บททั้งหมดของ บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: บทที่ 171 - บทที่ 180

ยามซื่อของวันต่อมาเมื่อซ่งเซวียนชิงผู้ถูกกล่าวถึงเมื่อวานเดินทางเข้ามาพบกับหลิวไท่หยางที่โถงรับรองตามนัดหมาย จิ้นสิงผู้ภักดีและหวังดีจึงพาซิงเยว่มายืนที่เรือนหน้าด้วยกันเสียเลยถึงอย่างไร ซิงเยว่ก็เป็นสาวใช้คนสนิทของผู้เป็นนาย การที่นางมายืนที่เรือนหน้ามิใช่เรื่องเสียหายหรือผิดกฎอะไรจิ้นสิงกระซิบกับซิงเยว่ด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าลองดู ชายที่ยืนสนทนากับนายน้อยหลิว เจ้าคุ้นหน้าเขาหรือไม่?”ซิงเยว่มองตามสายตาของจิ้นสิง จึงเห็นบุรุษสง่างามท่าทางน่าเกรงขามผู้หนึ่ง เขาผู้นี้อายุราวสามสิบกว่าปี รูปร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณคร้ามคม ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย รูปลักษณ์โดดเด่น ไม่บอกก็รู้ว่ายามหนุ่มแน่นงดงามปานใด เป็นที่พึงใจของบรรดาสตรีแค่ไหนจิ้นสิงกระซิบอีก “ข้ามองอย่างละเอียดแล้ว พบว่าเขามีใบหน้าคล้ายคลึงเจ้าไม่น้อย เจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่? จำสิ่งใดได้หรือยัง?”ท่าทางของจิ้นสิงยามนี้ไม่ต่างจากบัณฑิตผู้กำลังลุ้นระทึกยามตรวจรายชื่อผู้เข้าสอบคัดเลือกขุนนางบนกระดาน พาลให้ซิงเยว่ลุ้นระทึกไปด้วยอย่างเลี่ยงมิได้ นางจึงเพ่งพิศบุรุษผู้นั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วนขึ้น จ้องจนกระทั่งรู้สึกปวดหัว อีกทั้งจู่ๆ ยังรู้สึกเจ็บ

หลิวไท่หยางพาซิงเยว่กลับเข้าเรือนตนแล้วสั่ง“ข้าผิดเองที่ตามใจเจ้าเกินไป นับแต่นี้เจ้าอยู่ในห้อง ห้ามออกมาเด็ดขาด ห้ามให้ใครพบเห็นหรือมองหน้าด้วย”จบคำก็จากไป ปล่อยคนถูกขังไว้กับความงุนงงฝ่ายจิ้นสิง เขากำลังเดินมาส่งซ่งเซวียนชิงขึ้นรถม้าที่หน้าประตูคฤหาสน์ด้วยตัวเองชายหนุ่มปรารถนาดีต่อซิงเยว่คือเรื่องจริงทั้งยังหวังให้ผู้เป็นนายได้สตรีที่คู่ควร มิใช่แค่สาวใช้หากซิงเยว่กลายเป็นสตรีมีสกุล มีบิดาอย่างนายใหญ่แห่งสำนักคุ้มภัย มีสิ่งใดไม่ดีกระนั้นหรือ คำตอบคือไม่! ดังนั้นมารยาท ขนบธรรมเนียม หรือสิ่งใดควรไม่ควรถาม เขาไม่สนใจแล้วจิ้นสิงจึงเปิดปากถามตามตรง“นายท่านซ่งได้เห็นใบหน้านางชัดเจนแล้วกระมัง”ซ่งเซวียนชิงมีท่าทางเหม่อลอย เขาตอบเสียงเรียบ“อืม...”จิ้นสิงลอบมองท่าทางภูมิฐานของอีกฝ่ายเงียบๆ ขนคิ้วดกดำ นัยน์ตาหงส์ที่เรียวยาวคู่นั้นปลายเชิดเล็กน้อย ดูมีเสน่ห์บาดตาอย่างบอกไม่ถูก ทว่าสีหน้าของผู้นี้กลับเคร่งขรึม เอาการเอางานจนเหลือไว้เพียงความเฉียบคมจิ้นสิงทอดถอนใจชื่นชมในความคมคร้ามโดดเด่น แม้อยู่ในวัยกลางคนกลับมิอาจบั่นทอนความสง่างามได้ของซ่งเซวียนชิงเขาถาม “ท่านซ่งคิดเห็นเป็นอย่

หนึ่งปีที่แล้วท่ามกลางแสงจันทร์สีนวลละมุนละไม บนต้นไม้ใหญ่อายุกว่าร้อยปีภายในหุบเขาเร้นลับ เงาร่างชายหญิงกำลังนั่งอิงแอบกันและกันอยู่เช่นนั้นเนิ่นนานบนกิ่งไม้ที่ความสูงระดับนี้หากมิใช่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศเกรงว่าคงตกต้นไม้ไปแล้ว“อ๊ะ! ไท่หยาง...ท่านทำอะไร?”หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มเอนกายลง ยื่นศีรษะหนุนนอนบนตักนาง“ข้าชอบ” เขานอนแหงนหน้าสบายอารมณ์ “ตักนี้ของเจ้าเป็นของข้า รู้หรือไม่?”หญิงสาวยิ้มขัน “ร่างกายข้าเป็นของท่านอยู่แล้ว”ชายหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้มพลางพลิกตัวเข้าหานาง เอื้อมวงแขนโอบรอบเอวบาง “วงแขนนี้ของข้า ข้าจะให้เจ้าแค่คนเดียว คนอื่นจะไม่ได้แบบนี้”นัยน์ตาคนฟังยิ่งทอแววหวานล้ำ “จำคำท่านไว้”“ข้าย่อมจำขึ้นใจ”ทั้งสองแย้มยิ้มให้กันอย่างมีความสุขสายลมบนยอดไม้ส่งกระแสเย็นจัด ทว่าบรรยากาศรอบกายของชายหญิงกลับอบอุ่นอย่างยิ่ง“ไท่หยาง...”“หืม...”“ท่านใช้ชีวิตอิสรเสรี เป็นจอมยุทธ์เต็มตัวเช่นนี้ ผู้คนในตระกูลหลิวไม่เดือดเนื้อร้อนใจแย่แล้วหรือ?”นอกจากไม่อนาทรร้อนใจ ชายหนุ่มยังเอ่ยเสียงเนิบ ท่าทางเกียจคร้าน “ซิงเอ๋อร์ เจ้าไม่รู้อะไร พวกเขาไม่มีวันเดือดร้อนแน่นอน”“หืม?”“ข้าม

