All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 161 - Chapter 170

พริบตานั้นคนทั้งสองพลันเห็นเงาคนสายหนึ่งพุ่งพรวดเข้ามา ประกายดาบคมกริบสะท้อนแสงเทียนวิบวับ จับได้เพียงกระแสสังหารที่มาพร้อมไฟโทสะโชติช่วงชัชวาล อึดใจต่อมาร่างใหญ่ของบุรุษผู้คลุ้มคลั่งพลันล้มลงฟาดพื้น เกิดเสียงกระแทกเก้าอี้หักดังลั่น เลือดแดงฉานไหลทะลักจากแผงอกด้านซ้าย หนึ่งดาบสะบั้นหัวใจ สิ้นชีวิตแน่นิ่งไปยังมิทันที่บ่าวชายทั้งสองจะเอ่ยอันใด กระแสเสียงเย็นเยียบดุจน้ำแข็งใต้ทะเลลึกค่อยดังเนิบนาบ“เอาศพไปทิ้งที่สุสานร้าง”จบคำเขาผู้นั้นเพียงหมุนตัวเคลื่อนกายเดินจากไปอย่างเชื่องช้า ทิ้งสายตาเบิกผวาแทบถลนให้มองตามเส้นเสียงแหบพร่าที่เพิ่งค้นหาเจอค่อยๆ ดังสั่นๆ“น่ะ นายน้อยหลิว”เขามีความแค้นอันใดต่ออาซวนปานนี้หรือ?หลิวไท่หยางไม่คิดกลับห้องหนังสือ หลังจากชำระแค้นแทนซิงเยว่เขายังย้อนกลับมาที่ห้องพักของนางเมื่อเปิดประตูออกจึงเห็นนางนั่งนิ่งๆ กอดห่อผ้าอยู่บนเตียง สายตามองเถ้าถ่านในถังไม้อย่างเซื่องซึมเหม่อลอยชายหนุ่มเดินเข้ามาด้วยท่าทางสงบเยือกเย็นมากกว่ายามเดินออกไป ไฟโทสะได้รับการปลดปล่อยแล้ว อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก“ซิงเอ๋อร์”เจ้าของนามสะดุ้งวูบ เหลือบตามองคนเรียกอย่างระแวดระวังหลิวไท่

ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว นึกขัดเคืองใจเกินจะกล่าว กระนั้นกลับมองซิงเยว่ไม่วางตา ก่อนจะรีบเบนหนีอย่างหงุดหงิดซิงเยว่มิได้รับรู้อารมณ์อันใดของบุรุษรูปงามผู้เป็นเจ้านายและเจ้าของห้อง นางกำลังคิดว่าจะเก็บดอกไม้มาปักแจกันหยกเขียวในห้องของนายน้อยเพื่อให้บรรยากาศสดใสทว่าความคิดนั้นเป็นอันสะดุดลงเพราะถูกเขาบอกให้หันกลับมา ด้วยคำว่ามองเพียงเขาเมื่อหญิงสาวหันมามอง จึงได้เห็นร่างสูงโปร่งสง่าเอนกายอย่างเกียจคร้านบนตั่ง กึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วหลับตา ท่วงท่าทรงเสน่ห์เกินหยั่ง สมเป็นคุณชายเจ้าสำราญโดยแท้ซิงเยว่มองภาพนั้นนิ่งๆ อย่างตรึกตรอง หากเป็นสตรีอื่นได้มองคงหน้าแดงเรื่อใจเต้นระส่ำ ทำตัวไม่ถูกทั้งวัน ทว่าซิงเยว่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ใบหน้านวลเนียนมิได้แดงก่ำ หัวใจยิ่งไม่เต้นระส่ำ แต่การกระทำย่อมต้องเป็นไปหลังนิ่งคิดโดยละเอียดรอบคอมนางก็เดินไปนั่งลงตรงพื้นห้องข้างตั่ง ก่อนจะยกมือเรียวขึ้นนวดท่อนขาให้เขาอย่างเอาอกเอาใจสาวใช้ที่กวาดลานเช็ดถูนอกหน้าต่างแอบมองเข้ามาก็ได้แต่กรีดร้องในใจแบบไร้สุ้มเสียงด้วยริษยาไม่สร่างซาระหว่างใช้นิ้วนุ่มนิ่มบีบนวดท่อนขาแข็งแกร่ง ซิงเยว่ยังมองหลิวไท่หยางด้วยสองตาพร่างพราวอมยิ

ภายในห้องพักผ่อน บุรุษหนุ่มนั่งนิ่งคล้ายไม่ใส่ใจทว่าหางตาคมกลับเหลือบเลยตัวอักษรในหนังสือไปตกอยู่บนเรือนร่างของคนงามที่นั่งปักผ้าอยู่ร่ำไปหลิวไท่หยางรู้สึกคล้ายมองเห็นฮูหยินผู้เพียบพร้อมของสามีมิใช่เห็นสาวใช้หรืออดีตนางโจรจอมอันธพาลที่ใดไม่ทุกวันก็เช่นนี้ บรรยากาศภายในห้องพักผ่อนส่วนตัวของนายน้อยหลิวเต็มไปด้วยความอิ่มเอมอย่างประหลาด คล้ายมีมวลผกาเบ่งบาน เผยความงามสะพรั่ง มีกลิ่นอายแห่งรักใคร่อบอวลในอากาศบางเบาตลอดเวลาทำบุรุษร่างใหญ่อย่างจิ้นสิงที่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้องให้เจ้านายต้องขมวดคิ้วจ้องมองอย่างมิอาจละสายตาร่างหนายังให้รู้สึกอ่อนระทวยด้วยกลิ่นอายเหล่านั้นอย่างไม่อาจควบคุมให้จิตใจวูบวาบอ่อนไหวได้เช่นกันเป็นเวลานับปีมาแล้วที่นายน้อยหลิวของเขาถูกสะบั้นรักจากสตรีปริศนา แม้เขาไม่เคยเห็นใบหน้าแท้จริงของคนผู้นั้นสักครั้ง แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดร่วมกับเจ้านายไปด้วย หากนายน้อยหลิวพบรักครั้งใหม่ ต่อให้มิใช่สตรีสูงส่งที่ใด เขาก็จะเอาใจช่วยเต็มที่จิ้นสิงผู้ภักดีคิดในใจอย่างมุ่งมั่นหมายมาดมวลเมฆบนนภาลอยเอื่อยเฉื่อย พสุธามีสายลมระเรื่อยไล้แผ่ว บรรยากาศเหมันต์หนาวเหน็บแสนสงบ ประปราย

