Lahat ng Kabanata ng บางเบาดั่งสายหมอก: Kabanata 111 - Kabanata 120

คนของเขาแทบไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน กว่าจะเดินทางไปถึงเมืองหลวงก็ใช้เวลาอยู่นานพอสมควร ร่างกายที่พร้อมน่าจะดีกว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์ลอบสังหารขึ้นมาอีก จะได้มีแรงสู้ไหว“ข้าก็คิดเช่นนั้น เมื่อวานนี้ที่ออกตามหาท่าน เห็นว่าใกล้ๆ นี้มีฝูงกวางอยู่ วันนี้จับมาสองตัวแจกจ่ายให้ทหารคุ้มกันตัวหนึ่งด้วยก็ดีเหมือนกัน” หัวหน้าผู้คุ้มกันกล่าวแนะเสริม และเห็นด้วยกับซือจื๋อ“ตามนั้น” จิ้นฝานกล่าว ก่อนจะหันไปหาคุณหนูรอง แล้วกล่าวไถ่ถามนาง“เดินไหวหรือไม่” ข้าเรียบเรียงเส้นทางในหัวน่าจะพอเดินไหวอยู่ จึงพยักหน้ารับเขา และกล่าวออกไปด้วย“เดินไหวเจ้าค่ะ”“อืม” จิ้นฝานรับเสียงในคอ เลื่อนสายตามาทางขวาของเขาบอกให้นางมายืนด้านข้าง จะได้ออกเดินไปพร้อม ๆ กัน ถ้าปล่อยให้นางเดินตามหลังเหมือนเมื่อวานคงจะไม่ดีข้าอ่านสายตานั้นของเขาที่สื่อมาถึงออก จึงเดินไปด้านขวามือของเขาด้านข้าง แล้วผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความอึดอัดแปลกๆ เหตุไฉนถึงหายใจไม่ทั่วอกเยี่ยงนี้ มันมีอาการตื่นเต้นปนประหม่าเหมือนเมื่อเช้านี้ไม่มีผิดสาเหตุมาจากเขาหรือ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน เจอหน้าและอยู่ใกล้กันมาก็หลายครั้ง อยู่ๆ จะมารู้สึกวางตัวไม่ถูกเอาตอนนี้โค

“กระโจมพังไปสองอันเพราะเมื่อคืนพายุเข้า ฝนจึงตกหนักขอรับ” สวี่เจียวกล่าวรายงาน“ลืมไปเสียสนิท” จิ้นฝานกล่าว“เช่นนั้นนายท่านต้องนอนอัดกับพวกข้าแล้วขอรับ” สวี่เจียวกล่าวขึ้นต่อ“อย่าได้ลำบาก ข้าจะไปนอนกับฮูหยินน้อย” จิ้นฝานกล่าวเหลือเพียงรถม้าของไป๋ซิงหนี่ว์ที่จะพอเป็นที่นอนได้ หวังว่านางจะไม่รังเกียจเขาที่จะขอไปนอนด้วย เพราะเขานั้นอับจนจริงๆ จะให้นอนตากยุงเบียดกับบ่าวก็กระไรอยู่“พักหลังมานี่พวกท่านทั้งสองเหมือน...” สวี่เจียวกล่าวออกไปไม่หมด นํ้าเสียงแผ่วปลายๆ“อย่าได้กล่าวไป ข้ากับนางเป็นเพียงสามีภรรยาในนามเท่านั้น” จิ้นฝานตอบไปตามตรง“ขอรับ” สวี่เจียวตอบรับ ก้มหน้าเช็ดตัวให้คุณชายต่อ“เอาผ้าเช็ดหน้านี้ไปซักให้สะอาด” จิ้นฝานเอ่ยสั่งไว้ เผื่อเขาจะหลงลืมไปก่อน“ซื้อใหม่ไม่ดีกว่าหรือขอรับ” สวี่เจียวกล่าว สภาพมันดูแย่เกินกว่าจะนำมาใช้ได้ใหม่อีกรอบ“ซื้อใหม่รึ...” จิ้นฝานกล่าวออกมา แววตาฉายแววครุ่นคิด แต่ไม่ได้อะไรออกมาอีกยามนี้เขากางแขนออก นั่งขัดสมาธิอยู่บนขอนไม้ใหญ่ให้สวี่เจียวเช็ดตัวได้ถนัด และครุ่นคิดอย่างหนักใจว่า ถ้าเขานำสมมุติฐานที่เขียนไว้ในมือนี้ไปให้แก่ซิ่นสือ จะต้องมีขุนนางใ

“นอนเถิด” จิ้นฝานกล่าว ล้มตัวลงนอนหันหน้าเข้าด้านข้างของรถม้าข้าดับตะเกียง และล้มตัวลงนอนตามคุณชายจิ้นด้วยเช่นกัน วันนี้ได้นอนสบายตัวหน่อย ถึงแม้ว่าจะมีลิงยักษ์มานอนเบียด แต่ก็ไม่ทรมานเหมือนกับเมื่อวานนี้ด้วยความเหนื่อยล้าไป๋ซิงหนี่ว์เข้าสู่ห้วงนิทราหลับสนิทลงในที่สุด สตรีตั้งท้องนั้นจำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอ การนอนของนางจึงค่อนข้างสำคัญ มากกว่าการมาหวาดระแวงคุณชายจิ้นไป๋ซิงหนี่ว์นั้นเป็นสตรีที่นอนไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไรนัก นางมักยืดแขนยืดขาออกไปด้านข้าง ให้ตัวเองนอนสบายที่สุด จนลืมนึกไปว่าในรถม้ายังมีอีกหนึ่งบุรุษที่นอนตัวลีบติดกับผนังรถม้า และกำลังกล่าวรำพันกับตัวเองในใจ‘นอนกับบ่าวน่าจะสบายกว่ากระมัง’ไป๋ซิงหนี่ว์นอนพลิกตัว ขยับกายไปมาเป็นพักๆ ให้ตัวเองนอนหลับสบาย ท้องยิ่งใหญ่นางก็ยิ่งอึดอัด พลันพอนางพลิกกายนอนตะแคงข้างก็หันไปเบียดจิ้นฝานที่นอนอยู่ด้านหลังเขาง่วงก็ง่วง พอเคลิ้มหลับก็สะดุ้งกายตื่นขึ้นมาอีก เพราะสตรีด้านข้าง จิ้นฝานพลิกกายหันหลังกลับมาอย่างยากลำบาก มองท่านอนของคุณหนูรองด้วยความฉงนใจ ว่าเหตุใดจะพลิกตัวขยับไปมาได้ตลอดเวลาเยี่ยงนี้“คุณหนูรอง” เขาเอ่ยเรียกนางเสียงเ

แล้วมองไปที่ท้องลูกสะใภ้ ก่อนจะใช้มือลูบลงเบาๆ และเอ่ยเสียงหวานออกมา“ย่าคิดถึงพวกเจ้านัก”“ท่านแม่ ข้ามีข่าวดีจะบอกเจ้าค่ะ” ข้าอมยิ้มอย่างอดไม่อยู่ ท่านแม่ช่างเป็นสตรีที่แสดงออกมาอย่างน่ารัก ไม่เหมาะสมวัยของนางเลยสักนิดเดียว แต่มันกลับดูธรรมชาติเสียอย่างนั้น“ข่าวดีหรือ...” ฮูหยินหม่านเงยหน้าขึ้นมา ตาโตมองลูกสะใภ้ “ท่านหมอบอกว่าข้าน่าจะตั้งท้องลูกแฝด มีโอกาสเป็นไปได้สูง” ข้ากล่าวบอกนางช้าๆ ให้ได้ยินชัดๆ“ลูกแฝด! จริงรึเสี่ยวฝาน โอ้ว! ข้าได้หลานแฝด” ฮูหยินหม่านหันไปถามบุตรชายนางให้มั่นใจมากขึ้น แล้วกล่าวออกมาอย่างดีใจเป็นที่สุด สิ้นปีนี้หลานตัวน้อยก็จะออกมาให้นางเห็นหน้าและอุ้มเหมือนฮูหยินบ้านอื่นเขาแล้ว“ไม่แฝดสองก็แฝดสามขอรับ” จิ้นฝานตอบมารดา มองท้องภรรยาของเขาด้วยเช่นกันถ้าเด็กน้อยในท้องคุณหนูรองออกมาหน้าตาเหมือนนางคงจะดีไม่น้อย บุตรสาวเหมือนแม่ บุตรชายก็ไม่เสียหายอันใดที่จะงามเหมือนสตรี เพราะนานวันเข้าเมื่อโตขึ้นรูปร่างก็จะใหญ่โตสมบุรุษ หน้างามได้รูปก็ถือว่าดีเช่นกัน“มงคลยิ่ง มงคลยิ่ง! ไปไหว้พระขอพรครานี้สมปรารถนาข้าแล้ว” ฮูหยินหม่านกล่าวขึ้นเสียงดังอย่างดีใจ แล้วหันไปกล่าวกำชั

เมื่อสิ้นคำกล่าวของไป๋ซิงหนี่ว์ จิ้นฝานที่สวมหน้ากากลิงก็เดินเข้ามาในเรือนหยุดเท้าลงหน้าห้องโถง ก่อนจะผลักประตูเข้าไป หลุบตามองลูกสุนัขตัวสีขาวที่วิ่งพุ่งเข้ามาหาเขา และชนเข้าที่ขาจนตัวงอคล้ายกุ้งเจ้าโซว่วิ่งไปต้อนรับคนที่เข้ามาในเรือนอย่างเป็นมิตร มันวิ่งไปอย่างรวดเร็ว หยุดเท้าไม่ทันจึงชนอย่างแรง ส่งเสียงร้องหลงออกมา“หงิง” “ฮ่าๆ” ข้าหลุดหัวเราะออกมา มองท่าทางยกมือขึ้นมาถูกที่จมูกของเจ้าโซว่อย่างขบขันทะเล่อทะล่าวิ่งเข้าไปเช่นนั้นคงจะจำไปอีกนาน...ไม่ใช่ว่าจะพุ่งใส่ทุกคนได้หมดจิ้นฝานที่สอดมือเก็บใต้แขนเสื้อ ก้มหน้าลง โน้มกายไปด้านหน้าเล็กน้อย หิ้วคอลูกสุนัขขึ้นมามอง แล้วเหลือบไปมองดวงหน้างามของคุณหนูรองที่ปิดปากหัวเราะสลับไปมา และวางมันลงที่พื้นช้าๆเขาเดินเข้าไปหานาง และนั่งลงที่ตั่งด้านข้าง พลางเอ่ยถามไปด้วย “รอข้ารึ”“มิคิดว่านอกจาก...ท่านยังหลงตัวเองอีกด้วย” ข้าหันไปกล่าวกับเขา เว้นช่วงหยุดเพื่อตั้งใจแกล้งจิ้นฝานยิ้มมุมปากภายใต้หน้ากาก ไม่ตอบโต้อะไรนาง เขานั่งมองดูลูกสุนัขที่นอนทำหน้าหงอยตรงเท้า สบดวงตาของมันเขาที่นั่งนิ่งมาสักพักก็กล่าวขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเชียบนี้ “คลอดบุ