Lahat ng Kabanata ng บางเบาดั่งสายหมอก: Kabanata 91 - Kabanata 100

เมื่อสนทนากับมารดาเสร็จแล้วนั้นก็ออกมาเดินตรวจจวนพลางๆ ไปด้วย เขาสังเกตว่าจวนตระกูลจิ้นดูจืดชืดค่อนไปทางเงียบเหงา เพราะตกแต่งด้วยหินมากมายที่ทำให้ดูแข็งไม่ละมุนตา หรืออาจจะเป็นเพราะเรือนซือซือทำให้บรรยากาศรอบข้างเกิดความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดครั้งก่อนเรือนนั้นก็ดูกลมกลืนในจวน มาบัดนี้มีสีสันมากมาย มีกลีบดอกไม้ปลิวว่อนลอยออกมาหลากหลายสี ยิ่งช่วงต้นเหมยผลัดดอก เรือนนั้นราวกับมีฝนสีขาวตกอยู่ทุกวัน ให้กลิ่นอายสงบ และยังผสมอีกความรู้สึกที่เขายังให้คำนิยามไม่ถูกที่เกิดขึ้นมาภายในใจเช่นกันชายหนุ่มเดินเล่นอ้อมเรือนใหญ่ไปด้านหลัง ทางเดินอยู่หน้าเรือนฮูหยินเฒ่า เพราะยังไม่ถึงเวลาไปเรือนซือซือ เขาจึงเดินเล่นวนเวียนไปมา พลันก็มองเห็นหญิงชรานั่งกอดเด็กสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น ชายหนุ่มเดินไปหยุดหลังก้อนหินยืนฟังเสียงสนทนาของคนทั้งสองอย่างไม่ได้ตั้งใจ“หย่าลี่จะอยู่กับฮูหยินเฒ่าจวบจนกว่าชีวิตจะหาไม่ พอถึงครานั้นหย่าลี่ก็จะออกบวชตลอดชีวิต” เฉินหย่าลี่กล่าวเสียงหนักแน่น นํ้าตาอาบหน้า“ลี่เอ๋อร์ของข้า ไฉนถึงกตัญ􀁳ูรู้คุณเช่นนี้ เจ้ามิต้องอยู่ดูแลข้าหรอก อย่าได้ทิ้งชีวิตตัวเองอยู่กับยายเฒ่าใกล้ฝั

ทางด้านเรือนซือซือ เสี่ยวเมิ่งกำลังช่วยบ่าวขนหีบของฮูหยินออกจากเรือนอย่างขะมักเขม้น นานครั้งนางจะได้ออกเดินทางนอกเมืองหลวง ไม่รู้ว่าตลอดเส้นทางจะเจอเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจใดบ้างหรือไม่ข้าเดินสำรวจสวนดอกไม้ให้มั่นใจอีกที ว่าป้ายไม้ที่ทำขึ้นมาก่อนหน้านี้สามวันนั้นปักถูกต้นหรือไม่ ป้ายไม้นี้สลักเป็นตัวเลขบอกจำนวนกระบวยที่ใช้รดนํ้าของแต่ละต้นถ้าจะจดหรือบอกพวกเขาก็คงจะไม่เข้าใจ ปักไม้เอาไว้หน้าต้นเช่นนี้น่าจะง่ายกว่าตั้งเยอะ เมื่อตรวจดูจนแน่ใจถึงจะเดินกลับเข้ามาในเรือน นั่งเอนหลังใช้มือนวดๆ ท้องที่ตึงขึ้นเรื่อยๆ อย่างเบามือ มันมิใช่แค่ตึงธรรมดา ยังลามไปปวดช่วงสะโพก และหัวไหล่ทั้งสองอีกด้วย ดีหน่อยที่เจ้าเด็กน้อยนี้ไม่ค่อยดื้อนัก เขาจะดิ้นทุกยามเหม่า และยามอิ่วสองครั้ง จากนั้นก็รู้สึกถึงแรงเคลื่อนอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้นข้านั่งนวดท้องลูบวนไปมาอย่างเพลิดเพลิน เหมือนสื่อสารกับลูกไม่รู้ว่าเขาจะสัมผัสได้บ้างหรือไม่ เหลืออีกสามเดือนกว่าๆ เขาก็จะได้ออกมาใส่เสื้อผ้าและถุงเท้าที่ข้าเย็บเอาไว้ให้ ไม่รู้ว่าจะน่าเอ็นดูมากขนาดไหนกันยามนอนก็นึกถึงใบหน้างามของบุรุษในเมืองหลวง อย่างเช่น พี่เขย ท่านชายหว

“อืม” จิ้นฝานตอบรับในคอ หลุบตามองท้องนางหนึ่งรอบ แล้วเบือนหน้ากลับไปมองทางหน้าต่างต่ออีก พลางขบคิดเรื่องราวมากมายในหัวเฉินหย่าลี่มองดูคนทั้งสองที่แสดงออกต่อกัน คล้ายจะเป็นคนอื่นคนไกลที่ไม่ใช่สามีภรรยากันยิ่งรู้สึกแปลกใจมากขึ้นคนทั้งสองสุภาพต่อกัน เหมือนตรงกลางมีบางสิ่งขวางเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นความสัมผัสเช่นไรก็ตาม จวบจนวันนี้นางก็ยังไม่เคยเห็นแววตารักใคร่ของพวกเขาที่แสดงออกมาแม้แต่น้อยการเดินทางหยุดพักช่วงบ่ายหนึ่งชั่วยามเพื่อหยุดพักกินข้าว ก่อนจะออกเดินทางต่ออีกจนถึงโรงเตี๊ยมหมัวชิงโรงเตี๊ยมนี้เป็นโรงเตี๊ยมเก่าๆ แต่ไม่ถึงกับทรุดโทรมอยู่ไม่ได้ เพียงแต่สีของพื้นไม้เปลี่ยนมาเป็นซีดขาว มีรอยถลอก ผ้าม่านสีเขียวซีดจนกลายเป็นสีเขียวอ่อนตามกาลเวลาตัวโรงเตี๊ยมนั้นมีสองชั้น ไม่เล็กไม่ใหญ่ จิ้นฝานจัดการเหมาปีกทางขวาของโรงเตี๊ยมให้เป็นที่พักของเขา และพวกบ่าวทั้งหมด จะได้ไม่ต้องอยู่ปะปนกับผู้อื่นให้วุ่นวายส่วนชายหนุ่มนั้นก็ต้องค้างแรมอยู่กับฮูหยินน้อยของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะจำนวนห้องที่มีจำกัด จะให้เขานอนร่วมกับบ่าวก็กระไรอยู่ เพราะบ่าวห้องหนึ่งก็นอนอัดกันห้าหกคนแล้วหีบเสื้อผ้าขอ

