All Chapters of สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก: Chapter 11 - Chapter 20

-เมืองเป่ยเย่-‘ว้าวเมืองเล็กๆ ยังสะอาดน่าอยู่ถึงเพียงนี้ถ้าเป็นเมืองหลวงเล่าจะใหญ่โตงดงามเท่าใดกันนะ’“เป็นอะไรทำเหมือนไม่เคยเข้ามาในเมืองอย่างนั้นล่ะข้าจำได้ว่าพี่สะใภ้รองเคยพาเจ้าเข้ามาซื้อของอยู่นะจำไม่ได้แล้วหรือ”“ข้าเคยมาแล้วงั้นหรือ อาจจะเพราะวันที่โดนตีเกือบตายข้าจึงเลอะเลือนจนหลงลืมบางอย่างไปน่ะเจ้าคะ”“อย่างนั้นหรอกหรือ”ซ่งอวี่ถงยังคงไม่เลิกสงสัยแววตาคมกริบจ้องมองนางอย่างไม่ลดละ มู่อิงเถาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาแก้ตัวนางยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหันไปมองสองข้างทางแทนเพียงไม่นานเกวียนวัวก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่โตเกินไปแต่เมื่อหันมองไปโดยรอบกลับพบว่ามีพื้นที่ใช้สอยไม่น้อยเลยทีเดียว“ลงไปกันเถอะ”“ท่านพี่นี่บ้านใครหรือเจ้าคะ”“บ้านใหม่ของเราอย่างไรล่ะ”“อะไรนะ! ท่านแน่ใจนะเจ้าคะว่ามาถูกที่”‘นี่มันไม่ใช่บ้านหลังเล็กสำหรับชาวบ้านธรรมดาๆ แล้วแต่เกือบจะเรียกได้ว่าคือจวนหลังหนึ่งเลยก็ว่าได้ ถูกทิ้งร้างไว้แน่หรือแล้วบ้านหลังนี้เป็นของใครกันแน่’“ทำไมหรือ”“ก็มันช่างใหญ่โตมากกว่าจะเป็นบ้านของชาวบ้านธรรมดาน่ะสิเจ้าคะ ท่านไปหามาได้อย่างไรค่าเช่าบ้าน

“มากกว่านี้ข้าก็ทำได้เจ้าอยากลองดูหรือไม่ล่ะ” มู่อิงเถาเอ่ยออกมาแววตาร้ายกาจนั้นจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างนึกรังเกียจ‘ย้ายมาไกลถึงเพียงนี้ก็ยังตามกลิ่นมาได้อีกน่ารำคานเสียจริง’“ท่านแม่เจ็บมากหรือไม่เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำร้ายแม่ของข้า”ไม่ทันที่เด็กสาวผู้นั้นจะได้เดินเข้ามาใกล้นาง มู่อิงเถาก็ใช้ฝ่ามือซัดไปที่จมูกของนางเต็มแรง“กรี๊ด! ท่านแม่นางตบข้า”“ข้าต่อยเจ้าต่างหากเล่านังเด็กไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า”“เจ้าน่ะสิไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า แม่นางซูท่านดูสินางนิสัยแย่ถึงเพียงนี้ท่านยังจะปล่อยให้อวี่ถงของเราถูกนางสูบเลือดสูบเนื้ออยู่ฝ่ายเดียวอีกงั้นหรือ”เมื่อซูม่านอวี้ได้ยินดังนั้นก็หันไปมองมู่อิงเถาทันที นางยังไม่ยอมปริปากสิ่งใดออกมาแต่เป็นมู่อิงเถาเองที่อดทนไม่ไหวแล้ว“เจ้าจะบอกว่าข้าเป็นปลิงคอยสูบเลือดสูบเนื้อซ่งอวี่ถงแล้วพวกเจ้าล่ะไม่ยิ่งกว่าปลิงหรอกหรือ ไม่ว่าบ้านสามจะได้เงินมามากเท่าใดพวกเจ้าก็ขโมยไปหมดตรงไหนกันที่ว่าข้าทำร้ายเขา ไม่ใช่พวกเจ้าหรอกหรือ”“เจ้าพูดอะไรใส่ร้ายข้าชัดๆ”“หุบปาก! ข้าให้เจ้าพูดแล้วอย่างนั้นหรือ พี่รองกับท่านพี่ซ่งลำบากลำบนทำงานในไร่มาตั้งเท่าไหร่ ส่วนพี่สะใภ้รอ

ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นพร้อมกับเสียงนกร้องเซ็งแซ่ดังก้องกังวานไปทั่วปลุกให้คนบนเตียงที่กำลังนอนหลับใหลอยู่นั้นงัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมกับการฝืนตาให้ตื่นขึ้นมู่อิงเถาไม่ได้นอนหลับสบายเช่นนี้มาร่วมเดือนแล้ว ครั้งสุดท้ายก็คือวันที่ซ่งอวี่ถงเดินทางกลับไปเรียนที่สำนักบัณฑิตนั่นเองนางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อยเพราะความเคยชินที่ต้องนอนคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลกไปจึงทำให้นางรู้สึกว่าบนเตียงนอนหลังนี้ไม่ได้มีแค่นางคนเดียว!เมื่อหันไปมองด้านข้างของตนเองก็พบว่าซ่งอวี่ถงยังคงนอนหลับอยู่ ความรู้สึกง่วงงันเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งทันที‘ฉิบหาย! นี่ข้าขึ้นมานอนบนเตียงได้อย่างไรกันนะ’มู่อิงเถาลนลานลงจากเตียงนอนจนแทบจะสะดุดกับผ้าห่มแล้ว นางค่อยๆ สวมรองเท้าแล้วถอยหลังออกไปสามก้าวเพื่อตั้งหลักในหัวยังคงงุนงงไม่น้อย‘นางขึ้นไปนอนบนเตียงได้อย่างไรกันหรือว่าจะละเมอเดินขึ้นไปเองกระนั้นหรือ ไม่น่าจะใช่กระมังนางก็ระวังตัวสุดๆ แล้วนี่นาบ้าจริง!’ตั้งแต่ทะลุมิติมาคืนนี้น่าจะเป็นคืนแรกเลยกระมังที่ได้นอนร่วมเตียงเดียวกันกับเขา เป็นไปได้อย่างไรกันนะขณะที่กำลังยืนสับส

หลังกลับมาถึงมู่อิงเถาก็เข้าไปในครัวก่อนจะจัดการข้าวของที่ซื้อมาทั้งหมดจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ สมุนไพรที่นางซื้อมาเพิ่มนี้ไม่ได้ใช้จ่ายเงินของตนเองแม้แต่หยวนเดียวเพราะซ่งอวี่ถงเป็นคนจ่ายให้นางทั้งหมดแม้จะแคลงใจอยู่บ้างที่ไม่รู้เลยว่าบุรุษผู้นี้ไปเอาเงินมาจากไหนมากมายนักแต่ก็ไม่คิดที่จะถามออกไปให้เขาไม่สบายใจแต่อย่างใดมู่อิงเถากำลังนวดแป้งสำหรับทำซาลาเปาพลางจ้องมองสองอาหลานที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างถูกคอ เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณบ้านสีหน้าของทั้งคู่เวลานี้เปี่ยมไปด้วยความสุขที่เอ่อร้นออกมาจากแววตานั้นเวลาล่วงเลยมาจนถึงยามโหย่ว[1] บนโต๊ะอาหารทั้งคู่ก็ยังคงพูดคุยกันไม่ยอมหยุดแม้อยากจะห้ามปราม แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ได้พบกันนานถึงหนึ่งเดือนเต็มก็คงไม่แปลกที่จะมีเรื่องให้พูดคุยกันมากมายเช่นนี้เพราะทั้งวันเอาแต่พูดคุยและวิ่งเล่นรอบๆ ตัวซ่งอวี่ถงไม่มีหยุดเมื่อหัวถึงหมอนเด็กชายก็หลับไปอย่างง่ายดายจนลืมหยิบเอากระโถนสำหรับปัสสาวะติดมือเข้าไปในห้องนอนด้วยกลางดึกซ่งหงอี้ที่งัวเงียลุกขึ้นมาจากเตียงนอนก่อนจะเดินโซซัดโซเซเพื่อออกจากห้องไปทำธุระส่วนตัวด้วยอาการครึ่งหลับคร

-สำนักบัณฑิต-“อวี่ถง ซ่งอวี่ถง!”เฉิงมู่เหลียนอาจารย์ที่สั่งสอนเขามาตั้งแต่ยังเยาว์วัยกำลังยืนมองเขาด้วยความรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย'เขายืนอยู่หน้าห้องหนังสือแท้ๆ เหตุใดเจ้าเด็กคนนี้ถึงได้มองไม่เห็นกันนะ'“ท่านอาจารย์ขออภัยขอรับพักนี้ข้ารู้สึกว่า..”“เจ้าเหม่อลอยแทบทุกวัน คุณหนูซูเคยบอกกับข้าว่าครอบครัวของเจ้ามีปัญหาก่อเรื่องให้เจ้าไม่เว้นวัน”“นางไม่ได้ก่อเรื่องอันใดเลยนะขอรับ”“นาง? ภรรยาของเจ้าคนนั้นน่ะหรือ”“คือว่า”“นายท่านซ่งเคยบอกกับข้าเอาไว้ก่อนที่เขาจะสิ้นใจสตรีที่แต่งงานกับเจ้าจะผลักดันทำให้เจ้ามีหน้าที่การงานที่ดี แต่เหตุใดเท่าที่ข้าเห็นในทุกวันนี้เจ้าถึงได้มีสภาพเช่นนี้ไม่มีสมาธิเหมือนเมื่อก่อนนี้เอาเสียเลย อะไรทำให้เจ้าเป็นกังวลใจอยู่อย่างนั้นหรือ”“ไม่มีอะไรขอรับท่านอาจารย์”“เฮ้อ…ช่างเถอะหากเจ้าไม่สบายใจที่จะบอกข้าก็จะไม่ซักไซ้เจ้าอีก แต่เจ้าจงจำเอาไว้การที่พ่อของเจ้าส่งมาเรียนที่นี่ก็เพราะเขาอยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้นอย่าทำให้ใครบางคนมาฉุดรั้งเจ้าเอาไว้เช่นนี้สิ”“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”“อีกสองเดือนข้างหน้าจะถึงเวลาสอบจอหงวนแล้วหวังว่าศิษย์เอกของข้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวั