All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 81 - Chapter 90

“ได้เลยเจ้าค่ะ พลันพอใกล้ถึงเพลานั้นบ่าวจะเขียนจดหมายส่งไปยังจวนตระกูลหลิงทันที” เสี่ยวเมิ่งเอ่ย“เจ้าช่วยไปเอาเศษผ้าสีแดงที่เหลือมาที ข้าตั้งใจว่าจะเย็บเป็นถุงหอมด้วย” ข้าเอ่ยสั่ง ตั้งใจว่าจะเอาเศษผ้าที่เหลือจากการตัดถุงเท้านี้ มาทำเป็นถุงหอมมงคลสีแดงเล่นๆ แก้เบื่อไปพลาง“เจ้าค่ะ!” เสี่ยวเมิ่งผู้กระตือรือร้นอยู่ตลอดยามเอ่ยขึ้นทันที ลุกขึ้นพรวดวิ่งทึกทักเข้าไปในห้องนายหญิง แล้วหยิบเศษผ้าที่เหลือมาชีวิตอันแสนสงบสุขก็ผ่านพ้นไปสี่วัน ข้อตกลงของไป๋ซิงหนี่ว์และจิ้นฝานก็ครบกำหนดครั้งที่สอง ยามนี้ชายหนุ่มกำลังนั่งสนทนากับมารดาที่เรือนใหญ่ก่อนจะเดินไปยังเรือนซือซือ พร้อมกับฮูหยินเฒ่าและบ่าวคนสนิทของนาง“สิ้นเดือนนี้ซิงเอ๋อร์มาขออนุญาตแม่ไปไหว้พระ เจ้าก็ลางานราชการพาภรรยาไปวัดประจำตระกูล เดินทางสองวันเจ้าคงมิติดปัญหาอันใดนะเสี่ยวฝาน” ฮูหยินหม่านกล่าวกับบุตรชาย ที่นั่งวางขาพาดบนหน้าขาอีกข้างด้วยท่าทางสบายจิ้นฝานที่นั่งจิบชาอย่างสบายใจพลันช้อนตาขึ้นไปมองดวงหน้ามารดาที่นั่งด้านข้างทันที ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย และเลื่อนไปมองฮูหยินเฒ่าที่นั่งจ้องมาทางเขาในยามนี้“อาฝาน ยามที่เจ้าพาหลานสะใภ

“ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนก่อน วันนี้ข้ามีรายงานต้องอ่านอยู่หลายเล่ม”“ท่านว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ” ข้าที่กำลังใช้สมาธิก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากด้านหลัง ฟังไม่ได้ความจึงหมุนกลับไปถามให้กระจ่าง“ข้า ต้อง อ่าน ราย งาน อยู่ ดึก เช่น นั้น ถ้า ท่าน ง่วง ก็ เข้า ไป นอน ก่อน” จิ้นฝานสบดวงตาหวาน และกล่าวออกไปช้าๆ ทีละคำ“ได้ ถ้าท่านจะนอนค่อยปลุกข้าอีกรอบ จะได้ขยับให้ท่านเข้าไปนอนด้านใน” ข้ากล่าวกับเขาอย่างเข้าใจ เหลือบไปมองหนังสือที่วางซ้อนกันอยู่หลายเล่ม“อ่า” จิ้นฝานขานรับ และหลุบตาอ่านหนังสือต่อเมื่อสนทนากันเข้าใจแล้วนั้น ต่างคนก็ต่างทำกิจกรรมที่คั่งค้างของตัวเองต่อ จิ้นฝานอ่านรายงานอยู่นานจนตะเกียงด้านข้างเริ่มมอดดับ แสงริบหรี่ลงมา เขาจึงรู้สึกตัวว่าถึงเวลาเข้านอนแล้ว ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นกวาดตามองรอบๆ ไม่มีเงาสตรีสองคนที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าพวกนางเข้าไปนอนยามใด เหตุใดเขาถึงไม่รู้สึกตัวเลยจิ้นฝานลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอนตัวเอง และผลักประตูเข้าไปด้านใน มองเห็นคุณหนูรองนั่งพิงหัวเตียง ในมือถือกรอบไม้สำหรับปักผ้าเอาไว้ นางคงตั้งใจจะรอเขาแต่ดันเผลอหลับไปก่อนกระมัง ถึงได้นอนหมดสภาพสาวงามเช่นนี้ได้ เข

“สงสารอาหม่าน เจ้าเองก็อย่าได้อดอาหาร คนเรากินเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต อ้วนนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ดูน่าเกลียดอะไร และยังดูอิ่มเอิบดีกว่าผอมกะหร่อง” ฮูหยินเฒ่าสอนหลานสะใภ้ของนางไปด้วยสีหน้าจริงจัง และเลื่อนไปมองประตูไม้ห้องนอนเบื้องหน้าในรัชศกโหยวเหยียนที่สือเอ้อแคว้นซิ่นนี้เปลี่ยนแปลงไป ไม่เหมือนกาลก่อน สตรีสมัยนี้นิยมแต่งกายด้วยเครื่องประดับน้อยชิ้น เน้นราคาแพง หายาก เพื่อแสดงถึงอำนาจของตระกูล รวมกระทั่งรูปลักษณ์ภายนอกก็เปลี่ยนไปด้วยถ้าย้อนกลับไปยี่สิบปีก่อนจะมองเห็นแต่สตรีรูปร่างอวบเป็นส่วนใหญ่ เพราะสมัยนั้นมองสตรีที่มีรูปร่างอวบนี้งดงาม เหมาะแก่การกำเนิดบุตร พลันเมื่อเวลาผ่านไปค่านิยมก็มีความหลากหลาย และแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา จนมาอยู่รัซศกนี้ที่สตรีจะรักษารูปร่างของนางไม่ให้อวบเกินไป หรือผอมจนเกินไป“เจ้าค่ะ” ข้าตอบนางไป ท่านแม่เป็นสตรีร่างไม่เล็กไม่ใหญ่ อีกทั้งยังดูแลตัวเองอยู่ตลอด คงจะกังวลเรื่องรูปร่างจริงๆ กระมัง ถึงได้อดอาหารทำให้ตัวเองปวดท้องเช่นนี้ ความงามกับสตรีเป็นของคู่กัน เรื่องเหล่านี้จึงมิอาจหลบเลี่ยงได้“ลี่เอ๋อร์ ไปหยิบยาหอมที่เรือนมาที” ฮูหยินเฒ่าหันไปสั่งเด็กสาวที่ยืนอยู่ด

