All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 181 - Chapter 190

การรับอนุสักคนเข้ามาเป็นเรื่องเล็กๆ ของเรือนหลัง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะริษยาชิงชังของอิสตรีทั้งสิ้นการที่สามีรับอนุสักคนเหตุใดต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ จิตใจคับแคบเกินไปแล้วหรือไม่?นี่คือเหตุผลที่เด็กหนุ่มหลายคนในยามนั้นที่รอดชีวิตเลือกที่จะติดตามซ่งเสวียนชิงมา แม้จะยากลำบากก็ตามกระนั้นก็มิใช่ว่าจะไม่รู้สึกเห็นใจอดีตฮูหยินและบุตรีของอดีตฮูหยิน เพียงแต่บุรุษย่อมเห็นใจบุรุษด้วยกัน ถึงอย่างไร เรื่องนี้คนที่น่าเห็นใจที่สุดล้วนเป็นซ่งเสวียนชิงไม่เพียงแต่คนเหล่านี้ที่คิดเช่นนั้น ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ครั้งที่เกิดเรื่องลอบวางเพลิงจนมีคนบาดเจ็บ คนส่วนใหญ่ที่พอทราบข่าวล้วนคิดเช่นเดียวกันยามนั้นทุกคนเห็นว่าการวางเพลิงเผาจวนผู้อื่นจนวอดวายสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะสตรีผู้หนึ่งเป็นเรื่องที่อุกอาจอย่างที่สุด ท้าทายกฎหมายบ้านเมืองจนเกินไป มิอาจอภัยนั่นจึงเป็นเหตุผลว่าเหตุใดคนกลุ่มหนึ่งจึงเร้นกายหายไปไม่หวนกลับมา“เมื่อพูดถึงฮูหยินจู ข้าว่าพวกเจ้าก็อย่าเพิ่งพูดมากเกินไปจะดีกว่า รอความจริงกระจ่างก่อนเถอะ หากมิใช่บุตรสาวของพี่ใหญ่ซ่งก็แล้วไป แต่ถ้าใช่ นางก็จะได้หลุดพ้นจากฐานะสาวใช้ พวก

การเดินทางแม้ราบรื่นทว่ารถม้าที่โยกคลอนนั้น ทำคนอ่อนเพลียยากหลีกเลี่ยงซิงเยว่ถูกหลิวไท่หยางบังคับให้นั่งรถม้าอยู่ด้วยกัน นางจึงคอยดูแลรินน้ำชาจัดขนมใส่จานให้เขาอย่างเอาใจใส่ จากนั้นก็นั่งปักผ้าอย่างเพลิดเพลินไปเรื่อยๆทว่านานเข้าก็เริ่มปวดเมื่อยและเหนื่อยล้านัยน์ตา อดมิได้ที่จะแอบเหลือบมองผู้เป็นนายข้างกายจนคลายใจว่ามิต้องรับใช้อันใดอีก ขบคิดครู่หนึ่งจึงอิงศีรษะกับผนังรถม้า ขยับกายจัดท่วงท่าจนสบายตัว จากนั้นก็งีบหลับเสียเลยครั้นคนหนึ่งแอบหลับ อีกคนที่แกล้งหลับก่อนหน้าก็ค่อยๆ ปรือตาขึ้นช้าๆแท้จริงแล้ว หลิวไท่หยางเพียงนั่งนิ่งแสร้งหลับอย่างไม่สงวนท่าทีเพื่อให้ซิงเยว่ได้ผ่อนคลายนั่นเองชายหนุ่มพรูลมหายใจออกมา รู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับการตีหน้าเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาครึ่งค่อนวันเรื่องของซ่งเสวียนชิงรบกวนจิตใจของเขายิ่งนัก คิดว่าก็คงรบกวนจิตใจของซิงเยว่เช่นกันหากบอกว่านางเองก็แอบเก็บไปคิดมากย่อมต้องใช่ เมื่อมีคนหนึ่งออกปากว่าอาจเป็นบิดา มีใครบ้างไม่ใส่ใจกระนั้นเป็นเขาเองที่ทำปากหนักตีหน้านิ่งไม่สึกรู้สาในเมื่อเขาผู้เป็นนายไม่เอ่ย นางผู้เป็นบ่าวไหนเลยจะกล้าไต่ถามเอาความได้เขาแ

ดวงตะวันคล้อยต่ำ แสงแดดเริ่มแดงฉานจวนเจียนใกล้เวลาอาทิตย์อัสดง ขบวนสินค้าจึงเริ่มมองหาจุดพักออมแรงที่ใกล้ที่สุด พวกเขาควรหยุดเดินทางก่อนที่อาทิตย์จะตกดิน เพื่อหาฟืนและวางแผนผังคุ้มกันรอบทิศทาง หากรอจนพลบค่ำ ความมืดโรยตัวปกคลุมทั่ว ทุกสิ่งย่อมไม่สะดวกจัดการแม้ไม่มีจุดพักม้าไร้ซึ่งโรงเตี๊ยมก็หาใช่ปัญหาไม่ เพราะกระโจมชั่วคราวถูกกางออกและขึงอย่างรวดเร็วในรถม้า...หลิวไท่หยางเห็นซิงเยว่ยังหลับสบายเป็นลูกแมวบนตักอุ่นจึงไม่คิดปลุก เพียงเอื้อมวงแขนแข็งแรงโอบประคองเรือนร่างบอบบางอย่างทะนุถนอม หยิบหมอนสั้นมาวางรองศีรษะนางอย่างเบามือ ยังไม่ลืมก้มหน้ากินเต้าหูเสียหนึ่งที หน้าผากของนางนวลเนียน พวงแก้มนุ่มนิ่มไม่เปลี่ยนไปเลยชายหนุ่มหอมเร็วๆ เบาๆ แล้วรีบผละไป ก่อนที่จะถูกอาวุธลับของนางเล่นงาน แม้ยามนี้จะเป็นเพียงอาวุธธรรมดา อย่างเข็มปักผ้า ไม้ไผ่ดัดแปลง แต่ก็คงเจ็บใช่ย่อยหลิวไท่หยางรู้ดีว่านิสัยของสตรีผู้นี้ชอบพกพาอะไร กาลก่อนเส้นผมดกดำของนางมักจะมีเข็มพิษซ่อนเอาไว้ ในแขนเสื้อ ใต้อกเสื้อ สายรัดเอว ถุงเท้า ถุงหอม ล้วนมีอาวุธลับซ่อนอยู่ทั้งสิ้น เพียงแต่วัตถุทำอาวุธมีราคา และยาพิษล้วนหายา