เขาเห็นหน้าผากขาวผ่องใกล้ปลายคางของตนนั้น ทำเอาหัวใจในอกสั่นไหวอย่างรุนแรง นึกอยากจูบขมับเบาๆ แล้วฟัดแก้มนางสักทีสองทีเขาจำได้ดีว่าแก้มนี้นุ่มนิ่มนวลเนียนปานใดอีกครั้งที่หลิวไท่หยางลอบถอนหายใจนางทั้งมาปลุกถึงเตียงนอนและสัมผัสร่างกายกันอย่างชิดใกล้ ช่างไม่รู้ตัวว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยมีสาวใช้คนใดได้รับสิทธิ์มาก่อน ยิ่งไม่มีสตรีใดเคยได้ทำอันที่จริง หลิวไท่หยางไม่เคยมองคนตรงหน้าเป็นสาวใช้เลยสักครา นางยังคงเป็นนาง เป็นคนในดวงใจแม้จะเลิกรากันแล้วก็ตาม...ตั้งแต่ถูกนางตัดสัมพันธ์สะบั้นรักในวันนั้น เขาก็มิได้คิดฝันที่จะได้เจอกันอีกทางใครทางมันย่อมดีกว่าทว่า...การได้เจอซิงเยว่ที่ความจำเสื่อมเช่นนี้นับว่าดีไม่น้อย เพราะนางเหมือนคนเดิมที่ปรับปรุงตัวจนกลายเป็นคนใหม่ ซึ่งดีขึ้นมาก นางกลายเป็นสตรีธรรมดาที่จับต้องได้ การเลิกราคล้ายไม่เคยเกิดขึ้น มีแต่ต้องเริ่มต้นใหม่เท่านั้นและที่สำคัญการกระทำคล้ายภรรยาปรนนิบัติสามีเยี่ยงนี้ในทุกวันเขาชอบที่สุด...แม้ใจคิดเช่นนั้นหากแต่ความแค้นยังคงมีภาพอดีตที่ยังตามหลอกหลอน ทำให้หลิวไท่หยางทั้งรักและชิงชังซิงเยว่ผู้นี้มิเสื่อมคลายเฉกเดิมรุ่งอรุณมาเยือน

“พวกเราทำทีเดินหลงทางเพื่อเปิดเผยให้ยลโฉม ดีหรือไม่?”ว่าพลางจัดทรงมวยผม ล้วงชาดมาแต้มกลีบปากและพวงแก้มเล็กน้อย จัดว่าสะสวยขึ้นมากโข“ความคิดใช้ได้ แต่เราจะไม่ถูกพ่อบ้านเหิงลงโทษรึ”คนหนึ่งพยักเพยิด “พ่อบ้านเหิงกำลังสนทนากับนายน้อยหลิว พวกเขาคงมิได้สนใจพวกเราหรอกกระมัง”หลายคนพยักหน้าเออออ ก่อนทำตามแผนหลงทางในสวนพฤกษาอย่างแนบเนียนเป็นธรรมชาติทางฝั่งซิงเยว่ ตัวนางเองก็กำลังเหม่อมองเหล่าบุรุษผู้กร้าวแกร่งอย่างตั้งอกตั้งใจเช่นกัน ทว่าเหตุผลกลับต่างไปมิรู้ว่าเพราะเหตุใด ซิงเยว่ถึงได้ยิ่งตื่นตาตื่นใจกับการที่มีเหล่าบุรุษต่อสู้กันเยี่ยงนี้ นางชอบมาก คลับคล้ายคุ้นเคยเป็นอย่างดี ความรู้สึกเช่นนี้ช่างน่ากังขาเสียเหลือเกิน ทว่าคนยังคงไร้ซึ่งคำตอบ ทั้งยังมิได้คิดค้นอย่างจริงจัง หญิงสาวรู้ตัวว่าความจำของตนไม่ดีนัก คิดมากไปก็เท่านั้นขณะมองเหม่อไปทางบุรุษทั้งหลาย ซิงเยว่รู้สึกเหมือนมีภาพซ้อนทับอีกชั้น ในภาพนั้นเป็นเงาเลือนรางของบุรุษร่างใหญ่จำนวนหลายคน สวมใส่อาภรณ์สีดำคาดแดง ทุกคนสวมหน้ากากสีเงิน แลดูเย็นเยียบชวนเหน็บหนาว พวกเขามีท่าทางดุร้าย คล้ายจอมโจรโฉดชั่วที่สามารถฆ่าคนตาไม่กะพริบแสงจากดวง