ขอโอกาสจากเธออีกครั้ง

“แม่คะ!” หญิงสาวสบตามารดาอย่างเป็นกังวล หากพอเห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของแม่ รุจารินจึงยอมเดินเปิดประตูให้อย่างไม่เต็มใจนัก

พอเข้ามาในบริเวณบ้าน กลิ่นหอมยั่วน้ำลายก็แตะจมูกเป็นการทักทาย ชวนให้นายปิยะหวนถึงวันวานในอดีตที่เขายังมีหญิงตรงหน้าเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้ ทุกวันจะมีเมนูโปรดของเขาตั้งโต๊ะให้ไม่ขาด รสมือของดารินถือเป็นเสน่ห์อีกสิ่งที่ติดตรึงในใจเขา น่าเสียดายที่เสน่ห์ที่ว่ากลับพ่ายแพ้ต่อรสรักที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนของหญิงอีกคนที่ทำให้เขาหลงหัวปักหัวปำ จนเป็นเหตุให้เมียเอกคนนี้กระเด็นจากบ้านไป

“กลิ่นแกงส้มเหรอ หอมจริง กับข้าวฝีมือเธอ พี่ไม่ได้กินนานแล้ว จำได้ว่าเธอแกงส้มอร่อยที่สุด” นางดารินต้องทำเป็นหูทวนลม ไม่ได้เชื้อเชิญอีกฝ่ายให้ร่วมโต๊ะอาหารด้วย แต่กลับพาเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้า ปฏิบัติเหมือนที่ทำกับแขกที่มาเยือน เป็นทางการห่างเหิน ไม่ให้ความสนิทสนมกัน

“คุณมีธุระอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ ฉันทำงานค้างไว้ ต้องรีบไปทำต่อ”

“วันนี้ร้อนจริงๆ พี่ชักคอแห้ง ถ้าเธอจะกรุณา...” คนพูดส่งสายตาเว้าวอนมาให้

 “ลูกจ๋า แม่วานเอาน้ำมาให้แขกทีนะลูก”

คำว่าแขกทำให้นายปิยะถึงกับสะอึก แต่ต้องเก็บซ่อนความขุ่นมัวเอาไว้ในใจ

“ได้ค่ะแม่”

รุจารินถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ยอมทำตามคำแม่ เมื่อคล้อยหลังร่างโปร่งระหง คนเป็นแขกก็เอ่ยขึ้น

“ลูกเราโตขึ้นมากเลยนะดา หน้าตาสวยมากด้วย แถมรูปร่างก็ดี ปีนี้ก็อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ”

“ย่างยี่สิบสี่ค่ะ”

“อืม...สวยๆ แบบนี้ก็คงมีหนุ่มๆ มาจีบกันเยอะสินะ ว่าแต่เขามีแฟนหรือยัง...”

“ถามทำไมคะ” ชายมากวัยชะงักกึก แม้จะไม่แข็งกร้าวเท่าลูกสาว แต่กิริยาหมางเมินนั่นแทบไม่ต่างกันเลย โดยเฉพาะสายตาเฉยเมยคู่นั้น ยามจ้องมองมามันทำให้คนถูกมองร้อนๆ หนาวๆ ชอบกล

“เธอคงยังโกรธพี่อยู่สินะ” คนพูดรู้สึกเหงื่อซึมนิดๆ ด้วยความประหม่าปนละอาย “อันที่จริงหลังจากวันนั้นมาพออารมณ์เย็นลง พี่ก็ออกตาม หาเธอกับลูกมาตลอด แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ...”

