All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 151 - Chapter 160

ความว่องไวปราดเปรียวที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาตินี้ นางแค่กำลังรีบไปดูแลปรนนิบัติส่งนายน้อยเข้านอนเท่านั้น หาใช่จอมยุทธ์ลอบสืบเรื่องราวผู้คนให้หน่วยข่าวกรองที่ใดกระนั้นหญิงสาวกลับเหมือนแบบหลังอย่างไม่ตั้งใจนับแต่ซิงเยว่ได้เป็นสาวใช้ของนายน้อยหลิวไท่หยาง เวลาพักผ่อนก็แทบไม่มีต้องคอยดูแลปรนนิบัติเกือบทั้งราตรี ทั้งวี่ทั้งวันสาวใช้คนอื่นได้แต่พร่ำบ่นด้วยคำถามไร้ซึ่งคำตอบ‘มิรู้ว่านายน้อยพึงใจอันใดในตัวซิงเยว่นักหนา!’นอกจากคำถามหลายคนยังจ้องมองด้วยความอิจฉา มีแรงริษยาในแววตาไม่เจือจางทว่าทุกวันซิงเยว่ไหนเลยจะมีเวลาใส่ใจสายตาผู้ใด แค่วิ่งวุ่นดูแลคุณชายหลิวไท่หยางก็แทบแย่แล้วกระนั้น คนจำพวกหนึ่งกลับระรานไม่คิดปล่อยราตรีหนึ่งในคืนเดือนเพ็ญ จันทร์กระจ่างงามเด่น ซิงเยว่ผู้ชื่นชอบแสงจันทราอย่างน่ากังขากำลังเดินเล่นเลียบริมสระบัวมาเรื่อยๆ หมายพักผ่อนหลังเสร็จงานในแบบตน นั่นก็คือปีนต้นไม้ขึ้นไปยืนมองดวงจันทร์หากแต่ยังไม่ทันถึงที่หมาย พลันมีฝ่ามือปริศนายื่นตรงมาที่แผ่นหลังบาง ซิงเยว่มิทันรู้สึกตัวถึงฝ่ามือนั้น พริบตาร่างเล็กกลับเซถลาลื่นไถลใกล้ริมฝั่งหมิ่นเหม่ดวงตาซิงเยว่เบิกกว้าง แน่นอนว่านาง

สองวันต่อมา ศพของซิวอิ๋งก็ลอยอืดขึ้นมาให้เห็นตรงข้างใบบัวในสระฝั่งบูรพาไม่มีใครรู้ สาวใช้นางนี้ตายได้อย่างไร...เมื่อซิงเยว่ผู้นอนร่วมห้องถูกพ่อบ้านเรียกไปไต่ถาม นางก็ทำหน้าซื่อตาใส ปฏิเสธเสียงเบาหวิวว่า“บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ คืนก่อนหลังจากปรนนิบัตินายน้อยเสร็จแล้วกลับมาก็ไม่เห็นซิวอิ๋งแล้ว บ่าวนึกว่าอีกฝ่ายคงไปคุยเล่นกับสาวใช้อีกห้องหนึ่ง เห็นพวกนางสนิทสนมกันดี ผิดกับท่าทีที่มีต่อบ่าว พวกนางคงนอนด้วยกัน มิคิดว่า...”ขณะเอ่ยยังทำไหล่สั่น เค้นน้ำตาออกมาสองหยด ท่าทางของซิงเยว่ไม่ต่างจากลูกกวางน้อยตื่นกลัวเลยสักนิดนัยน์ตาที่สะท้อนแสงเทียนสีนวลมีน้ำปริ่มเอ่อคลอ ท่าทางอ่อนแอบอบบางเสียจนบุรุษใดมาเห็นก็นึกอยากปกป้องถนอมไว้สาวใช้อีกคนที่อยู่ร่วมห้องเดียวกันกลัวจนลนลานจึงรีบเออออ “ใช่ๆ บ่าวก็คิดเช่นเดียวกับซิงเยว่เจ้าค่ะ”ซิงเยว่จึงหันมองคนร่วมห้องอย่างเห็นอกเห็นใจกันและกัน ก่อนหันมองพ่อบ้านเหิงด้วยสายตาตัดพ้อน่าสงสารเนตรงามฉ่ำชื้นดุจบุปผาบอบช้ำนั้นทำคนรู้สึกอยากโอบอุ้มยิ่งนัก พ่อบ้านเหิงให้รู้สึกเวทนาขึ้นมาครามครัน พลันคิดว่าไม่ใช่ฝีมือของซิงเยว่แน่นอน ต่อให้ก่อนหน้านั้นอีกฝ่ายเคยตีม่านเหนีย

