Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 191 - Bab 196

“พี่รองยังไม่เห็นว่าข้าซุกซนเลยนะขอรับ”เจี้ยงอี้หยาง พูดออกไปตามประสาซื่อของเด็ก นั่นทำให้อู๋หยางมิรู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่ถ้าจะโทษคงต้องเป็นเจ้าเสี่ยวถงอ้าย รอให้เจอตัวก่อนเถอะ เขาจะสั่งให้ไปล้างคอกม้าสักเดือน“เอาเป็นว่านับจากนี้ จนกว่าคุณชายจะอายุสิบหก ตำราเล่มใดก็ตาม ต้องผ่านตาข้าน้อยก่อนที่จะอ่าน เข้าใจหรือไม่ขอรับ”อู่หยางถือเป็นคำขาด ซึ่งเขาที่มีหน้าที่ดูแลคุณชายน้อย ให้เติบโตตามวัยจะไม่มีวันยอม ให้สิ่งไม่เหมาะสมเกิดขึ้นเป็นอันขาด การปลูกฝังที่ดีจะพาให้เด็กตรงหน้า เติบโตไปอย่างดีเช่นกัน“ได้ขอรับ แต่ว่าท่านลุงอู๋ เขาจะเอาตัวพี่ม่อเหลียวไป ข้าไม่ยอมนะขอรับ”เจียงอี้หยาง หันกลับไปชี้นิ้วตรงไปยังคนบนเตียง ที่ยังหน้าขาวราวกระดาษ จากการถูกพิษ ซึ่งตู้ฮั่นก็คงทำได้เพียงทำ มองเด็กชายด้วยสายตาอ่อนระโหย ด้วยมิรู้จะหาคำใดมาต่อรอง เพื่อให้อีกฝ่ายไม่รั้งนายน้อยของเขาเอาไว้“คุณชายน้อยเจียง ข้ามิได้คิดพรากนายน้อยม่อเหลียวไปจากท่าน ข้าแค่ต้องการพานายน้อยของเข้ากลับบ้านเท่านั้น”ตู้ฮั่นจำต้องเอ่ยปากชี้แจง เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของเด็กชาย ซึ่งมันเด็ดเดี่ยวเกินวัยยิ่งนัก เขาไม่รู้เลยว่าสก

ครึ่งชั่วยามต่อมา หลังจากที่ทั้งสามกินข้าวกันเสร็จแล้ว อู๋หยางกับเจียงอี้หยาง จำต้องพาหญิงชรากลับขึ้นไปบนห้องพัก และไม่ลืมที่จะต้องพานางแวะไปห้องคนป่วยก่อน เพื่อดูให้แน่ใจว่าทุกคนยังปลอดภัยดีอยู่คนจากหนาน ต่างพากันจับจ้องไปที่หญิงชรา ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ท่าทางแม้จะไม่ขัดต่อสภาพร่างกาย ทว่ากลิ่นอายที่แผ่ออกมา ล้วนบอกได้ชัดเจน ว่านางไม่ใช่คนไร้ฝีมือแต่อย่างใด“เอ่อ...พวกเขาเป็นคนรู้จักของม่อเหลียวขอรับท่านป้า พวกเขาโดนพิษจนร่างกาย ดะ...เดี๋ยว...”อู๋หยางยังพูดไม่ทันจบ หญิงชราก็ไปถึงตัวคนบนเตียงเสียแล้ว ก่อนที่นางจะคว้าข้อมือคนเจ็บมาจับชีพจร ดีนะที่คนจากหนานยังไร้เรี่ยวแรงอยู่ หาไม่แล้วคงมีการปะทะกันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เพราะอยู่ๆ ก็พุ่งเข้าไปแบบนั้นฮั่วเจ๋อหลับตานิ่ง ในตอนที่กำลังตรวจชีพจรของคนบนเตียง ตู้ฮั่นที่ยังไร้เรี่ยวแรง จึงทำได้เพียงนิ่งเงียบ เพราะเขาก็มิอาจขัดขืนใดๆ ได้อยู่แล้วในเวลานี้“พิษกระจอกแค่นี้ เจ้ายังไม่มีปัญญารักษา ให้หายในเวลาๆ อีกหรือ...”หญิงชราพูดขึ้น โดยไม่หันกลับไปมองคนข้างหลัง แต่นางกลับล้วงเอาห่อผ้าเล็กๆ ออกมากาง ซึ่งสิ่งที่เรียงรายอยู่ในนั้น คือเ

ทางเดินบนชั้นสองของโรงเตี๊ยม อู่หยางที่กำลังถืออ่างน้ำร้อน เดินกลับไปยังห้องพักของตู้ฮั่น จำต้องขยับบังเสาที่อยู่ระหว่างทางเดินในทันที เมือ่เขาเห็นใครบางคน ที่มีท่าทางไม่เหมือนจะมาพัก กำลังแง้มประตูห้องที่คุณชายน้อยอยู่ออก เพื่อดูคนที่อยู่ข้างในเขาไม่ได้แสดงตัวเข้าไปขัดขวาง ด้วยอยากรู้เช่นกันว่าคนผู้นี้ต้องการสิ่งใด จนเมื่อเขาเห็นว่ามีลูกค้าคนอื่น ที่พักอยู่อีกด้านกลังเดินมา เขาจึงเดินไปพร้อมคนผู้นั้นและเมื่อลูกค้าคนนั้นเดินเลยไป ซ่า! อ๊าก!! น้ำในอ่างถูกสาดไปอย่างตั้งใจ จนทำให้คนที่แอบดู ความเป็นไปในห้องของเขา ซึ่งยืนอยู่หน้าประตู ร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด เพราะน้ำที่เขาตั้งใจสาด มันเพิ่งยกลงจากเตาใหม่ๆ ความร้อนเรียกว่าเดือดเพิ่งหายเลยก็ว่าได้“ขะ...ข้าต้องขออภัยด้วยพี่ชาย เมื่อครู่ข้าสะดุดขาตนเอง ท่านเจ็บมากหรือไม่”อู๋หยางพยายามที่จะเข้าไปช่วยเหลือ เอามือปัดไปตามตัวของชายผู้นั้น ทว่าอีกฝ่ายกลับผลักให้เขาหลีกทาง แล้ววิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดที่จะเรียกร้องค่าเสียหายใดๆ จากเข้าเลยแม้แต่ตำลึงเดียว“เกิดสิ่งใดขึ้น”หญิงชราเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต