Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 171 - Bab 180

แม่ทัพหนุ่มพยายามอย่างที่สุด ที่จะควบคุมลมหายใจของเขา มิให้มันแสดงถึงความรู้สึกตื่นตัว จากการถูกปลุกเร้า หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงไม่อาจหลีกหนีเรื่องนี้ได้เป็นแน่ ลั่วเยี่ยนช้อนสายตาขึ้นมอง คนที่นางกำลังหยอกเอินให้ลุ่มหลงในรสสวาท ต่อให้ตรงหน้าคือเทพเซียน ก็ยากที่จะละทิ้งความอยากในกามอารมณ์ได้ หากถูกปลุกเร้าเช่นที่นางทำอยู่ในตอนนี้ “อ่า...ผิวของท่านช่างลื่นและน่าสัมผัสยิ่งนัก” หญิงสาวกัดริมฝีปากล่าง สลับตวัดลิ้นเลียช้าๆ บนเรียวปากอิ่ม ก่อนจะใช้สองมือประคองใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ แล้วก้มลงบดจูบกับริมฝีปากหนา ของแม่ทัพหนุ่มอย่างหื่นกระหาย เรื่องแบบนี้จะชายหรือหญิงที่เริ่มก่อน ก็มิใช่สิ่งจะมาบอกว่าได้หรือไม่ได้ แม่ทัพหนุ่มขบกรามแน่น เพื่อไม่ให้ปากของเขาเปิดออก ให้นางได้ตักตวงมันมากเกินกว่านี้ ทว่ามีหรือคนอย่างลั่วเยี่ยนจะยินยอมให้เป็นเช่นนั้น นางเลื่อนมืออีกข้างลงต่ำ ก่อนจะไปหยุดยังท่อนขึงขัง ที่กำลังลุกชันดันเนื้อผ้าออกมาสัมผัสมือนาง “หยุด...” เพียงอ้าปากจะห้าม ลิ้นเล็กของหญิงสาว ก็สอดเข้าเกี่ยวกวัดลิ้นของเขาในทันที ชายหนุ่มไม่รอให้นา

“พี่แค่มิอยากให้เจ้า ต้องเสี่ยงอันตราย” ต้วนอี้หลาง พุดจากความรู้สึกจริงๆ ในเมื่อเขาและนางคือสามีภรรยา ที่สมบูรณ์แล้ว การจะปล่อยให้นางต้องเสี่ยงอันตราย ทั้งที่เขาสามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ ไยเขาต้องยินยอมให้นางต้องเดินเข้าไปในอยู่ใต้คมดาบด้วยเล่า เพราะต่อให้นางจะเก่งกาจเพียงใด ก็ยังคงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยม ของสตรีที่กร้านโลกในทุกด้าน นักฆ่าที่เป็นสตรีนั้น มิใช่เพียงเก่งกาจทางการต่อสู้ แต่มันหมายถึงทุกอย่างภรรยาของเขาคือนักรบ ที่อยู่ในขอบเขตของรั้ววัง ไม่เคยก้าวออกมาสู่โลกกว้าง ที่เติมไปด้วยอันตรายนานานัปการ นางจึงยังไม่เหมาะที่จะเผชิญหน้ากับคู่พี่น้องสกุลลั่ว “เราคือครอบครัวมิใช่หรือเจ้าคะ เรื่องเล็กหรือใหญ่ ย่อมต้องหารือกัน รึ! ท่านพี่ไม่เห็นข้าเป็นครอบครัวแล้วเจ้าคะ” คำพูดกึ่งน้อยใจของภรรยา ทำให้ต้วนอี้หลางร้อนใจยิ่งนัก เขารีบคว้ามือบางมากุมเอาไว้ พร้อมกับลูบมันอย่างถนอม นางกำลังบีบบังคบเขาแบบไม่คิดอ้อมค้อมเลย “เจ้าคือครอบครัวของพี่” ชายหนุ่มบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดวงตาที่มองนางนั้นหวานเชื่อมยิ่งนัก “จะทำสิ่งใด มิรู้เกรงใจเมี่ย

สองวันถัดมา ณ ทุ่งหญ้าริมทะเลสาบนอกเมือง ร่างระหงของหญิงสาว ในชุดสีหวาน ยืนนิ่งมองไปยังทะเลสาบอันกว้างใหญ่ ไกลออกไป...มองเห็นภูเขาสูงชัน ที่มีหิมะสีขาวโพลนปกคลุม นั่นคือแดนเหนือที่หนาวเหน็บ ซึ่งมันจะไร้ซึ่งสีสันของต้นหญ้าสีเขยว ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ ทว่าทุกความคิดได้หยุดลง เมื่อมีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่ง ดังขึ้นจากเบื้องหลัง ทว่ามันไม่ได้ทำให้หญิงสาว คิดจะหันกลับไปมอง ใบหน้างามยังคงเชิดอย่างทะนง ทุกท่วงท่าในการขยับกายของนาง บอกได้ว่าล้วนได้รับการอบรมมาอย่างเข้มงวด ตึก! ร่างสูงที่ยังคงอิดโรย ถูกผลักจนเข่าสองข้างทรุดลงกระแทกกับพื้นหญ้า ทว่าใต้ต้นหญ้าที่ดูจะหนานุ่ม กลับมีหินก้อนเล็กใหญ่ซ่อนอยู่ มันทำให้เข่าของแม่ทัพหนุ่มเจ็บร้าวยิ่งนัก “สุดท้ายแล้วเจ้าก็ต้องมา” ลั่วเยว่ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดเยาะหยัน ก่อนจะหรี่ตามองคนที่หันกลับมาเผชิญหน้ากับพวกนาง ด้วยความไม่แน่ใจ ว่าสตรีตรงหน้า จะใช่มู่ไฉอ้ายหรือไม่ เพราะใบหน้านั้นสวมทับด้วยหน้ากาก ดวงตาที่มองเห็น ก็ยากนักที่จะบอกได้ ว่าใช่ตัวจริงหรือไม่! “พี่สะใภ้! ไยท่านทำแบบนี้ มันไม่คุ้มเ

