All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 221 - Chapter 230

นอกเมืองหมิงเวยคือภูเขาสูง ซานซานกับจ้าวเหว่ยพากันท่องราตรีมาถึงถ้ำแห่งหนึ่งทันทีที่อาหู่เห็นคนคุ้นเคยจึงกระโดดใส่ประหนึ่งลืมตัวว่าตนเป็นเสือดาวหิมะตัวใหญ่จ้าวเหว่ยมองซานซานด้วยแววตาซับซ้อน “เจ้ามีสหายเป็นสัตว์ป่าด้วยหรือ?”ซานซานสยบเสือด้วยหนึ่งมือ ลูบหัวมันแล้วเอ่ย“อันที่จริงอาหู่เป็นสหายของหลิ่งเอ๋อร์ ทั้งสองร่วมมือกันช่วยชีวิตมารดาท่านในครั้งนั้น”“หืม...”อาหู่เติบโตขึ้นมาก ฉลาดขึ้นด้วย มันรับรู้ได้ว่าผู้มาใหม่ไร้พิษภัยจึงเดินมาทางจ้าวเหว่ย แล้วเอาหัวถูไถกับต้นขาเขารัชทายาทหนุ่มคลี่ยิ้มกว้าง เล่นกับเสือดาวหิมะครู่ใหญ่ จนชุดสีขาวที่สวมใส่เปื้อนไปหมดยามดึกลมเย็น ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาวพร่างพราว ชายหนุ่มหญิงสาวนั่งเคียงกันข้างกองไฟลุกโชน โดยมีอาหู่คอยเฝ้านอกถ้ำดูแลความปลอดภัยจากสัตว์ป่าน้อยใหญ่ตัวอื่นให้ซานซานเขี่ยมันเผาออกจากกองไฟ พลางเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ย้อนกลับไปครานั้น ข้ากำลังคิดจะหาบ้านสักหลังเพื่อพำนักถาวร เก็บเงินสักก้อนให้ลูกเข้าเรียน ไม่คิดว่าเมื่อกลับถ้ำมาหลิ่งเอ๋อร์จะหายไป ข้าตามเจออาหู่ถูกฟันบาดเจ็บก่อนพากันตามกลิ่นจนเจอ ยามนั้นหลิ่งเอ๋อร์ถูกค

ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนวัตถุดิบครบครันถูกจัดหาโดยชิงหลิวได้อย่างรวดเร็ว สองเดือนต่อมาเสี่ยเฟิงยังผลิตอาวุธต้นแบบได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจซานซานใช้เวลาเพียงไม่นานยังฝึกฝนให้ทหารใหม่ทุกคนใช้อาวุธร่วมกระบวนท่าจนแกล้วกล้าห้าวหาญ จัดกระบวนทัพร่วมกับหยางเฉิงจนเป็นรูปเป็นร่างพร้อมต้านศึกได้ทุกเมื่อการไว้ทุกข์ให้องค์ชายสามสิ้นสุดไปนานหลายเดือนแล้ว วันขึ้นปีใหม่ ราชสำนักจัดงานเลี้ยงขึ้น แต่ระหว่างงานเลี้ยง ทางการได้รับรายงานด่วนว่า กองทหารเผ่าซยงหนูกำลังเคลื่อนทัพมาใกล้ชายแดนเหนือ รัชทายาทหนุ่มทูลต่อฮ่องเต้เสนอตัวเองนำกำลังไปต่อต้านอย่างเร่งด่วน ทว่าโซวอ๋องจำต้องรั้งอยู่ที่วัง ระหว่างนี้ย่อมตามสืบคดีองค์ชายสามต่อไป ทั้งยังต้องนั่งฟังชายหญิงคู่หนึ่งถกเถียงกันเรื่องแต่งงานด้วยแน่นอนว่าศึกครานี้ย่อมเป็นโอกาสสร้างผลงาน ซานซานจึงเสนอตัวร่วมทัพทันทีที่รัชทายาทปรากฏกายในค่ายทหารคำปฏิเสธย่อมไม่มี สามีล้วนตามใจภรรยาแต่กฎระเบียบเคร่งครัดยังค้ำคอ จ้าวเหว่ยจึงค่อยๆ เลื่อนขั้นซานซานอย่างแนบเนียน ให้นางเป็นรองแม่ทัพหญิงไปก่อนทางด้านแม่ทัพหวังกับรองแม่ทัพหยางได้ฟังคำประกาศจากจอมทัพ ดวงตาพลันทอประกาย รัช

“อืม...ข้าจำได้ เจ้ามีโอกาสเจอกับเขาแล้วหรือ?”พวงแก้มอาหนิงแดงปลั่ง มิรู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์สุราหรืออะไร นางกระซิบต่ออย่างเขินอาย“มิใช่แค่เจอ...แต่ข้ากับเขาร่วมขับลำนำได้ครึ่งทางแล้ว”“...!?”ความหมายคือจุมพิตกันอย่างเร่าร้อน ลูบไล้วาบหวาม เหลือเพียงเปลื้องผ้าที่กั้นกลางแล้วทำขั้นตอนสุดท้ายอันร้อนแรงเพราะฤทธิ์สุราแน่ๆ ซานซานสรุปอาการกรุ่มกริ่มยามนี้ของอาหนิงได้ทันที เรื่องเช่นนี้ควรเล่าหรือไร?“ข้าคิดว่าเจ้าคงเมาแล้วล่ะ”คนเมามักปฏิเสธด้วยอาการคอเอียง โบกมือไปมา “ข้าไม่เมา...แค่ไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องราวดีๆ เช่นนี้ให้ใครฟัง มีแค่ครูฝึกซาน...”อาหนิงยังเล่าไม่จบ เสียงทุ้มต่ำของบุรุษพลันดังจากทางเบื้องหลัง “แต่ข้าว่าเจ้าเมามากแล้ว สมควรไปพักผ่อน”เสียงนั้นทำคนเมาสร่างทันที “ท่านรองแม่ทัพหยาง”หยางเฉิงส่งสายตาขออภัยมาทางซานซาน ก่อนเอื้อมมือจับต้นแขนคนตัวเล็กที่ต้องการเล่าอะไรบางอย่าง “มากับข้า”อาหนิงทำหน้ายู่ พลางลุกขึ้นยืนโงนเงน จังหวะนั้นยังถูกหยางเฉิงดุอีกว่า “ยามปกติข้าถามอะไรไม่เห็นกล้าเล่า”อาหนิงเดินตามการฉุดดึงบ่นอุบอิบ “ข้าแค่เล่าไม่เก่ง”หยางเฉิงเลิกคิ้วสูง “ยามนี้เก่งแล้ว”ห