ร่างระหงยืนนิ่งขรึมอยู่บนรถม้าคันใหญ่สีหน้าเย็นเยียบแลดูสูงส่งสะกดสายตาใครต่อใคร สายลมพัดโชยพาชายผ้าสะบัดพลิ้วแผ่สยายเส้นผมที่ถูกรวบตึงยิ่งเสริมเรียวหน้างามให้เฉิดฉาย ทั่วทั้งร่างแผ่กำจายอำนาจข่มขวัญสายหนึ่งออกมาเหล่าบุรุษสำนักคุ้มภัยเหม่อมองซิงเยว่จนตาค้างหลิวไท่หยางยืนรอรับอยู่ด้านล่าง ซิงเยว่ออกมายืนโดดเด่นหน้ารถม้าครู่หนึ่งกลับยังไม่ยอมลงมานางหรี่ตามองคนผู้หนึ่งนิ่งนาน บังเกิดความรู้สึกแสบร้อนขุมหนึ่งตรงกลางอกตน มิรู้ได้ว่าเหตุใด ภาพมายาในห้วงนิทรา ช่างสมจริงและติดตรึงฝังแน่นมิรู้คลายบนดวงหน้าขาวกระจ่างราวหิมะมีดวงตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็งค้างกำลังจ้องมองไปทางซ่งเสวียนชิงจิ้นสิงบอกว่าเขากำลังตามหาบุตรสาวที่พลัดพรากนานสิบปี และนางอาจเป็นบุตรสาวผู้นั้นของเขาในภาพฝันบ่งบอกอะไรๆ ได้เป็นอย่างดีต่อให้โง่เขลาปานใด ซิงเยว่ย่อมเข้าใจว่านั่นอาจเป็นส่วนลึกในความทรงจำที่ฝังแน่นติดตรึงยากลืมเลือนเพราะมันมิใช่เพียงความจำที่เลือนรางตามกาลเวลา ทว่าเป็นความเจ็บช้ำแสนสาหัสที่มีร่วมกับสตรีในห้วงนิทราหากนางเป็นบุตรีที่เขาตามหาจริงๆ เกรงว่าเด็กหญิงในฝันคงเป็นนาง ส่วนสตรีที่กระอักเลือดตายคงเป็นม

กลางคืนแสงจันทร์งามเด่น ผิดจากยามกลางวันที่แสงตะวันเจิดจ้าแสบตาใต้ต้นไม้ ห่างจากกลุ่มผู้คุ้มกัน ซิงเยว่ยืนนิ่งมองภาพในมือเงียบๆ“นี่คือภาพเหมือนของแม่เจ้า พ่อวาดเองกับมือยามที่นางยังมีชีวิตอยู่ พ่อพกพาไว้กับตัวตลอดเวลา”ซ่งเสวียนชิงเอ่ยยิ้มๆ มีแววขมขื่นในดวงตา“พ่อไม่รู้ว่าสิบปีที่ผ่านมาเจ้าต้องเผชิญอะไรมาบ้าง และเหตุใดถึงตกระกำลำบากจนต้องเป็นทาสในเรือนผู้อื่น แต่นับจากนี้พ่อจะชดเชยให้เจ้า กลับไปอยู่จวนของเราเถิด”ซิงเยว่เหม่อมองไร้วาจา นางลูบคลำภาพนั้นแผ่วเบาอย่างต้องการซึมซับบางสิ่งนางยังจำอะไรมิได้สักอย่าง มีเพียงภาพฝันเลือนราง กับความรู้สึกเจ็บปวดเสมือนจริงครั้นได้คุยกับซ่งเสวียนชิงใกล้ๆ และได้ดูภาพวาดนี้ถนัดตา ภาพฝันที่แค่เลือนรางกลับเด่นชัดขึ้นทีละน้อยกระนั้นนางยังคงจำสิ่งใดมิได้อยู่ดี ทั้งตัวตนทั้งผู้คนที่ผ่านมาและผ่านไปทั้งหมดในชีวิต ยามนี้เป้าหมายของซิงเยว่ มากกว่าการรู้ว่าเป็นบุตรสาวของใครแซ่ใด คือนางเป็นใคร ผ่านเรื่องราวใดมาต่างหากที่สำคัญ ใครกันที่ทำร้ายนางจนต้องอยู่ในสภาพนี้หญิงสาวหลับตา ก่อนลืมขึ้นมาอย่างช้าๆเบื้องหน้าของนางคือชายวัยกลางคนผู้มีกลิ่นอายอบอุ่นอ่อนโย