ชายร่างใหญ่หันซ้ายแลขวา พบว่ารอบด้านไม่มีใคร อีกทั้งยังมีเสียงเสียดสีของลำไผ่กรีดร้องดังก้องปานนั้น ต่อให้มีคนกรีดร้องออกมาผสาน เกรงว่าคงไม่มีใครสังเกตหรือได้ยินเป็นแน่แค่เขาเปลี่ยนเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ให้กลายเป็นเสียงครางกระเส่าอยู่ใต้ร่างก็ใช้ได้แล้วบุรุษเลียริมฝีปากตน ก่อนยกยิ้มหื่นกระหายที่กำลังฉายชัดมากกว่าเดิม สายตาที่ทอดมองเงาร่างนวลลออใต้แสงจันทรา เห็นแต่เนื้อสาวที่เปล่งปลั่งอิ่มนุ่ม น่าซุกซบยิ่งดูแค่ผิวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าและผิวหน้าพวงแก้มก็รู้แล้วว่าทั้งหวานทั้งหอม รสชาติคงจัดจ้านอย่างยิ่งเมื่อสัมผัสลิ้น คิดพลางเดินเข้าหาสตรีนางน้อยผู้เป็นเป้าหมาย สตรีนางนั้นมิใช่ใคร คือซิงเยว่ เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า“อากาศเย็นเกินไป หาความอบอุ่นสักหน่อยเป็นไร”คำพูดกำกวมยิ่งนัก พูดจบยังยกยิ้มสื่อความนัยด้วยสองตาเปล่งประกายคล้ายเปลวเพลิงลุกโชนซิงเยว่จึงรับรู้ได้ว่ามีผู้มาใหม่มิได้รับเชิญหญิงสาวเงยหน้ามองเจ้าของเสียง จึงได้เห็นเป็นบุรุษร่างใหญ่ผู้หนึ่งแน่นอนว่าคงเป็นบ่าวชายประจำเรือนเก็บฟืน“ข้าไม่หนาว คงไม่รบกวนพี่ชาย” นางตอบสัตย์ซื่อ ไหนเลยจะเข้าใจคำพูดกำกวมและแววตาสื่อนัย

สาวน้อยเริ่มร่ำไห้ฮึดฮัดอย่างคนเอาแต่ใจ เมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการก็เริ่มฟูมฟาย มิใช่เสียใจที่คนผู้หนึ่งไร้เยื่อใย แต่รู้สึกเสียหน้าที่สาวงามเช่นนางถูกปฏิเสธมากกว่ามิรู้หรือไรว่าบุรุษค่อนเมืองต่างหมายปองนางลู่ถิงเหยียดยิ้ม “หลิวไท่หยาง ท่านช่างตาบอดนัก ข้าชอบท่านถึงเพียงนี้”หลิวไท่หยางหรี่ตา “ข้าขอเตือน อย่าดึงดัน!”คนงามพลันสะอึกทั่วทั้งห้องเงียบสงัด“เฮ้อ...เอาล่ะๆ ข้าว่าเรามาคุยกันเฉพาะสินค้าเถิด”นายท่านลู่รีบปิดฉากการเจรจาอันน่ากระดากอายนี้ด้วยข้อตกลงใหม่ที่ได้รับผลประโยชน์แค่เรื่องแลกเปลี่ยนสินค้าทั้งสองฝ่าย หาใช่โยงใยถึงเรื่องเนื้อหนังหวังเกี่ยวพันถึงขั้นเป็นสามีภรรยา“นายน้อยหลิวคิดเห็นเป็นเช่นใด”“ตกลงตามนี้”หลังจากการเจรจาเสร็จสิ้นด้วยข้อตกลงการค้าโดยไม่มีเรื่องการแต่งงานมาข้องเกี่ยว หลิวไท่หยางก็ให้จิ้นสิงไปส่งคนอย่างไว ส่วนเขาก็กลับเข้าห้องหนังสือทันใดแสงเทียนวูบไหว สาดประกายไฟจนส่องแสงสว่างฝ่าความมืดสลัวถ้วนทั่ว เผยเงาร่างสูงโปร่งนั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือชัดเจน สง่างามปานนั้นบุรุษหนุ่มนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว เป้าหมายของเขาคือตรวจทานรายได้ของร้านค้าแต่ละร้านใต้อาณัติของ

ราตรีนี้ยังยาวนานนัก ลมหนาวยังคงเย็นจัดทว่าซิงเยว่ที่เร่งรุดกลับห้องมากลับมีสภาพเหงื่อท่วม เลือดโชก ยังดีที่มีรัตติกาลช่วยบดบัง ทั้งความเคลื่อนไหวและสีโลหิตบนอาภรณ์จึงไม่อาจสังเกตเห็นโดยง่ายเมื่อถึงหน้าห้องพักในเรือนปีกข้าง หญิงสาวค่อยๆ แง้มประตูเข้ามาด้วยความเงียบไร้สุ้มเสียง นับว่าโชคดีที่สาวใช้อีกคนผู้เป็นสหายร่วมห้องหลับสนิทประหนึ่งตายจากซิงเยว่ย่างเท้าแผ่วเบาอย่างที่สุด พลางชำเลืองมองคนหลับเป็นระยะ เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ นางก็รีบถอดเสื้อผ้าเปื้อนเลือดออกจนเรือนร่างเปลือยเปล่า คว้าถังไม้มาใส่ทุกอย่างลงไปไม่เว้นแม้แต่เอี๊ยมสีเปลือกไข่เพราะเห็นโลหิตซึมเป็นหย่อมๆ ดุจดอกเหมยแย้มบาน จากนั้นถังไม้ที่มีหลักฐานหนาแน่นก็ถูกยัดใส่ใต้เตียงนอน ก่อนที่นางจะยกอ่างน้ำมาล้างหน้าเช็ดตัวจนสะอาดเอี่ยม น้ำสีใสที่เปลี่ยนเป็นแดงฉานถูกเททิ้งลงบ่อเกรอะซึ่งมีกลิ่นไม่พึงประสงค์รุนแรงกว่ากลิ่นคาวโลหิตซิงเยว่ใช้ฝีเท้าเบากริบราวกับแมวตัวหนึ่งย่างเงียบๆ เร่งรุดมุดจากฝั่งด้านหลังกลับเข้าห้องเพื่อทำลายหลักฐานชิ้นสำคัญที่อยู่ใต้เตียงด้วยการเผาไฟเป็นลำดับสุดท้ายทว่ายังเดินไม่ถึงเตียงนอน สาย