All Chapters of สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก: Chapter 31 - Chapter 40

-เมืองฉางอัน แดนตะวันออก-เมืองฉางอันตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นต้าหยวนแม้จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่กลับมีความสะดวกสบายทั้งการเดินทางและการค้าขายต่างก็มั่งคั่งยิ่งไปกว่าเมืองอื่นๆ หลายเท่านักเซี่ยอิงอิงค่อยๆ เกาะตัวรถม้าแล้วก้าวเท้าลงอย่างช้าๆ หลายวันมานี้นางนั่งอยู่บนรถม้านอกจากจะปวดไปทั้งตัวแล้วนางยังมีอาการคลื่นไส้เพราะเมารถ?‘บ้าน่า! นางเดินทางด้วยรถม้าบ่อยจะตายไปเหตุใดถึงได้เมารถเช่นนี้กันนะ’เมื่อเท้าเล็กแตะถึงพื้นดินนางก็ทรุดตัวลงพร้อมกับอาเจียนอาหารเช้าของวันนี้ไปทั้งหมด ใบหน้าเล็กซีดเซียวจนดูน่าสงสารยิ่งนัก“อ่อนแอเสียจริง หากไม่ไหวจะตามมาทำไมกัน”“ท่านมียาอะไรที่ทำให้ข้า อ้อกกก”พูดไม่ทันจบก็หันไปอาเจียนอีกครั้ง ครั้งนี้มีเพียงแค่น้ำเท่านั้นที่หลั่งไหลออกมา น้ำหูน้ำตาเปื้อนใบหน้าจนไม่น่าดูเอาเสียเลย“เอานี่ไป”“ขอบใจ”นางรับเอายาหอมมาจากผู้เป็นพี่ชายมาสูดดมก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวขึ้นไปเกาะแขนเขาเอาไว้แน่น หญิงสาวสูดดมยาหอมนั้นก่อนจะหันมองไปโดยรอบ“ที่นี่ที่ไหนหรือ แล้วเรายังต้องเดินทางอีกไกลหรือไม่”“ถึงแล้วล่ะ เมืองฉางอัน”“ค่อยโล่งอกหน่อย ท่านพี่ข้าหิวแล้ว”“ในหัวของเจ้ามีแต่เรื่

‘ข้าคืนอิสระให้เขาแล้วให้เขาได้อยู่กับคนที่เขารักจริงๆ แล้วเหตุใดถึงยังไม่ยอมปล่อยข้าไปเสียที’“พวกเจ้าทะเลาะกันอย่างนั้นหรือ”“มากกว่านั้น มันมากกว่าการทะเลาะกันจนข้าไม่อาจจะกลับไปใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาได้อีกต่อไปแล้ว” สีหน้าและแววตาของหลิวหรงผิงทำเอามู่อิงเถารู้สึกเห็นใจนางอยู่ไม่น้อย ไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมามีอะไรเกิดขึ้นกับนางบ้างคงจะเจ็บปวดจนไม่อยากรื้อฟื้นหรือพูดถึงมันอีกกระมัง‘มิน่าเล่านางถึงไม่เล่าเรื่องราวของตนเองให้ฟังเลยที่แท้ก็เพราะแบบนี้นี่เอง’“แต่ว่าเซี่ยเว่ยหมิงบอกว่าองค์รัชทายาทยังคงออกตามหาเจ้า ไม่ใช่ว่าเขายังคงรักเจ้าอยู่หรอกหรือ”“รักหรือ คนอย่างเขาไม่มีทางที่จะรักใครนอกจากตัวของเขาเองหรอกและที่สำคัญคนที่เขาอยากได้กลับไปคงไม่ใช่ข้า”“เจ้าหมายถึงอาเฟยงั้นหรือ”“ลูกชายของข้ามีสายเลือดของราชวงศ์นั่นเป็นสิ่งที่ข้ากังวลอยู่ในเวลานี้หากพวกนั้นตามหาตัวของข้าอยู่จริง นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องการพรากอาเฟยไปจากข้าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ข้าไม่มีวันยอมอย่างแน่นอน”“หรงผิง”“แต่เอาเถอะเจ้าเป็นสหายเพียงคนเดียวของข้า ชีวิตของเจ้าสำคัญมากพอที่ข้าต้องเสี่ยง ข้าหวังว่าเจ้าจะหายดีในเร็วว

