แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

นางดารินมองคนขี้อ้อนอย่างเอ็นดูรักใคร่ “ฉลองทำงานวันแรกด้วยแกงส้มชะอมไข่ หมูทอด ปลานึ่งบ๊วย แล้วก็ตบท้ายด้วยบัวลอยไข่หวานของโปรดลูกสาวคนเก่งของแม่เป็นยังไง”

“หูย...นี่แม่กะจะขุนลูกสาวให้อ้วนเป็นหมูเลยเหรอคะ เกิดหนูอ้วนจนใส่ชุดทำงานไม่ได้ขึ้นมาใครจะรับผิดชอบละคะเนี่ย”

“จะยากอะไร แม่ก็แค่ตัดชุดใหม่ให้ลูกใส่เองก็เท่านั้น” รุจารินหัวเราะกิ๊ก

“งั้นก็เตรียมตัดไว้เลยสิบชุดค่ะ เพราะวันนี้จ๋าจะทานข้าวสองจาน แถมบัวลอยอีกสองชามด้วย” คนพูดหอมแก้มมารดาอีกฟอดด้วยความรักใคร่ ก่อนเดินไปช่วยหยิบถ้วยจานมาจัดแจงตั้งโต๊ะเหมือนเช่นทุกวัน

“แล้วเริ่มงานใหม่วันแรกเป็นยังไงบ้างล่ะลูก เหนื่อยไหม”

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะแม่ จ๋าสบายมาก เห็นพี่ที่ทำงานบอกว่ากว่าเจ้านายโดยตรงของจ๋าจะกลับจากเมืองนอกก็ปลายๆ เดือนนู่น ตอนนี้จ๋าก็เลยต้องเรียนรู้งานทุกอย่างไปก่อน แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ลูกสาวคนนี้ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก งานแค่นี้สบายมาก”

“จ้า...คนเก่ง กลับมาเหนื่อยๆ ก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไปลูก แล้วค่อยมากินข้าวกัน ที่เหลือแม่จัดการเอง”

“ก็ได้ค่ะ” เจ้าของร่างโปร่งระหงยอมรามือเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว หากยังไม่ทันได้ทำตามที่แม่บอก จู่ๆ ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้านเสียก่อน

“เอ๊ะ ใครกันมาเวลานี้ หรือว่าคุณนายวารีมาเอาเสื้อที่ฝากซ่อมไว้”

“เดี๋ยวจ๋าไปดูให้เองค่ะแม่”

หน้าบ้านของเธอมีรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่จอดขวางอยู่หน้าบ้าน ทำให้รุจารินต้องเขม่นมองอย่างแปลกใจ เพราะร้อยวันพันปี บ้านหลังนี้ไม่เคยมีแขกที่ไหนมาเยี่ยมเยียน นอกจากลูกค้าของแม่แค่ไม่กี่รายที่จะนัดมารับเสื้อผ้า หรือไม่ก็ขนมที่สั่งทำไว้เอง

รถคันนี้ก็คงเป็นลูกค้าแม่ที่เอาผ้ามาให้ซ่อมตามที่บอกกระมัง...

ยังไม่ทันได้คำตอบ เจ้าของรถคันนั้นก็ก้าวลงจากรถมายืนเกาะรั้วชะเง้อมองเข้าไปในบ้านเสียก่อน

“ลูกจ๋า! ลูกอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”

รุจารินชะงักกึก ยืนตัวแข็งทื่อตกตะลึงไปชั่วอึดใจ เมื่อเห็นว่าแขกผู้นั้นคือบิดาของตน ใจนึกอยากจะถอยกลับแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไป แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม ดวงตาคู่งามทอดมองชายมากวัยตรงหน้านิ่งนาน ก่อนที่จะรวบรวมสติถามอย่างเย็นชา

“ขอโทษค่ะ มาหาใครมิทราบ”

แขกผู้ไม่ได้รับเชิญสะดุ้งสุดตัวกับการต้อนรับที่แสนจะห่างเหินหมางเมินของลูกสาว

“ลูกจ๋า! พ่อมาหาลูกกับแม่ เปิดประตูหน่อยได้ไหมลูก”

