Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 181 - Bab 190

“อย่าโทษโชคชะตา จงโทษตัวเองที่มิรู้จักเลือก” ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจ ว่าคนเราน้อยนักจะได้เลือกเส้นทางที่ดี และใช่ว่าใครจะโชคดีเท่ากับเขา ที่มาเกิดในร่างของลูกที่มีแม่แข็งแกร่ง แต่นั่นมิใช่ข้ออ้างให้ลงมือต่อผู้อื่นเช่นกัน “คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองเยี่ยงพวกเจ้า จะรู้อะไร! สำหรับคนจนที่ไร้หนทางเลือกเช่นพวกข้า มีสิทธิ์เลือกได้มากหรืออย่างไร หึๆ แต่ความเป็นจริงมันไม่มีเลยต่างหาก” พ่อบ้านลั่ว พูดเย้ยหยันในชะตาของตนเอง ในเมื่อชีวิตวัยเด็กไร้รากฐานที่มั่นคง หากมีใครยื่นสิ่งใดมาให้อิ่มท้องก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อน “เจ้ารับงานมา ไม่ได้สืบประวัติเป้าหมายเลยหรือ” แม่ทัพหนุ่มคลี่ยิ้มหยัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่านักฆ่าระดับนี้ จะไม่รู้ประวัติของเป้าหมาย “ทำไมข้าจะไม่รู้ คนเกิดในสกุลใหญ่ ล้วนไม่ต้องทำสิ่งใด ก็ได้มาซึ่งอำนาจล้นมือ ตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาเสียด้วยซ้ำ!” “ท่านจะโต้เถียงกับเขาไปไย อยากฆ่าก็เชิญ!” ลั่วเยว่ พูดกับพ่อบ้าน ก่อนจะหันมาเอ่ยกับแม่ทัพหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น “ข้าไม่เคยได้เกิดในเรือนหลังใหญ่ ไ

“มีหลักฐานแน่นหนาพอแล้วหรือ” จ้าวเจี้ยนเอ่ยถามออกไป พร้อมรอยยิ้มอย่างคนที่ผ่านการสอบสวนมามาก “แค่นี้พอหรือไม่” ต้วนอี้หลาง วางป้ายคำสั่งสีทองลงบนโต๊ะ จ้าวเจี้ยน ทำได้เพียงขบกรามแน่น ป้ายอาญาสิทธิ์ ฮ่องเต้ไม่เคยวางใจใครจริงๆ ทรงหาหนทางเล่นงานเขาจนได้ ถึงว่าเหตุใดจึงส่งให้เขาติดตาม คณะขององค์หญิงไฉอ้ายมาแดนเหนือ ทุกอย่างล้วนถูกวางแผน เอาไว้ทั้งหมดแล้วสินะ! ช่างน่าขันนัก ชีวิตที่กำลังจะรุ่งโรจน์ ต้องมาสิ้นสุดด้วยน้ำมือของพ่อค้าคนหนึ่ง เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ฮ่องเต้จึงเลือกคนผู้นี้ เป็นราชบุตรเขย นี่คือสิ่งที่ใครหลายคนมองไม่เห็นมัน ในตัวของต้วนอี้หลาง! “ข้าคงไม่ได้กลับเมืองหลวงอีกแล้วสินะ” เป็นคำถามเยี่ยงคนหมดสิ้นหนทาง “กินให้อิ่มเถิด” คำพูดของต้วนอี้หลาง ทำให้จ้าวเจี้ยนรู้ชะตากรรมตนเองดี ว่านี่คือการกินมื้อสุดท้าย แต่สิ่งที่ต้วนอี้หลางยังไม่รู้เกี่ยวกับเขา มันยังคงมีอีกไม่น้อยเลย “คิดว่าจะทำให้ข้าพินาศ เช่นอดีตเจ้าเมืองหรือ หึๆ อย่าได้ตื้นเขินเกินไปหน่อยเลย ต้วนอี้หลาง พ่อค้าเช่นเจ้ามีเพียงหัวการค้า ฝีมือการต่อสู้ อาจจะดีไม่แพ

“ระวังตัวด้วย เก็บนี้ไว้ในยามฉุกเฉิน” ชายหนุ่มเอ่ยกับหญิงสาว ก่อนจะเลื่อนมือมาจับที่มือของนาง แล้วยืดกายขึ้นยืนตรง “เจ้าค่ะ ข้าจะรีบกลับมา” หญิงสาวรับคำ ก่อนจะเก็บสิ่งที่ชายหนุ่มมอบให้ ตอนเลื่อนมาจับมือของนาง เอาไว้ในแขนเสื้อให้เรียบร้อย ก่อนจะหันไปยังอวี๋จ้านเกอ ที่ยืนรออยู่ นางไม่สนใจว่าเขาจะสงสัยสิ่งใด ด้วยรู้นิสัยน้องชายดี ว่าถ้าไม่มีหลักฐานแน่ชัด อวี๋จ้านเกอ จะไม่มีวันลงมือใดๆ ทั้งสิ้นหากต้องบอกให้เขารู้ในยามจวนตัว นางก็จะบอกเขาไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในเมื่อมันยังไม่ถึงเวลาอันเหมาะสม ก็ปล่อยให้เขาสงสัยนางต่อไปเยี่ยงนี่แหละดีแล้ว “คุณหนูเจียงเชิญทางนี้” อวี๋จ้านเกอผายมือให้แก่หญิงสาว ก่อนจะก้าวนำนางไปเพียงเล็กน้อย ม่อเหลียวยืนมองหญิงสาวจากไปจนลับตา เขาจึงเข้าไปภายในห้อง เพื่อดูอาการคนเจ็บ ข่าวจากคุณชายทั้งสองยังคงเงียบอยู่ นั่นแสดงว่ายังเดินทางมาไม่ถึง ส่วนเรื่องของเขาก็ดูจะยุ่งเหยิงเหลือเกิน เมื่อตู้ฮั่นยังคงยืนยัน ว่าเขาคือคนที่หายไปต่อให้เขาใช่แล้วอย่างไร ในเมื่อเขาเลือกที่จะอยู่เป็นหลานลุง เป็นบ่าวสกุลเจียง ไม่ต้องการอย

