All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 101 - Chapter 110

“อึก” จิ้นฝานเม้มปากเข้า มีเสียงออกมาเล็กน้อยตามความเจ็บที่โดนนางตีซํ้าเข้าไปที่แผล กะพริบตามองคนตัวเล็กที่กำลังโมโหจนลงมือทำร้ายร่างกายเขา“สมควรนัก ไม่คิดถึงหัวอกข้าและลูกบ้าง” ข้ากัดฟันกล่าวเสียงเบา จ้องมองเขาด้วยความเคือง ถ้าคิดมากจนหน้ามืดขึ้นมา แล้วลูกในท้องเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบกัน!“เป็นห่วงหรือ” จิ้นฝานเอ่ยถามไปตามตรง เมื่อเห็นท่าทีที่นางแสดงออก“ข้ารึจะเป็นห่วงท่าน” ข้ากล่าว ยิ่งมองหน้านิ่งๆ ที่ยียวนนี่ก็เริ่มโมโหขึ้นมาอีก น่าจะฟาดเข้าใบที่หน้านี้ให้จบเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาทำหน้าเช่นนี้“ฮึ” จิ้นฝานเค้นเสียงออกมาด้วยความตลก หลุบมองสาวงามที่กอดอกแก้มพองออกมาเล็กน้อยด้านข้างส่วนสตรีทั้งสามที่นั่งอยู่ในรถม้าร่วมคู่สามีภรรยา ต่างเหลือบตามองคนทั้งสองทะเลาะเสียงงุ้งงิ้งเบาๆ ด้วยความสนใจ ไม่รู้ว่าสนทนากันอีท่าไหนฮูหยินน้อยถึงหยิบไม้ขึ้นมาฟาดไปที่แขนสามีนางได้เสี่ยวเมิ่งอมยิ้มเล็กๆ ดูท่าเหตุการณ์ด้านนอกจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดไว้ เมื่อนางเห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของนายท่าน ยังมีอารมณ์มาหยอกฮูหยินของนางเล่นอีก บ่าวน้อยจึงเบาใจลงมาทันทีขบวนหมอหลวงอันยาวเหยียดที่อยู่อีกฟากหนึ่งของแนว

ส่วนรถม้าเป็นที่พักสำหรับผู้เป็นนาย และรถม้าคันสำรองที่เตรียมมาก็เป็นที่พักของไป๋ซิงหนี่ว์ กว้างขวางพอจะนอนได้สามสี่คน โดยไม่ต้องนอนร่วมกับฮูหยินเฒ่าและเฉินหย่าลี่ข้าเดินกลับไปนั่งรอในรถม้าคร้านจะกล่าวกับคุณชายจิ้น กล่าวต่อว่าไปก็เท่านั้น คนเช่นนั้นหาได้สำนึกผิดไม่ ยังมีหน้ามายืนมึนมองหน้าข้าไม่รู้สึกไม่รู้สาอีกบ้าจริงเชียว! เหตุใดข้าถึงได้สามีเป็นบุรุษผู้นี้ไปได้กัน“ฮูหยินสงบใจลงก่อนเจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งกล่าว พลางถือชาที่ใช้เตาพกต้มยื่นไปให้นายหญิงอย่างเอาใจ“ขอบใจเจ้ามาก มันน่าโมโหยิ่งนัก จะบอกกล่าวกันก่อนมันจะตายหรืออย่างไร” ข้าบ่นออกมา ก่อนจะยกชาขึ้นดื่มให้ใจเย็นลง“คุณชายจิ้นก็เป็นเช่นนี้ ท่านก็รู้ว่าเขานั้นออกจะ...” เสี่ยวเมิ่งกล่าวไม่จบ แต่คิดว่านายหญิงของนางน่าจะเข้าใจดีว่าจิ้นฝานนั้นเป็นคนเช่นไรไป๋ซิงหนี่ว์เห็นจิ้นฝานตั้งแต่เด็ก จิ้นฝานเองนั้นก็เห็นนางตั้งแต่เด็กเช่นกัน เหมือนว่าคนทั้งสองจะอยู่ไกลกันในความรู้สึก แต่ในความเป็นทางจริงมิใช่เลย พวกเขาต่างเห็นการเติบโตของอีกฝ่ายมาตลอด รับรู้การมีอยู่ของแต่ละฝ่าย เพียงแค่ไม่ใส่ใจที่จะมองเพียงเท่านั้น“สนทนาด้วยยาก เฮ้อออ” ข้ากล่

