จะไปไหนก็รีบไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเลย

“ถ้าไม่ยอม เธอก็ต้องไปอยู่ที่อื่นแล้วละ เพราะบ้านนี้คุณณีจ่ายเงินไถ่ถอนมาเป็นชื่อเขาเสียแล้ว”

“แปลว่า...พี่เลือกผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ” นางดารินแผดเสียงใส่สามีชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อน น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มด้วยความผิดหวังสุดขีด

“พี่เสียใจ...แต่พี่ทิ้งคุณณีกับลูกแป้งไม่ได้”

สองแม่ลูกรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่ากลางหัวใจ รุจารินมองหน้าพ่อสุดที่รักของเธออย่างไม่เชื่อหู ผู้ชายเห็นแก่ตัวตรงหน้านี่คือพ่อของเธอจริงๆ งั้นหรือ ทำไมเขาช่างพูดง่ายเหลือเกิน นี่เป็นบ้านที่เธอกับแม่อาศัยมาตั้งแต่เธอเกิด แต่จู่ๆ ก็มากลายเป็นของคนอื่น ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียน้อยมาทีหลัง และมาแย่งพ่อไปจากเธอกับแม่ หัวใจเด็กหญิงวัยเพียงสิบปีแทบแตกสลาย เสียพ่อ เสียบ้าน ทุกอย่างพังทลายไปเพราะน้ำมือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิด

“ไปกันเถอะลูกจ๋า...” นางดารินหันมาเอ่ยด้วยเสียงเครือแต่เด็ดขาด “ลำบากหน่อยแต่แม่จะไม่ยอมทิ้งให้ลูกต้องอยู่กับคนทรยศพวกนี้ให้ถูกรังแก เราไปตายเอาดาบหน้าก็ได้นะลูกนะ”

“ดาริน! ทำไมสิ้นคิดแบบนี้ จะเอาลูกไปลำบากทำไม” นายปิยะต่อว่าภรรยาที่กำลังจะกลายเป็นอดีตอย่างหัวเสีย “ถ้าเธอจะไปก็ไปคนเดียว ทิ้งให้ลูกจ๋าอยู่ที่นี่ดีกว่า ลูกจะได้มีที่เรียน ที่อยู่...”

แม้รู้ดีว่าเป็นความผิดของตัวเอง แต่เมื่อต้องเลือก เขาก็ต้องเลือกทางที่ดีกว่าสำหรับตัวเองแน่นอนอยู่แล้ว แต่ในเมื่อรุจารินเป็นลูก เขาก็ไม่อยากให้ต้องไปลำบาก สู้อยู่กับเขามีบ้านให้อยู่สบายๆ ได้เรียนหนังสือ นางปราณีถึงเป็นแม่เลี้ยงแต่ก็มีฐานะ คงไม่ใจไม้ไส้ระกำทอดทิ้งลูกติดของสามีหรอก

“ไม่ค่ะ! หนูยอมลำบากก็ได้ แต่หนูจะไปกับแม่” เด็กหญิงรุจารินเชิดหน้าประกาศอย่างเด็ดเดี่ยว ทั้งที่น้ำตาไหลกบตา

“โธ่เว้ย! งั้นก็ตามใจเถอะ จองหองนักทั้งแม่ทั้งลูก ถ้าตกระกำลำบากจนทนไม่ไหวก็อย่าได้ซมซานกลับมาพึ่งฉันอีกก็แล้วกัน” นายปิยะเอ่ยอย่างฉุนขาด “จะไปไหนก็รีบไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเลย ไปเลย ไป๊”

“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะพี่ยะ” นางปราณีที่ทำนั่งเงียบมานานต้องเข้ามาดึงแขนเขาไว้เพื่อลดทอนไฟโทสะ แต่ในใจนั้นลิงโลดที่ทำให้สองแม่ลูกกระเด็นออกไปได้โดยไม่ต้องออกแรงสักนิด จากทีแรกที่คิดว่าเธอต้องมาทนเป็นรองในบ้านใช้สามีร่วมกับหญิงอื่น แต่ตอนนี้เธอกับลูกกำลังจะได้เป็นหนึ่งและได้ตัวนายปิยะมาครองคนเดียว นี่สินะเขาถึงว่านิ่งเสียตำลึงทอง

