จองหอง...ก็ยังดีกว่าหน้าด้าน

หากไม่เห็นภรรยาเก่าที่เดินตามมา เขาคงไม่รู้ว่าเป็นลูกสาว

“เอ๊ะ! นั่นชุดครุยนี่นา” ชายกลางคนอุทานด้วยสุ้มเสียงตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายภูมิใจจนปิดไม่มิด

“นี่หนูเรียนจบปริญญาแล้วหรือลูก”

รุจารินตอบกลับคำถามนั้นด้วยสายตาเย็นชาหมางเมิน ก่อนหันมาเอ่ยกับผู้เป็นมารดาที่ยังคงอึ้งไม่หายเพราะไม่ได้คิดเตรียมใจมาก่อน

“แม่คะ จ๋าไม่อยากกินร้านนี้แล้ว เราไปที่อื่นดีกว่านะคะ”

“ต๊าย! ยังจองหองเหมือนแม่ไม่มีผิด” ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ยามตวัดมองคนสาระแนพูดแทรกอย่างไม่พอใจ พอรับรู้ได้ถึงอาการมือสั่นของมารดาที่คงตกใจไม่น้อย ทำให้เธอกระชับมือข้างนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย วันนี้เธอจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกแม่ได้อีก ข้ามศพเธอไปก่อนเถอะ!

“หึ! จองหอง...ก็ยังดีกว่าหน้าด้านไม่ใช่หรือคะ” หญิงสาวลอยหน้าเอ่ยหน้าตาเฉย ปกติเธอไม่ชอบหาเรื่องใครก่อน แต่ก็ไม่ยอมอยู่เฉยหากโดนใครมาหาเรื่อง

“เอ๊ะ! แก...”

นางปราณีชักสีหน้าใส่ รู้สึกขัดตาเมื่อเห็นความสำเร็จของลูกติดสามี พอนึกเปรียบเทียบกับลูกสาวตนที่หัวไม่ค่อยดีจนเกือบเรียนซ้ำชั้นก็รู้สึกอิจฉา ยิ่งความงามนั้นยิ่งไม่ต้องเทียบกัน เพราะปิยะดาดูจืดสนิทยามยืนเทียบกับหญิงสาวตรงหน้า ไม่บอกก็คงไม่มีใครคิดว่าสองคนเป็นพี่น้องต่างแม่กัน

“ไม่เอาน่าคุณณี อย่ามีเรื่องตรงนี้เลยน่า อายเขาบ้าง” นายปิยะไกล่เกลี่ย พลางมองรอบกายที่เริ่มมีคนแถวนั้นหันมาสนใจและรอดูมวยคู่เอกกัน

“ก็ดูปากลูกสาวพี่สิ ด่าณีหน้าด้านไม่เห็นเหรอ เด็กอะไรพ่อแม่ไม่สั่งสอน!” คำนั้นทำให้คนถูกสบประมาทตาวาวโรจน์ หากเมื่อหางตาแอบเห็นใบหน้าจืดเจื่อนของบิดา ริมฝีปากงามก็เหยียดยิ้มหยันลึกๆ

“นั่นสิคะ คุณพูดถูก จะให้ฉันเอาพ่อที่ไหนมาสั่งสอนละคะในเมื่อมีคนใจทรามมาแย่งพ่อไปหน้าด้านๆ” คนพูดกดยิ้มเยาะ “แต่ยังดีที่ฉันมีแม่คอยอบรมสั่งสอนให้เป็น ‘คนดี’ ไม่คิดแย่งสามีของคนอื่นมาเป็นของตัวเองอย่างหน้าด้าน!”

“แก! นัง...”

“เราไปเถอะค่ะแม่ จ๋าขี้เกียจดูละครน้ำเน่า ไร้สาระ!” หญิงสาวตัดบทหน้าตาเฉย พลางโอบประคองมารดาเดินออกไปจากร้านไปอย่างไม่ไยดีคนข้างหลังที่โกรธจนหน้าเขียว

“เดี๋ยวลูก!” นายปิยะรีบเรียกไว้ “ตอนนี้หนูกับแม่ไปอยู่ที่ไหน ขอเบอร์โทรให้พ่อหน่อยได้ไหมลูก เผื่อเราจะได้ติดต่อกันไง”

“พี่ยะ!” นางปราณีหวดเข้าที่แขนสามีดังผลัวะ แต่อีกฝ่ายหาสนใจไม่ เขามองใบหน้าสวยของลูกและแลเลยไปยังอดีตภรรยาที่แม้จะผ่ายผอมลงแต่ดารินก็ยังงดงามสมวัยแม้ไม่ต้องโบกเครื่องสำอางหนาเตอะเท่าภรรยาคนปัจจุบันของเขา

รุจารินยกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเรียบเฉยแฝงด้วยรอยหยันนิดๆ

“ติดต่อกันไปทำไมคะ ในเมื่อพ่ะ...เอ้ย! พวกคุณไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราซักหน่อย ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว”

“ลูกจ๋า...” นางดารินกระตุกมือลูกสาว พร้อมส่ายหน้าปรามเบาๆ ถึงเลิกรากันแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังได้ชื่อว่าพ่อของรุจาริน เธอไม่ต้องการให้ใครว่าได้ว่าลูกสาวของเธอเป็นเด็กก้าวร้าวต่อบุพการีจนเป็นบาปกรรมติดตัว

“กลับบ้านเราดีกว่านะลูก แม่เหนื่อยแล้วอยากพัก”

“ได้สิคะแม่ กลับบ้านของเรากัน” หญิงสาวย้ำคำว่าบ้านของเราหนักๆ ราวกับจะตอกย้ำความทรงจำของใครบางคนกรายๆ

“ไปเถอะค่ะ”

ว่าแล้วหญิงสาวก็พามารดาเดินเชิดหน้าออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีก ทั้งที่ในใจเจ็บลึกๆ ราวกับโดนสะกิดบาดแผลที่คิดว่าปิดสนิทแล้วออกอีกครั้ง แต่เธอจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นเห็นความอ่อนแอได้หรอก

สิ่งที่เธอยอมให้พวกเขาเห็นได้คือความสำเร็จของเธอ และความสุขของแม่ หลังจากที่ตัดสินใจก้าวออกมาจากชีวิตของบิดาผู้ทรยศต่อความรักความไว้ใจผู้นั้นให้ได้รู้ว่า วันนี้เธอกับแม่มีชีวิตดีขึ้นมากแค่ไหนต่างหาก

“โธ่เอ๊ย...จะได้กินของอร่อยเสียหน่อย ดันมีมารคอหอยเสียได้ บ้าจริง” พอคล้อยจากบริเวณนั้นมาได้ หญิงสาวก็บ่นอุบอิบ หน้าสวยงอง้ำอย่างขัดอกขัดใจ

“จะเป็นไรไปลูก ของอร่อยที่อื่นก็มี จะเสียอารมณ์ทำไม วันนี้วันดี ลูกรับปริญญาทั้งที เราไปฉลองที่อื่นก็ได้นี่จ๊ะ”

รุจารินกัดริมฝีปากลอบมองมารดาอย่างจับสังเกต แม้แม่ของเธอจะทำเข้มแข็งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่ดูก็รู้ว่าลึกๆ ยังเจ็บปวดอยู่มาก โลกนี้ก็ช่างน่าแปลก กรุงเทพกว้างออกขนาดนี้ ยังอุตส่าห์พาคนพวกนั้นโคจรกลับมาพบกันได้