All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 231 - Chapter 236

หญิงสาวเดินมานั่งลง ถามว่า “ท่านมีอันใดจะสั่งเสีย?”“นั่นปากรึ?”ซานซานหัวเราะเสียงหนึ่ง เห็นอีกฝ่ายมีหว่างคิ้วกดลึก ริ้วรอยตรงหางตาคล้ายมีเพิ่มขึ้นมาหลายขีด นางจึงเลิกเย้าแล้วถามเสียงขรึม “ท่านมีสิ่งใดจะกล่าวหรือ?”หวังมู่ถอนหายใจลึกยาว หลุบตาลงต่ำ ค่อยๆ เอ่ยคล้ายคนแก่ขี้บ่น “บุรุษผู้หนึ่ง อยากสร้างวีรกรรมยิ่งใหญ่ คิดผงาดกล้าเกรียงไกร ปรารถนาอยู่ค้ำฟ้าเหนือผู้ใด ทว่าเมื่อก้าวเท้าออกไปกลับถดถอยแล้ว”ผลการศึกแม้กำชัย ทว่ากองพลทหารที่หนึ่งของเขากลับพ่ายแพ้ยับเยินแม่ทัพหวังให้รู้สึกไม่กล้าเงยหน้ามองผู้ใด ยิ่งไม่กล้ากลับบ้านไปสู้หน้าภรรยาซานซานเลิกคิ้ว สายตาที่มองชายบนเตียงเต็มไปด้วยความเข้าใจ หาได้ดูแคลนไม่ เพียงกล่าวเสียงเบา“บุรุษมีได้ย่อมมีเสีย ไฉนท่านไม่ยึดมั่นปณิธานอันแรงกล้าของตนโดยไม่สนใจใคร ยกตัวอย่างเช่นดูแลครอบครัวให้ดี เฝ้ารักถนอมภรรยา ส่งเสริมบุตรธิดาทุกทาง ฉลองปีใหม่ด้วยกันปีแล้วปีเล่า ไม่ต้องเสี่ยงเสียใครไปแม้แต่คนเดียว”แม่ทัพหวังช้อนตามอง รู้สึกได้ว่าเริ่มคุยเรื่องเดียวกับสตรีตรงหน้า หลังจากที่คุยกันไม่รู้เรื่องมาตั้งนานรอยยิ้มอบอุ่นค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าคร้ามแกร่ง ไม่รู้

ใต้ม่านราตรีสีหม่น กลับมีเบื้องล่างเป็นโคมประดับหลากสีส่องสว่างทั่ววังฮ่องเต้ทอดพระเนตรการแสดงความสามารถจากคุณหนูผู้งดงามของเหล่าตระกูลขุนนางต่างๆ ด้วยความพึงพระทัยลมเย็นโชยเอื่อย ค่ำคืนยาวนาน งานเลี้ยงยังคงดำเนินไป บุปผาพลิ้วไหว ให้เย้ายวนใจ ดอกแล้วดอกเล่า กระทั่งถึงการแสดงของสตรีที่จักรพรรดิทรงรอคอยคุณหนูตระกูลหลิว...นางมีนามว่า หลิวฉานเหยาหญิงสาวแสดงความสามารถศาสตร์ศิลป์ด้วยบทเพลงสูงส่งทั้งไพเราะจับใจและหาฟังยาก หลังจากเรียวนิ้วกรีดกรายทำนองสุดท้าย การบรรเลงจึงจบลง ตามด้วยเสียงปรบมือชื่นชมจากผู้คนทั่วทั้งงานนางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแช่มช้าแล้วพาร่างระเหิดระหงมาหยุดยืนเบื้องหน้าโอรสสวรรค์ ก้มศีรษะย่อกายทำความเคารพต่อพระพักตร์ด้วยกิริยางดงาม กล่าวคำแนะนำตัวตามด้วยการบรรยายบทเพลงที่เพิ่งจบไปด้วยน้ำเสียงกังวานหวานดั่งระฆังเงิน “สงครามยาวนานดุจนิรันดร์ เหลือไว้เพียงความสิ้นหวัง ก่อเกิดมหาบุรุษดั่งสวรรค์สร้าง ดำรงไว้ซึ่งสงบสุขชั่วนิจนิรันดร์ หม่อมฉันขอถวายบทเพลงนี้ต่อฝ่าบาทเพื่อเป็นเกียรติแด่จอมทัพต้าถังและเชิดชูเหล่าทหารกล้าทุกคนเพคะ”ดวงหน้าตกแต่งด้วยเครื่องประทินโฉมล้ำค่า ดวงตาที่ถูก

หลังงานเลี้ยงเลิกรา ซานซานยังไม่ลืมลอบไปหาบุตรสาวที่ตำหนักฮุ่ยเยี่ยนเนื่องจากดึกมากแล้ว เด็กหญิงลู่หลิ่งจึงนอนตัวกลมอยู่บนเตียงอุ่น ซานซานเข้ามาหอมแก้มลูกน้อยหลายที จนลู่หลิ่งปรือตาสะลึมสะลือ“ท่านแม่”เห็นลูกงัวเงียยกมือขยี้ตาทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง ซานซานจึงตบก้นกล่อมแม่นางน้อยให้นอนหลับต่อ“ไม่ต้องลุก แม่มิได้จะรบกวนเจ้า แค่อยากมาหอมแก้มให้หายคิดถึง”เด็กหญิงนอนลง กลิ้งใบหน้าซุกหมอนหนุน ม้วนตัวกับผ้าห่มอุ่น บ่นอู้อี้ “ท่านพ่อรอนานแล้วกระมัง ท่านแม่รีบไป”คนถูกไล่พลันหรี่ตา “เจ้าลูกคนนี้ เห็นพ่อดีกว่าแม่”เด็กหญิงหัวเราะคิก หันหลังหลับต่อเนื่องจากซานซานย้ายออกจากตำหนักฮุ่ยเยี่ยนแล้ว เรือนพักเดิมจึงไม่มีสิทธิ์เข้านอนตามอำเภอใจ นางจึงลอบไปตำหนักบูรพา ทำตัวเป็นจอมโจรเด็ดบุปผาแน่นอนว่าโจรคือนาง บุปผาคือสามีเมื่อเข้ามายังด้านในอันเป็นห้องส่วนตัวอยู่ชั้นสองของเรือนหลัก ปลายเท้าเล็กแตะพื้นแผ่วเบา ดวงตางามกวาดมอง แสงเทียนในห้องมีเพียงริบหรี่ สาดส่องรำไร เห็นเงาร่างสูงใหญ่ของบุรุษยืนเอามือไพล่หลังอยู่ริมหน้าต่าง คล้ายรอคอยอยู่แล้วเป็นนาน ซานซานเดินเงียบเชียบ มองสามีผู้สูงศักดิ์ของตนนิ่งๆ เนิ่