ข้ากลัวตายมากกว่ากลัวคุณชายจิ้น เช่นนั้นแล้วการที่เขาอุ้มถือว่าดีกว่าปล่อยให้ข้าหอบลูกวิ่งหนีเอาเอง“ตะวันออกเฉียงเหนือ” จิ้นฝานก้มหน้าไปกล่าวเสียงเบา จ้องมองคนตัวกลมในอ้อมแขน คงจะเรียกว่าตัวเล็กไม่ได้แล้วกระมัง นางกลมเพราะท้องที่ใหญ่ขึ้นนี้คล้ายกับกระสอบแป้ง เหมือนเขาอุ้มหัวไชเท้าสีขาวลูกใหญ่ ที่อวบนูนช่วงตรงกลางออกมามากเป็นพิเศษ“ก็รีบไปสิ!” ข้าตวาดเขา หน้าสิ่วหน้าขวานยังใจเย็นอยู่ได้อีกครืนนนน! เสียงฟ้าร้องดังลั่น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามันจะเทกระหนํ่าสายฝนลงมาเบื้องล่าง จิ้นฝานคาดการณ์ในใจ ต้องรอให้จังหวะที่เขาวิ่งไปหาที่ซ่อนได้ทัน และฝนตกลงมาพอดี มันจะชำระรอยเท้าและร่องรอยจนหมดสิ้น แต่ถ้าตกลงมาก่อนถึงที่หมาย มันจะทิ้งรอยเท้าไว้ที่พื้นดินที่เปียก แล้วเปลี่ยนไปเป็นโคลนแทนยามนี้เขาเห็นแก่ตัวเล็กน้อย ที่ใช้คุณหนูรองเป็นเกราะกำบัง เพราะไม่มีทางที่พวกมันจะยิงธนูเข้ามาหาเขาได้ ถ้านางอยู่กับเขาเช่นนี้แต่ถ้ามันมาประชิดตัว แล้วดึงรั้งใช้กำลังแยกเขาจากนาง ก็ไม่แน่ที่เขาจะตายลงได้ จะให้ตะโกนขอความช่วยเหลือออกไปเสียงคงไปไม่ถึง ทั้งเสียงท้องฟ้าคำราม และเสียงลมจะกลบเสียงเขา ดีไม่ดีเสียงตะโกนนี้ย

จิ้นฝานที่หลับตาไม่ตอบ เขานั่งนิ่งฟังเสียงลมหายใจที่ผ่อนออกมาของนาง“ท่านหลับไปแล้วหรือ” ข้าเอ่ยถามเขา พยายามเอียงตัวไปด้านข้างฟังเสียงของเขาในยามนี้ เหตุการณ์เช่นนี้เขายังจะนอนหลับลงอีกเส้นผมของนางคลอเคลียอยู่ที่จมูกของจิ้นฝาน ชายหนุ่มจึงปริปากออกช้าๆ และตอบรับออกไปเสียงเบา“ว่า”“ข้าเมื่อย” ข้ากล่าวเสียงแผ่วอย่างทุกข์ใจ ไม่รู้ว่าจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไรดี“เขยิบกายมา แล้วขึ้นมานั่งบนตัวข้า” จิ้นฝานกล่าวทั้งที่หลับตาอยู่เช่นนั้นเขาช่วยหาทางออกให้นางแล้ว อยู่ที่ว่านางจะยินยอมทิ้งทิฐิและความกลัวต่อเขาลงไปก่อน และลุกขึ้นมานั่งอย่างสบายบนตัวเขาแทนหรือไม่ข้าลังเลใจเป็นอย่างมาก นั่ง ไม่นั่ง นั่ง หรือจะไม่นั่งดี นิ้วมือที่วางอยู่ตรงท้องกระดิกขึ้นตามความรู้สึกอัดอั้นใจตอนนี้ ความทรมานนี้จะต้องทนไปถึงตอนเช้า จะนอนก็นอนไม่หลับ จะออกก็ออกไม่ได้ เมื่อครุ่นคิดไม่ออกนํ้าตาของข้าก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้คุณชายจิ้นรู้จิ้นฝานที่หลับตาก็ลืมขึ้นมองความมืดมิด เสียงเจือสะอื้นแผ่วเบาในคอนี้คล้ายกับคนเป็นหวัด เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก จึงกล่าวช้าๆ “ข้าจะไม่ทำร้ายท่านอีกแ

เมื่อข้าจัดการตัวเองเรียบร้อยดีแล้ว ก็คลานเข่าไปด้านหน้าส่องมองดูข้างนอกไปด้วย ไม่รู้ว่าคุณชายจิ้นไปทำให้ใครไม่พอใจเข้า พวกมันถึงกับว่าจ้างมือสังหารมากำจัดเขาทิ้งเช่นนี้ทางด้านจิ้นฝานเดินหลังตรงกวาดสายตามองรอบๆ กำมือที่ผูกด้วยผ้าสีชมพูเอาไว้หลวมๆ เงี่ยหูฟังเสียงรอบกาย จนแน่ใจแล้วว่าเสียงตะโกนเรียกหาเขาดังมาจากทางใต้ ตรงทุ่งสือซว่านนั่นเอง เขาเดินหลบเลี่ยงอย่างระมัดระวัง ตามหลังต้นไม้ใหญ่และพุ่มไม้ไปสอดแนมให้มั่นใจ“ซือจื๋อ! ฮูหยิน!” เสียงนี้ดังมาจากหัวหน้าผู้คุ้มกัน ที่เดินตามหาพวกเขาทั้งสองมาตลอดทั้งคืน ถ้าบุคคลทั้งสองเป็นอะไรขึ้นมา เงินสักตำลึงเดียวเขาก็จะไม่ได้รับ เผลอๆ อาจจะเข้าเนื้อเสียเองเมื่อวานนี้เขาสำรวจแล้วว่าปลอดภัยดี ไม่คิดว่าพวกมันที่เหลือจะกล้าเสี่ยงตายย้อนกลับมาทำร้ายซือจื๋อได้ มาเล่นงานตอนกำลังง้อสาว เป็นมือสังหารที่เลวทรามอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่าฮูหยินน้อยจะลงมือทุบตีซือจื๋อจนน่วมไปแล้วหรือไม่ เป็นไปตามที่หัวหน้าผู้คุ้มกันคิดเอาไว้ เมื่อวานนี้ตอนคํ่าจิ้นฝานโดนฮูหยินน้อยของเขาใช้กำปั้นรัวทุบไปแล้วหลายที ถึงขั้นปากแตกเลือดออกตอนที่เขากับนางชมดอกสือซว่านเหตุการณ์กำลังดำเ