บททั้งหมดของ นิยายชุดหวานรัก: บทที่ 211 - บทที่ 220

รายนั้นน่ะรักหลานสาวสุดจิตสุดใจ ไม่ยอมให้หลานหยิบจับอะไรให้ต้องลำบาก และใครก็ห้ามแตะต้องหนูจ๋าเป็นอันขาด หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลาน ป้าปรายจะออกโรงปกป้องเต็มที่ แล้วยิ่งถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนในครอบครัวทั้งสองฝ่ายล่ะก็ เขาต้องตายแน่ๆ ทั้งพ่อแม่เขาที่มีศักดิ์เป็นปู่ย่าก็ทั้งรักทั้งห่วงเพราะหนูจ๋าเป็นหลานคนแรก ไหนจะครอบครัวทางแม่ของหนูจ๋าอีก ทั้งตาจ๋า ยายจ๋า พ่อจ๋า และไอ้สี่กุมารน้องชายแฝดสี่วัยสิบหกของหนูจ๋าอีก มีแต่คนหวงและห่วงหนูจ๋าทั้งนั้น ปานดวงใจเป็นดวงใจของทุกคนในครอบครัวจริงๆ เขาไม่น่าใจอ่อนยอมให้หนูจ๋าทำงานเลยเพชรนิลหรี่ตามองผู้ชายร่างสูงดูภูมิฐานที่กำลังลากหญิงสาวสวมเครื่องแบบนักศึกษาให้เดินตามไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล เขาจำได้ว่า ผู้ชายคนนั้นคือแสงเหนือเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ส่วนนักศึกษาสาวหน้าตาน่ารัก รูปร่างอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมที่ทำหน้าหงิก และเหมือนจะค่อยเต็มใจที่จะตามแสงเหนือไปเท่าไรนั้น ก็คงเป็นหญิงสาวที่แสงเหนือให้ทุนการศึกษาอยู่แน่ เพชรนิลยิ้มหยันที่มุมปาก น้องคนนั้นคงทำไปเพื่อค่าเทอม อันนี้เขาเข้าใจ เพราะเขาเองก็รับอุปการะไว้หลายคน แต่แสงเหนือแต่งงานมีครอบครัวแล้ว แ

ใช้เวลาไม่นานหนูจ๋าก็ขึ้นมาถึงห้องชุดที่หรูหราไม่แพ้ห้องของเธอ หญิงสาวก้าวเข้าไปในห้อง แล้วกวาดสายตามองสำรวจไปรอบๆ“ห้องกว้างแบบนี้คงใช้เวลามากพอสมควรเลยล่ะ รีบๆทำดีกว่า มีเวลาอีกแค่สองชั่วโมงเอง” หนูจ๋านิ่วหน้า เมื่อก้มมองนาฬิกาข้อมือที่สวมอยู่ จากการประเมินแล้ว จากตอนนี้จนถึงเที่ยงคืน เธอคงทำความสะอาดไม่เสร็จแน่ๆ แต่ในเมื่อมาแล้ว เธอก็ควรทำบางส่วนไปก่อน หากไม่เสร็จจริงๆ ค่อยขอเจ้าของห้องมาทำต่อวันพรุ่งนี้ เขาคงไม่ใจร้ายบังคับขู่เข็ญให้ทำคืนนี้จนเสร็จหรอกมั้ง เพราะเธอคงไม่สะดวก เนื่องจากพรุ่งนี้มีเรียนเพชรนิลยิ้มบาง เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วพบว่าไฟเปิดอยู่ เขาได้ยินเสียงดังมาจากในครัวด้วย น้องที่นัดไว้คงจะมารอเขาอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มวางเสื้อสูทไว้บนโซฟา คลายปมเนคไทออก พับแขนเสื้อขึ้นเหนือศอก ดึงชายเสื้อออกนอกกางเกง แล้วผิวปากอารมณ์ดีเดินไปทางห้องครัว คาดหวังว่าจะได้เห็นน้องสวมผ้ากันเปื้อนเบาบางผืนเดียวรอเขาอยู่ในนั้น แค่คิดถึงแผ่นหลังเปลือยขาวนวลเนียน บั้นท้ายเด้งดึ๋งส่ายไหวยั่วใจยามน้องขยับกายทำอาหารอยู่ น้ำลายก็สอ ความเป็นชายขยับขยายเตรียมเผด็จศ