“เข้าธุระของคุณมาเลยดีกว่าค่ะ อย่าอ้อมค้อมเลย เสียเวลาเปล่าๆ” น้ำเสียงห่างเหินตัดบทอย่างไร้เยื่อใย ผิดกับภรรยาผู้อ่อนหวานในอดีต นายปิยะไม่อาจแม้จะสบสายตาคู่นั้นตรงๆ ได้ จึงเสมองไปรอบๆ บ้านหลังน้อยที่แสนจะสะอาดสะอ้านน่าอยู่ คนตรงหน้าเป็นแม่บ้านแม่เรือนแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้ หลังจากที่เธอจากมา บ้านของเขาก็ไร้ระเบียบแทบไม่เรียกว่าบ้านอีกต่อไป น่าจะเรียกว่ารังหนูมากกว่า คิดไปแล้วก็ให้เสียดายยิ่งนัก

“บ้านเธอน่าอยู่ดีนะ”

“ขอบคุณค่ะ” คำตอบสั้นๆ ทำให้คนฟังอึดอัดใจเหลือจะเอ่ย

“ตอนนี้พี่เลิกกับคุณณีแล้วนะ”

นางดารินเพียงเลิกคิ้วนิดๆ หากไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา

“ที่จริงก็น่าจะเลิกตั้งนานแล้ว พี่ผิดเองที่มองเห็นกงจักรเป็นดอกบัวในวันนั้น ตั้งแต่วันที่เธอกับลูกออกมาจากบ้าน เราก็ทะเลาะกันทุกวัน ยิ่งตอนนี้พี่ถูกเลย์ออฟจากงาน ไม่มีงานไม่มีเงิน บ้านหลังนั้นก็ติดจำนองจนตอนนี้ธนาคารก็จะยึดแล้วเพราะค้างจ่ายหลายงวด คุณณีเธอก็ยิ่งหัวเสียหนักจนขอเลิกกับพี่ ก็หลังจากวันที่เจอเธอกับลูกที่ร้านชาบูนั่นแหละ อันที่จริงที่ผ่านมาพี่แทบไม่เคยมีความสุขเลยสักวันเดียว คิดถึงแต่เธอกับลูก บอกตามตรงว่าวันนั้นพี่โกรธจนหน้ามืด ทำอะไรวู่วามเกินไป มารู้สึกตัวอีกทีก็สายไปแล้ว มันคงเป็นเวรกรรมที่ตามมาสนองพี่ ที่ทำให้เธอกับลูกจ๋าต้องเสียใจและลำบากในวันนั้น ตอนนี้ทุกอย่างที่ทำก็ย้อนกลับมาหาพี่หมด แต่สาบานได้ว่าพี่ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนั้น ตอนนี้พี่สำนึกผิดได้แล้ว...”

จู่ๆ คนพูดก็เอื้อมมือมากุมมืออดีตภรรยา น้ำตาลูกผู้ชายคลอเบ้า นางดารินมองมือนั้นด้วยสายตาว่างเปล่าพลางชักมือออกจากการเกาะกุมอย่างสุภาพทว่าห่างเหิน อาจเป็นเพราะเจ็บมาจนชินชา ทำให้หัวใจไร้ปฏิกิริยาตายด้านไปแล้วก็เป็นได้ 

“แล้วไงคะ”

“เอ่อ...คือว่าพี่อยากจะ...ขอโอกาสจากเธออีกครั้ง เป็นไปได้ไหมที่เราจะกลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง...”

คนฟังชะงักกึกไปชั่วอึดใจ หากเป็นเมื่อก่อน เธอคงยอมให้อภัยสามีผู้หลงผิดเพราะยังรักและยึดติดกับสิ่งที่เขาทำให้ แต่เดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนเดิม หัวใจเธอเปลี่ยนไปแล้ว ความรักจากสามีไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นอีกต่อไป ในเมื่อเธอสามารถยืนด้วยขาตัวเองได้ และต้องยืนเพื่อเป็นหลักให้ชีวิตลูกสาวก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ส่วนคนตรงหน้านั้น หากเขาไม่ลำบาก ก็คงไม่หวนกลับมา และน่าคิดว่าหากวันที่เขาเกิดมั่งมีหรือสบายขึ้น เธอจะมั่นใจได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายจะไม่เฉดหัวเธอกลับลูกไปลำบากอีก