เหนือป้อมปราการของกำแพงเมือง มีทหารลั่นกลองเป็นสัญญาณ ประตูเมืองชายแดนค่อยๆ เปิดกว้าง เสียงฝีเท้าม้าดังสนั่นกึกก้องทั่วพื้นดินห่างจากประตูเมืองคือลานกว้าง สู่ทุ่งหญ้าอันเวิ้งว้าง เห็นลิบๆ ว่าทัพศัตรูมีไม่น้อย พวกมันตัวโตกล้ามใหญ่ ขี่ม้าพันธุ์ดีตัวเขื่อง ท่าทางดิบเถื่อนทั้งบ้าระห่ำ กลิ่นอายน่าสะพรึงโอบล้อม อาวุธหนาหนักรูปร่างแปลกใหม่ในมือครบครัน นับหัวด้วยสายตาได้หลายหมื่นคนจอมทัพต้าถังคือรัชทายาทหนุ่มจ้าวเหว่ย เขาสวมชุดเกราะปีกเหล็กสีดำสนิทนั่งตระหง่านเป็นสง่าอยู่บนอาชาทมิฬ เรียวตาคมปลาบมองคลื่นมนุษย์เหล่านั้นเงียบงัน ใบหน้าหล่อเหลาไร้คลื่นอารมณ์อันใด ยังไม่ลืมใส่ใจหันมองภรรยาของตนแวบหนึ่งซานซานยกยิ้มบาง ส่งผ่านกระแสอบอุ่นสายหนึ่งให้สามี แววตาเปี่ยมพลังเชื่อมั่น ทั้งยังเด็ดเดี่ยวจริงใจพริบตานั้น ทั่วนภาคล้ายมีเมฆทะมึนลอยต่ำ กดทับผู้คนบนผืนดิน เหล่าทหารทุกแนวเคลื่อนพลพร้อมเพรียง กระจายตัวสี่ทิศแปดทาง ม้าศึกวิ่งตะบึงปานสายฟ้า ประสานเสียงฮึกเหิมของฝูงชนดังกึกก้อง ราวเคลื่อนพสุธาโยกภูผา ทัพศัตรูไม่น้อยหน้า เคลื่อนพลบ้าระห่ำปานดินถล่ม เสียงฆ่าฟันดังสนั่นเลื่อนลั่นสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ฝ่

ลมหนาววูบผ่าน หยาดโลหิตแตกซ่าน คลื่นมนุษย์ดำมืด เคลื่อนไหวรวดเร็ว ทั้งอุกอาจปราดเปรียว สองมือเรียวเล็กส่งพลังอันหนักหน่วงกระแทกใส่ ทะลุทรวงอกศัตรูจนแตกพ่ายยามทรงตัวอยู่ในวงแขนของหยางเฉิง หวังมู่ได้เห็นภาพเงาสะท้อนย้อนแสงตะวัน กระบวนท่าลึกล้ำ ไอสังหารคุกคาม นางคือสตรีดุดัน แฝงไว้ด้วยปราณอันตราย ร้ายกาจปานนั้น“อย่าตกหลุมรักข้าเชียว ข้ามีสามีแล้ว” ซานซานเอ่ยเย้าเสียงหนึ่ง แม้รอบด้านยังคงโรมรันกระหึ่มก้องหวังมู่แค่นเสียงเฮอะ “นังเด็กบ้า!”จากนั้น ท่านแม่ทัพกลับไม่ได้ยินเสียงนางแล้ว เห็นเพียงหยางเฉิงพาเขาออกจากกลุ่มคน มีทหารหญิงนามว่าอาหนิงคอยฟาดฟันรั้งท้าย ส่วนซานซานพาพลทหารบุกทะยานเข่นฆ่าอย่างสำราญต่อไป...ศึกปราบชนเผ่าป่าเถื่อนใช้เวลาแค่ไม่นาน ผู้รุกรานพ่ายแพ้ราบคาบตายอนาถกระจายเกลื่อนผู้นำของพวกมันถูกจ้าวเหว่ยสะบั้นคอเด็ดหัวกลับมา ส่วนพวกที่เหลือต่างพากันทิ้งดาบหนีตายราวลูกสุนัขผลัดถิ่น สุดท้ายถูกไล่ล่าตามสังหารจนสิ้น ต่อให้เหลือรอดก็คงไม่กล้ามารุกรานต้าถังอีกแล้วจนชั่วลูกชั่วหลานหลังประตูเมืองชายแดน คือค่ายทหาร มีเรือนพัก บรรดาพวกที่บาดเจ็บหนักได้รับการช่วยเหลือเยียวยาจากทหารที