เช้าวันถัดมาก็มาถึงวันที่พวกนางรอคอยเสียทีภายในโรงเตี๊ยมเหมยหลันมีผู้คนจากทั่วทั้งสารทิศที่ได้ยินว่าหมอเทวดาจะมาทำการรักษาที่นี่เวลานี้ จึงพากันมุ่งหน้ามาที่โรงเตี๊ยมกันอย่างหนาแน่นเมื่อมองลงไปจากชั้นบนแทบไม่มีที่ว่างสำหรับเดินกันเลยก็ว่าได้“มีอะไรผิดปกติหรือไม่”“ยังไม่มี”“ฮึ…อาจจะเป็นเพียงข้ออ้างของนางก็เป็นได้เจ้าจะใส่ใจอะไร”หลิวหรงผิงเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากนักเมื่อคืนก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อนเย่หยุนฟางที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมออกไปจากห้องของพวกนางนั้น อยู่ๆ นางก็โพล่งขึ้นมาว่ามีคนแปลกหน้าเข้าในเมืองฉางอันแห่งนี้จริงๆไม่แน่ว่าการเปิดโรงเตี๊ยมเพื่อรักษาผู้คนนั้นอาจจะมีคนของเมืองหลวงแทรกซึมเข้ามาสอดแนมอยู่ก็เป็นได้ จึงจำเป็นต้องบอกให้พวกนางระวังตัวเอาไว้หากสถานการณ์ไม่สู้ดีจะรีบสั่งการให้ยุติการรักษาทันทีทั้งสองได้แต่พยักหน้าเพราะเวลานั้นในหูยังคงอื้ออึงไปด้วยคำพูดของเย่หยุนฟางที่เอาแต่พูดว่า คนของเมืองหลวงเดินทางมาที่เมืองแห่งนี้ทำเอาทั้งคู่นอนไม่หลับไปจนถึงเช้าของอีกวันแต่เมื่อได้ยินว่าสถานการณ์ด้านล่างยังคงปกติดีอยู่หลิวหรงผิงจึงนั่งลงเตรียมอุปกรณ์

เป็นเวลากว่าสามวันมาแล้วที่ทั้งองค์รัชทายาทและเยี่ยอ๋องเดินทางตามหาเบาะแสบ้านเดิมของมารดาหลิวหรงผิงเมื่อไปถึงหมู่บ้านที่มารดาของนางเคยอาศัยอยู่ชาวบ้านในละแวกนั้นกลับให้การตรงกันว่าตั้งแต่คุณหนูใหญ่แต่งงานออกเรือนกับใต้เท้าหลิวก็ได้ย้ายถิ่นฐานไปในเมืองหลวงเป็นการฐาวรไม่มีแม้แต่ญาติพี่น้องอาศัยอยู่ที่แห่งนี้อีกเลยทั้งคู่ดูเหมือนกำลังงมเข็มในมหาสมุทรรู้สึกท้อแท้ใจไปไม่น้อย‘มาไกลถึงเพียงนี้จะไม่ได้อะไรกลับไปเลยอย่างนั้นหรือนี่’เมื่อกลับไปยังจวนเจ้าเมืองเขาเห็นหลังไวๆ ของสตรีนางหนึ่ง เป็นเย่หยุนฟางนั่นเอง!‘นางมาทำอะไรที่นี่’“พี่สี่นั่นเย่หยุนฟางไม่ใช่หรือ นางมาทำอะไรที่นี่”“ก็คงมาติดต่องานของนางกระมังคนอย่างนางมีเส้นสายไปทั่วเข้านอกออกในได้แทบทุกที่นั่นล่ะ”เขาพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่แล้วอยู่ๆ ก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างออกก่อนจะหันไปมองผู้เป็นน้องชายที่กำลังจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาวผู้นั้นที่กำลังเดินจากไปพร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นบ่าวรับใช้ของนาง“เจ้าหิวหรือยัง”“ถามมาได้ตั้งแต่เช้าข้าก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนะ”“เช่นนั้นก็ออกไปหาอะไรกินกันหน่อย”เมื่อรู้สึกว่าเรื่องรา

"ตรงนั้นขอรับ"บุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นพลางชี้นิ้วไปยังเส้นทางลับที่เย่หยุนฟางและเซี่ยเว่ยหมิงใช้เป็นทางเข้าออกโรงเตี๊ยมอีกทาง ซึ่งพักหลังมานี้พวกเขาเข้าออกบ่อยเป็นว่าเล่นสร้างความแปลกใจให้คนขององค์รัชทายาทอยู่ไม่น้อย"เย่หยุนฟางนางปกปิดบางอย่างเอาไว้จริงๆ สินะ พวกเรากลับกันเถอะ""ไม่อยู่ดูก่อนหรือ" เยี่ยอ๋องหันไปถามผู้เป็นพี่ชายก่อนจะหันกลับไปจ้องมองประตูลับนั้นอีกครั้ง"หากยังอยู่มีหรือที่คนอย่างเย่หยุนฟางจะเปิดเผยตัวตนของคนที่นางซ่อนเอาไว้"“ก็ได้”ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ก้าวเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมก็รับรู้ได้ว่าที่กำแพงด้านหลังนั้นมีร่างของสตรีนางหนึ่งกำลังเหาะลอยลงมาเหยียบบนพื้นดินห่างจากพวกเขาไม่ถึงหนึ่งจั้ง[1] แล้ว“เย่หยุนฟาง”“ท่านอ๋อง องค์รัชทายาท” แม้จะตกใจที่อยู่ๆ คนทั้งคู่ก็มายืนในที่ส่วนตัวของนางแต่เย่หยุนฟางก็ไม่ได้โวยวายออกมาแต่อย่างใดกลับกันในหัวของนางกลับเอาแต่คิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่มีหยุด“เหมือนเจ้ากำลังกังวลกับอะไรบางอย่างอยู่นะ”“หามิได้เพคะ”“เจ้าเป็นคนรอบคอบไม่เปิดเผยตัวตนของพวกข้าอย่างแน่นอนแต่ในเวลานี้กลับเอาแต่พูดจาเช่นนี้คิดการสิ่งใดอยู่กระนั้นห