All Chapters of สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก: Chapter 1 - Chapter 10

-หมู่บ้านต้าไห่ เมืองเป่ยเย่-“ท่านอาสามขอรับอาสะใภ้ตายแล้ว ท่านย่าเฆี่ยนตีนางจนตายไปแล้ว”ซ่งหงอี้บุตรชายเพียงคนเดียวของพี่ชายคนรองของเขาเป็นคนเอ่ยออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มน้ำเสียงที่พูดออกมานั้นก็สั่นเครืออย่างน่าสงสาร“เจ้าพูดอะไร! กล้าใส่ความข้าได้อย่างไรนางป่วยออดๆ แอดๆ รอวันตายเช่นนี้เหตุใดเจ้าถึงกล้ามากล่าวหาข้า”ฮูหยินใหญ่ซ่งผู้ที่รังเกียจลูกสะใภ้มาตั้งแต่นางตบแต่งเข้ามาในบ้านโบ้ยความผิดให้คนที่นอนหายใจรวยรินที่แคร่หน้าบ้านของนางก่อนหน้านี้บ้านตระกูลซ่งนั้นถือว่ามีฐานะที่ดีไม่ได้ลำบากอะไรเลยและไม่ว่าบ้านไหนๆ ก็อยากจะส่งบุตรสาวของตนมาตบแต่งกับลูกชายคนที่สามของพวกเขากันทั้งนั้นแต่เพราะตระกูลซ่งเคยหมั้นหมายเด็กหญิงจากตระกูลมู่ที่อยู่ต่างหมู่บ้านเอาไว้ตั้งแต่ที่ทั้งคู่ยังเด็กๆ แล้วจึงไม่อาจละเลยสัญญานี้ได้ เมื่อซ่งอวี่ถงถึงวัยออกเรือนจึงได้ไปสู่ขอหญิงสาวจากตระกูลมู่ผู้นั้นแต่คนที่ได้มานั้นกลับเป็นเพียงหญิงสาวหน้าตาธรรมดาอวบอ้วนทั้งยังมีสีผิวที่ดำด้านคล้ายคนทำงานหนักมาตั้งแต่เด็กแต่เมื่อจะนำเจ้าสาวกลับไปส่งคืนครอบครัวนั้นจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วไม่มีผู้ใดอาศัย

“พวกเจ้าอย่าได้คิดเอาอะไรในบ้านของข้าไปแม้แต่ชิ้นเดียวของทุกชิ้นในบ้านนี้เป็นของตระกูลซ่งทั้งหมด!”ซ่งอวี่ถงและซ่งหงอี้ถึงกับส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับนาง พวกเขาเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่าที่ถูกปลูกสร้างแยกออกมาจากบ้านใหญ่แต่ก็ยังคงเป็นผืนแผ่นดินของบ้านใหญ่อยู่ดีทั้งคู่เก็บเสื้อผ้าของใช้เล็กน้อยใส่ย่ามเก่าๆ อย่างรวดเร็ว ก่อนที่สายตาคมกริบของชายหนุ่มจะหันมามองมู่อิงเถาที่เอาแต่ยืนจังก้าจ้องมองพวกเขาตาไม่กระพริบ“เจ้าก็มาเก็บของของเจ้าด้วยสิ”เขาพูดขึ้นเพราะเห็นว่ามู่อิงเถาเอาแต่ยืนนิ่งไม่คิดที่จะขยับตัวเลยสักเพียงนิด“อ่อ เอ่อได้ๆ”ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่มามุงดูสองบุรุษต่างวัยและหนึ่งสตรีอวบอ้วนต่างก็หอบเอาย่ามเก่าๆ ออกมาที่ลานหน้าบ้าน ซ่งอวี่ถงเดินผ่านฮูหยินใหญ่ซ่งจนพ้นตัวของนางแล้วก่อนจะหยุดเดินแล้วพูดขึ้นว่า“เป็นท่านที่พูดเองว่าต่อจากนี้ไปพวกข้ากับบ้านใหญ่เป็นตายก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก เช่นนั้นพวกท่านเองก็อย่ามารบกวนพวกข้าอีกก็เป็นพอ”“คิดว่าพวกเจ้ามีดีตรงไหนพวกข้าถึงต้องสนใจพวกเจ้ากระนั้นหรือ”“เป็นเช่นนั้นได้ก็ดี”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเพียงสั้นๆ ก่อนจะหันไปจ้องมองฮูหยินใหญ่

“ไปยืนทำอะไรตรงนั้นเข้ามานั่งได้แล้วหากอาหารเย็นชืดหมดจะเสียรสชาติเอาได้”“เจ้าค่ะ”“ท่านอาสะใภ้กินนี่สิข้าคีบให้”ซ่งหงอี้คีบเนื้อปลาให้นางอย่างทุลักทุเลซ่งอวี่ถงเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย เขาเอาแต่คีบข้าวเปล่าๆ กินอยู่อย่างนั้นจนมู่อิงเถาเริ่มสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว‘ปลามีตั้งหลายตัวเหตุใดถึงกินแต่ข้าวเปล่าๆ เช่นนั้นกันล่ะ’“เหตุใดท่านถึงกินแต่ข้าวเปล่าๆ เช่นนั้นเล่าเจ้าคะเป็นอะไรไปอาหารไม่ถูกปากกระนั้นหรือ”“ข้ากลัวเจ้าไม่อิ่ม”“ห้ะ อะไรนะ”“เจ้ากินไปเถอะตอนที่ออกไปจับปลาข้าก็ย่างกินไปหลายตัวแล้ว นี่ก็แค่นั่งกินเป็นเพื่อนเจ้ากับหงเอ๋อก็เท่านั้น”“อ่อ อย่างนี้นี่เอง”“นี่อาสะใภ้สาม”“อะไรหรือ”“พวกท่านนอนเตียงเดียวกันนะขอรับ ข้าจะนอนเตียงเล็กคนเดียว”“แค่กๆ” สิ้นคำบอกกล่าวมู่อิงเถาก็ไอเอาเม็ดข้าวออกมาเกือบจะพุ่งไปติดที่หน้าของเด็กชายแล้วยังดีที่นางหันหน้าออกไปจากโต๊ะอาหารได้ทัน“อะไรกันข้าถามแค่นี้เองนะใยท่านต้องตกใจถึงเพียงนี้ด้วย”“คือว่าหงเอ๋อข้านอนกับเจ้าก็ได้นะ”“ไม่เอาหรอกขอรับไม่ว่าจะเป็นอาสามหรืออาสะใภ้ต่างก็ตัวใหญ่กว่าข้าทั้งคู่หากมานอนกับข้าได้เบียดข้าตกเตียงตายอย่างแน่นอน ข

