาต ฝูกงกงก็เดินนำท่านหมอซางกับหมอสตรีนางหนึ่งเข้ามา หลี่อวิ้นกุยจึงรีบย้ายตัวเองลงไปยืนบริเวณปลายเตียง     แล้วในขณะที่หมอสตรีตรวจดูอาการของเมิ่งเจียวซิน หลี่อวิ้นกุยก็คอยเฝ้ามองอยู่ไม่ห่าง โดยมีท่านหมอซางนั่งฟังคำบอกเล่าอาการ ลักษณะของบาดแผลอย