“ไปกันเถอะลูกแม่ จากนี้ไปเราเหลือแค่สองคนแม่ลูกก็ไม่เป็นไร แม่จะไม่ยอมให้หนูต้องอยู่กับคนใจร้ายพวกนี้ ต่อให้ต้องลำบากจนเลือดตากระเด็น เราก็จะไม่มีวันซมซานกลับมาให้ใครเหยียบย่ำได้”

นางดารินปรายตามองแผ่นหลังของสามีด้วยความชอกช้ำใจ หมดสิ้นแล้วความรักความซื่อสัตย์ที่มีให้เขามาตลอด ถูกตอบแทนด้วยการเหยียบย่ำหัวใจกันอย่างเลือดเย็น เธอกัดฟันคว้าตัวลูกรักไว้ก่อนเก็บข้าวของและออกจากบ้านของตนที่ตอนนี้ถูกคนอื่นฮุบเอาไปครอง รวมถึงสามีรักที่สวมเขาให้

รุจารินกำสมุดพกในมือตัวเองแน่นจนเจ็บ แอบเห็นรอยเยาะหยันจากเมียใหม่พ่อแล้วเธอก็ยิ่งโกรธเกลียดผู้ใหญ่ตรงหน้านี้ทบทวี คนอย่างไรถึงแย่งสามี แย่งบ้านของคนอื่นไปหน้าด้านๆ แบบนี้ หัวใจดวงน้อยได้บันทึกจดจำสิ่งที่พ่อทำไว้ในส่วนลึกโดยไม่รู้ตัว และเธอเองก็คงไม่คิดว่าประสบการณ์ครั้งนี้จะทำให้ตัวเองสร้างเกราะอันเย็นชาห่อหุ้มหัวใจเอาไว้อย่างแน่นหนาโดยไม่รู้ตัว พร้อมความรู้สึกขยาดกลัวการถูกทรยศจากความรักจนไม่คิดเปิดใจให้กับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น...

“ลูกจ๋า...”

เสียงนั้นกระตุกหญิงสาวกลับมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง ดวงตาคมกริบเย็นชายามมองคนที่ได้ชื่อว่าบิดา ไหนจะแม่เลี้ยงที่ตีหน้ายักษ์ใส่เธอกับแม่ ยังไม่นับเด็กสาวที่เดินตามหลังมา น้องสาวต่างแม่ที่ตอนนี้โตเป็นสาวรุ่นหน้าตาดี แม้ผิวพรรณจะค่อนข้างคล้ำตามมารดา แต่กระนั้นปิยะดาก็ยังดูคมขำน่ามองอยู่ไม่น้อย ถึงการแต่งเนื้อแต่งตัวจะดูฉูดฉาดเกินวัยไปสักหน่อยก็ตาม

“สบายดีหรือลูกจ๋า” นายปิยะส่งยิ้มให้ พลางกวาดตามองลูกสาวตรงหน้าที่ตอนนี้สะสวยจนเขาแทบจำไม่ได้ ตั้งแต่เด็กรุจารินก็เป็นเด็กที่มีใบหน้าสะสวยน่ารักน่าเอ็นดูอยู่แล้ว พอโตขึ้นความสวยงามยิ่งเด่นชัด โดยเฉพาะดวงตาเรียวใหญ่ที่คมจัดเฉลียวฉลาดรู้ทันคนคู่นั้นยิ่งเพิ่มเสน่ห์ความน่ามอง ไหนจะผิวพรรณขาวเนียน และรูปร่างที่สูงโปร่งมีทรวดทรงเย้ายวนตา ไม่ว่าจะมุมไหนลูกสาวของเขาก็น่ามองไปเสียสิ้น