ซ่งอวี่ถงรีบเดินทางออกจากบ้านเพื่อเดินทางเข้าไปตามท่านหมอในตัวเมืองแต่ยังไม่ทันได้ก้าวข้ามผ่านประตูรั้วเขาก็หันกลับมามองมู่อิงเถาอีกครั้ง แววตาของเขามีความกังวลบางอย่างซ่อนเอาไว้“เจ้าอยู่คนเดียวได้แน่นะ”“ข้าอยู่คนเดียวเสียที่ไหนกันยังมีหงเอ๋ออยู่ด้วยนะ”“ท่านอาสามข้าดูแลอาสะใภ้ได้ขอรับ”สิ้นคำบอกกล่าวซ่งอวี่ถงก็ส่ายหน้าให้พวกเขาเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินทางเข้าเมืองเป่ยเย่ด้วยความรวดเร็วเดิมทีเขาคิดจะพาซ่งหงอี้ไปด้วยแต่เพราะร่างกายที่บอบช้ำจากการโดนทุบตีอีกทั้งยังมีมู่อิงเถาอีกคนการเดินทางเข้าเมืองอาจจะทำให้ล่าช้าขึ้นเขาจึงเลือกที่จะทิ้งทั้งคู่เอาไว้ที่บ้านหลังนั้นจำต้องรีบเดินทางไปทั้งๆ ที่ในใจก็ยังคงเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเมื่อซ่งอวี่ถงจากไปแล้วมู่อิงเถาก็หันมามองเด็กชายอีกครั้ง“หงเอ๋อเจ้าเป็นลูกผู้ชายต้องอดทนเอาไว้นะเข้าใจหรือไม่”“เข้าใจขอรับท่านอาสะใภ้”“เลิกเรียกข้าว่าอาสะใภ้เสียทีเถอะข้ากับท่านอาสามของเจ้าแม้จะแต่งงานกันแล้วแต่ก็ไม่เคยร่วมหอกันเลยสักครั้งนะ อีกอย่างเจ้าดูรูปร่างของข้าสิเหมาะสมกับท่านอาของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือต่อไปนี้เรียกข้าว่าพี่สาวก็พอแล้ว”“ไม่เอาหรอกขอรับถึงอย

ซ่งอวี่ถงพานางเดินลัดเลาะมายังท้ายหมู่บ้านและเดินต่อไปเพียงไม่ถึงหกลี้[1] ก็มาถึงตีนเขาแล้ว แม้ระยะทางจะดูไม่ได้ไกลนักแต่ด้วยรูปร่างที่อวบอ้วนจึงทำให้นางรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าคนปกติถึงสามเท่าเมื่อมองขึ้นไปบนหุบเขาบรรยากาศตรงหน้าช่างดูน่ากลัวเป็นอย่างมากแต่เมื่อหันกลับไปมองใบหน้าของซ่งอวี่ถงกลับนิ่งเฉยไร้แววหวาดกลัวเสียอย่างนั้น‘คงจะมาที่นี่บ่อยสินะถึงได้ดูไม่หวาดกลัวอะไรเช่นนี้’“ท่านพี่พวกเรายังต้องเดินเข้าไปอีกไกลหรือไม่เจ้าคะ”“ไม่หรอกอีกไม่ถึงหนึ่งลี้[2] ก็ถึงแล้วล่ะเมื่อวานข้าวางลอบดักสัตว์เอาไว้ วันนี้ก็เพียงแค่เข้าไปดูเผื่อโชคดีอาจจะได้หมูป่าหรือกระต่ายป่ามาสักตัว”“งั้นหรือ”มู่อิงเถาไม่ได้คิดเช่นนั้นนางอยากได้สมุนไพรบางอย่างเพราะเมื่อวานที่คลองท้ายหมู่บ้าน นางได้ยินสะใภ้หยวนบอกว่าบนหุบเขานั้นนอกจากจะมีสัตว์ป่าแล้วยังมีสมุนไพรล้ำค่าอีกนับไม่ถ้วนด้วยนิสัยที่ชื่นชอบสมุนไพรมาก่อนเช่นนี้นางย่อมอยากได้มาไว้ในครอบครองอย่างแน่นอนซ่งอวี่ถงละความสนใจจากนางก่อนจะเดินขึ้นไปบนหุบเขาอย่างคล่องแคล่ว จนขาสั้นๆ ของมู่อิงเถาเดินตามแทบไม่ทัน‘นี่ลิงฮุย’‘.....’‘เจ้าบ้าลิงฮุย!’[ข้าได้ยินนะ ห