Todos os capítulos de บางเบาดั่งสายหมอก: Capítulo 71 - Capítulo 80

“ฮูหยินรับน้ำชาหรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวเมิ่งที่นั่งอยู่ด้านล่างตรงพรมสีน้ำตาลขนนุ่มเอ่ยถาม“ไม่ เจ้าเอาชาลอยมะลินี้ไปให้คุณชายจิ้นเถิด” ข้าบอกปัดเสี่ยวเมิ่ง เผยอหน้าไปทางบุรุษที่ดูเคร่งเครียด ยกมือเท้าคางอ่านหนังสือตรงระเบียงอย่างเงียบๆภายในใจตอนนี้เกิดการแบ่งแยกออกมา เป็นสองจิตสองใจ สุดท้ายจึงสร้างเกราะกำบังให้ตัวเองขึ้นมา ถ้ายิ่งเกลียดยิ่งต่อต้าน ก็จะยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ เพราะไม่มีทางหลบเลี่ยงกันได้ตลอดไป สู้ทำตัวปกติ เก็บงำความรู้สึกคับแค้น หยิบหน้ากากล่องหนขึ้นมาสวมเฉกเช่นเดียวกับหน้ากากลิงนั้นน่าจะดีกว่า และรอคอยเวลาวันที่ท้องฟ้าสดใสน่าจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด“นายท่าน ชาอุ่นๆ เจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งยกชาไปให้ กล่าวอย่างนอบน้อม“ฮืม?” จิ้นฝานที่กำลังใจจดใจจ่อกับหนังสือ เงยหน้าขึ้นมองบ่าวน้อยด้วยความสงสัย มองจอกชาขนาดกลางที่วางบนถาดไม้ด้วยสายตางุนงง บนผิวน้ำชาสีเหลืองอ่อนมีดอกมะลิสีขาวลอยอยู่สองดอกเด่นสะดุดตา“ฮูหยินให้บ่าวเอามาให้เจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งนั้นไม่ได้เก่งกาจเรื่องชงชาอย่างเดียว นางนั้นยังเก่งเรื่องชงอีกประเภทหนึ่งด้วยเช่นกัน บ่าวน้อยบุ้ยหน้าไปทางฮูหยินงามที่นั่งเย็บผ้าบนตั่งในเรือน

นี่เป็นคืนที่สองที่ข้ากับเขาต่างนอนหลับ และปล่อยวางความรู้สึกของตัวเองลงไปบางส่วนได้ หวังว่าวันพรุ่งมันจะผ่านไปด้วยดีเช่นเดียวกับวันนี้สิ่งที่ไป๋ซิงหนี่ว์เฝ้าภาวนาในใจก็ได้ผล ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีตลอดทั้งวัน พอพระอาทิตย์ตกฟากก็กินมื้อเย็นอย่างพร้อมหน้า โดยฝีมือการทำอาหารยังเป็นฝีมือของนางอยู่เช่นเดิม เรื่องนี้นางให้บ่าวปิดเป็นความลับโดยบอกบ่าวในครัวว่านางตั้งใจจะทำให้คุณชายจิ้นแปลกใจ บ่าวน้อยใหญ่จึงช่วยกันปิดปากเงียบ ไม่กล่าวออกไปจากเรือนครัวครั้นตกดึก จิ้นฝานที่นอนหลับตาอยู่ก็ไม่อาจข่มใจนอนหลับได้ลง คุณหนูรองตัวสั่นไหวคล้ายกับคืนที่สอง กว่าเขาจะนอนก็ดึกเอาเรื่องด้วยเช่นกันข้อตกลงภายในทุกๆ สี่วันจะต้องมานอนเรือนซือซือสามวันก็เป็นอันสิ้นสุดลง จิ้นฝานตื่นตั้งแต่ยามเหม่าอาบน้ำแต่งกายกินมื้อเช้าด้วยขอบตาที่ดำคล้ำกว่าสองวันแรกจนมองเห็นได้อย่างชัดเจน ชายหนุ่มจับตะเกียบคีบอาหารเข้าปากหาได้สนใจฮูหยินน้อยที่นั่งฝั่งตรงข้ามแม้แต่น้อยช่วงนี้เขาค่อนข้างมีเรื่องให้คิดอยู่หลายเรื่อง มีงานนอกที่ต้องทำ จนไม่มีเวลามาสนใจคุณหนูรอง หรือหวาดระแวงนางอีก ใกล้ถึงเวลาเข้างานเขาก็ตะบึงม้าเข้าวังหลวงไปเหมือ

วันแรกที่สินค้าเข้ามาผู้คนจะเยอะมากเป็นพิเศษ ถ้าจะเลือกเครื่องประดับสำหรับอิสตรีต้องใจเย็น ค่อยๆ เลือกไป ถ้าต้องมาเบียดเสียดแย่งกับผู้อื่นอาจจะได้ของไม่ดีมาได้“ขอรับ” ผู้ดูแลร้านตอบกลับ ก้มหัวลงผายมือเข้าไปทางเดินไม้ที่ทอดยาวไปทางตัวร้านขนาดใหญ่ ที่มีเหล่าสตรีมากมายที่แต่งกายด้วยอาภรณ์ผ้าไหมชั้นดีถ้ามองจากการแต่งกายและเครื่องใช้ ป้ายหยกที่ห้อย พวกนางแต่ละคนล้วนเป็นพระชายาของเหล่าองค์ชาย ท่านหญิง ฮูหยินขั้นหนึ่งที่ได้แต่งตั้งโดยเฉพาะ และคุณหนูตระกูลพ่อค้าที่มีอิทธิพลมากพอสมควร ฮูหยินเฒ่ากวาดตามองพวกนางเพื่อประเมินดูการแต่งกายเหล่านั้นไปด้วย นับว่าวันนี้นางไม่น้อยหน้าแม้แต่น้อย เพราะหยิบเครื่องประดับมาใส่มากพอสมควร รับรองเลยว่าไม่มีให้อับอายเป็นแน่นางจะรู้หรือไม่ว่าการแต่งกายของนางล้าหลังมาเกือบสิบกว่าปีได้แล้ว เมืองหลวงในสมัยก่อนที่นางเคยอยู่ แตกต่างจากสมัยนี้อย่างสิ้นเชิงสาวงามที่เลือกเครื่องประดับเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้ไป๋ซิงหนี่ว์เป็นการทักทาย ถึงแม้ว่านางจะไม่ค่อยได้ออกงานสังคมใหญ่ๆ ระดับขุนนางที่ถือกฎเกณฑ์มากมาย แต่นางมักจะมาเลือกซื้อเครื่องประดับพบปะสนทนาจากงานด้านนอกแทน ด้วย

