All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 251 - Chapter 260

ชายแดนด่านเทียนเหมินรถม้าของสาวงามกลุ่มหนึ่งเดินทางผ่านหน้าค่ายทหารเทียนเหมินตั้งแต่รุ่งสาง เสียงล้อบดถนนดินดำแว่วดังไม่ขาดสายสาวงามนางหนึ่งในรถม้าคันท้ายขบวนสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งตรงพุ่มไม้ริมชายป่า จึงสั่งสารถีให้หยุดก่อน เมื่อม้าหยุดฝีเท้า นางจึงพาเรือนร่างอ้อนแอ้นลงมาเพื่อมองสิ่งนั้นใกล้ๆสิ่งที่นางเห็นคือดรุณีน้อยผู้หนึ่งกำลังนอนสลบไสลอยู่หลังพุ่มไม้ อายุราวสิบหกปี ดวงหน้าเรียวเล็กงดงามเป็นเอก รูปร่างสมส่วนดูดี มีผิวพรรณเนียนละเอียดสีขาวราวหยกพิสุทธิ์ประหนึ่งสามารถสะท้อนแสงได้ อาภรณ์ที่สวมใส่เป็นผ้าแบบโบราณสีขาวซีดทั้งตัว รัดรึงแนบเนื้อ ปิดแค่เนินอกอวบตึง เผยหน้าท้องแบนราบ ช่วงเอวกลมกลึง ใส่กระโปรงสั้นคลุมเพียงเข่า เผยเรียวขาเสลาขาวผ่อง ปลายเท้าเปลือยเปล่า“พี่เย่เสีย นั่นคือสิ่งใด?”เสียงแว่วหวานจากสาวงามนางหนึ่งบนรถม้าเอ่ยถามสตรีผู้ลงมาด้านล่างหลังพุ่มไม้เย่เสียขมวดคิ้วหรี่ตาเพ่งพินิจการแต่งกายที่ล่อแหลม ใส่เหมือนมิได้ใส่ของแม่นางน้อยเนิ่นนาน พลางใช้ปลายนิ้วแตะปลายจมูกอีกฝ่ายเพื่อสำรวจลมหายใจ ก่อนตอบกลับด้วยสุ้มเสียงมั่นใจว่า“เป็นสาวงามผู้หนึ่ง ดูจากการแต่งกาย ข้าคิดว่าคงเป็น

กิริยาเปิดเผยไร้ความสุขุมเช่นนั้นพาบรรยากาศคุกรุ่นเมื่อครู่ให้ชื่นมื่นอย่างแปลกประหลาด ทว่าน่าสนใจอย่างมากในความรู้สึกของลี่เซียนนางมองทุกสิ่งรอบกายอย่างสงสัย ไม่เข้าใจอันใดภาพตรงหน้ายามนี้ช่างแตกต่างจากสิ่งที่นางเคยพบพานในหุบเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณนับแต่จำความได้เด็กน้อยผู้หนึ่ง ลืมตาดูโลกได้แค่แปดปี ทั้งยังมีเพียงนักพรตหญิงดูแลสอนสั่ง ตำรายังพร้อมพรั่งแค่เพียงบทบัญญัติแค่โลกแห่งธรรม รอบด้านล้อมไปด้วยโลกทัศน์แค่สันเขากางกั้นยามนั้นนางท่องคัมภีร์ทั้งหอพระธรรม จดจำได้แม่นยำ ทั้งยังฝึกพลังวัตรไม่ว่างเว้น กระทั่งอายุได้แปดขวบแล้ววิญญาณหลุดออกจากร่างฝังแน่นอยู่ในกำไลหลายร้อยปียังถือโอกาสบำเพ็ญตบะจนสามารถแปรเปลี่ยนดวงจิตเป็นกายหยาบยามที่กำไลถูกทำลายจนแตกหัก แล้วหลุดออกมาได้สำเร็จเนื่องจากผ่านกาลเวลามาหลายร้อยปี เนิ่นนานเหลือเกิน กายหยาบของลี่เซียนยามนี้จึงเติบโตสมส่วนสมบูรณ์แบบ มีรูปร่างระเหิดระหงอรชร บั้นท้ายงามงอน เนินอกอวบตึง ใบหน้าเรียวเล็กน่ารัก ดวงตากลมโตดำขลับซ่อนแววซุกซนเอาไว้กลายเป็นหญิงสาวเต็มวัยสะคราญโฉมผู้หนึ่งลี่เซียนยามนี้มีอายุหลายร้อยปี มีรูปร่างเต

