All Chapters of สามีของข้าคือตัวร้ายไม่ใช่พระเอก: Chapter 21 - Chapter 30

มู่อิงเถาที่นั่งถือจอกกระเบื้องเคลือบอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นชายผ้าของเขาที่ดูเหมือนว่าจะใกล้นางเข้ามาทุกที นางเงยหน้าขึ้นไปมองซ่งอวี่ถงด้วยแววตาฉงนครู่หนึ่งในดวงตาของเขามีแววตาที่ร้อนแรงส่องประกายออกมาแต่ไม่นานก็หายไป ในชาติที่แล้วนางครองตัวเป็นโสดมาจนถึงอายุยี่สิบห้าปีจึงไม่เข้าใจอากัปกิริยาของเขาในเวลานี้นัก“ท่าน?”“ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ เจ้าช่วยพาข้าไปที่ตลาดหน่อยจะได้หรือไม่”“ไปทำไมหรือเจ้าคะ”“ข้าต้องหาของขวัญให้ท่านอาจารย์น่ะ”“อ่อ ได้สิ”มู่อิงเถาวางจอกน้ำลงบนโต๊ะก่อนที่ทั้งคู่จะออกเดินทางไปตลาดที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองห่างจากบ้านของพวกเขาราวๆ สองลี้[1]ซ่งอวี่ถงพานางเดินลัดเลาะไปจนถึงร้านขายภาพเขียนเขาเลือกพัดที่มีลวดลายงดงามและหยกไปหนึ่งชิ้นก่อนจะให้ทางร้านจัดการห่อให้"นี่ข้าให้เจ้า""อะไรหรือเจ้าคะ""เงินน่ะช่วงว่างจากการเรียนข้าก็รับสอนหนังสือไปด้วย เงินพวกนี้ข้าเก็บแบ่งเป็นสามส่วนๆ นี้เอาไว้ให้เจ้า ต่อไปนี้เจ้าก็ไม่ต้องลำบากมาขายของอีกแล้ว""ได้อย่างไรกันหากท่านเข้าเมืองหลวงยังต้องใช้เงินอีกเยอะเลยนะเจ้าคะ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก""เอาไปเถอะ อย่างไรแล้วเจ้าก็คือภรรยาของข้าเงิน

-เช้าวันต่อมา-กลิ่นหอมของซาลาเปาโชยออกไปจนถึงหน้าประตูบ้าน มู่เฉินที่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่นั้นก็ถึงกับหยุดเดินแล้วเลี้ยวไปตามกลิ่นหอมนั้นทันทีเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหน้าห้องครัวก่อนที่หางตาจะเห็นเงาของใครบางคนที่ผุบหายไปด้านหลังกำแพงด้วยความรวดเร็ว‘ใครกัน?’มู่เฉินเตรียมความพร้อมในมือซ่อนอาวุธลับเอาไว้หลายเล่มก่อนจะเหาะขึ้นไปบนหลังคาบ้านด้วยความรวดเร็ว สัญชาตญาณของคนที่ถูกฝึกมาทำให้เขารู้ว่าคนเมื่อครู่ไม่น่าใช่ชาวบ้านธรรมดาๆ อย่างแน่นอน‘ดีที่นายท่านส่งพวกเขามาดูแลคุณชายมิเช่นนั้นคงได้รับอันตรายกันอย่างแน่นอน’“มู่เฉิน!”เขาหันไปมองตามเสียงเรียกด้านล่างนั้นก็พบว่าเป็นฮูหยินของซ่งอวี่ถงนั่นเอง“ไปทำอะไรตรงนั้นเดี๋ยวได้ตกลงมาหรอก ลงมาได้แล้ว”“ขอรับฮูหยิน”เขาหันหลังกลับไปมองยังทิศทางที่คนผู้นั้นจากไปเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่อาจตามไปได้ทันและไม่อาจละทิ้งนางไว้ที่นี่เพียงลำพังจึงถอดใจแล้วกำลังจะเหาะลงด้านล่าง แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฮูหยินยังยืนอยู่ตรงนั้นจึงยั้งกายไว้ได้ทันก่อนจะทำทีเป็นค่อยๆ ปีนลงหลังคาอย่างทุลักทุเล‘ให้ตายสิเหตุใดข้าต้องมาทำอะไรเช่นนี้ด้วยนะ’“ดูทำเข้าสิจะปีนข

ขณะที่มู่อิงเถากำลังจะเดินกลับบ้านก็ได้ยินเสียงสตรีคนหนึ่งเอ่ยทักนาง“แม่นางเจอกันอีกแล้วนะเจ้าคะ”“หืม”มู่อิงเถาหันกลับไปมองสตรีผู้นั้นคิดอยู่นานสองนานกว่าจะนึกขึ้นได้ว่านางคือสตรีคนเดียวกันกับที่เคยเดินชนกันในตลาดเมื่อวันก่อนนั่นเอง“ข้าชื่อเซี่ยอิงอิงแล้วท่านล่ะ”“ข้ามู่อิงเถา”“วันก่อนดูท่านรีบร้อนจึงไม่ได้ถามชื่อแซ่กันไว้ นี่ก็มืดมากแล้วท่านมาทำอะไรที่นี่งั้นหรือเจ้าคะ”“คือว่าข้า”“เหตุใดที่โรงเตี๊ยมวันนี้ช่างคึกคักอะไรเช่นนี้แต่หากข้าจำไม่ผิดบุรุษผู้นั้นเป็นสามีของท่านไม่ใช่หรอกหรือ แล้วเหตุใดเข้าถึงได้…”หญิงสาวตรงหน้าหยุดพูดไปสายตาของนางยังคงจดจ้องคนในโรงเตี๊ยมไม่หยุด มู่อิงเถามองตามสายตาของนางไปครั้งนี้กลับพบว่าซ่งอวี่ถงนั้นนั่งแนบชิดอิงแอบกับซูม่านอวี้มากกว่าเมื่อครู่นี้เสียอีก“สามีของท่านไม่ได้เรื่องเอาเสียเลยเหตุใดไม่พาท่านไปงานเลี้ยงด้วยเล่าสตรีผู้นั้นก็อย่างไรกันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทำไมถึงได้นั่งใกล้ชิดกันเช่นนั้นช่างน่าไม่อายเสียจริง”“ช่างเถอะ พวกเขาเองก็ดูเหมาะสมกันดีไม่ใช่หรือ”“ท่านพูดอะไรเช่นนั้น ท่านเป็นภรรยาของเขาต้องหึงหวงสิถึงจะถูกใช่ว่าจะปล่อยให้สตรีอื่