“ช่างมั่นใจเหลือเกิน องค์หญิงมู่ไฉอ้าย” ลั่วเยว่ คว้ากระบี่มาจากมือของน้องสาว พร้อมกับเอ่ยกับมู่ไฉอ้าย ด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน เมื่อครู่ก็แค่อาวุธของอีกฝ่ายแข็งแรงกว่าก็เท่านั้น ยังมิอาจบอกได้ว่าฝีมือเหนือกว่านาง “คนเยี่ยงข้า! หากเอาจริงขึ้นมา ข้ามักมั่นใจในตัวเองเสมอ” ไม่ว่าจะคำพูด รอยยิ้ม ทุกอย่างล้วนบ่งบอก ว่าที่หญิงสาวพูดมา ไม่มีตรงไหนที่ผิดจากนั้นแม้แต่น้อย “เจ้าคิดว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ จะมาช่วยเจ้าทันเยี่ยงนั้นรึ! ช่างเพ้อฝันนัก” ลั่วเยี่ยน พูดพร้อมกับยิ้มขำขัน ที่นี่ด้านหนึ่งเป็นทุ่งหญ้ากว้าง อีกด้านเป็นทะเลสาบ ย่อมไร้ซึ่งที่ให้หลบซ่อนตัว หากจะทำเช่นนั้นได้ ก็คือป่าที่ถัดจากทุ่งหญ้า ซึ่งมันห่างออกไปไกลไม่น้อยเลย หากมีการต่อสู้ขึ้น อย่างไรก็มาถึงที่นี่ไม่ทันการณ์อยู่ดี “หึๆ ไม่ต้องเยิ่นเย้อให้มากความ” สิ้นคำมู่ไฉอ้าย ได้พุ่งเข้าหาสองพี่น้องสกุลลั่วในทันที ส่วนแม่ทัพหนุ่มนั้นได้ลุกขึ้น ก้าวถอยห่างออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดวงตาดุกร้าวของชายหนุ่ม ได้มองไปยังเหล่านักฆ่าชาย ที่อยู่ด้านหลังของสองพี่น้องสกุลลั่ว มือหย

หวืด! ดาบใหญ่ฟันลงมายังร่าง ของแม่ทัพหนุ่มด้วยคามดุดัน เป้าหมายคือลำคอของเขา ทว่าหยางอี้หลงพลิกกายหลบดาบคม ได้ทันอย่างเฉียดฉิว ก่อนที่เขาจะตั้งเข่าให้มั่นคง กระชากโซ่ในมือเต็มกำลัง ทำให้คนที่ดึงปลายโซ่อีกด้าน ถลาเข้ามาแบบไม่อาจตั้งหลักได้ทัน ฉึก! เป็นฉู่เมี่ยวที่สะบัดมีดในมือ พุ่งเข้าเสือกแทงกลางอกของนักฆ่าผู้นั้น ก่อนที่หญิงสาวจะกดกลไก ดึงมีดกลับไปไว้ในมือ และต้านรับการโจมตีแบบบ้าคลั่งของลั่วเยว่ ที่ตอนนี้พุ่งเข้าหานางราวคนเสียสติก็มิปาน ส่วนเจ้าของร่างที่ถูกอาวุธของนาง ทำได้เพียงกุมอกตัวเองเอาไว้นิ่ง ก่อนจะล้มลงสิ้นใจแทบเท้าแม่ทัพหนุ่ม แม่ทัพหนุ่มยกยิ้มพอใจ เมื่อคนรักไม่ทำให้เขาผิดหวัง สมกับว่าที่ภรรยาแม่ทัพยิ่งนัก หยางอี้หลงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะชิงเอาดาบจากนักที่ตายอยู่แทบเท้ามาถือไว้ ถึงเวลาจบทุกอย่างเสียที แม่ทัพหนุ่มเร่งเร้าพลังปราณไปที่ดาบในมือ เขาไม่ได้อยากฆ่าใครทั้งสิ้น แต่อย่างที่มารดาคอยบอกเสมอ ว่าถ้าเมื่อใดที่เราถูกไล่ล่า และไร้หนทางสมานฉันท์ ก็จงหันหน้าสู้ให้สุดใจ อีกฝ่ายไม่ตายก็ต้องเป็นตัวเราที่ต้องตาย ไม่ว่าเขาจะมีกี่ชีวิต หากย