เรือนพักส่วนพระองค์ของรุ่ยอ๋องตั้งตระหง่านอยู่ทางทิศเหนือของค่ายทหารแม่นางน้อยลี่เซียนถูกผู้ดูแลพาเรือนร่างอรชรในอาภรณ์บางพลิ้วสีชมพูอ่อนหวานมายืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าประตูเรือนของท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ โดยมีเย่เสียตามห่วงใยไม่ห่าง ก่อนจะถูกผู้ดูแลฉุดกระชากลากตัวออกไปอีกทางก่อนจากกันเย่เสียยังพินิจลี่เซียนโดยละเอียดหัวจรดเท้า ดวงตาทอประกายวาววับแล้วเอ่ยคำด้วยสีหน้าจริงจังอีกว่า“เจ้างดงามถึงเพียงนี้ ท่านอ๋องต้องพึงใจมากเป็นแน่ หากเป็นไปได้จงทำให้พระองค์ลุ่มหลง ต่อไปย่อมมีชีวิตสงบสุข สมปรารถนาทุกประการ”กล่าวจบก็ยื่นน้ำมันหอมชนิดหนึ่งใส่มือให้ลี่เซียนทั้งยังกระซิบคำเสียงเครียดว่ามันคือยาวิเศษใช้เพื่อการณ์นี้หวังว่าจะใช้ได้ผลกับอ๋องปีศาจเช่นเขาผู้นั้นลี่เซียนเพ่งพิศน้ำมันหอมในมืออย่างละเอียด นางเอียงหน้าน้อยๆ ทำความเข้าใจถึงจุดประสงค์ของเย่เสียดวงเนตรกลมโตดำขลับทอประกายพร่างพราวทันใด เมื่อเข้าใจได้กระจ่างแท้จริงมันคือสิ่งที่ใช้สะกดจิตวิญญาณของชายผู้นั้นให้โปรดปรานนางนั่นเอง หากนางทำให้เขาโปรดปรานได้สำเร็จ อาจมีหนทางกลับหุบเขาศักดิ์สิทธิ์ดั่งใจปรารถนาเมื่อใคร่ครวญเสร็จสรรพ มือขาวอ่อนน

สายลมราตรีพัดผ่านหน้าต่างที่ปิดสนิท แสงเทียนแม้มีน้อยนิดกลับนิ่งสนิทมิอาจไหวเอนเพราะแรงลมเรือนพำนักส่วนพระองค์แห่งรุ่ยอ๋องมิได้หรูหรา เพียงเน้นความสะดวกเรียบง่ายภายในห้องรโหฐานขนาดใหญ่ มีเพียงเครื่องเรือนจำเป็น มีห้องโถงรับรอง ห้องหนังสือ ห้องนอนและห้องอาบน้ำทว่าที่มีมากนับไม่ถ้วนกลับเป็นศาสตราวุธชนิดต่าง ๆ หน้าตาแปลกประหลาด ประสิทธิภาพเหนือคาด ทั้งแขวนบนผนังและตั้งตระหง่านเรียงรายบนแท่นไม้สลักพยัคฆ์อันน่าเกรงขามบรรยากาศทั่วห้องเงียบสงบ คละเคล้าแสงเทียนบางเบา กรุ่นกลิ่นอายสูงศักดิ์เจือจาง ปราศจากข้ารับใช้ ไม่มีกระทั่งนางกำนัลติดตามหรือสาวใช้คนสนิทแต่อย่างใดร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่ายืนอยู่หน้าอ่างน้ำ เผยเรือนกายกร้าวแกร่งทรงพลัง กล้ามเนื้อตึงแน่น ไหล่กว้าง แผ่นหลังตั้งตรง แลดูงามสง่าได้รูปสมบูรณ์แบบทุกส่วนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่มีส่วนใดไม่สง่างาม ทั่วกายที่กระทบแสงสีนวลของเพลิงเทียนอาบไล้ไปทั่วร่างหนา ยิ่งส่งให้เห็นถึงความหยิ่งทะนงตน เปี่ยมราศีเหนือหมู่มวลบนเรือนร่างคล้ายรูปสลักนี้ มีริ้วรอยแผลเป็นมากมาย บ่งบอกได้ถึงภาระหน้าที่และความรับผิดชอบซึ่งมีมาแต่ไหนแต่ไรนิ้วเรียวยาวปลด

ลี่เซียนยามนี้มองบุรุษแก้ผ้าสลับกับอ่านตำราเล่มหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย สีหน้าประหนึ่งจะไปสอบจอหงวนทว่ายังไม่ทันพินิจระหว่างภาพวาดกับ ‘ของจริง’ ตรงหน้าให้ละเอียด แสงเทียนพลันดับพึ่บ เสี้ยวเวลานั้นหางตาทันได้เห็นบุรุษสะบัดชุดคลุมปิดร่างกำยำและแท่งหยกประหลาดจนมิด ก่อนที่กายแกร่งจะพุ่งประชิดกายนาง“อ๊ะ!”แม่นางน้อยอุทานเสียงหนึ่งเพราะหลบไม่ทันชายผู้นี้ว่องไวปราดเปรียว พริบตาเดียวฝ่ามือของเขาพลันบีบคอนางแน่น กระแทกแผ่นหลังบางกับกำแพงห้องดังอึกลี่เซียนรู้สึกหน้ามืด งุนงง วูบๆ วาบๆ และจุกแน่นตรงลำคอจนหายใจไม่ออก ลำตัวอ่อนยวบอย่างช่วยมิได้ทว่ายังไม่ทันทรุดฮวบล้มลงพลันนั้นรู้สึกถึงแรงกระชากจากฝ่ามือหนาให้ลุกขึ้นแล้วผลักไปชิดกำแพงอีกฝั่งในชั่วพริบตาลี่เซียนเจ็บแปลบตรงกลางแผ่นหลัง ลมหายใจติดขัดจนน้ำตาหยาดริน เรือนร่างอ่อนระทวยคล้ายเรี่ยวแรงถูกสูบออกไปจนสิ้น ประหนึ่งใกล้แหลกเหลวคามือเขากระนั้นหญิงสาวรับรู้ถึงลมร้อนผะผ่าวเจือรอยเหี้ยมเกรียมจากปลายจมูกโด่งสันที่รินรดไรผม เมื่อแหงนหน้ามองสบตากับชายตัวโตยิ่งรู้สึกได้ถึงรังสีคุกคามข่มขวัญ นางเบิกตากลมโตกระจ่างใส จ้องมองประสานกับเนตรมังกรดำจัดที