-ห้าเดือนผ่านไป-เมืองฉางอัน แดนตะวันออกเพราะฝนที่ตกติดต่อกันเป็นเวลาหลายวันทำให้น้ำในทะเลสาบเวลานี้นั้นเกือบจะเอ่อร้นตลิ่งขึ้นมาอยู่แล้วฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอดังคำที่โบราณกล่าวเอาไว้จริงๆ วันนี้เป็นอีกวันที่มู่อิงเถาออกมาเดินรับลมเล่นเหมือนเช่นวันที่ผ่านมา นางเดินไปตามทางเดินไม้ช้าๆ ความเร็วในการก้าวเท้าสม่ำเสมอแววตาสดใสนั้นจ้องมองบรรยากาศเย็นชื้นนั้นไปตลอดระยะทางเดินที่ทอดยาวตามริมฝั่งทะเลสาบเล็กๆลมเย็นพัดมาจากทะเลสาบพาเอากลิ่นอายสดชื่นจากน้ำและเสียงนกที่บินรอบๆ สร้างความรู้สึกเงียบสงบให้แก่นางเป็นอย่างมากทางเดินไม้นี้นั้นทอดยาวไปจนสุดตรงศาลาที่ตั้งอยู่ริมทะเลสาบ น้ำที่ใสสะท้อนเงาของศาลาและทิวทัศน์รอบๆ มีเรือไม้เก่าๆ จอดอยู่ริมท่าเรือใกล้ๆ มู่อิงเถาชอบมานั่งพักชมวิวพร้อมกับจิบชาหอมๆ จากแก้วชาโบราณเพียงลำพังเช่นนี้ทุกวันวันนี้ก็ย่างเข้าเดือนที่ห้าแล้วที่นางหลบหนีความวุ่นวายจากเมืองเป่ยเย่ย้ายถิ่นฐานมาอาศัยอยู่ที่เมืองฉางอันฝั่งตะวันออกของแคว้น‘หนีมาไกลถึงที่นี่เหตุใดถึงยังจดจำทุกสิ่งไม่ลืมเลือนไปเสียทีนะ’ห้าเดือนที่แล้วหากไม่ใช่ว่าได้รับความร่วมมือจากมู่เฉินและผู้เฒ่าทั้งสองมี

-เมืองหลวงแคว้นต้าหยวน-แคว้นต้าหยวนอยู่ในปกครองของฮ่องเต้มู่หรงฉีพระองค์ทรงห่วงใยราษฎรในทุกท้องที่ตลอดระยะเวลาที่ขึ้นครองราชย์ก็ทรงเสด็จออกไปเยี่ยมตามหัวเมืองต่างๆ มาไม่น้อยเรียกได้ว่าแทบจะทุกหัวเมืองแล้วนอกจากต้องการที่จะแก้ไขปัญหาของชาวเมืองแล้วนั้นยังมีบางสิ่งที่ตลอดระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านมานั้นทรงทำมาโดยตลอดนั่นก็คือการออกตามหาองค์ชายน้อยที่สูญหายไปนับตั้งแต่ครั้งยังเยาว์วัยมาโดยตลอดนั่นเองความหวังอันริบหรี่ที่กำลังจะมอดลงในที่สุดก็ส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง องค์ชายที่เกิดจากอดีตฮองเฮาสตรีที่เขารักยิ่งนั้นในที่สุดก็พบตัวเขาเสียทีบุรุษที่ยืนอยู่ต่อหน้าพระพักตร์นี้เป็นคนที่สอบจอหงวนได้อันดับหนึ่งและได้รางวัลพระราชทานจากฮ่องเต้มากมายทั้งยังรั้งตำแหน่งเจ้ากรมอาญาและอื่นๆ ที่ฮ่องเต้ยังไม่ได้แต่งตั้งอีกและที่สำคัญนั่นก็คือ…“เจ้าคือโอรสของข้าจริงๆ น่ะหรือ”“เสด็จพ่อกระหม่อมขอยืนยันว่าเป็นเขาจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”จวิ้นอ๋อง องค์ชายสี่โอรสที่เกิดจากอดีตฮองเฮาอีกคนและถูกแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาทเมื่อไม่นานมานี้ได้เอ่ยออกมา ในขณะผู้ที่ถูกขนานนามว่า เยี่ยอ๋อง องค์ชายเก้า โอรสที่หายไปและเพิ่งถูกพบน