คุกใต้ดิน เจียงอี้หลิง เดินตามหลังอวี๋จ้านเกอ ลงไปจนถึงห้องขัง ก่อนที่จะเดินต่อไป ชายหนุ่มได้สั่งให้ทหารจุดคบไฟขึ้น เพื่อนำทางเข้าไปห้องขังที่อยู่ด้านในสุด ท่าทางที่นิ่งเฉยและเหมือนจะคุ้นเคย ต่อทุกโครงสร้างภายในคุกใต้ดินของหญิงสาว ทำให้อวี๋จ้านเกอเก็บงำทุกอย่างเอาไว้ภายในใจ “คุณหนูเจียง พวกเขาอยู่ตรงนั้น” ชายหนุ่มสั่งให้คนจุดไฟที่รางน้ำมัน ก่อนจะชี้ชวนให้หญิงสาวได้เห็น ว่านักโทษที่เขาจับกุมนั้นอยู่ในห้องไหน เมื่อเจียงอี้หลิงเดินเข้าไปใกล้ นางถึงกับต้องยกชายเสื้อขึ้นปิดจมูก เพราะกลิ่นของเสียจากร่างกาย มันคละคลุ้งโซยออกมาจากสองนักโทษ หญิงสาวก้าวเข้าไปใกล้อดีตสามีในชีวิตเดิม กับภรรยารักของเขาที่อาจหาญ คิดร้ายต่อบุตรชายของนาง สตรีผู้นี้ที่วางแผนมากมาย เพื่อยึดครองสิ่งที่ไม่ใช่ของตน ช่างเก่งกาจนักเมื่อครั้งในอดีต ตอนนี้กลับเป็นได้แค่สิ่งที่ถูกทิ้งขวาง “พวกเจ้าต้องการสิ่งใดจากข้าอีก!” เมื่อดวงตาที่อยู่ในความมืดมาตลอด เมื่ออยู่ๆ มีแสงไฟปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหัน สองสามีภรรยาจำต้องหลับตาลงแน่น ด้วยมิอาจสู้ต่อแสงไฟนั้นได้ ทว่าเขาก็ยั

“ท่านอู๋ นายน้อยไปทำสิ่งใดกัน ไยจึงเงียบหายไปเยี่ยงนี้” ในที่สุดตู้ฮั่นก็เอ่ยถามออกมา เพาะเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่ห่วงนายน้อยเสียเมื่อไหร่ และหากจะพูดตามความเป็นจริงเขาห่วงมากทีเดียวเชียวล่ะ แต่ไม่คิดว่าพิษที่ได้รับ จะใช้เวลาหลายวันกว่าจะเริ่มฟื้นตัว แต่จนถึงตจอนนี้ก็ยังคงมีความอ่อนแรงอยู่ แม้เขาจะแปลกใจที่คุณชายน้อยเจียง นายน้อยของเขา รวมถึงคนที่ช่วยถอนพิษ ต่างมิได้รับพิษใดๆ เลย แต่ที่เขายังไม่ได้เอ่ยถามออกไป เพราะสภาพของเขาตอนนั้น มิต่างจากผักเหี่ยวๆ ต้นหนึ่งเท่านั้น “ม่อเหลียวมาที่นี่ เพื่อใคร...เขาก็อยู่กับคนนั้น ตราบใดที่คนผู้นั้นไม่ปลอดภัย ม่อเหลียวจะไม่แย่แสต่อใครทั้งสิ้น และเขาเป็นแบบนี้มานานมากแล้ว” อู่หยางตอบไปตามความเป็นจริง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกทั้งหมด คนพวกนี้ตั้งใจมาพาม่อเหลียว ไปจากคุณหนูสาม เหอะ! อย่าได้คิดฝันว่าจะทำได้สำเร็จ “ใช่พี่สาวของคุณชายน้อยเจียงหรือไม่” ตู้ฮั่นพอจะเข้าใจว่าทำไม ทุกคนจึงไม่เห็นดีที่เขาจะพานายน้อยกลับหนาน คงเพราะไม่ต้องการพรากคนรักออกจากกัน แต่ทำไมคนพวกนี้ไม่คิด ว่าถ้านายน้อยได้เป็นใหญ่ คุณหนูเจีย