จ๋ารักแม่นะคะ รักที่สุดในโลกเลย

“แม่คะ...” หญิงสาวกระชับมือมารดามากุมไว้แน่น “แม่ยังมีจ๋าทั้งคนนะคะ ทุกวันนี้เรามีกันแค่สองคนก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรือคะ”

“จ้ะ...จ้ะลูก” นางดารินข่มเสียงไม่ให้สั่นพลางฝืนยิ้มตอบลูกสาว ทั้งที่กระบอกตาปวดแสบปวดร้อนจนแทบจะกลั้นความชอกช้ำไม่ไหว

“จ๋ารักแม่นะคะ รักที่สุดในโลกเลย”

“ประจบขนาดนี้อยากได้ของขวัญอะไรว่ามาซิ”

“โหย...แม่น่ะ รู้ทันอีกแล้ว” หญิงสาวก้มลงหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ก่อนยิ้มออดอ้อน “จ๋าไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ วันนี้เสียฤกษ์อดกินชาบูในห้างหรูแล้ว งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งกินหมูกะทะแถวปากซอยบ้านดีกว่า วันนี้จ๋าเป็นเจ้ามือเอง”

“ก็ไหนว่ากลัวหัวเหม็น” คนเป็นแม่เย้า

“หัวเหม็นก็ดีกว่าหัวร้อนนะคะ ไปเถอะค่ะ นั่นแท็กซี่มาแล้ว” คนพูดยิ้มหวานประจบก่อนหันมาดักคอ “อ๊ะ! อย่ามาบอกให้นั่งรถเมล์เชียว เมื่อยขบมาทั้งวันแล้ว วันนี้หนูขอสบายบ้างซักวันนะคะ”

นางดารินยิ้มอย่างรู้ทันว่าแท้จริงแล้วลูกสาวไม่อยากให้ตนต้องลำบากต่างหาก

โดยสองแม่ลูกหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนแอบมองพวกเธออยู่ห่างๆ ด้วยจุดประสงค์บางอย่างที่แอบซุกซ่อนภายในใจ

/////////////

ร่างสูงระหงของหญิงสาววัยยี่สิบสามปีเดินแกมวิ่งไปบนถนนเส้นใหม่ที่พาเธอไปสู่บ้านเช่าหลังน้อยที่อยู่เกือบท้ายซอย ซึ่งเธอกับแม่ย้ายมาอาศัยพักพิงเมื่อไม่กี่ปีก่อน หลังจากต้องเช่าห้องแถวพักกันสองแม่ลูกมานานหลายปี

หลังจากถูกไล่ตะเพิดหัวซุกหัวซุนออกมาจากบ้านหลังเก่าของตัวเองเมื่อหลายปีก่อน สองแม่ลูกก็ซัดเซพเนจรไปหาที่พักกันอย่างลำบากแสนเข็ญ ในเมื่อนางดารินแม่ของเธอไม่เหลือญาติที่ไหนอีก นอกจากน้องสาวคนเดียวที่แต่งงานไปกับชาวต่างชาติและย้ายไปอยู่เมืองนอกนานแล้ว

สองแม่ลูกต้องอดมื้อกินมื้อและมีครั้งหนึ่งต้องไปอาศัยนอนวัดเพราะหาที่พักไม่ได้ ต้องกินข้าวก้นบาตรเพื่อประทังความหิวโหย ลำพังเงินเก็บอันน้อยนิดที่ติดตัวมา พร้อมสมบัติเก่าเล็กน้อยแทบไม่พอให้สองชีวิตรอดได้นานเท่าไหร่ แต่ทว่านางดารินก็ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา เธอมีฝีมือทั้งทำอาหาร ทำขนม เย็บปักถักร้อย จึงไปขอรับจ้างทำงานบ้านไปทั่ว แม้กระทั่งรับจ้างล้างจานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวก็ทำมาแล้ว เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูตัวเองกับลูกสาวสุดที่รัก