“จริงเหรอคะ แถวนี้ไม่มีคนงอนลูกจริงๆหรือ แล้วเมื่อกี้ใครกันนะที่เดินไปเดินมาบ่นๆยังกับหมีกินผึ้ง” แม่ปันปันที่นั่งอยู่ข้างสามีตัวโตยื่นหน้าเข้ามาในจอ หนูจ๋ายิ้มกว้าง หัวเราะคิกคัก เธอรู้อยู่แล้วว่าพ่อจ๋าต้องงอน แต่จะให้ทำยังไงได้เล่า เธอเองก็รีบที่สุดแล้ว รีบขนาดพอมาถึงห้องก็ถอดชุดนักศึกษาออกแล้วเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน กระโดดขึ้นเตียงทันทีเพื่อจัดฉากให้เนียนไม่ให้พ่อจ๋าสงสัย“หนูก็ว่าป๋าเกินไปนะปันปัน ป๋าไม่ได้บ่นขนาดนั้นซะหน่อย” ป๋าฟ้าหันไปทำหน้ายุ่งใส่ภรรยา เรื่องอะไรมาฟ้องลูกสาวสุดที่รักว่าเขาบ่น ที่จริงเขาก็บ่นจริงๆแหละ แต่เขากลัวลูกไม่สบายใจถ้ารู้ว่าเขารอ เขาจึงไม่อยากให้เมียบอกว่าเขารอแบบบ่นๆ“ค่ะ ไม่บ่นก็ไม่บน เอาโทรศัพท์มานี่ก่อนค่ะ หนูขอคุยกับลูกหน่อย” แม่ปันปัน คุณแม่ยังสาววัยสามสิบปลาย แย่งโทรศัพท์จากสามีแก่ที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่ ทั้งที่ปีนี้อายุอานามของเขาปาเข้าไปห้าสิบกว่าแล้ว แต่แม่ปันปันก็ต้องยอมรับว่า แม้สามีจะอายุมากกว่าเธอถึงรอบกว่าๆ แต่ใบหน้าและบุคลิกของเขาดูเหมือนหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบมากกว่า ทั้งเรี่ยวแรงพละกำลังเรียกว่าเหลือเฟือ เตะปี๊บก็ดังทั้งคืนและทุก

ยิ่งพิศ ยิ่งมอง กายชายก็ยิ่งร้อนวูบวาบ แต่เห็นเธอยังนอนหลับสบายใจ ใบหน้าเนียนใสระบายยิ้มน้อยๆ คล้ายกับเธอกำลังอยู่ในห้วงฝันดี เพชรนิลจึงไม่อยากปลุก หากแต่จะให้เขานั่งมองเธออย่างเดียวโดยไม่ทำอะไรแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอทำอะไรให้ชื่นใจหน่อยเถอะเพชรนิลโน้มตัวลงคร่อมร่างสาว ก้มหน้าลงจนจมูกโด่งแตะบนแก้มเนียนนุ่ม กลิ่นหอมละมุนจากแก้มเย็นทำให้เขาหลับตาลง กดจมูกลงอีกนิด ก่อนสูดกลิ่นหอมจากแก้มใสเข้าเต็มปอดเมื่อถูกก่อกวน คนที่หลับเพราะเพลียร่างก็ขยับตัวเล็กน้อย ส่งเสียงอืออาคล้ายรำคาญ ปากอิ่มสีชมพูสวยยื่นน้อยๆ หัวคิ้วเรียวโก่งขมวดเข้าหากันอย่างคนไม่พอใจเพชรนิลลุกขึ้นมานั่งมองกิริยาน่ารักแม้ยามหลับของหญิงสาว กลิ่นหอมของแก้มนุ่มยังติดอยู่ปลายจมูก อยากจะฟัดหอมหนักๆก็กลัวเธอจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน เขาอยากจะนั่งมองเธอต่ออีกสักหน่อย เธอสวยหวานเหมือนผู้หญิงหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหนุ่มโสดของเขา ทว่ามีบางอย่างที่แตกต่าง คราแรกที่เธอเห็นเขา เธอไม่ตะลึงในความหล่อเหลา เธอต้านทานความเซ็กซี่และเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามของเขาได้ และเธอกล้าถึงขนาดหนีออกจากห้องไปก่อนโดยที่เขาย

“คืนนี้พี่ไม่มีอารมณ์แล้ว หนูกลับไปเถอะ”“จะตรวจแค่นี้หรือคะ” หนูจ๋าถามอย่างไม่มั่นใจ เขาไม่พอใจเธอหรือเปล่า ตรวจงานแค่นี้ก็จะไล่เธอกลับแล้ว“แค่นี้แหละ ไปๆ กลับไปเถอะ” เพชรนิลว่าแล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม หนูจ๋าเดินตามมายืนอยู่ห่างๆ อยู่ในระยะที่เธอคิดว่าพองาม หญิงสาวยืนเอามือประสานไว้ด้านหน้า รอคอยเงินค่าจ้างจากเขาเพชรนิลนั่งเอนหลัง พิงศีรษะกับพนักโซฟา เขาหลับตาและจับผ้าห่อน้ำแข็งประคบรอยปูดอยู่ ชายหนุ่มไม่สนใจสาวแล้ว และเขาคิดว่าเธอคงจะเดินออกจากห้องไปเอง ทว่าเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา เขาก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน“ทำไมยังอยู่” เขาถามเสียงเข้ม“ก็...เอ่อ...คุณเพชรนิลยังไม่ได้จ่ายค่าจ้างทำความสะอาดห้องให้หนูเลย”คนที่งงๆมึนๆอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกซ้ำอีกรอบ ...เงินค่าทำความสะอาดห้องอย่างนั้นหรือ เดี๋ยวนี้วงการหาทุนการศึกษาของสาวมหา’ลัยเขาใช้ศัพท์ใหม่กันแบบนี้เหรอวะ“พี่ยังไม่ได้ใช้บริการอะไรหนูเลยนะ นั่งเจ็บตัวอยู่เนี่ย” เพชรนิลว่าแล้วชี้ที่หน้าผากของตนหนูจ๋ายืนนิ่ง จ้องหน้าคน