บททั้งหมดของ บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: บทที่ 191 - บทที่ 200

ความเงียบยิ่งมายิ่งคุกรุ่นด้วยกลิ่นอายอึมครึมซ่งเสวียนชิงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แฝงแววตำหนิรำไร“จูซิ่ว เจ้าอย่าพูดเหลวไหล นางคือซ่งซิงหลาน บุตรสาวข้า อย่าบอกว่าเจ้าจำนางมิได้เสียแล้ว”ครานี้จูซิ่วพลันปิดปากอุทาน ดวงตาเบิกกว้าง ท่าทางผิดจากเมื่อครู่สิ้นเชิง “สะ...ซ่งซิงหลาน!”นางใช้เวลาตกใจอยู่ชั่วครู่ก็ผุดรอยยิ้มอ่อนหวาน“ซ่งซิงหลานจริงหรือนี่ มิน่าเล่าเหมือนพี่โม่เหลียนถึงเพียงนี้ ข้าก็นึกว่าท่านพี่พาเข้ามาด้วยเหตุผลที่หน้าตาเหมือนกันจนเกิดรักแรกพบ” นางชะงักคล้ายหลุดปาก แต่พริบตาก็รีบเอ่ยต่อ “ดูสิ ข้าพูดจาไม่น่าฟังเสียเลย”มือเอื้อมขึ้นลูบแขนซิงเยว่เบาๆ แสดงท่าทีดีอกดีใจ “ไม่พบกันหลายปี ดูเจ้าสิ เติบใหญ่ถึงเพียงนี้ สะคราญโฉม”คนยังเอ่ยไม่จบดวงตาซิงเยว่พลันเปล่งประกายวาบ เผยความรังเกียจออกมา “ทักทายพอหรือยัง?”จูซิ่วชะงัก ทว่าเพียงพริบตาก็รักษาสีหน้าได้ดีเยี่ยม “ท่านพี่ ท่านกับซิงหลานมาเหนื่อยๆ เข้าด้านในเถิดเจ้าค่ะ”ท่าทีของนางบ่งบอกถึงความเป็นเจ้าของบ้านที่ดี กุลีกุจอต้อนรับแขกเหรื่อต่างถิ่นอย่างชำนาญไร้ที่ติ ทั้งๆ ที่ ซ่งเสวียนชิงแนะนำซิงเยว่ในฐานะบุตรีที่มิได้เจอกันมานานซิงเยว่ที่เดิ

ความเงียบงันพลันปกคลุมโต๊ะอาหารอีกคราและดำเนินต่อไปอย่างอึมครึมเนิ่นนานซิงเยว่พุ้ยข้าวเข้าปากอย่างต้องการกักเก็บพลังงานอย่างไม่สะทกสะท้านอันใด นางกินอาหารอย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่นานก็วางตะเกียบลง แล้วลุกขึ้นผละจากไปโดยไม่ร่ำลา ทุกอากัปกิริยาของนาง ไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้นซ่งเสวียนชิงได้แต่นั่งนิ่ง มิได้สั่งห้ามหรือลุกตาม ความต้องการปรับตัวปรับความเข้าใจอันใดยังคงต้องใช้เวลาคล้อยหลังสมาชิกใหม่ของครอบครัว ซึ่งแน่นอนว่าคือสมาชิกคนเก่าที่เพิ่งกลับมาพบพาน หลังจากห่างกันสิบปี“ท่านแม่ ข้าไม่ชอบพี่สาว” ซ่งหลันอวี้วางตะเกียบกระแทกโต๊ะท่าทีเดือดดาล “ท่านพ่อไม่ควรพานางกลับมา”“อวี้เอ๋อร์” จูซิ่วรีบปราม แต่ไม่จริงจังนักซ่งหลันอวี้กระฟัดกระเฟือดลุกขึ้นแล้วสะบัดหน้าจากไปอย่างไร้มารยาททันทีซ่งหลันจวิ้นเห็นเช่นนั้นจึงรีบพุ้ยข้าวเข้าปากอีกคำแล้วลุกขึ้น“ข้าอิ่มแล้ว” กล่าวจบก็วิ่งตึงตังจากไปอีกคนจูซิ่วหน้าเจื่อนคลี่ยิ้มฝืดเคืองไปทางซ่งเสวียนชิง“ท่านพี่ เป็นข้าที่อบรมไม่ดี ข้าต้องขออภัยแทนลูกๆ ด้วยเจ้าค่ะ”ชายวัยกลางคนถอนหายใจ ในน้ำเสียงทุ้มลึกเจือกระแสเอื้อเอ็นดู ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน ไหนเลยจะคิดตำห