โชคดีที่รุจารินเองเป็นเด็กขยัน เรียนดี และใฝ่ดีรู้คิด เธอจึงไม่ยอมอยู่เฉย อะไรที่จะช่วยแบ่งเบาภาระให้แม่ได้เท่าที่เด็กวัยสิบขวบทำได้ เธอทำหมด แม้แต่เรื่องเรียน ความที่เป็นเด็กหัวดีและขยันทำให้เธอสามารถสอบชิงทุนเรียนดีมาได้ทุกเทอมจนได้เรียนฟรีมาตลอดถึงระดับมหาวิทยาลัย นางดารินรับจ้างเย็บผ้าทำขนมไปขายส่งที่ร้านค้าในตลาดจนพอมีเงินเก็บลืมตาอ้าปากได้บ้าง สองแม่ลูกกัดฟันถีบตัวเองขึ้นมาจนมีชีวิตที่ดีขึ้น แม้ไม่ร่ำรวยมั่งมีแต่ก็ไม่ลำบากข้นแค้น

ทั้งสองจงใจทำลืมเลือนและไม่เคยเอ่ยถึงชายผู้เป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกเธอตกระกำลำบากอีกเลย ราวกับเขาตายไปจากโลกนี้ รุจารินถูกหล่อหลอมให้กลายคนแกร่งทรหดจิตใจเข้มแข็งจนบางคราวดูจะเย็นชาไปบ้าง หากทุกอย่างก็เพื่อไม่สร้างภาระทางใจให้มารดา ทั้งสองแม่ลูกจึงอยู่อย่างมีความสุขเรื่อยมา

รุจารินในวันนี้หากเปรียบกับดอกไม้ก็คงเป็นกุหลาบสวยที่มีหนามแหลมคงทนต่อฟ้าฝน แม้จะผลิดอกงดงามสะพรั่งจนต้องตาหนุ่มๆ รุ่นพี่รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยหลายคน แต่เธอกลับไม่เคยเปิดใจให้ใครเข้ามา เพราะเข็ดขยาดกับเหตุการณ์ฝังใจในอดีต

วันนี้หญิงสาวเพิ่งเริ่มต้นทำงานในบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งเป็นวันแรก แม้ไม่มีประสบการณ์เพราะเพิ่งเรียนจบใหม่ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหา ในเมื่อเธอเป็นคนขยันใฝ่รู้ทั้งยังอดทนหนักเอาเบาสู้ ทุกอย่างเพียงเพื่ออยากให้คนอันเป็นที่รักได้สบาย 

ต่อไปหากมีงานทำแม่ของเธอก็ไม่ต้องนั่งทำขนมหรือเย็บผ้าหลังขดหลังแข็งอีก ต่อไปเธอจะเป็นคนคอยดูแลแม่ให้สมกับที่แม่อดทนเลี้ยงดูทะนุถนอมเธอมาอย่างดีตลอดชีวิตนั่นเอง หญิงสาวยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข

บ้านชั้นเดียวกลางเก่ากลางใหม่ตั้งอยู่เกือบท้ายซอย แม้จะไม่กว้างใหญ่เท่าบ้านเก่าที่เคยอาศัย แต่ก็น่าอยู่เพราะเจ้าของดูแลรักษา นางดารินเป็นคนมีระเบียบรักความสะอาดและรักต้นไม้ ประกอบกับเป็นคนมือเย็นทำให้ปลูกอะไรก็งาม ส่วนลูกสาวหวังช่วยแม่ประหยัดค่าอาหารจึงทำแปลงผักสวนครัวไว้ โดยเจ้าตัวดูแลอย่างดีจนออกดอกผลงอกงาม พอเหลือกินเธอก็เก็บไปฝากขายในตลาดหารายได้เสริมมาช่วยมารดาอีกแรง จนคนในละแวกนั้นพลอยชื่นชมในความขยันของสองแม่ลูก

ทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้านมา กลิ่นหอมฟุ้งก็โชยชายมาทักทาย รุจารินคลี่ยิ้ม ก่อนแอบย่องไปทางห้องครัวหลังบ้าน ซึ่งเป็นต้นเหตุของกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอนั่น

“อุ้ย!” แม่ครัวเอกสะดุ้งโหยงเมื่อมีแขนเรียวเสลาเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังพร้อมจมูกโด่งสวยที่ยื่นมาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

“หอมจังเลย วันนี้แม่ทำอะไรให้จ๋ากินบ้างเอ่ย”