“หลังผ่านพ้นความเสียใจแสนสาหัสระลอกแล้วระลอกเล่า ท่านแม่จึงพาข้ากับพี่ใหญ่หนีออกมาจากจวน ระหกระเหินไปหาท่านตา เดิมทีข้าก็ไม่รู้ว่าเหตุใดท่านแม่ที่ปิดบังท่านตาจึงต้องละทิ้งสมบัติแล้วเป็นฝ่ายหนีออกมาเยี่ยงคนพ่ายแพ้ เพราะแต่เดิมทุกสิ่งรวมถึงสำนักคุ้มภัยล้วนเป็นของท่านแม่ แม้ท่านแม่จะจิตใจดีทว่ามิใช่ยอมใคร วรยุทธ์หรือก็มิใช่ว่าไม่มี แต่เมื่อได้เห็นท่านแม่เจ็บป่วยจนกระอักเลือดสีดำออกมา ข้าจึงตาสว่าง”“นางถูกวางยาพิษหรือ?”หญิงสาวพยักหน้า “พวกเขามีบุตรชายด้วยกันแล้ว บุตรสาวไหนเลยยังมีค่า”รอยยิ้มเหี้ยมค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้างาม“หลังจากท่านแม่ตาย ท่านตาเคียดแค้นเจียนคลั่ง แค้นนี้ไม่อาจร่วมแผ่นดิน ท่านตาทำการอย่างอุกอาจเย้ยฟ้าท้าดิน พาพี่น้องชาวยุทธ์หลายคนไปเผาจวนกับสำนักคุ้มภัยจนวอดวาย ข้ากับพี่ใหญ่แม้ยังเด็กมาก แต่ท่านตายังส่งคนคุ้มกันให้ติดตามไปด้วยกัน หมายทวงบิดาคืนให้หลานสาว ท่านตาอาละวาดอย่างบ้าคลั่งจะฆ่าอนุผู้นั้นให้ได้ แต่ท่านพ่อห้ามไว้ ท่านตายิ่งโกรธจนตัวสั่น บริภาษท่านพ่อหลายคำ ประกาศกร้าวว่าหากท่านพ่อรักอนุมากปานนั้น ท่านตาจะพาหลานสาวไปเลี้ยงเอง ส่วนสำนักคุ้มภัยที่สร้างมากับมือจะทำลาย

ซิงเยว่นึกเข่นเขี้ยวเหลือจะกล่าว “ท่านสั่งซิงเอ๋อร์เยอะเกินไปจนจำได้ไม่หมดกระมัง?”หลิวไท่หยางชอบเวลานี้ที่สุด เขาชอบที่นางต่อปากต่อคำกับเขานี่ล่ะ“เช่นนั้นเจ้าก็ปักผ้าเถอะ ข้าไม่รบกวนเจ้าหรอก” ว่าแล้วก็หลับตา คำว่าไม่รบกวนของเขาคือนอนหนุนตัก ชนิดปักหลักไม่ลุกขึ้นแต่อย่างใดหญิงสาวถอนหายใจเสียงดัง “อันที่จริง นายน้อยควรกลับไปนอนบนเตียงของตัวเองนะเจ้าคะ แบบนั้นถึงจะเรียกว่าไม่รบกวน”“ข้าจะนอนตรงนี้ นอนนิ่งๆ เจ้าก็ปักผ้าไปสิ”ซิงเยว่กรอกตานึกเอือมระอา หันไปวางสดึงอันเล็กแล้วหยิบอันใหญ่ที่ขึงผ้าไว้บนโต๊ะมาปักแทน ผ้าผืนใหม่ปลายของมันค่อนข้างยาวจึงทิ้งตัวรุ่มร่ามระใบหน้าคนนอน หลังจากลงฝีเข็มไปได้สักพัก จึงรู้สึกถึงแรงขยับของเขาเมื่อปลายผ้าทำผิวหน้าคันยุบยิบ หลิวไท่หยางพลันย่นจมูก รู้ว่านางกลั่นแกล้งคิดเอาคืน หวังไล่คนชายหนุ่มหรี่ตาแลดูคนเจ้าเล่ห์ใช้อารมณ์ แต่กลับแสร้งทำตัวน่ารักว่าง่ายอ่อนแอปวกเปียกผู้นี้นิ่งๆบุรุษมิได้เอ่ยวาจาใด เพียงพลิกกายนอนตะแคงข้างหานางแล้วเอื้อมวงแขนกอดเอวบางเสียเลย ใบหน้ายังซุกซบตรงหน้าท้องแบนราบหอมกรุ่นซิงเยว่ตื่นตะลึง ตัวเกร็งแข็งทื่อ อึ้งไปชั่วขณะนางพ่ายแพ้