คนฟังยังคงยืนนิ่ง พิจารณาแขกที่ไม่ได้รับเชิญตรงหน้า หลังจากที่พบกันเมื่อวันรับปริญญา ดูเหมือนวันนี้สภาพบิดาของเธอจะดูโทรมกว่าวันนั้นจนผิดตา เธออาจคิดมากไป

“เพิ่งกลับจากทำงานหรือลูก” นายปิยะถามเสียงอ่อน พลางกวาดมองเครื่องแต่งกายที่เธอสวมอย่างสนอกสนใจ

“คุณมาที่นี่ทำไม แล้วรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่” คำถามห่างเหินทำให้คนถูกถามแอบสะอึกไปนิดๆ

“พ่อคิดถึงหนูกับแม่ วันก่อนที่พบกันยังไม่ได้คุยกันเลย แล้วนี่แม่ของหนูไปไหนเสียล่ะ”

“ไม่อยู่ค่ะ” รุจารินตัดบทเสียงเรียบ ทำใจแข็งไม่ยอมเปิดประตูเชื้อเชิญอีกฝ่ายให้เข้าบ้าน ในใจภาวนาให้แม่อย่าเพิ่งออกมาตอนนี้ แต่คำขอของเธอกลับไม่เป็นผล เมื่อร่างผอมบางของนางดารินเดินตามออกมา

“ใครมาน่ะลูก”

“ดาริน!”

ร่างผอมบางนิ่งงันไปอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นอดีตสามีมายืนชะเง้ออยู่หน้าบ้าน

“แม่เข้าบ้านไปก่อนค่ะ เดี๋ยวทางนี้จ๋าจัดการเอง” คนเป็นลูกรีบหันไปบอกพลางเอาตัวเองบังผู้เป็นมารดาไว้ เธอยังจำภาพในวันนั้นได้แม่น วันที่พ่อตบแม่ของเธอ แถมยังตะคอกใส่หน้าสองแม่ลูกอย่างเลือดเย็น

‘จองหองนักทั้งแม่ทั้งลูก ถ้าตกระกำลำบากจนทนไม่ไหวก็อย่าได้ซมซานกลับมาพึ่งฉันอีกก็แล้วกัน จะไปไหนก็รีบไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเลย ไปเลย ไป๊’

ทุกคำล้วนติดแน่นฝังในหัวใจ แม้อยากจะสลัดทิ้งแค่ไหนเธอก็ไม่อาจทำได้สักครั้ง หากวันนี้คนตรงหน้าเข้ามาหาเรื่องแม่เธอถึงในบ้านล่ะก็ ลูกสาวคนนี้เป็นไม่ยอมแน่

“เดี๋ยวก่อนดาริน อย่าเพิ่งไป ผมมีเรื่องจะพูดด้วย ธุระสำคัญ”

นายปิยะรีบดักทางอดีตภรรยาก่อนที่อีกฝ่ายจะชิงเข้าบ้านไปเสียก่อน ด้วยสีหน้าร้อนรนท่าทางกระวนกระวาย

“แม่คะ...” คนเป็นลูกรีบกระตุกแขนมารดาไว้ พร้อมส่ายหน้า สายตามองมาด้วยความห่วงใย

“แม่ไม่เป็นไรจ้ะลูก คุณมีอะไรก็พูดตรงนี้เถอะค่ะ”

ชายมากวัยปรายตามองไปทางใบหน้าบึ้งตึงของลูกสาวอย่างอึดอัด เขาไม่คิดว่าลูกสาวตัวน้อยจะโตมาเป็นคนใจแข็ง โทษใครได้นอกจากพ่ออย่างเขาที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้าเป็นเช่นนี้

“แต่ลูก...”

“ฉันไม่เคยมีความลับกับลูก”

“งั้นขอพี่เข้าไปด้านในได้ไหม คุยตรงนี้ไม่ค่อยสะดวกหรอก” ผู้มาเยือนต่อรอง

“ลูกจ๋าเปิดประตูให้เขา”