“เชิญทาน” ข้ากล่าวกับเขา สบดวงตาดุดันที่แสดงออกมาไม่พอใจในยามนี้วาดตามองแววตาของเขาก็พอจะรู้ว่ายามนี้ในใจเขาคิดสิ่งใดอยู่ สมควรนัก เมื่อวานอยากลองดีกับข้า วันนี้ก็อดกินไปเสีย จะได้รู้ว่าเมื่ออยู่ในเรือนซือซือผู้ใดกันที่เป็นใหญ่ เป็นข้าไม่ใช่เขาจิ้นฝานผ่อนลมออกจากจมูก มองดวงหน้างามที่ยิ้มน้อยๆ ของคุณหนูรองก็อยากจะหัวเราะออกมา ดูท่าเขาจะโดนนางเอาคืนเข้าให้เสียแล้ว เมื่อวานเล่นหยอกนางให้โมโห พอมาวันนี้ก็เลยอดกินขนมนับว่าสมน้ำสมเนื้อ...เขากล่าวขึ้นในใจ หยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าใส่ปากอย่างเงียบๆ ข้านั่งกินข้าวอยู่นั้น คล้ายจะนึกเรื่องอะไรออก จึงกล่าวบอกเล่าเหตุการณ์วันนี้ของท่านแม่ให้เขาฟัง ไม่ทราบว่าสวี่เจียวรายงานเรื่องนี้ไปหรือยัง“คุณชายจิ้น วันนี้ท่านแม่ปวดท้องจนต้องเรียกหมอมาดูอาการเจ้าค่ะ” ข้าเงยหน้าขึ้นไปบอกเขา“ปวดท้อง หนักมากหรือไม่” จิ้นฝานวางตะเกียบลง กล่าวถามนางด้วยสีหน้าจริงจัง“มากอยู่เมื่อเช้านี้ แต่ยามนี้หายเป็นปกติแล้ว” ข้าตอบเขา สบดวงตาดุนั่นโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ หรือเกรงกลัวอีก“ท่านหมอว่าอย่างไรบ้าง” จิ้นฝานเอ่ยถามต่อ เขาต้องเข้าไปดูมารดาเสียหน่อยว่านางป่วยมากน้อยเพียงใด

โอ๊ย! มันเดินเหินลำบากนัก! ข้าแผดเสียงขึ้นในใจก่อนจะกลับมาเดินตามปกติ เปิดประตูไปรับชามกระเบื้องมาล้างหน้า และนำนํ้ามาบ้วนปากให้สะอาด ก่อนจะสั่งเสี่ยวเมิ่งให้บ่าวขนนํ้าต้มอุ่นๆ มาเตรียมให้คุณชายจิ้นอาบในยามเช้า จากนั้นก็สั่งอาหารเช้าเป็นข้าวต้มรากบัวกับปลาป่นของโปรดที่ไม่ได้กินมาหลายวัน ชักเริ่มนึกถึงรสชาติของมันขึ้นมาเสียแล้วจิ้นฝานรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเปิดประตูห้อง ถึงแม้ว่าจะเบาแต่เขาก็ได้ยิน เขานอนยกแขนเท้าหัวอยู่บนตั่ง มองสะโพกผายของคุณหนูรองที่ยืนสั่งการบ่าวอยู่หน้าห้องเสียงเบาๆ จากนั้นนางก็หมุนกายกลับเข้ามาในห้องจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่คล้ายจะตกใจ“คุณชายจิ้น! หน้ากากท่านหายไปไหนกัน” ข้ามองดวงหน้าคมเข้มที่นอนเท้าหัวมองมาด้วยสีหน้ายียวน“หน้ากากหรือ” จิ้นฝานมุ่นคิ้วเข้า เอ่ยพึมพำออกมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นคล้ายว่าจะนึกออก และกล่าวตอบนางออกไปว่า “ลิง ต้องเป็นลิงเป็นแน่ มันต้องแอบเข้ามาตอนที่ข้าหลับ แล้วขโมยไป”“ลิงรึ” ข้ากล่าวเสียงตํ่า กำมือระงับความโกรธ เมื่อวานข้ากล่าวเหน็บแนมเขาต่างหาก นี่เขาเอาคำกล่าวนั่นมาย้อนใส่ข้าเสียอย่างนั้น“ใช่” จิ้นฝานตอบเขามักจะรู้สึกดีทุกครั้งท