๖ปีศาจจิ้งจอกเฉินหย่าลี่เดินไปหาฮูหยินเฒ่า ยอบกายคำนับเหล่าฮูหยินทั้งหมด ก่อนจะเอ่ยกับฮูหยินเฒ่าพร้อมรอยยิ้มหวาน “ฮูหยินเจ้าคะ หย่าลี่เลือกได้แล้วเจ้าค่ะ”“ลี่เอ๋อร์เลือกมาได้แล้วหรือ ไหนลองเอามาให้ยายแก่เช่นข้ามองใกล้ๆ หน่อย” ฮูหยินเฒ่าที่มองเฉินหย่าลี่อย่างเอ็นดูเอ่ยเสียงเบาเล็กน้อยเฉินหย่าลี่เดินถือกล่องไม้ที่มีปิ่นวางอยู่ด้านในไปใกล้ฮูหยินเฒ่าดูให้ถนัดตา หญิงชราหรี่ตาเพ่งมองปิ่นปักผมสีขาวเรียบง่าย คล้ายกับหยกขาวน้ำนมธรรมดา จึงเบาใจเรื่องราคาลงมาได้เยอะ เพราะมองดูแล้วไม่น่าจะพิเศษ หรือราคาแพงมากเท่าไร“ฮูหยินจิ้น เด็กน้อยผู้นี้เป็นใครหรือ” ฮูหยินผมเทาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้“เป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงเช่นเดียวกับหลานแท้ๆ” ฮูหยินเฒ่าตอบ กวักมือให้เฉินหย่าลี่มายืนใกล้มากกว่าเดิม“ฮูหยินจิ้นใจบุญนัก นี่ท่านจะซื้อปิ่นขาวนี้ให้นางด้วย” ฮูหยินขั้นหนึ่งเอ่ยขึ้น หลุบตามองปิ่นปักผม สลับมองฮูหยินจิ้นด้วยความชื่นชมนับว่านางใจกว้างกับคนในปกครอง ที่ซื้อปิ่นขาวราคาหนึ่งร้อยยี่สิบตำลึงทองนี้ให้โดยไม่นึกเสียดาย นับว่าหายากจริงๆ คนที่มีน้ำใจกว้างใหญ่ดั่งเช่นมหาสมุทร“ใช่เจ้าค่ะ นางจะได้มีของงามๆ ใส

“หลานสะใภ้” ฮูหยินเฒ่าที่นั่งบนเก้าอี้ กล่าวเสียงติดขัด เริ่มต้นบทสนทนาไม่ถูก“อยากได้อะไรอีกหรือไม่เจ้าคะ” ข้าแสร้งกล่าวกับนางเสียงหวาน“เอ่อ...ข้ามิรบกวนเจ้าแล้ว ว่าแต่ปิ่นหยกนั่น” ฮูหยินเฒ่าทั้งเสียหน้าทั้งเสียศักดิ์ศรี ให้หลานสะใภ้ที่นางค่อนขอดออกหน้ามาช่วยเหลือ ซื้อของราคาแพงให้บ่าวของนางอีก มีที่ไหนกัน ที่เจ้านายซื้อปิ่นปักผมอันละหนึ่งร้อยตำลึงทองให้บ่าว“สำหรับข้าถือว่าไม่แพงเจ้าค่ะ ให้เป็นของขวัญแม่นางเฉิน ส่วนอีกอันข้าตั้งใจว่าจะซื้อให้บ่าวคนสนิท เสี่ยวเมิ่งนั้นทำงานหนักดูแลข้าไม่ห่าง รางวัลย่อมตกเป็นของคนดีคนขยัน” ข้าเอ่ยขึ้น หันไปยิ้มให้เสี่ยวเมิ่งที่ยืนน้ำตาคลอเบ้าเสี่ยวเมิ่งรักฮูหยินน้อยมากขึ้นกว่าเมื่อเกือบเท่าตัวแล้วสิ...ในความร้ายกาจ ยังมีความใจดีใส่ผสมอยู่ ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มร้อยก็ตามที“เสี่ยวลี่มาขอบคุณฮูหยินน้อยเร็วเข้า” ฮูหยินหม่านที่ได้ยินเช่นนั้น พลันในใจก็เกิดความรู้สึกดีต่อลูกสะใภ้ขึ้นมาทันใดเฉินหย่าลี่กระอักกระอ่วนในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนนี้อย่างบอกไม่ถูก นางทั้งอับอาย ทั้งถูกหักหน้า สุดท้ายคล้ายกับถูกมือปริศนาเข้ามาลูบหลังลูบหัวนางเสียอย่างงั้น เด็กสาวงุน