บททั้งหมดของ Marrying My Ex-boyfriend: บทที่ 121 - บทที่ 130

Halos matumba ako sa kinatatayuan ko ng humarap siya sa direksyon ko.Si Heidi!Bakit sa lahat ng tao siya pa?!Nanginig ang tuhod ko at halos hindi na ako makahinga…Naramdaman kong may humawak sa balikat ko. “Ma'am, okay lang po ba kayo? Gusto niyo po bang ipaalam ko kay Sir Lev na nandito po kayo?” nag-aalalang tanong ni Aurora.Mabilis kong sinarado ang pinto ngunit dahan-dahan pa rin. Nang lingunin ko siya ay mahigpit kong hinawakan ang kamay niya. “Aurora, a-alam mo ba kung ano-ano ni Lev ang nasa loob?” Kumunot ang noo ni Aurora. “Hindi ko po alam kung sino ‘yong babae, Ma'am Tianna pero si Sir Daniel po ay kaibigan po ni Sir Lev.”Lumunok ako upang mawala ang nakabara sa lalamunan ko. “M-madalas ba siyang pumunta rito?”Umiling si Aurora. “First time po ito, Ma’am. M-may problema po ba?”“W-wala.” Wala sa sariling naglakad ako palayo. Ni hindi ko na nagawang magpaalam kay Aurora. Ngunit hindi pa man ako nakakarating ng elevator ay naramdaman ko ang pagdilim ng paningin ko k

Humiwalay ako sa pagkakayakap niya.Nginitian ko siya kahit na may bakas pa ng luha sa pisngi ko. “Thank you, Vencio. I appreciate your kindness but it wasn't your obligation to do so.”Umiling si Vencio. “It was my obligation, Tia. Besides, it's my fault kung bakit ka nasasaktan ngayon. Ikaw ang napagdiskitahan ni Lev.”“Pero bakit nga ba? Bakit sobrang init ng ulo sa ‘yo ni Lev?” Nag-iwas nang tingin si Vencio. “Y-you don't have to know.” Tumayo siya. “Magbabayad lang ako ng bill mo. Pumunta na kasi ang nurse kanina para i-remind tayo na pwede ka ng i-discharge.”Kahit na marami pa ako gustong itanong sa kanya ay tumango na lang ako. Obvious naman kasi na iniiwasan niya ‘yong tanong.Mabilis lang na nawala si Vencio at bumalik agad siya. “Ihahatid na kita. Kay Lev ka pa rin ba nakatira?”Umiling ako. “Yes, of course not. After what he has done to you,” naiiling niyang sabi.Hindi ako sumagot at nilagay na lang sa bag ang ilang pirasong damit ko na dinala ata ni Lev dito. Nakita k

Abala ako sa pag-aayos ng mga vase sa sala nang marinig kong may pumasok.“Tia, look what I got for you!” masayang sabi ni Vencio at ipinakita ang plastic.Ngumiti ako. “Thank you, Vencio! Matagal ko nang gustong kumain ng prutas, eh!” Agad kong kinain ang mga prutas na dala niya. Super ang sarap! Pakiramdam ko ay nangulila talaga ako sa prutas kaya’t mabilis ko talagang naubos ‘yon.Kaya sobrang naiinip na talaga ako, lalo’t ang caretaker na si Manang Mila lang ang kasama ko rito na palagi rin namang abala.“Tia.”Napahinto ako sa pagliligpit ng mga pinagkainan ko. “Bakit?”“I just want you to know that you should be careful. Lev was looking for you. Don't trust him because for sure, he will just try to manipulate you with his words.”Tumango ako. “Oo, alam ko naman ‘yon, Vencio pero gusto ko talagang makausap ang mga anak ko, kahit sa tawag lang.”Halos isang linggo na ako dito sa bahay na pinagdalhan sa akin ni Vencio, and so far hindi ko naman pinagsisihan na sumama ako sa kanya.

(Tianna POV)Hindi ko alam kung gaano na ako katagal na nanatili rito sa lugar na pinagdalhan sa akin ni Vencio dahil sa totoo lang ay napapagod na ako sa kaka-check ng date dahil wala rin namang nangyayari. Matagal na rin ng huli akong pinuntahan ni Vencio pero tuloy-tuloy pa rin naman ang pagdating ng supply namin ni Manang Mila kaya sa tingin ko ay ayos lang… dahil sa totoo lang ay hindi ko na alam kung paano ko pa pakikisamahan si Vencio. “Aba, Tianna. Hindi ka pa rin ba natutulog? Halos madaling araw na, ah?” Nilingon ko si Manang Mila at tipid na ngumiti. “Hindi po kasi ako makatulog.”Bumuntong hininga siya at ipinatong sa balikat ko ang jacket. “Malamig dito sa balkonahe. Baka sipunin ka, kawawa naman ang baby mo.” Bumaba ang tingin niya sa medyo malaki ko ng baby bump.“Hindi naman po siguro, manang. Sariwa nga po ang hangin, nakaka-relax… taliwas sa nararamdaman ko,” humina ng kaunti ang boses ko.“Alam kong nalulungkot ka pero huwag mo masyadong damdamin dahil nakakasama s

Hindi ko alam kung gaano katagal ang naging biyahe namin. Nagising na lang ako nang lumiwanag ang paligid dahil sa pagtanggal ng mga kahon. “Tianna, nandito na tayo sa bayan.”Ngumiti ako at tumayo.“Maraming salamat po.”Akmang maglalakad na ako nang pigilan niya ako. “Tianna, wait lang. Ipinabibigay ito ni Mila sa ‘yo.” Inabot niya sa akin ang ilang libong pera.Nanlaki ang mga mata ko. “Po? Hindi na po kailangan. Sobrang laki na po ng naitulong ninyo sa akin.”Ngumisi siya. “Sige nga. Sabihin mo sa akin. Paano ka magsisimulang umuwi sa inyo kung wala kang pera?” istrikto niyang tanong.Natigilan ako. Oo nga.Kinuha ko ang pera. “Maraming salamat po. Maraming salamat…”Tipid siyang tumango. “Mag-iingat ka.”Pinagmamasdan ko ang truck na palayo sa akin.Ngayon ay nagsi-sink in na sa isip ko na ako na lang. Hindi ko alam kung saan o paano ako magsisimula.Medyo mainit na rin ang sikat ng araw pero tiniis ko. Naglibot-libot ako sa lugar para malaman kung nasaan ako.Nagtanong-tanong a