แต่สตรีมิอาจทำเช่นนั้น พวกนางมีสามีได้แค่หนึ่ง ซึ่งยึดถือเป็นท้องฟ้า เป็นใต้หล้าทั้งหมดของนางครั้นสตรีแพศยาปรารถนาบุรุษสักคนกลับไร้ยางอาย ทำลายผู้อื่นจนแตกสลายแหลกลาญโดยไม่คำนึงถึงศีลธรรมแม่ลูกฝ่ายหนึ่งต้องหมดสิ้นทุกอย่างมิอาจยืนหยัดย้อนคืนเริ่มใหม่ ส่งผลให้ธิดาต้องใช้ชีวิตผิดแผกนับแต่เยาว์ ในขณะที่แม่ลูกอีกฝ่ายซึ่งเข้ามาแทรกกลางทำลายล้างทุกสิ่งกลับมีความสุข และบุรุษผู้นั้นกลับเริ่มต้นใหม่ได้อย่างสดใส เลือกทิ้งใครให้แตกสลายไปกับกาลเวลาได้อย่างมิรู้สึกรู้สาฝ่ายหนึ่งแย้มยิ้มพรั่งพร้อม ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่ง ครอบครัวแตกพ่ายพังยับ จนเหลือตัวคนเดียวอย่างที่เห็นสีหน้าบุรุษขรึมสนิท ขณะคิดถึงใครบางคนความห่วงใยแล่นลามท้วมท้นหัวใจ ไหนเลยยังมีความแค้นเคืองที่เคยถูกนางสะบั้นเยื่อใยตัดรักอยู่อีกหลิวไท่หยางโยนไม้กวาดลานทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนเคลื่อนกายวูบไหวหายไปไร้ร่องรอยชายหนุ่มปรากฏกายอีกครั้งที่เรือนหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นเรือนพำนักของซิงเยว่คิดแล้วก็น่าขัน เดือนก่อนเขายังเป็นเจ้านายของนาง แต่ยามนี้เขากลายเป็นบ่าวในจวนของนางเสียแล้วอาทิตย์อัสดงส่องสีแดงฉานผ่านมวลเมฆลงมากระทบพื้นดินส่งผลให้ด

ทุกวัน ซ่งเสวียนชิงมักจะปลีกตัวจากงาน หาเวลามาพูดคุยกับซิงเยว่อย่างเอื้อเอ็นดูท่าทางบ่งบอกว่ายิ่งเห็นบุตรสาวยิ่งคิดถึงอดีตภรรยา เขาจึงเล่าเรื่องราวของมารดาผู้ล่วงลับให้ซิงเยว่ฟังมากมาย เป็นบิดาที่ใส่ใจบุตรสาวอย่างยิ่ง ทั้งยังแสดงออกชัดเจนว่ายังรักและอาลัยอาวรณ์ต่อภรรยาผู้ล่วงลับจากใจจริง“โม่เหลียน แม้จะมีนิสัยมุทะลุดุดัน แต่นางเป็นภรรยาที่ดี เป็นมารดาที่รักบุตร พ่อเองก็รักนางมากเช่นกัน”ขณะที่พูดวาจาเหล่านี้ ใบหน้าหล่อเหลาตามวัยของซ่งเสวียนชิงมักประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอ เขาเล่าอีก“หลังจากนางให้พ่อรับจูซื่อมาเป็นภรรยาอีกคน นางที่ชอบท่องยุทธ์จึงพาเจ้าล่องไพรศึกษาทุกสิ่งบนผืนพนา ทว่าหลังจากนั้นพลันเกิดภัยพิบัติธรรมชาติมิคาดฝัน ทำให้พวกเราขาดการติดต่อกัน หลังจากนั้นพ่อก็ทราบข่าวว่ามารดาเจ้าตายไปแล้วด้วยโรคร้าย ส่วนเจ้าก็หายตัวไป พ่อตามหาเจ้าตลอดกว่าจะเจอและรับตัวกลับมาไม่ง่ายเลย”ซ่งเสวียนชิงเล่าย้อนอดีตโดยที่ใบหน้าไม่เปลี่ยนสี ในแววตายังฉายแววรักใคร่ห่วงหาเด่นชัดซิงเยว่รับฟังนิ่งๆ มิโต้แย้งอันใด ทั้งๆ ที่ไม่เหมือนกับฝันร้ายที่ฝังแน่นของตนแม้แต่นิดเดียวหญิงสาวรู้สึกแปลกใจตัวเอง

ซิงเยว่พลิกคันธนูไปมา คลึงลูกธนูในมืออีกครู่หนึ่ง เพื่อทำความรู้จัก เพราะนางไม่แน่ใจนักว่าเคยยิงธนูหรือไม่หลิวไท่หยางขยับกายเบี่ยงออกด้านขวา เพื่อให้นางเห็นเป้าในระยะสายตาได้ชัดเจน “คุณหนู เป้าอยู่ทางนั้น”หญิงสาวละสายตาจากลูกธนูมองตามคำ “อ้อ...”จังหวะนั้นบุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามาหา กล่าวทักทายด้วยสุ้มเสียงทุ้มนุ่ม “คุณหนูใหญ่คงยังไม่คุ้นชินธนูกระมัง ให้ข้าคอยดูแลชี้แนะอย่างใกล้ชิดดีหรือไม่?”เขาผู้นี้มีฐานะเป็นถึงรองหัวหน้าสำนักคุ้มภัย ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงเพรียว บุคลิกท่วงท่าสง่างามนักหลิวไท่หยางขมวดคิ้ววูบ รีบเบี่ยงตัวมายืนบังร่างของซิงเยว่จนมิด แววตาดำจัดเย็นชามาก ดั่งกลัวใครมาพรากคนสำคัญไปบุรุษผู้เดิมจ้องบ่าวชายด้วยสายตากังขา เขาคิดไม่ถึงว่าในจวนซ่งจะซื้อทาสได้ดี มีบุรุษที่ตัวโตโดดเด่นถึงเพียงนี้ชายหนุ่มทั้งสองยืนตระหง่านจ้องหน้ากันเงียบงัน บดบังสตรีผู้หนึ่งจนคล้ายถูกปราการหินกลืนหายซิงเยว่ยืนนิ่งไม่ว่าอะไร เพียงปล่อยให้เสี่ยวชางปกป้องได้เต็มที่ร่างใหญ่ของหลิวไท่หยางจึงยืนตระหง่านดุจกำแพง มิให้ใครสั่นคลอนทะลวงเข้ามาในอาณาเขตหวงห้ามทั้งสิ้น เขามองผู้มาใหม่ประดุจพลเมืองดี