๘หยาดนํ้าตากับหยาดโลหิตที่เจือจางข้าแยกกับคุณชายจิ้นเดินกลับมาที่เรือนพร้อมกับคัมภีร์เอาไว้สำหรับสวดมนต์ที่แม่ชีนำมาให้ พลันก็เห็นลูกสุนัขตัวสีขาวนอนร้องหงิงๆ อยู่ใต้ต้นไม้ที่ก่อนหน้านี้พวกมันวิ่งไล่งับหางกันอยู่สามตัวอยู่ๆ เจ้าตัวนี้ก็เกิดบาดเจ็บขึ้นมา ข้าหลุบตามองขาที่เล็กเท่านิ้วมือนั้นมีเลือดไหลซึมออกมาเลอะขนของมันเสี่ยวเมิ่งที่เดินอยู่ด้านหลังจึงกล่าวขึ้น “สงสัยจะพลาดกัดกันเองเจ้าค่ะ น่าสงสารนัก โดนพี่น้องทิ้งไปหมด”“ตัวเล็กแค่นั้นน่ะหรือ กัดกันเข้าด้วยรึ” ข้ากล่าวอย่างตกใจ“เจ้าค่ะ มันน่าจะเป็นลูกผสมหมาป่า ลักษณะมิน่าใช่สุนัขบ้านทั่วไป” เสี่ยวเมิ่งกล่าวขึ้นอีก“เหตุใดเจ้าถึงรู้มากนัก” ข้าหันหน้าไปกล่าวกับนางเสี่ยวเมิ่งฉลาดเกินบ่าวทั่วไป ความรู้รอบกายก็มีเยอะ อีกทั้งยังอ่านหนังสือฉะฉาน หากมองย้อนกลับไปแล้วนั้น แต่ก่อนเป็นบ่าวของเจี่ยเจีย นางอาจจะมิใช่บ่าวธรรมดาทั่วไปกระมังเสี่ยวเมิ่งฉีกยิ้มกว้างกล่าวขึ้นต่อ “น่าสงสารออกนะเจ้าคะ อยู่ในวัดมิใช่ว่าจะมีคนเหลียวแลสัตว์พวกนี้ที่ไหน”“มิใช่ว่าพวกเณรเลี้ยงไว้หรอกหรือ” ข้ากล่าว“ผอมกะหร่องเห็นกระดูกเช่นนี้ ไม่น่าใช่สุนัขเลี้ยงเจ้าค่

“ข้าคิดเช่นเดียวกัน รบกวนให้พวกท่านดูแลฮูหยินข้าให้ปลอดภัยถึงเมืองหลวงก็เพียงพอแล้ว” จิ้นฝานกล่าว“หน้าที่นี้ผิดพลาดมิได้เลย ท่านย่อมรู้ว่าหัวหน้าหอหลิวลี้นี้มีชื่อเลื่องลือไปทางใด ฮ่าๆ” หัวหน้าคุ้มกันกล่าวขึ้น และลั่นหัวเราะออกมาในคำกล่าวนั้น“จับเป็นมาบางส่วน ข้าต้องการใช้ประโยชน์จากพวกมัน” จิ้นฝานกล่าวขึ้นอีก“ย่อมได้” หัวหน้าคุ้มกันตอบรับเสียงหนักแน่น ยกสุราขึ้นดื่มจนไหลทะลักออกมาทางปากเปียกชุ่มคอเสื้อของเขาจิ้นฝานเดินกลับเข้ามาในเรือนเห็นสตรีงามนั่งอยู่ที่เดิมเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ออกมา ในมือนางถือบางสิ่งเอาไว้ มองเห็นคล้ายเป็นพู่ห้อยเอว เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ แล้วนั่งลงบนตั่งฝั่งตรงข้าม“ท่านกำลังเย็บอันใด” จิ้นฝานกล่าวถามนาง ที่ก้มหน้าทำอย่างขะมักเขม้น“พู่ห้อยเอวเจ้าค่ะ ข้าทำค้างเอาไว้เมื่อคืน” ข้าตอบเขาพลางยื่นพู่สีแดงไปให้คุณชายจิ้นดูใกล้ๆเขามองดูผ้ารูปสามเหลี่ยมที่ปักลายดอกไม้สีทอง ด้านล่างห้อยลงมาเป็นพู่สีแดงสด ดูแปลกตาไปอีกแบบ ปกติที่ห้อยเอวนิยามเป็นหยก ทอง และเงิน แต่นางกลับใช้ผ้ามาเย็บให้เป็นลายแทน“เหตุใดถึงเป็นผ้า” จิ้นฝานเอ่ยถาม “เศษผ้าเหลือข้าจึงลองเอามาทำดูแก้เบื